Copying Beethoven
De muziek is mooi, maar voor het overige valt het te betwijfelen of Ludwig van Beethoven ook maar een beetje in zijn hof zou zijn met deze film over zijn laatste levensjaren.
Omstreeks 1824 was LVB verworden tot een potdove, door zware depressies geteisterde zonderling, maar uitgerekend in die donkere periode componeerde hij zijn beroemdste werk: de Negende Symfonie (door Beethovens grootste fan Alex in 'A Clockwork Orange' ooit treffend omschreven als 'wijn die door een ruimteschip stroomt'). In een poging om de in zichzelf opgesloten Beethoven (zijn doofheid veroordeelde hem tot een eenzaam bestaan) toch wat toegankelijker te maken, en omdat het oog ook wat wil, hebben 'Copying Beethoven'-scenaristen Stephen Rivele en Christopher Wilkinson een fictief vrouwelijk personage tegenover de componist geplaatst: Anna Holtz, een jonge getalenteerde studente die Beethoven komt assisteren bij het overschrijven van zijn partituren. Aanvankelijk treft Anna een heftige, door Sturm und Drang bezeten man die woest door de kamer stampt en haar trakteert op vriendelijkheden als 'Een vrouw die componeert is als een hond die op zijn achterste poten loopt!', maar langzaamaan - of wat dacht u - raken de norse kunstenaar en het onbevlekte meisje verkikkerd op mekaar: tijdens de wereldpremière van de Negende mag ze zelfs meedirigeren!
De werkelijke inzet van de film - tonen dat vrouwelijke artiesten het in de negentiende eeuw niet makkelijk hadden om een carrière op te bouwen - is nobel, maar discutabel. Ook het op Ludwigs mysterieuze liefdesleven inzoomende 'Immortal Beloved' uit 1994 nam hier en daar een loopje met de werkelijkheid, maar 'Copying Beethoven' fantaseert werkelijk tegen de klippen op: zo is Ludwig in sommige scènes ineens niet meer doof maar alleen maar een beetje hardhorig, - maar ja, ook hij moet nu eenmaal het zedenlesje van de film (Vrouw! Jaag je dromen na!) in zijn oren kunnen knopen. Dat 'Copying Beethoven' je, ondanks het gezwendel met de waarheid, de routineuze mise-en-scène van Agnieszka Holland en de zwakke vertolking van Diane Kruger (ze staat te acteren als een hond die op de achterste poten loopt), toch enigszins beetgrijpt, is de verdienste van de in topvorm verkerende hoofdacteur Ed Harris, die - niet gehinderd door een indrukwekkende pruik - als een natuurkracht door de decors boldert. En de 'Ode an die Freude' klinkt in dolby stereo machtiger dan ooit!
