Cornelia van Lierop over menopauze, penopauze en glijmiddel: 'Als sm-meesteres was ik een natuurtalent'

Vrouwen in de overgang krijgen vaak te maken met plotse stemmingswisselingen, om nog maar te zwijgen van de toename aan lichaamsbeharing en vetrolletjes. Dat die symptomen slechts het topje van de ijsberg zijn, en allerminst vermakelijk voor de vrouwen die ze aan den lijve ondervinden, maakt Cornelia van Lierop (53) duidelijk in ‘Glijmiddel’, een boek dat schaamteloos taboes doorbreekt.

Wie halverwege de jaren 1980 de Destelbergse danstempel Boccaccio frequenteerde, kent de schrijfster wellicht onder de naam Nikkie van Lierop, de zangeres en coproducer van onder anderen Lords Of Acid en Praga Khan die door het Britse muziekmagazine NME tot ‘Queen of New Beat’ werd gekroond. Maar dat is voor straks; eerst moeten we dieper ingaan op de overgang.

'Als sm-meesteres was ik een natuurtalent: binnen de week had ik onder de knie hoe ik spelden door balzakken moest steken'

HUMO ‘Glijmiddel’ begint met de nogal expliciete beschrijving van een gigantische opvlieger die je overvalt terwijl je in de supermarkt staat: ‘Het vuur verspreidt zich razendsnel van mijn borst naar mijn rug. Ik pak mijn T-shirt bij het decolleté om er vervolgens als een gekkin in te blazen.’

Cornelia van Lierop «Ik had wel eerder opvliegertjes gehad, zo van: ‘Amai, ik heb het warm! Zou dat nu een vapeur zijn?’ Maar die waren echt in niks te vergelijken met die in de supermarkt. Het was tijdens de kerstperiode, ik voelde me plots rood aanlopen en m’n kleren plakten aan m’n lijf: het liefst van al was ik in de dichtstbijzijnde frigo gedoken. Ik speelde direct m’n winterjas en trui uit, maar op dat moment kwam ik een kennis tegen. Ik dacht: ‘O nee, gast, niet nu!’ Ik had totaal geen zin in smalltalk, en ik wilde ook niet dat hij in de mot kreeg wat er aan de hand was. Tegen de tijd dat ik bij de kassa arriveerde, was ik aan het zweten als een rund. Ik riep nog: ‘Het is hier wel warm, hè?’ Maar iedereen keek de andere kant op, ze dachten vast dat ik de dorpsgekkin was (lacht). Achteraf gezien is het heel grappig, maar ik verzeker je: op het moment zelf kon ik wel janken. En die opkomende hitte was trouwens maar het begin van de horror: toen mijn zweet begon op te drogen, kreeg ik koude rillingen die me deden klappertanden. Het was zo overweldigend dat ik er bij thuiskomst meteen iets over postte op Facebook, en er kwamen enorm veel reacties op. Plots hing Fleur Van Groningen (cartooniste en columniste, red.) aan de lijn: ‘Je moet daar een boek over schrijven, en ik wil er cartoons bij tekenen!’ En voilà: we zijn een half jaar verder en het boek ligt al in de rekken.

»Wat de titel betreft: mijn uitgever wilde er per se het woord ‘menopauze’ in, maar eigenlijk is ‘overgang’ juister. Je zit pas in de menopauze als je een jaar lang niet gemenstrueerd hebt. Zelf zit ik al drie jaar in de overgang: dan weet je niet meer precies wanneer je gaat menstrueren en ook niet wanneer het gaat stoppen. Zit je dus opgescheept met PMS (premenstrueel syndroom, red.) én je regels tegelijk: dubbele fun (lacht).»

HUMO Je lijst een pak symp-tomen van de overgang op: slaapstoornissen, misselijk-heid, minder zin in seks en ga zo maar door. Waar heb je zelf het meeste last van?

Van Lierop «Voor alle duidelijkheid: zodra het eerste symptoom de kop opduikt, zijn ze er plots allemaal. Ze zijn trouwens met véél, zo leerde een speurronde op het internet me: ik heb er in totaal 37 gevonden. En ze gaan crescendo: je krijgt algauw 15 opvliegers per dag, die bovendien in intensiteit toenemen.

»Zelf vind ik geheugenverlies het lastigst. Als mensen me een vraag stellen, vergeet ik tijdens het antwoorden weleens wat ik precies wilde zeggen. De eerste keer dacht de hypochonder in mij direct: ‘O nee, ik begin te dementeren!’ Maar blijkbaar is dat één van die 37 symptomen. Mijn onlinezoektocht heeft nog een interessant weetje opgeleverd: vrouwen zijn de enige zoogdieren ter wereld die niet sterven in de menopauze.»

HUMO Nou! Het internet, zeg je. Kon je niet te rade gaan bij lotgenoten?

Van Lierop «Nee, want vrouwen praten nauwelijks over de menopauze. We doen weleens wat lacherig over vapeurkes, maar daar blijft het bij. Terwijl we eigenlijk solidair zouden moeten zijn en de dingen zouden moeten benoemen zoals ze zijn, om dat belachelijke taboe te doorbreken. Meer sisterhood, verdorie! Waarom kunnen vrouwen niet grappend tegen elkaar zeggen: ‘Ik heb vorige week in mijn broek gepist van het lachen’? Incontinentie in de overgang is bittere ernst, en daarom moeten we erover kunnen praten. Vandaar dit boek: ik wil mijn ervaringen met zoveel mogelijk vrouwen delen. Ik heb ook aangedrongen op dat vierkante formaat: zo kunnen vrouwen het makkelijk overal mee naartoe nemen, ’t moet voelen alsof ze een bondgenote in hun handtas hebben zitten.

»Tegelijk met mijn boek verscheen ook een menopauzehandboek van twee Nederlandse journalistes (‘De overgang’ van José Rozenbroek en Jos Teunis, red.), maar hun invalshoek is eerder wetenschappelijk. Ze hebben het vooral over hormoonpreparaten waarmee je de symptomen te lijf kunt gaan, en daar ben ik tegen: voor je er erg in hebt, zit je voor de rest van je leven aan de pillen. Zo’n hormoontherapie is niet alleen onnatuurlijk, ze verhoogt ook het risico op borstkanker en hart- en vaatziektes. Pas op: het is verleidelijk om eraan toe te geven, zeker als je weet dat je dan niet geconfronteerd wordt met pakweg vaginale pijn tijdens het vrijen. Mijn eigen gynaecoloog lachte dat allemaal weg: ‘Ja mevrouwtje, je zit in de overgang, hè.’ Ik word sowieso niet graag ‘mevrouwtje’ genoemd – ik was nét geen vijftig – maar het ergste was dat hij langs mij heen zat te praten: ‘We zullen eens rap wat hormonen voorschrijven zie, dan is dat gedaan.’ Toen ik zei dat ik er geen wilde, knipoogde hij naar mijn man: ‘Dat zullen we nog wel eens zien. Hè, meneer?’ Zo’n seksistisch gedoe! Misschien is dat wel één van de redenen waarom vrouwen er nauwelijks over willen praten.»

HUMO Waarom ben je niet naar een vrouwelijke gynaecoloog gegaan?

Van Lierop «Heb ik ooit gedaan, maar nooit meer: zo’n beul, en ze vond dat ik niet zo moest overdrijven.

»Mijn boek is trouwens niet alleen geschikt voor vrouwen, ook mannen kunnen er hun voordeel mee doen. Er was echt nood aan een humoristisch boek over het onderwerp, zo merkte ik onlangs tijdens een huiskamerlezing. De vrouwen lachten omdat ze de situaties herkenden, de mannen schrokken zich rot omdat ze werkelijk geen idéé hadden dat onze symptomen zo heftig kunnen zijn. Hoe kan het ook anders? Als vrouwen er onderling al zo weinig over praten, wat zouden ze er dan over beginnen tegen hun man?»

undefined

'Over haar man, schrijver Jeroen Olyslaegers: 'Ik zag hem en wist: 'Dit is 'm.' Echt jong, het was alsof er een spotlight op hem scheen.'

undefined

HUMO Schamen ze zich, denk je?

Van Lierop «Geen idee: zelf heb ik in ieder geval nooit last gehad van schaamte.

»Als je ’t mij vraagt, kampen ze met één of ander schuldgevoel, zo van: ‘Laat ik mijn man daar maar niet mee lastigvallen.’ Vrouwen, en zeker die van mijn generatie, zijn met zo’n schuldgevoel geboren. Of liever: onze moeders hebben ons geleerd dat je je vent nu ook weer niet alles moet vertellen. ‘Een beetje mysterie is altijd goed. Behaag hem zo goed mogelijk en val hem niet te veel lastig met je shit.’ Dat zit in ons DNA: misschien zijn we bang dat ze anders gaan lopen. Terwijl je gewoon tegen je man moet zeggen hoe hij kan helpen. Mannen kunnen, in tegenstelling tot ons, vrouwen, niet tussen de regels lezen, dus je mag niet bang zijn om ze een beetje op weg te helpen. Ik heb geleerd dat ze graag geven wat je nodig hebt: je moet het gewoon vrágen. Ik heb mijn man (schrijver Jeroen Olyslaegers, red.) ook wat moeten opvoeden, maar kijk: nu komt hij weleens spontaan met een ruiker tulpen naar huis. Ik zie liever gerbera’s, maar daar ga ik niet over klagen (lacht).»

undefined

'Jeroen is nogal ouderwets: het heeft maanden geduurd voor we hebben gevrijd'

Pashokjesblues

HUMO Mannen hebben hun eigen variant van de menopauze: de penopauze, heet–ie. En de symptomen zijn evenmin van de poes: hun testosteronproductie neemt af, met lusteloosheid en erectiestoornissen tot gevolg.

Van Lierop «Om nog maar te zwijgen van hun prostaatproblemen. Misschien is de penopauze voor hen nog lastiger te dragen dan de menopauze voor ons. Ik bedoel maar: ik kan me niet voorstellen dat een man tegen een andere man over zijn penopauzesymptomen gaat beginnen – ‘Ik zit in de penopauze, heb alsjeblieft medelijden met mij.’ Nee, dat gaat niemand pikken. Soms weten ze niet of ze inderdaad in de penopauze zitten, of gewoon een midlifecrisis hebben, en zo sukkelen ze ongemerkt in een depressie.»

HUMO Vloeit die depressie niet gewoon voort uit het besef dat je beste jaren achter de rug zijn, en het einde onherroepelijk in zicht komt?

Van Lierop (knikt) «Kan ook. Op twee momenten in m’n leven ben ik met m’n sterfelijkheid geconfronteerd geweest: bij de geboorte van m’n zoon en bij de overgang. Bij dat laatste dacht ik: ‘Snel onder de zoden, want ik heb mijn nut bewezen en ben niets meer waard.’ Heel bizar. Al bracht het tegelijk rust mee. Ik hoef bijvoorbeeld niet meer zo nodig sexy gevonden te worden. Ik ben ook veel milder geworden, en heb geen last meer van jaloezie. Zo creëer je ruimte in jezelf die je kunt opvullen met iets anders. Tip: blijf niet vasthouden aan het verleden, leef in het nu.»

HUMO Er staan nog meer concrete tips in ‘Glijmiddel’. ‘Laat je geen kapsels opdringen,’ bijvoorbeeld.

Van Lierop (grijnst) «De eerste keer dat een kapster me vroeg (fijntjes) ‘of ik misschien een kort, pittig kapsel wilde’, schrok ik me rot: ‘Een wát? Ga weg met je pittig, zeg!’ Ik snap echt niet dat vrouwen daarin trappen. Ik ben nog altijd heel blij met mijn dreadlocks.»

HUMO Je hebt het ook over een fenomeen dat je ‘de pashokjesblues’ doopt.

Van Lierop «Het is het gevoel dat je overvalt als je in zogenaamd hippe winkels terechtkomt. Je voelt je niet echt welkom meer, en als je daar staat te zweten in het pashokje staat er naast je zo’n troep jonge grietjes te roepen van ‘breng je voor mij nog eens een maatje 34 mee?’ Godverdomme toch (lacht).»

undefined

HUMO Een citaat: ‘Bovendien zit het ding zo strak dat ik – o gruwel! – een flinke camel toe ontwaar: mijn schaamlippen worden onverbiddelijk elk naar een kant van de middennaad van de broek getrokken. Ja, het is prachtig. Comfortabel, ook.’

Van Lierop «Intussen heb ik dé oplossing gevonden: kaftans. Die ga ik kopen in de Offerande-straat, een winkelstraat hier in Antwerpen die vooral door Turkse, Marokkaanse en Afrikaanse dames bezocht wordt. Als er al een spiegel hangt, schrik je tenminste niet van je spiegelbeeld, want het is er nogal donker. Er hangt ook een soort marktsfeer: je wordt er niet betutteld zoals in de grote ketens op de Meir, waar ze je vooral een voorsmaakje geven van hoe je in het bejaardentehuis behandeld zult worden.»

Sater & Nimf

HUMO Je man Jeroen Olyslaegers komt een paar keer voor in je boek. In één passage ligt hij in een deuk omdat jij tijdens het niezen in je broek plast; jij zet ’m op zijn plaats met de woorden: ‘Denk aan je prostaat.’

Van Lierop «Waarop hij helemaal bleek wegtrekt (lacht). Verouderen is een geschenk, wordt weleens gezegd, maar dan toch liever één dat je kunt delen.

»Ik heb Jeroen ontmoet op mijn 45ste via zijn ex-vrouw, een heel mooie, flamboyante dame die ik één keer gezien had. Plots sms’te ze mij: ‘Mijn buikgevoel zegt me dat wij elkaar moeten leren kennen.’ Ik was curieus, dus ik ging erop in. Het was op een feest waar ze omringd was door een grote kring vrienden, en plots kreeg ik Jeroen in de mot. ‘Wie is dát?’ vroeg ik haar. ‘O, dat is mijn man.’ Ik dacht: ‘Nee hoor, dat is de mijne.’ (lacht) Ik zag hem en wist: ‘Dit is ’m.’ Echt jong, het was alsof er een spotlight op hem scheen. Hij moest van mij anders niks weten: hij dacht dat ik een vriendin van zijn vrouw was, van wie hij aan het scheiden was. Intussen is ze dus zijn ex, en ze is ook nog eens hertrouwd met een fantastische vrouw – we zijn allemaal goede vrienden. Onlangs zijn we hen zelfs nog gaan bezoeken in Spanje, waar ze nu wonen.

»Ik voelde me enorm aangetrokken tot Jeroens groot bakkes, en zijn welbespraaktheid. Hij is jonger dan ik, maar toch voelde ik me – zeker in het begin – een pruts vergeleken bij hem. Ik heb achter hem aan gezeten als een onnozel kind: met vriendinnen naar tentoonstellingen gaan, dat deed ik nooit, maar als ik hoorde dat Jeroen op één of andere vernissage zou zijn, was ik er plots als de kippen bij. Het heeft lang geduurd voor hij met mij wilde praten, en dat praten had in het begin veel weg van een kruisverhoor: hij wilde bijvoorbeeld weten of ik bezig was met esoterie en spiritualiteit. Toevallig is dat mijn leven: viel goed mee, dus (lacht). Jeroen is ook nogal ouderwets: het heeft maanden geduurd voor we hebben gevrijd. Maar kijk: ondertussen zijn we bijna acht jaar gelukkig samen, en we schaterlachen dagelijks.»

undefined

'Vrouwen lachen met mijn boek omdat ze de situaties herkennen, mannen schrikken omdat ze geen idéé hadden dat overgangssymptomen zo heftig kunnen zijn'

undefined

HUMO Sater en nimf, zo noemen jullie elkaar in het boek – figuren uit de Griekse mythologie.

Van Lierop «Jeroen is zo’n beetje gespecialiseerd in de Griekse mythologie: hij heeft voor Jan Fabre het toneelstuk ‘Mount Olympus’ geschreven. Thuis noemen we elkaar gewoon ‘liefste’, hoor, maar als we het tegen iemand anders over elkaar hebben, gebruiken we ‘sater’ en ‘nimf’. En het beeld klopt nog ook.»

HUMO O ja? Saters zijn vrolijke, ondeugende boswezens, bekend om hun sterke beharing en hun lust voor wijn.

Van Lierop «Klopt als een bus.»

HUMO Bovendien worden ze vaak afgebeeld met een erectie.

Van Lierop «Dat ook. De mijne gaat af en toe in een soort winterslaap waarin hij zich vooral met heavy literatuur inlaat, maar zodra de lente weer in het land is...»

HUMO Say no more. Of wacht: in het hoofdstuk ‘De grote droogte’ raad je vrouwelijke lezers aan om een voorspel te eisen, in plaats van meteen naar glijmiddel te grijpen. ‘We gaan vanzelf vloeien als we ons mooi en begeerd voelen.’ Eiste je dat vroeger niet, dan?

Van Lierop «Nee. Wij zijn heel gelukkig samen, maar na een tijdje dreigt één en ander weleens een gewoonte te worden. Toen de droogte intrad, viel mijn frank: vroeger gaf ik eigenlijk altijd toe, ook als ik geen zin had – wat glijmiddel en hop, we konden er weer tegenaan. Dat is verleden tijd: nu durf ik het gewoon te zeggen als ik geen zin heb. En niemand die daar kwaad om wordt, in tegenstelling tot wat moeders hun dochters vroeger voorhielden: ‘Als je je vent niet behaagt, zal hij het ergens anders gaan zoeken!’ Nu zeg ik: ‘Liefste, ik wil een lang voorspel. Ik hoef niets anders.’ Vluggertjes zijn oké, maar dat ze ons godverdomme eens opnieuw veroveren, zeg! Don’t let them take it for granted. Mannen begrijpen dat wel: tenslotte worden ze ook graag gepijpt.»

Schone lei

HUMO Is er een reden waarom je ‘Glijmiddel’ als Cornelia van Lierop hebt uitgebracht, en niet als Nikkie?

Van Lierop «Cornelia is mijn echte naam, en Jeroen heeft me aangemoedigd om er eindelijk eens mee naar buiten te treden. Toen ik nog in de muziek zat, heb ik zóveel pseudoniemen gehad (Van Lierop was niet alleen bekend als Jade4U, maar bracht ook nummers uit met onder anderen 101, Digital Orgasm, Lords Of Acid, Praga Khan én Milk Inc., red.) dat ik eindelijk serieus genomen wil worden om wie ik ben, en niet om wie ik was. De uitgeverij heeft me nog proberen te overhalen om ‘Nikkie’ te gebruiken, maar ik heb niet toegegeven: ik wilde met een schone lei beginnen.»

HUMO Wikipedia vertelt me dat je in Duitsland bent geboren.

Van Lierop (knikt) «In Simmern. M’n moeder was een Nederlandse cabaretière, en ze heeft mijn vader – een pianist uit Joegoslavië – via het werk leren kennen; ze hebben nog samen door Duitsland getourd. Toen ze zwanger van mij werd, waren ze al niet meer samen. In die tijd was dat nog een grote schande, dus ze is in het buitenland gaan bevallen. Ik ben opgegroeid in Nederland, maar ik heb m’n vader dus nooit gekend, en mijn moeder heeft nooit met een woord over hem willen reppen. Ik heb ooit geprobeerd om via de televisie met hem in contact te komen, maar zonder resultaat; ik heb zelfs geen idee of hij nog leeft. Ik ga er voor het gemak van uit dat ik het onvoorziene gevolg van een passionele nacht ben. Toen m’n moeder twee jaar geleden stierf, heb ik dat gemis volledig kunnen loslaten: ik wist dat ik het toch nooit meer te weten zou komen.»

undefined

HUMO Heb je de muzikale genen van je ouders meegekregen, denk je?

Van Lierop «Volgens mijn moeder kon ik al zingen voor ik kon lopen. Ik wilde operazangeres worden, maar dat mocht niet van haar. Ze was bevriend met Henk van Montfoort, de Nederlandse James Last, met wie ik regelmatig op het podium stond. Hij wilde mij opleiden, maar ook dat was buiten m’n moeder gerekend: ‘Onder geen beding.’ Ze gunde het mij niet. Ik zong wel in allerlei groepjes: stond ik weer in één of andere garage in een micro te krijsen. Na verloop van tijd ben ik dan toch de muziekwereld in gerold, al is dansmuziek niet echt mijn ding: je mag daar te weinig op zingen.

»Op een mooie avond ging ik met een vriendin clubben in Antwerpen, en toen werd ik aangesproken door Maurice Engelen. Ik was 24 en had er geen idee van wie hij was – ik had alleen gemerkt dat hij me constant zat aan te gapen. Plots duwde hij me een flyer in handen: een uitnodiging voor een auditie voor Lords Of Acid, je moest er naartoe in lingerie of bikini. Ik heb lang getwijfeld, maar uiteindelijk ben ik er toch maar naartoe gegaan – netjes ingeduffeld, trouwens. Na de auditie kreeg ik prompt een contract aangeboden: Maurice had op mij zitten wachten.

»Zelf ben ik nooit een newbeatfan geweest. In de clip van ‘Rock to the Beat’ van 101, mijn eerste project, droeg ik zelfs een pruik omdat ik onherkenbaar wilde zijn voor m’n vrienden. Achteraf ben ik de Belgische sound wel gaan appreciëren, omdat hij wereldwijd uniek was: een helse strofe, gevolgd door een hemels refrein. De documentaire ‘The Sound of Belgium’ (van Jozef Devillé, red.) geeft een prima beeld van de impact die new beat op de jeugd had. In België werd Lords Of Acid nooit op de radio gedraaid, maar in het buitenland hadden we enorm veel succes: in Engeland traden we op in ‘Top of the Pops’, in Amerika namen we een plaat op met Rick Rubin, in Japan speelden we in de Tokyo Dome, als headliner voor 55.000 man. Toen de new beat bij ons veranderde in carnavalsmuziek – zelfs ‘Chérie’ van Eddy Wally verscheen in een newbeatjasje – wisten we dat we ermee moesten ophouden. Dankzij de new beat heb ik een stuk van de wereld gezien, maar ’t is toch niet allemaal even plezant geweest.»

HUMO Je kreeg nauwelijks erkenning voor wat je bij Lords Of Acid en consorten had verwezenlijkt.

Van Lierop «Op een gegeven moment zat ik thuis naar de TMF Awards te kijken: ‘En de prijs voor Beste Zangeres gaat naar…’ Ik hoorde mijn stem uit de speakers komen, in een nummer van Milk Inc., maar toen kwam Ann (Vervoort, podiumzangeres bij Milk Inc. en in 2010 overleden aan een overdosis, red.) de award met veel poeha in ontvangst nemen. Wat haar is overkomen, is natuurlijk heel erg, maar sorry dat ik het moet zeggen: zingen kon ze echt niet. Zelf gehoord, want we hebben ooit samen in de studio gezeten voor een stemtest. En dat was lang niet het enige incident. In 1998 speelden we met Praga Khan op Axion Beach Rock. Ik had Deborah Ostrega al backstage zien rondlopen en dacht: ‘Wat komt zij hier doen?’ Ik stond met één voet op het podium toen iemand van de entourage me doodleuk zei: ‘Wist je eigenlijk dat dit jouw laatste optreden is? Deborah gaat jou vervangen.’ Deborah en ik zijn uiteindelijk goeie vriendinnen geworden, maar in het begin werden we tegen elkaar opgezet.»

undefined

HUMO In januari 2013 schreef je een lezersbrief naar Humo nadat Maurice Engelen je niet had vermeld als producer in een interview over het 25-jarige bestaan van Praga Khan: ‘Een simpele blik op het copyright van wat voor gevierde track ook zal leren dat bij de namen van de heren ook ‘Van Lierop’ prijkt.’

Van Lierop «Ik was het beu om zomaar aan de kant geschoven te worden als één van de zovele zangeresjes, terwijl ik verdorie de eerste vrouwelijke producer van het land was! In de beginjaren maakten we samen nummers onder de naam MNO – Maurice, Nikkie en Olivier (Adams, red.). Ik vond het dus bijzonder oneerlijk dat hij mij niet vernoemde, en Olivier wel. Het is zoals Deborah zei in ‘Belpop’: ‘Ik denk dat Maurice nog het liefst zélf de zangeres was geweest.’»

undefined

'Ik was het beu dat Maurice Engelen me zomaar aan de kant schoof als één van zijn vele zangeresjes, terwijl ik verdorie de eerste vrouwelijke producer van het land was'

HUMO Waarom zien we jou niet in die bewuste ‘Belpop’-aflevering?

Van Lierop «Ze hebben het me tot vijf keer toe gevraagd, maar ik heb geweigerd: ik was er klaar mee. Weet je: eigenlijk lukt het me nu pas om de kwaadheid toe te laten. ‘Je zult nog vijf jaar goed kunnen leven, maar daarna lig je in de goot,’ zo vertelde iemand me destijds, en het is exact zo gegaan. Ik heb ook een pak schulden, maar daar wil ik liever niet over uitweiden, want ik ben van plan er een boek over te schrijven. Een titel heb ik al: ‘Wurgcontract’ (lacht).»

'Over Lords Of Acid: 'Op het podium werd ik tot dominatrix gebombardeerd: ik kreeg een zweepje en een plankje in mijn handen gedrukt, haalde iemand uit het publiek en gaf 'm de keuze: 'Whipping or spanking?''

undefined

HUMO Lords Of Acid baadt in een sm-sfeertje, met titels als ‘Rough Sex’ en bijbehorende lyrics als ‘When I think about love/ I don’t think about love letters / I think about pure sex, deep sex, hard sex, rough sex’.

Van Lierop «Zelf geschreven, die tekst. Oorspronkelijk waren we heel erg tongue in cheek, maar de latere Lords Of Acid-nummers bevatten geen spatje humor meer. Op het podium werd ik tot dominatrix gebombardeerd: ik kreeg een zweepje en een plankje in mijn handen gedrukt, haalde iemand uit het publiek en gaf ’m de keuze: ‘Whipping or spanking?’ Waarna ik ritmisch op hun gat begon te tikken. Sommige fans knielden voor me neer: ‘Mistress, tell me what to do!’ Ooit heb ik er eentje onze drummer laten wassen (lacht). Little did I know dat ik later nog eens als sm-meesteres zou werken – daar was ik toevallig in gerold tijdens m’n depressie. Maar daarover zul je kunnen lezen in mijn derde boek, dat ‘Geselkat’ zal heten. Yep, ’t wordt een trilogie.»

HUMO Een depressie, zei je. Hoe was je daarin gerold?

Van Lierop «Achteraf gezien is het begonnen tijdens dat concert in de Tokyo Dome: wat het hoogtepunt van mijn muzikale carrière had moeten zijn, voelde aan als een afscheid. Ik weet nog dat ik dacht: ‘Wat maakt het uit of ik hier sta of iemand anders? Het publiek is toch high: geef ze een beat en ze zijn content.’ Ik onderschatte mezelf enorm. Toen ik later ook nog eens twee miskramen had, werd ik depressief. Zes jaar heb ik ermee geworsteld. Een hel: op een gegeven moment wilde ik zelfs dood. Maar omdat ik toen ook al tegen medicamenten was, wilde ik niet aan de antidepressiva – ik ben wel twee en een half jaar in therapie geweest. Twee dingen hebben me toen gered: optreden als straatartiest, en werken als sm-meesteres - dat laatste was een tip van een vriend. Uit pure nieuwsgierigheid ben ik een kijkje gaan nemen in die bewuste sm-studio, en na drie dagen meelopen mocht ik al beginnen. Ik was een natuurtalent: binnen de week had ik onder de knie hoe ik spelden door balzakken moest steken (lacht). Een goede beslissing: vóór ik daar terechtkwam, werd ik enorm respectloos behandeld, maar daar ben ik een nieuw leven begonnen. Ik ben mezelf heel mooi beginnen te vinden, en ben toen ook van m’n ex weggegaan. Kortom: ik was gelukkig. Sindsdien heeft niemand me nog respectloos behandeld.»

HUMO In ‘Glijmiddel’ sta je ook uitgebreid stil bij het meest recente kantelpunt in je leven. Sinds een tijdje ga je je demonen uit het verleden te lijf met kambo – kikkergif. Qué?

Van Lierop «Kambo is een gifvaccin, afkomstig van een groene kikker uit het Amazonegebied, en het wordt gebruikt als detoxmiddel. Ik had er ooit over gehoord, maar ik heb twee jaar lopen twijfelen of ik het wel zou aandurven. Uiteindelijk heb ik het samen met een vriendin uitgeprobeerd bij een sjamaan in Brussel. Eerst moet je anderhalve liter water drinken op je nuchtere maag, daarna worden er gaatjes in je kuit gebrand waarin de sjamaan dan het gif propt. Je lichaam gaat in shock, en je moet er een kwartier van kotsen – ik ben er al zes keer geweest. Jeroen is vanaf de tweede keer meegegaan: in het begin was hij nogal sceptisch, maar nu is hij er ook voor gewonnen. Je moet een intentie meebrengen: wat wil je uitkotsen? De inzichten beginnen de dagen erna al te komen. Ze hebben allemaal te maken met mijn moeder en mijn jeugd. Mijn stiefvader heeft me misbruikt, en mijn moeder heeft me daar zelfs nog de schuld voor gegeven. Als ik er met haar over probeerde te praten, ontaardde dat altijd in een scheldpartij: ‘Je had maar niet op z’n schoot moeten gaan zitten!’ Zelfs op haar 70ste wilde ze het nog niet inzien: ze was er haar hele leven van overtuigd geweest dat ik haar vriendjes verleidde. Het heeft lang geduurd voor ik zelf een grens kon trekken, dat aloude ‘eer uw ouders’ was er bij mij echt ingestampt. Maar kambo trekt een schuif open, en ze blijft open tot alle shit eruit is. Ik ben mijn hele leven lang monddood gemaakt, maar sinds mijn ervaringen met kambo neem ik geen blad meer voor de mond, en daardoor heb ik ook rust in mijn hoofd gevonden.»

HUMO Aan het slot van ‘Glijmiddel’ schrijf je: ‘Aangezien er zoveel gelijkenissen zijn tussen de symptomen van depressie en overgang, dienen we onszelf misschien eens onder de loep te nemen om te kijken wat er zich echt afspeelt.’

Van Lierop «Als je er niet bij stilstaat dat er misschien hormonen aan de basis van je depressie liggen, word je zo weer mee de dieperik ingesleurd. Kambo helpt mij komaf te maken met dingen uit het verleden, maar je kunt ook gewoon aan yoga doen, of in therapie gaan: zolang je er maar rust voor jezelf mee creëert. Ik merk aan de reacties op dat hoofdstuk dat ik veel vrouwen met zichzelf geconfronteerd heb: ze zijn anders naar de overgang gaan kijken. Wil je pillen nemen: prima, maar weet dat je er de rest van je leven aan vasthangt, en al die andere rotzooi blijft meesleuren. Ik wil geen pleister op de wonde: ik wil de wonde mooi laten genezen. Ik zie mijn overgang dan ook als een herkansing.»

undefined