Coronacommissaris Pedro Facon: ‘Tegenwoordig straft God onmiddellijk met een kater. Maar je moet God af en toe een klein beetje uitdagen’

‘Coronacommissaris’: bij zo’n heerlijk allitererende functietitel horen wat ons betreft een vervaarlijk ogend dienstwapen en een setje glimmende handboeien, of toch op z’n minst een kloeke blauwe kepie. Niets van dat alles in het geval van Pedro Facon, die het ook vandaag weer bij een effen grijze trui houdt. Desondanks – zo drukt hij ons op het hart – doet hij zijn job graag.

PEDRO FACON «Ik prijs me ontzettend gelukkig dat ik me professioneel met zaken bezig mag houden die me interesseren, en dat ik met experten van allerlei pluimage in contact kom die goed zijn in wat ze doen. Op geestelijk vlak is dat buitengewoon verrijkend. Goed, u weet dat ik er een halfjaar geleden zes weken ben moeten uitstappen wegens burn-outsymptomen. Verre van prettig, maar uiteindelijk valt dat allemaal te relativeren. Ik werk nu al zo’n twintig jaar, en in die tijd ben ik nauwelijks ziek, ongelukkig of afwezig geweest. Op dit moment in mijn leven ben ik echt niet goed geplaatst om te klagen over wat dan ook.»

HUMO Is dat dan ooit anders geweest?

FACON «Goh ja, ik herinner me dat ik in mijn kindertijd vaak ongelukkig was. Ik was niet bepaald de populairste jongen van de lagere school, omdat ik de nodige sociale vaardigheden miste om goed in groep te kunnen functioneren. Ik was ook een zwaarlijvig kind: als er gevoetbald werd en er moesten ploegjes worden gekozen, dan bleef ik altijd als laatste over. Daar kwam nog eens bij dat ik een jaar vroeger aan de kleuterklas was begonnen, waardoor ik vooral in mijn puberteit het gevoel had dat ik nog wat meer kind was dan mijn klasgenoten. Dus nee, dat was niet de meest gelukkige periode uit mijn leven.»

HUMO Wat dan wel?

FACON «Ik geloof meer in korte momenten van geluk dan in langere periodes waarin alles goed gaat. Tussen de dagelijkse sleur door eens kunnen afspreken met vrienden of familie, of een bijzonder concert meemaken: dat zijn voor mij de mooiste ogenblikken.»

HUMO Muziekliefhebber?

FACON «Absoluut. Als kind heb ik tien jaar op het conservatorium gezeten in Kortrijk: daar heb ik veel over muziek bijgeleerd, en heb ik ook piano leren spelen – iets wat ik nog altijd weleens doe om me te ontspannen. Sinds die tijd is muziek de kunstuiting die me het meest raakt. Ik hou zeker ook wel van beeldende kunst, maar een schilderij zal me nooit dezelfde lichamelijke gewaarwording bezorgen die bepaalde passages in liedjes of symfonieën uitlokken. Mijn voorkeur gaat uit naar minimalistische, repetitieve muziek à la Wim Mertens, al zet ik om te chillen, of hoe moet ik dat uitdrukken, ook weleens iets van de Belgische groep Douglas Firs op, of van Cigarettes After Sex: rustige muziek waarin je je helemaal kunt laten wegzakken. En meer in het klassieke genre word ik altijd danig in vervoering gebracht door de prachtige strijkmuziek uit ‘A Single Man’, een film van Tom Ford over intense liefde tussen twee mannen, maar ook tragisch verlies en hoe je dat als overblijvende partner nog moeilijk te boven komt.»

HUMO Als ik zo vrij mag zijn: bent u zelf a single man?

FACON (lacht) «Nee, ik ben al vijftien jaar samen met mijn vriend.»

HUMO Oké, ga door.

FACON «De laatste jaren heb ik wat met slaapproblemen gekampt, en heb ik veel gehad aan ‘Sleep’, een achtenhalf uur durend minimalistisch werk van Max Richter. Ik las dat hij die compositie ook een aantal keer live heeft opgevoerd, telkens van middernacht tot acht uur ’s ochtends: het publiek lag in bedden in plaats van op stoelen te zitten.»

HUMO Leest u graag?

FACON «Ja, altijd gedaan. Het is wel wat verwaterd toen ik aan de universiteit studeerde, omdat ik toen sowieso al veel studieboeken moest lezen. Maar sinds mijn dertigste heb ik de draad weer enigszins opgepikt. Ik laat me in mijn keuzes vooral leiden door wat ik maar kwaliteitskeurmerken zal noemen: ik lees wat me wordt aangeraden in de boekenwinkel of waarvan ik gehoord of gelezen heb dat anderen het goed vinden, en ik koop ook systematisch de winnaar van de Prix Goncourt. Vooral tijdens mijn zes weken afwezigheid heb ik veel gelezen. ‘De steppewolf’ van Hermann Hesse onder meer, dat ik al eens op mijn dertigste had gelezen, en ‘De bekeerlinge’ van Stefan Hertmans. En ook ‘De meeste mensen deugen’ van Rutger Bregman, kwestie van mijn negatieve gedachten wat naar de achtergrond te duwen (lacht).»

HUMO Als ik ze toch weer even naar de voorgrond mag lokken: waar hebt u een hekel aan?

FACON «Aan wachten. En aan traagheid. Ik ben nogal ongeduldig van aard, en ik wil dus alles zo efficiënt mogelijk doen. Of het nu gaat over mijn werk of het kopen van kleren, het moet bij mij vooruitgaan.

»Maar wat me zo mogelijk nog meer stoort, is dat je in de maatschappij een steeds luidruchtiger groep van mensen hebt die negatief ingesteld zijn, alles altijd ten kwade interpreteren, weinig tolerant zijn en niet openstaan voor verandering. Ikzelf durf ook weleens een scherpe mening te ventileren, maar ik ben er altijd op gericht om de zaken te verbeteren. Polariseren om te polariseren, daar doe ik niet aan mee, om te beginnen omdat het nu eens nooit iets zinvols oplevert.»

HUMO Bent u zelf ook weleens een pain in the ass voor uw naaste omgeving?

FACON «Ja, dat denk ik wel. Ik ben veeleisend en heb weinig geduld: daar kunnen de mensen rondom mij weleens onder lijden.

»En mijn partner ergert er zich blauw aan dat ik bij het scrabbelen zelden of nooit prachtige woorden op het bord weet te leggen, zoals hij. Ik ben eerder het soort speler dat met een minimaal aantal letters een maximale score probeert te halen – ik speur altijd naar mogelijkheden om twee- of driemaal woordwaarde te behalen.»

HUMO Hoe bent u op gastronomisch vlak naar het aardse walhalla te voeren?

FACON «Geef mij maar een steak tartaar, of een koninginnenhapje. Eenvoudig, maar zeer lekker als het kundig klaargemaakt is.»

HUMO Door uzelf, bijvoorbeeld?

FACON «Nee, mijn partner is de kok in huis. De bevoegdheden zijn bij ons thuis netjes verdeeld, én het zijn exclusieve bevoegdheden. Nu, tot mijn 23ste leed ik aan obesitas: ik moet dus altijd wel blijven opletten met lekker eten.»

HUMO Drinkt u niettemin graag?

FACON «Ja. Vanuit het oogpunt van de volksgezondheid mag ik daar geen reclame voor maken, want in België zijn we er ons te weinig van bewust dat alcohol eigenlijk per definitie ongezond is. Maar ik hou wel van een wijntje op tijd en stond. Topwijnen hoeven dat voor mij niet te zijn – ik stel me meer dan tevreden met een frisse beaujolais, of een biodynamische wijn. Het gebeurt weleens dat ik een zekere staat van beneveling bereik, al blijft het binnen de perken: het is me nog nooit overkomen dat ik de weg naar mijn bed niet meer vind. Nu ik veertig ben, merk ik wel dat ik er ’s anderendaags stilaan meer last van heb dan vroeger. God straft onmiddellijk.»

HUMO Jammer, hè?

FACON «Ja. Maar je moet God af en toe een klein beetje uitdagen.»

HUMO Wat ziet u als het hoogste lichamelijke genot?

FACON «De lichamelijke liefde, uiteraard. En nu ga jij me naar mijn favoriete onenightstand vragen, zeker?»

HUMO Hoe raadt u het.

FACON «Over deze vraag heb ik vanochtend een tijdje zitten nadenken, want ik besef dat een verkeerd antwoord me nog jaren kan achtervolgen. Nu goed, ik zal je zeggen: als ik de liefde bedrijf, dan wil ik dat het sensueel en intens is. Daarvoor moet ik de persoon in kwestie niet enkel esthetisch aantrekkelijk vinden, er moet ook een geestelijke klik zijn: ik moet hem leuk en slim vinden, en fijn met hem kunnen praten. Ik ben ervan overtuigd dat je pas hogere niveaus van lichamelijk genot kunt bereiken wanneer je op meerdere niveaus een connectie hebt met iemand.

»Enfin, jij wacht ongetwijfeld op een naam. Welaan: aangezien muziek voor mij de hoogste vorm van kunst is, zal het bij voorkeur iemand zijn die mooi kan zingen. Dan denk ik in de eerste plaats aan Bradley Cooper, die een duet met Lady Gaga zong in ‘A Star Is Born’, een film die hij zelf geregisseerd had. Een zeer getalenteerde en creatieve man, ontzettend knap bovendien, en volgens mij ook erg aardig – en niet in de West-Vlaamse betekenis van het woord. Hem zou ik wel als knuffelcontact willen. Al zou ik ook geen nee zeggen tegen John Legend: een uitstekende zanger, pianist en componist, die er ook nog eens goed uitziet. Twee opties dus, voor het geval…»

HUMO …er eentje covid heeft?

FACON (lacht) «Ik wilde zeggen: voor het geval er eentje nee zegt. Maar je hebt overschot van gelijk: een mens heeft dezer dagen altijd een plan B nodig.»