Daan - Simple

We hadden het 'm nooit aangegeven, maar sinds zijn nieuwe cd 'Simple'
op de mat viel weten we het wel zeker: Daan Stuyven
, frontman en songschrijver van de groep Daan
, is een uitslover.

In plaats van zich een halve middag aan de keukentafel te nestelen met een fles wijn en een lijstje van alle songs die op zijn soloplaten en die van zijn groep Dead Man Ray
stonden, daarin te schrappen tot er een beresterke best ofoverschiet en die lijst vervolgens te overhandigen aan zijn platenfirma ('Graag rond de eindejaarsfeesten in de winkels, jongens en meisjes') ging hij liever all the way.Lees: hij sommeerde toetsenist Jeroen Swinnen
, geluidsman Bert Van Roy,
drumster Isolde Lasoen
en de Franse cellist Jean-François Assy
naar een studio in de Ardennen, pelde er de krappe anorakjes en morsige debardeurs van vijftien van zijn beste songs, schreef er van puur enthousiasme twee nieuwe bij ('Protocol'
en 'I'm What You Need'
) en drapeerde vervolgens bloedmooie cello's, piano's, vibrafoons, trompetten en een occasionele gitaar om hun blote schouders. Het resultaat is tegelijk de meest stijlvolle en gesofisticeerde plaat uit zijn carrière.

Daan Stuyven is ook een onverbeterlijke grapjas. In BobbeDaanland rijmt 'exes'op 'Texas' én op 'cactus' (hier in een ongemeen swingende versie van 'Exes'
), beantwoordt Isolde Lasoen de onwelvoeglijke vraag 'How deep is your fjord?'zonder verpinken met 'Is my fjord? Is my fjord?'('Swedish Designer Drugs'
) en staan de ontboezemingen van de vertellers in 'Wifebeater'
en 'Drink & Drive'
haaks op de fluwelen arrangementen. Al is het zeker niet al goofiness wat de klok slaat: 'A Single Thing'
(nog altijd met voorsprong de ontroerendste song van Dead Man Ray) is dankzij die strijkers nog mooier dan de versie op 'Cago'. Ook 'Neverland'
overtreft moeiteloos het origineel: 't is een tikje korter dan op 'Victory', maar de afgrond waar de verteller boven zweeft is nóg peillozer, de duisternis die 'm inkapselt nóg zwarter. Ook nieuweling 'I'm What You Need' haakt zich ondanks de tekstuele gemeenplaatsen ('I'm a player and you are my toy',duh!) moeiteloos vast in ons gehoor, en in de instrumentale opener 'Protocol' lokt Lasoen de luisteraar met haar sirenenzang naar de toppen van Goldfrapp
s 'Felt Mountain'. Twee voltreffers erbij.

Verder nog melden dat het een blij weerzien was met oude bekenden als 'Ashtray'
en 'Simple'
(allebei uit Daans solodebuut 'Profools') en dat het geestige 'Icon'
hier in twee versies voorbijschiet, in het Engels en het Frans ('La gueule du loup'
).

Slechts twee minpunten: in 'Housewife'
- van oorsprong een opzwepend synthesizerbombardement - misten we de, euh, opzwepende synthesizers (dan nog liever het fake strijkersarrangement van 'Death of a Housewife (Allegretto in C Minor'), en de vingervlugge cellopartij van Assy in 'Victory'
deed ons te veel denken aan de strijkkunsten van Apocalyptica
- u weet wel: het langharig muziekschooltuig dat Metallica
naspeelt op cello.

We hadden het 'm nooit aangegeven, maar dankzij 'Simple' zet Daan Stuyven groepen die twaalf bestaande songs bij elkaar kletsen en er doodleuk 'Best of' opzetten genadeloos in hun hemd. Al blijft hij ook een geweldige leperd. Met een doodgewone verzamelaar had hij de verkoop van zijn back catalogue ongetwijfeld een pootje gelicht; nu dwingt hij zijn oude én nieuwe fans allemaal richting platenzaak. Victory! Die hem overigens van harte is gegund.