Dag één op The Ark: zondvloed van lust en lendenen

Drie dagen en nachten varen we mee met The Ark: een dance-cruise die kabbelt van Barcelona over Ibiza tot Mallorca. Donderdag doken we alvast onder in een parallelle wereld, waar een gemoedelijke sfeer, edelkitsch en milde decadentie een aroma van zilte zeelucht en gin meekregen.

“God is a dj” galmt het tegen middernacht op het cruiseschip Visions of the Sea, terwijl Sister Bliss haar verleden met Faithless oprakelt aan de draaitafel. Als de Almachtige werkelijk een dj zou zijn, dan moet Noach vast wel zijn favoriete fuifnummer geweest zijn. The Ark verandert de mastodont van tachtigduizend ton in een reusachtig, dobberend feestje.

Het is een huizenhoog cliché, maar het leeuwendeel van de cruises mikt natuurlijk vooral op bejaarde dames met purperen permanentje of oudjes met een rollator en nog nét genoeg levensdrift om hun pensioen er in één klap door te willen jagen. Genoeg reden om lang voor de afvaart te moeten afrekenen met de schampere hoon van onze vrienden thuis.

Love Boat

But hey, the joke is on them. Op de schmalzerige pianist in de lounge bar na, die Phil Collins en Roy Orbison covert, en ons vertelt dat hij al sinds februari op het schip vastzit (“Ik heb mijn cabine trouwens nog altijd niet kunnen vinden in deze wirwar van gangen”) doet niets denken aan Love Boat-vertier voor zestigplussers. Of het zou dat oubollige decor van het schip, met vasttapijt en klatergoud, moeten zijn.

De gemiddelde leeftijd op The Ark ligt drastisch lager, en drie dagen lang worden we gegijzeld op een schip dat in handen lijkt van uitgelaten clubbers en oogverblindende schoonheden. De muziek op deze luxestomer blijkt wel nadrukkelijk geprogrammeerd om dertigers te behagen. Op dag één knettert geen opgefokte EDM uit de boxen in deze boîte. Wel veel sensuele deep house, techno en dance met een discovibe. Cirque Magique leunt eigenlijk dichter aan bij The Ark dan pakweg de main stage van Tomorrowland.

Met headliners als Booka Shade (gewéldige, semi-live gebrachte set met elektronische percussie) of Sister Bliss spreekt de organisatie in mindere mate jonge twintigers dan vroege dertigers aan. Logisch ook: een kajuit kost per nacht al makkelijk een leefloon. Een studentenjob of beginnersbaan volstaan niet om je een verlengd weekend onbekommerd in luxe te kunnen onderdompelen. Armani, Louis Vuitton, Gucci, Calvin Klein en Moschino hebben dan weer wél een trouwe klant aan dit iets oudere festivalpubliek.

Straalbezopen

Een derde van de lokale bevolking op The Visions of the Sea is Belgisch, verder hoor je opvallend veel Nederlanders, en in mindere mate Britten en Spanjaarden. De Britten compenseren hun bescheiden opkomst dan weer ruimschoots door luid lallend door de gangen te banjeren. Het schip heeft nog niet eens het anker gelicht, of een straalbezopen Brit komt me in ontbloot bovenlijf al joviaal de hand schudden. Hij is er heilig van overtuigd dat ik één van de dj’s ben, en zal me ’s avonds nog feliciteren met mijn geweldige set. We laten de knettergekke schat in de waan.

Later op de avond botsen we op een andere, rossige Brit aan de toiletten. Zijn blik lijkt wel vastgehaakt aan een schaarsgeklede blondine die even verderop op duizelingwekkende stiletto-hakken richting lift paradeert. “Niet zo staren”, brommen we vaderlijk. Hij fronst bezorgd. “It feels like I’m having a permanent boner on this ship.” Afschuwelijk, sombert hij voor zich uit. “I’m fuckin’ married.” We kunnen het de arme drommel niet eens kwalijk nemen. Soms lijk je wel op een défilé van de jetset beland. Bleke, schriele ventjes vallen nogal snel uit de toon in deze wereld van solariums, feilloos aangebrachte make-up en six-packs.

Verhitte standjes

Het miezert ’s middags, maar de broeierige temperatuur garandeert toch al de eerste verhitte standjes tijdens de set van Buscemi. Dat de Limburgse producer en dj het feest officieel op gang mag trekken, is trouwens niet eens zo vreemd. Zijn song ‘Dipso Calypso’ werd gebruikt in een campagne van Royal Caribbean, de rederij die het bijna driehonderd meter lange schip tijdelijk laat charteren door The Ark. Wereldwijd werd die reclame uitgezonden, tot op de Super Bowl toe. “Niemand lijkt dat te weten, maar ik ben daar wel enorm trots op”, drukt Swartenbroekx ons op het hart, wanneer we hem na zijn set in één van de talloze gangen treffen. “Nu kom ik hier voor de eerste keer spelen. Echt een heel leuke sfeer. Ik kwam wel pas om vier uur aan op de boot, nauwelijks een uur voor mijn set. Die was dus heel erg on impulse: ik moest aan de reacties in het publiek zien of ik goed bezig was.”

Zeebenen hoefde je niet te hebben tijdens zijn poolbar-set, dansbenen bij voorkeur wél. Terwijl het cruiseschip als een mes door de boter doorheen de golven glijdt, reist Buscemi van Jamaica naar de balkan en terug. In de jacuzzi en het zwembad voor zijn booth staan fans in zwembroek en badpak te dansen en te drinken. De sfeer is vrolijk en lustig, maar ook verrassend gemoedelijk. Geen opstootjes van testosteron of haantjesgedrag.

Vleselijk genot

Pas in het holst van de nacht kantelt de sensuele sfeer naar vleselijk genot. Op het achterdek zien we een koppeltje stevig van bil gaan, en ook tijdens de middernachtelijke set van Camelphat in The Deep lijkt platonisch verlangen a ship that has sailed. Een zinnelijk ballet van draaiende tongen, schurende lendenen en betaste borsten wordt opgevoerd wanneer ‘Cola’ wordt ingezet.

Het grootste voordeel van zo’n festivalcruise? Buren kunnen niet komen klagen over geluidsoverlast. Terwijl de mastodont vredig voortkabbelt op de Middellandse Zee, met uitzicht op de einder, kan Curtis Alto de volumeknop een zalige ruk naar rechts geven, terwijl ‘Kids’ van MGMT in die sublieme Soulwax-remix onder de naald verdwijnt. Na zonsondergang krijg je het gevoel op een afgelegen beach bar te zijn beland, voorzien van een uitstekend soundsystem. Dat je op volle zee vaart, voel je ook nauwelijks - behalve bovendeks, waar fikse rukwinden jurkjes dramatisch laten opwaaien en je sigaret meteen weer doven.

Keuzestress

Iets meer dan tweeduizend passagiers en zo’n vijfhonderd bemanningsleden delen dit varend appartementsblok met eindeloze gangen - The Shining is na valavond nooit ver weg in dit doolhof. Die buitensporige crew van boordpersoneel is trouwens geen overbodige luxe. Alleen al voor het indrukwekkende buffet, dat zich over een straatlengte uitstrekt, heb je een leger aan mankracht nodig. En alsof die decadente buffettafels al geen keuzestress zou opleveren, kun je ook je gading vinden in maar liefst viér “specialty restaurants”. De Amsterdamse Michelin-chef Ron Blaauw biedt Aziatische haute cuisine aan in zijn gastrobar. Maar ook de Belgische Oesterput - uitgelezen voor seafoodlovers - en Restaurant Vrijmoed houden residentie op deze luxestomer.

Het aantal buiten-muzikale activiteiten levert al nét zoveel dilemma’s op. Er is een Day Spa met sauna en solarium, een gym waar we na negen uur ’s avonds nog steeds bulldozers van kerels zien fitnessen, een beauty salon en casino. “Hier heerst inderdaad l’embarras du choix”, grinnikt een “late veertiger” in een van de talloze liften. “Maar overdaad schaadt toch nooit op zo'n feestje? Neem het van me aan: ik ben een feestvarken in hart. Maar niét meer in nieren of lever (lacht). Sommigen geven hier een fortuin uit aan alcohol of sigaretten, maar daar blijf ik al jaren van weg. Ook drugs zijn niets meer voor mij. Ik ben gewoon blij om tussen al die mooie mensen te kunnen dansen, zoals vroeger. Volgend jaar kom ik sowieso terug. Dat wordt weer een maand droog brood eten (lacht).”

Selfie

The Ark voelt inderdaad in alles exclusief aan, maar op het eind van de dag is het ook best wel een inclusief feestje. De vip-ruimte wordt amper afgeschermd van het “gewone volk” en ’s nachts staat Sister Bliss doodleuk op een halve meter van ons uit haar dak gaan tijdens Booka Shade en Camelphat. Veel zin om te praten met wildvreemden heeft ze duidelijk niet, maar tot in de vroege uurtjes zien we haar op de dansvloer loos gaan. En ze is niet te beroerd om wéér eens te poseren voor een selfie met een fan.

Wat gaandeweg steeds méér opvalt, is dat de 'selfie' niet snel een stille dood zal sterven op dit schip. The Ark lijkt wel ingepalmd door een kliekje uitgelaten influencers. Voortdurend zien we gebronzeerde dames sexy poseren naast het logo van sponsor Copperhead, of in hun iPhone kirren hoe “awesome” en “unforgettable” alles is, voor ze suggestief een stukje fruit in hun mond schuiven. Uit een goodiebag diepen we voor de afvaart zelf ook twee selfiesticks op: zien en gezien worden is niet onbelangrijk in deze parallelle waterwereld.

Maar onder de zon, in de Middellandse zee wil je natuurlijk ook wel gewoon gezien worden. Terwijl we 's nacht de schuimkopjes monsteren vanaf ons balkon op de zevende verdieping denken we ook met een zelfvoldane grijns: we hadden het sléchter getroffen kunnen hebben, ouwe gozer.

Morgen: pompen of verzuipen op The Ark