Dag twee op Best Kept Secret: Kraftwerk delft het onderspit

Zu schade! Het waren niét de Teutoonse knarren van Kraftwerk, die regeerden op dag twee. Best Kept Secret werd op een zinderende zaterdag gedomineerd door vreemde vlerken en rare reuring-makers. Op het einde wonnen de Duitsers eens niét.

Hun muziek vormde de blauwdruk voor hiphop en techno. Ze waren de pioniers van de elektronische muziek. En ze hadden kèkke 3D-brilletjes in voorraad voor het publiek! Met Kraftwerk tekende Best Kept Secret voor een uniek concert in open lucht.

Al dacht niet iederéén hetzelfde over de Duitse groep die machines tot leven liet komen in de Beekse Bergen. De statische show stuwde heel wat jonge bezoekers al snel richting andere podia. Toegegeven: helemaal fout zaten die jonkies niet. Een oudere generatie zag een historische Man-Machine, de tieners en twintigers waren getuige van vier oude mannen op leeftijd die netjes op een rij, roerloos achter hun keyboard bleven staan.

undefined

Echt wervend was het optreden niet voor die nieuwe zieltjes, ondanks de vindingrijke projecties en de kleine, wrange grapjes die de groep af en toe in de set smokkelde. Zo kwam “Fukushima” ook ineens voorbij in ‘Radioactivity’, naast Harrisburg, de atoombomaanval op Hiroshima en de nucleaire site van Sellafield.

Maar voor een frisse sound moest je zaterdagavond niet bij Kraftwerk zijn. De legendarische muziek bleef moeiteloos overeind, maar eigenlijk had het concert één natte vinger in het stopcontact moeten houden. Knetteren kwam er niet aan te pas, zelfs ondanks een fabuleuze Tour de France-suite.

Uw vraag is natuurlijk: wie knetterde dan wél op zaterdag? Ons antwoord: deze vijf grillige geheimtips van Best Kept Secret.

1. Aldous Harding: minimalisme met grote gevolgen

Het krioelen van kippenvel, het vollopen van de traanbuizen. In tropische omstandigheden, zowaar. Hoe Aldous Harding met een stem en een handvol akkoorden je gemoed kan doen kapseizen, doen weinigen haar na.

Aldous Harding in een tént? Een snikheet, uitpuilend exemplaar, dan nog wel. Omringd met honderden mensen die luidruchtig kokkeren als een troep fazanten. De Nieuw-Zeelandse femme du moment heeft op stage FIVE de omstandigheden tegen, maar ze bewijst meteen: Aldous’ porseleinen folk zou zelfs een orkaan met een kracht van 10 op de schaal van Lukaku overleven.

Het offensief van Aldous Harding in Hilvarenbeek heeft weinig om het lijf: een bescheiden aantal songs die met de stilte flirten, maar die de impact hebben van een losgeslagen sloophamer - je kan je gerust proberen verweren, maar je wordt toch murw geslagen. Neem nu ‘Blend’ of ‘The Barrel’: minimalisme met grote gevolgen. Zo schóón!

undefined

2. Yves Tumor: een theelepeltje LSD

Mouwloos jeansvestje over de blote bast, oranje pruik, strakke seventiesbroek met olifantenpijpen, pelsen vagebond-hoedje: zoals Yves Tumor, ster in de Amerikaanse queer-underground, zag je er geen twee op Best Kept Secret.

Hij vertaalde moedig zijn geprezen plaat Safe In The Hands Of Love naar een festivalsetting met een rockband die er evenzeer uitzag om door een ringetje te halen.

Een gitarist met poedelkrullen die de mosterd bij Spinal Tap haalde (of erger: bij Greta Van Fleet), een soul sister/mister op bas die ons een ietsiepietsie aan Betty Davis deed denken. Awesome en radical, hijgde de Woodstockhippie in ons.

De muziek was “an acquiered taste”: organischer dan de elektronische plaatversies. Met loeiende Sonic Youth-noise en Tumors door klankeffecten verbasterde voordracht. Nu vierde de kitsch hoogtij met dank aan de Van Halen-achtige gitaarsolo’s, dan weer testte Tumor zijn fans door in de frontstage geil hun gezicht te bepotelen. Gaandeweg wist Tumor ons helemaal te verleiden met zijn onorthodoxe mix van jazzrock en psychedelische noise.

Nooit gedacht dat hij zijn nogal hermetische muziek deftig live zou kunnen brengen op grote festivals als BKS. U heeft bij deze zin gekregen in een theelepeltje van zijn LSD? Eén tip: Pukkelpop!

undefined

3. Charlotte Adigéry : Als een shakende amazone

Ja, natuurlijk had de Gentse globetrottende Charlotte Adigéry beter in één van de overdekte tenten gespeeld in plaats van in de dj-booth van het FOUR-podium. Zo schepte de organisatie verkeerde verwachtingen. Ze is geen dance-act, laat staan een urban-act waar iedereen zomaar op kan loos gaan. Maar, goed, de goedlachse, zomers uitgedoste Adigéry (coole hairdo trouwens!) liet het niet aan heur hartje komen. “Dit is het moment waar we allemaal naar uitkijken, toch?”, riep ze strijdlustig. “Laten we er een feestje van maken”.

Dat deed ze met punky elektro en verbasterde Caraïbische pop waarin haar verlokkelijke sirenezang als zoetstof diende, ergens tussen - pak ‘m beet - ESG, Grace Jones, Adult en Sukia. Met haar trouwe elektronaut Boris Zeebroek aan haar zijde speelde ze listig een spel van aantrekken en afstoten. Hun gedeconstrueerde techno, proto-elektro en gedissecteerde rave deed de danslustigen nu in de haren krabben, dan weer uit het dak gaan. Culthit ‘High Lights’ mocht op herkenningsapplaus rekenen maar is nu ook weer niet het type ongenuanceerde dansdeun dat Tomorrowlandfans prikkelt. Superbe uitgevoerd, alleen wist het publiek aanvankelijk niet hoe te bewegen op Adigery’s wispelturige, licht theatrale pop. In ‘Paténipat’ zweepte ze de mensen naar behoren op door op de desk te klimmen en als een shakende amazone de troepen te overzien. Top.

‘Cursed and Cussed’, bekend vanwege zijn slimme ASRM-clip, spoorde zelfs Zeebroek aan even met zijn kont te schudden op de dj-tafel.

Niet voor één gat te vangen, die Charlotte. Bij deze weten ook de Nederlandse festivalgangers dat.

undefined

4. Fat White Family: schorremorrie schopt niet meer tegen schenen

Chaos, reuring en lawaaierig terrorisme. Daar laat Fat White Family zich liefst op voorstaan. Alleen: op Best Kept Secret werden de familievetes naar de achtergrond gedrongen. Dat leverde een opwindend, maar nooit gevaarlijk concert op. Een béétje jammer, want net die wanorde deed onze liefde voor de groep ooit opflakkeren.

Hun drummer en manager stuurden ze eerder al wandelen na bittere scheldpartijen. En in België alléén liep het twee keer mis: hun voormalige bassist lieten ze doodleuk achter in de Botanique, na een door drankzucht verknald concert: “Die klootzak moesten we niet in onze buurt,” zeggen ze daar vandaag over. “Als wraak hebben we hem maandenlang de mantel uitgeveegd in alle media. We bashed that miserable motherfucker to pieces.” In beide gevallen klonk hun set explosief, staatsgevaarlijk en krankzinnig goed.

In de Beekse Bergen zag je dan weer een groep die ze alle vijf op een rijtje had. De uitkomst? Een heerlijk psychedelisch en stuwend concert, dat helaas zonder onbedoelde weerhaken niet helemaal van de grond kwam.

Misschien was die evolutie niet eens zo gek. De ranzigste rock uit South London kwam tot voor kort van deze band. Maar op hun derde langspeler noemt Fat White Family zich meer geraffineerd en gesofisticeerd. Van dystopische disco tot dreigende dub bleef dit schorremorrie tegen schenen schoppen. Maar ze deden het wel met beleefdheidsvormen, mes en vork.

Volgende keer toch weer méér klasse-C drugs, jongens?

undefined

5. Mac DeMarco: een amusante rockster

Is het te voorbarig om Best Kept Secret 2019 nu al tot het jaar van de vreemde vlerk te dopen? Met de groeten van Mac DeMarco.

Yves Tumor, John Grant en Shht scheerden deze editie hoge toppen, maar Mac DeMarco legt de lat op een hoogte waar Tia Hellebaut zelfs tijdens haar hoogdagen niet mee flirtte. Elfendertig misplaatste vreugdekreten, handstand met een sigaret in de mond, ostentatief schaterlachen middenin een song, banale bindteksten als “shake your butthole”, absurdistische trekken uit de school van Spinal Tap, vertellen dat je dynamiet hebt verstopt in het meer van Hilvarenbeek: in het uur dat Mac DeMarco over Best Kept Secret regeerde, was er meer controverse dan in het volledige leven van Simonneke uit Thuis.

Was er ook muziek? Jazeker! “Last time I was in the Netherlands I wrote a song called ‘Joppiesaus’”, grinnikte de prins van Absurdistan veelbelovend, al was het resultaat teleurstellend. Wél goed: de slackerpop van ‘Salad Days’, ‘Nobody’, ‘Ode to Viceroy’ of ‘Another One’. Hoewel ze elke halve minuut werden verstoord door de stoten van een van de bandleden, was de show van Mac DeMarco geen complete aanslag op onze buis van Eustachius. Meer nog: DeMarco wéét hoe hij een popsong moet assembleren.

Mac DeMarco, de eikel die vroeger ongetwijfeld flippo’s pikte en in de schoenen van zijn klasgenoten kakte, is een rockster geworden. En het was nog uiterst amusant ook.

undefined