Dagboek van een klimaatactivist (8): 'Drie jaar celstraf aan ons been'

Anuna De Wever noteert voor Humo hoe haar leven en het klimaat verandert.

Lees meer over #youthforclimate »

Zaterdag 23/3: Bouli of Bilou?

Drie gasten komen me ’s ochtends oppikken om naar Luik te gaan, waar we hebben afgesproken met acteur Bouli Lanners. We nemen samen een filmpje op ter aankondiging van onze grote protestactie van morgen. Hele intelligente mens, die Bouli – een paar keer noem ik hem per ongeluk Bilou. Hij strijdt al langer voor het klimaat en hij is wég van ons. ‘We hebben jullie energie hard nodig,’ zegt hij, ‘want alle klimaatactivisten van mijn generatie zijn moegestreden.’

Later op de dag breng ik een bezoek aan de Energy Observer. Dat is de boot van kapitein Jérôme Delafosse, een Fransman die vroeger op gewone boten voer om bedreigde diersoorten in de oceanen te beschermen. Tot hij op een dag besliste het anders aan te pakken: hij bouwde ’s werelds eerste boot op waterstof. Heel spectaculair – vanbinnen heeft zijn catamaran iets van een spaceship. Een perfect voorbeeld van waar we in de toekomst naartoe moeten. Voor een boottochtje is er nu geen tijd, maar ik spreek af met Jérôme dat we elkaar in Amsterdam terugzien en dan een tochtje maken. Ik hou echt van boten. Zeilen is gewoon het leukste wat er is.

’s Avonds nog een vergadering met het kernteam van Youth for Climate. Daarna naar huis en vroeg mijn bed in. Iets zegt me dat ik de komende nachten niet veel ga slapen.

Zondag 24/4: Geen plaspauze

Samen met papa ga ik naar de opendeurdag van de VUB. Misschien wil ik er volgend jaar Social Studies volgen – een mix van politieke en sociale wetenschappen, in het Engels. De VUB lijkt me wel een fijne plek: klein en redelijk groen. De vrouw die ons een rondleiding geeft, herkent me en vraagt een selfie. Zo schattig! Ik dien ook alvast een kotaanvraag in, al bestaat de kans dat ik volgend jaar helemaal niet op kot ga, maar een sabbatjaar inlas om me even keihard in te zetten voor Youth for Climate. God zal weten wat het wordt. ‘Anuna,’ zegt papa, ‘volg gewoon je hart.’

Terug naar huis om mijn spullen te pakken voor de Occupy for Climate-actie. Ik neem een tent mee, een slaapzak, een matje en héél veel warme kleren. In Brussel gaan we eerst bij Greenpeace langs voor een laatste briefing. David Van Reybrouck is er ook, samen met een paar BV’s. Even voor 18.00 vertrekken we. Het is een vreemd beeld: 400 mensen die eerst rustig stappen, vervolgens een sprintje trekken naar de Wetstraat, om dan allemaal op de grond te gaan zitten voor het parlement. Na 5 minuten staat de politie voor onze neus. De sfeer is grimmig. De politie staat er met knuppels, schilden en prikkeldraad. Ik denk: chill effe! Ik ben zo blij dat David er is: hij weet hoe hij kalm met die agenten moet praten.

Na een uur of drie moeten we doorschuiven naar het eind van de Wetstraat, weg van het parlement. Daar proberen sommigen hun tenten op te zetten. De politie laat geen spullen het tentenkamp binnen, zelfs geen toiletten. Even weg om te plassen kunnen we niet, want dan laten ze ons niet meer binnen. Na lang onderhandelen krijgen we eindelijk een paar ‘droogtoiletten’, met van die houtschilfers die je in de pot moet strooien. De rij om aan te schuiven is gi-gan-tisch. Kan niet anders, met vier droogtoiletten voor 400 man. Een trieste toestand.

Het is een helse, koude nacht. Ik slaap amper vier uur, op een leeggelopen matje, want er blijkt een gat in te zitten. Maar kom, alles voor de goede zaak.

Maandag 25/3: Complete breakdown

De schoolplicht roept: ik spring op de trein naar Mechelen, waar ik met de klas op uitstap ga naar de rechtbank. Eerst volgen we een paar rechtszaken. Hallucinant hoeveel mensen er al voor de zoveelste keer voor de rechter staan, omdat ze hun voorwaarden hebben geschonden en zo. Dan staan ze daar met hun excuses: ‘Ik doe mijn best, meneer de rechter...’ Het leert me dat rechter zijn niks voor mij is: ik heb geen geduld voor mensen die hun leven vergooien.

Daarna spelen we met de klas een rechtszaak na. Ik speel advocaat en vind mijn pleidooi best oké, maar mijn klasgenoot die rechter speelt, denkt er anders over: hij lapt mijn cliënt drie jaar aan zijn been. Ach, je kunt niet alles winnen in het leven.

Wanneer ik ’s avonds weer naar Brussel ga en op het Troonplein aankom, heerst er een feeststemming. Er is muziek en er zijn standjes met koffie en soep. Het plan is dat ik als laatste zal speechen. Ik ben echt in de mood. De MR heeft net haar kar gekeerd, dus ik denk: yes, one down, two to go! Maar dan komt iemand van Greenpeace me zeggen dat CD&V en Open VLD de grondwetswijziging niet zullen tekenen. Het voelt als een klap in mijn gezicht: na 11 weken strijden en een slapeloze nacht is dit de druppel. Net op dat moment moet ik het podium op voor mijn speech, maar het lukt me niet. Ik zet mijn kap op, draai me om, loop weg en begin keihard te huilen. Complete breakdown. Ik weet het even niet meer. Wat willen die politici dat ik nog méér doe om te bewijzen dat de jeugd hen iets vraagt?

Mijn grote zus Jozefien slaagt erin me te troosten. Maar goed ook, want VTM wil me live interviewen voor ‘Het nieuws’. Met een rood gezicht en Jozefien naast me lukt het om voor de camera te spreken. Daarna gaan we iets eten en weet David me toch weer moed in te praten. Het is al laat als ik mijn tent dichtrits. Dit keer slaap ik iets beter: ik kruip tussen mijn zus en Julie, om het toch wat warmer te hebben.

Dinsdag 26/3: Schouderklopje

Ik word wakker op het Troonplein. Voor één keer wordt er niet op donderdag maar op dinsdag betoogd, maar ik doe niet mee: ik ga meteen naar de Kamercommissie om het debat te volgen. Niet te doen: de politici weten maar al te goed dat honderden mensen de stemming willen bijwonen, maar ze hebben een zaal geboekt waar amper 20 bezoekers binnen mogen. Natuurlijk is dat geen toeval. Ik mag binnen, maar de rest moet buiten wachten. Keibelachelijk!

Degoutant hoe Luk Van Biesen van Open VLD durft te beweren dat zijn partij wél naar de klimaatspijbelaars luistert. Ik kan u verzekeren, meneer Van Biesen: dat doet u niet. En kom niet aandraven met het samenwerkingsakkoord. Dat bestaat al langer dan ik en het heeft duidelijk z’n vruchten niet afgeworpen. Wat hebben we aan nog meer van hetzelfde?

Ik ga thuis even slapen, want ’s avonds word ik bij ‘Van Gils & gasten’ verwacht en ik heb stress. Het helpt: als ik bij Lieven Van Gils en Gwendolyn Rutten aan tafel aanschuif, ben ik één en al focus. Ik maak me wel de bedenking: hoe normaal is het dat een 17-jarige moet debatteren met een toppoliticus? Ik doe het niet eens zo slecht. Kun je nagaan waar hún niveau ligt!

Na het gesprek met Gwendolyn ben ik teleurgesteld. Ik had zo gehoopt dat ik een belletje kon doen rinkelen bij haar. Achteraf geeft ze me een schouderklopje: ‘Je hebt het keigoed gedaan.’ Dank je, maar ik had je liever weten te overtuigen.

Woensdag 27/3: Start de revolutie

Normaal werd ik na school op de European Conference on Sustainability verwacht, maar ik heb afgezegd. Ik heb nog te veel te doen voor mijn eindwerk, dat vrijdag klaar moet zijn. Waarom geldt mijn klimaatwerk eigenlijk niet als eindwerk? Ik heb daar al zoveel tijd en energie in gestopt. Mijn hypothesevraag zou luiden: hoe start ik een klimaatrevolutie? Ik weet er alles van. En ik wil er gerust een mooie powerpointpresentatie bij maken. LOL!

’s Avonds ga ik naar de première van ‘Cold Case Hammarskjöld’, een film over de dood van VN-secretaris-generaal Dag Hammarskjöld. Ik snap niet dat wat die filmmakers hebben ontdekt nog niet is ontploft in de media. Het is wereldnieuws! En verder is het ook gewoon een keileuke avond. Goed gelachen met mijn vrienden.

Donderdag 28/3: ‘Kijk mij hier staan’

Voor het eerst in 12 weken een donderdag zonder strike. Ook wel fijn, want zo’n strike blijft stressen.

Na school meteen naar Brussel om de stemming bij te wonen in de plenaire vergadering. Het duurt úren voor ze eindelijk aan de klimaatwet komen. Zoals verwacht wordt het niks, maar toch ben ik blij dat ik erbij ben, al is het maar als statement: ‘Kijk mij hier staan, politici, ik ben de generatie die jullie teleurstellen. Ik heb alles gedaan wat ik kon, maar ik moet machteloos toekijken hoe jullie het verbrodden.’

But I ain’t giving this shit up. Ik zal blijven vechten. Ik heb nog zoveel plannen. Als de oude politici niet meewillen, dan probeer ik het wel via de jongere garde. Misschien slagen zij erin over de partijgrenzen heen te kijken.

Teleurgesteld en doodmoe kruip ik om 01.00 in mijn bed.

Vrijdag 29/3: Naar Zeeland

Zelfs na een dramatische dag als gisteren is het vandaag toch gewoon back to school. Ik heb geen volle dag les, maar moet alleen mijn eindwerk presenteren. Ondanks de vermoeidheid gaat het goed: de jury is tevreden.

Vanavond zou ik naar Berlijn of naar een conferentie vertrekken, maar ik heb alles afgezegd: ik wil gewoon chillen en trek naar Zeeland voor wat rust.