Dagboek van klimaatactiviste Anuna De Wever (14): 'Als meisje kun je er maar beter niet uitzien als een meisje'

Anuna De Wever noteert voor Humo hoe haar leven en het klimaat verandert.

Lees meer over #youthforclimate »

zaterdag 4/05 tot dinsdag 7/05: Tijd voor familie

Vier dagen lang ben ik met mijn familie bezig: ik breng al mijn tijd door in het ziekenhuis bij mijn opa. Ik heb er zelfs al mijn events voor afgezegd: familie gaat voor. Verder wil ik er liever niks over kwijt, ik hou mijn familie graag buiten de spotlights. Ik ben de klimaatactivist, zij hebben er niet voor gekozen.

woensdag 8/05: Summit in Sibiu

Om vijf uur ’s ochtends neem ik de trein naar München. Daar stap ik op een bus met een Duitse delegatie klimaatspijbelaars, we zijn met zo’n 80 man. Het plan is om vandaag naar Sibiu in Roemenië te rijden. Het is een idee van de Duitse Louisa, zij was er ook bij toen ik in februari Emmanuel Macron ontmoette in Parijs. Louisa belde me twee dagen geleden op: ‘Yo, we gaan naar de Europese summit in Roemenië. Ga je mee?’ Ik: ‘Ja, da’s goed.’

Op vraag van Jean-Claude Juncker hebben alle Europese leiders in Sibiu afgesproken om het nog eens over de toekomst van Europa te hebben. Alleen zijn ze vergeten het klimaat op de agenda te zetten, dus reizen we helemaal naar Roemenië om nog eens aan hun oren te trekken. Dat land is, by the way, fucking ver weg.

DONDERDAG 9/05: Scherpschutters

Tegen de ochtend komen we eindelijk aan. Ik voel me mottig: ik heb amper kunnen slapen op de bus. Op het eerste gezicht doet Roemenië me wat denken aan Japan – de stijl van de huisjes en zo. Een beetje ouderwets ook. We rijden rechtstreeks naar Sibiu, dus het enige wat ik van het land zie, is wat er langs de ramen van de bus voorbijglijdt. Ze hebben er in elk geval meer mooie natuur dan bij ons, en mooie bergen.

undefined

Sibiu heeft wat weg van een Playmobildorpje. Het oogt raar: het hele stadje is afgezet, overal zie je security. Per staatshoofd arriveren vijf auto’s, waardoor er een hele karavaan geparkeerd staat in het centrum. Heel goed voor het klimaat, mannen! Ze hebben ook een groot, rood tapijt uitgerold, waarop al die leiders mogen paraderen voor de pers.

Op de summit laten ze ons niet binnen, dus gaan we gewoon op straat striken. Daarna mogen Louisa, Paula uit Roemenië en ik langs de dranghekken om de negen staatshoofden te ontmoeten die de non-paper hebben ondertekend. Met dat document pleiten ze ervoor dat Europa tegen 2050 klimaatneutraal wordt. Als je wilt zien wat we tegen Macron, Mark Rutte, Charles Michel en de rest te zeggen hebben, moet je maar eens naar de Twitterpagina van Macron surfen: hij heeft een filmpje gepost van onze babbel. Ze zijn heel vriendelijk. Ze beloven dat ze zullen blijven pushen en proberen om ook Duitsland mee te krijgen, want Angela Merkel ondertekende de non-paper niet. Het is een positieve babbel, alleen denk ik: we hébben dit gesprek al een keer gehad en we staan nog steeds nergens. Ik had gehoopt dat we iets meer zouden rebelleren: hoe kan het nu dat het klimaat géén prioriteit is, verdomme? Het probleem is dat er scherpschutters op de daken liggen en ik nog niet per se dood wil. Dan maar op een rustige manier onze boodschap overbrengen.

Achteraf stappen we met z’n allen weer dezelfde bus op, om opnieuw een hele nacht en dag onderweg te zijn. Eigenlijk wil ik niks liever dan in mijn eigen bedje slapen. Maar alles voor de movement.

En terwijl ik vandaag in Roemenië zat, ging in België onze wekelijkse strike door. In Antwerpen maakten ze er een stille mars van, uit respect voor Julie Van Espen. Ik vind dat goed. Het zet mensen aan het denken, niet per se over het feit dat er meer camera’s moeten zijn, maar wel over ons falende rechtssysteem. Waarom die man nog vrij rondliep, dat begrijpt toch niemand? We moeten seksueel misbruik harder aanpakken. Ik ben ook weleens bang als ik ’s avonds alleen moet fietsen. Ik denk dat elk meisje dat is. Ik zet dan altijd een pet op en trek een dikke jas aan. Dan lijk ik op een dude. Om minder kwetsbaar te zijn kun je maar beter niet te veel op een meisje lijken.

PS: Cathérine Moerkerke van VTM stuurt me de final draft door van de uitzending die volgende week op tv te zien is. Ze heeft me de voorbije maanden af en toe gevolgd: ze is meegegaan naar Straatsburg en was er ook bij tijdens Occupy Wetstraat. Ze is me ook een paar keer komen filmen in mijn dagelijks leven. Niet dat ik veel heb aan de final draft: ik heb geen wifi op de bus, dus ik kan ’m niet bekijken. Maar ik heb er alle vertrouwen in: Cathérine is een tofke.

vrijdag 10/05: de lip van Raoni

Geen goeie nacht achter de rug. Aangezien ik toch een hele dag op de bus en op de trein moet zitten, probeer ik mijn tijd nuttig te besteden en doe ik wat schoolwerk. Lessen heb ik deze week niet gemist: de rest van de klas is op schoolreis naar Berlijn. Ik werk ook nog wat voor Youth for Climate en probeer me te concentreren op de komende weken. Het wordt druk. Volgende week hebben we nog één mars op donderdag; de week daarna houden we ons festival.

Op de strike van volgende week hebben we een special guest uitgenodigd: Raoni. Die naam zegt je misschien niet veel, maar je kent hem wel: hij is het stamhoofd met het schoteltje door zijn lip. Hij strijdt al jaren voor het behoud van het Amazonewoud – de man moet intussen 100 zijn of zo. Ik kan nog steeds niet geloven dat hij met ons komt striken. Hij reist al jaren de wereld rond en heeft al allerlei celebrity’s ontmoet, maar nu wil hij ons zien. Hoe chill is dat? Ik hoop alleen dat de jongeren op de mars hem zullen kennen. En wat ik me ook afvraag: kan hij praten, met dat ding in z’n mond? Maakt niet uit, dan voer ik wel het woord. We gaan sowieso nog een laatste keer knallen, voor ons grote festival.