Dagboek van klimaatactiviste Anuna De Wever (6): 'Mijn bomma zou die politici hun vet nogal eens geven!'

Anuna De Wever noteert voor Humo hoe haar leven en het klimaat verandert.

Lees meer over #youthforclimate »

Zaterdag 9/3: twee uur dutten

Vandaag is de normaalste dag in máánden. ’s Ochtends afscheid genomen van Julie en Adélaïde, de twee Waalse meisjes van Youth for Climate die gisteren zijn blijven slapen. Ons plan was om naar een scoutsfuif te gaan, maar dat is mislukt: iemand had op Facebook gezet dat ik er zou zijn. Al bij het binnenkomen werd ik besprongen door gillende jongeren die een selfie wilden. Geen zin in. Dan maar een midnight snack gegeten en thuis in de zetel gehangen.

’s Ochtends heb ik ook nog een vergadering met Toon, over praktische zaken zoals onze website en Facebookpagina – soms zijn die wat chaotisch. Daarna kijk ik met Toon en mijn grote zus Jozefien naar de Michael Jackson-documentaire. Zijn muziek heeft me nooit veel gezegd, maar de film is gewoon degoutant.

Na de middag doe ik een dutje van maar liefst twee uur. ’s Avonds komt mijn oma eten. Heel gezellig. Ze wil vrijdag mee gaan betogen. Ze is fan van onze acties. In het begin dacht ze wel: Anuna, wat doe je nu? Maar nu is ze helemaal mee, de groenste bomma. Ze is 85 en nog redelijk goed te been, maar zo’n mars is toch wat lang stappen voor haar, dus ga ik haar duwen in haar rolstoel. Het wordt geweldig. Ik hoop dat de journalisten haar interviewen: ze zou de politici nogal hun vet geven. Nee, ik heb mijn activisme van geen vreemden.

Zondag 10/3: appelboom cadeau

Omdat het vrijdag Vrouwendag was, krijg ik een appelboom cadeau van Jinnih Beels. In haar boodschap zegt ze dat ze me nomineert als Vrouw van het Jaar. Tof, maar ik had het leuker gevonden als ze twee weken geleden niet in de pers had geroepen dat we terug naar school moeten. Maar kom, ons terras is nu één appelboom rijker.

’s Middags ga ik op bezoek bij een vriend, met wie ik soms afspreek voor wat goeie raad. Hij heeft veel mensenkennis en kan me tips geven over hoe ik al die debatten en meetings het best aanpak. Los daarvan is hij ook gewoon een keitoffe kerel, met wie ik goed over het leven kan praten. We zitten zo lang te babbelen dat we in de zetel in slaap vallen. Kortom: een chill weekend. Strijden voor het klimaat is allemaal goed en wel, maar af en toe wat qualitytime met familie en vrienden is ook belangrijk.

Maandag 11/3: goed rapport

Met mama naar school, om de komende week te bespreken. Omdat ik naar het Europees Parlement in Straatsburg moet, zal ik wat lessen missen. Mijn directrice maakt daar geen groot probleem van. Ze houdt mijn punten goed in de gaten: ‘Zodra die een duik nemen, grijp ik in.’ Ze hoeft zich geen zorgen te maken: ik heb net mijn rapport gekregen. Mijn laagste cijfer is een 6,5 op 10 voor Nederlands en voor Frans. De rest zit erboven: een 8 voor cultuurwetenschappen, een 7,5 voor geschiedenis, een 7 voor Engels, een 7,5 voor gedragswetenschappen. Mijn rapport ziet er beter uit dan het IPCC-rapport van België.

En wie zich toch zorgen maakt: ik heb besloten dat ik straks niet meega met de laatstejaarsreis. Mijn klasgenoten gaan zeven dagen naar Berlijn, maar ik wil die tijd gebruiken om mijn leerstof bij te werken. Probleem opgelost.

Thuis heb ik interviews met twee Nederlandse kranten. Ze willen weten wat ik van de klimaatacties in Nederland vind. Ik antwoord eerlijk dat het tempo best wat hoger kan: ze striken daar maar één keer per maand. Zo krijgen ze het klimaat nooit op de agenda. Stijn, mijn Nederlandse Youth for Climate-collega, vindt me wat streng. Volgens hem kent iedereen me in Nederland. Zot dat ik ook daar het gezicht van de klimaatspijbelaars ben. LOL!

Na de interviews is het rennen om mijn trein naar Straatsburg te halen. Drie politieke fracties hebben klimaatspijbelaars uit 21 landen uitgenodigd voor een debat in het Europees Parlement. Onze treinrit duurt vier uur. Als we aankomen, gaan we eerst naar ons hostel. Mooie stad, Straatsburg. Het is alleen zoeken naar een vegetarisch restaurant: anderhalf uur lopen Toon, Kyra en ik door het centrum. Uiteindelijk worden het drie vegetarische pizza’s.

Dinsdag 12/3: levende legende

Kyra voelt zich niet goed, dus zij neemt de trein terug naar huis. De hele dag zitten we in een besloten vergadering met een 60-tal jongeren – volwassenen zijn niet welkom. Van overal komen ze: Zweden, Zwitserland, Slovakije, Tsjechië... De meeste landen hebben hun eerste strike pas nu vrijdag, op 15 maart. Omdat we in België de meeste mensen op de been brengen voor het klimaat – we’re number one! – zien ze ons als idolen. Een Iers meisje komt naar me toe, vol bewondering en haast fluisterend: ‘You’re a legend.’ Toch een beetje eng.

Na de vergadering is er nog een receptie, maar lang blijf ik niet hangen. Netwerken is echt niet mijn ding. Wij gaan liever poolen in een bruin café. Gieren! Als je een hele dag hebt stilgezeten, is poolen plots het leukste spel ter wereld. Niet dat ik er veel van bak: ik heb géén talent voor poolen.

Woensdag 13/3: handjes in de lucht

We zitten een hele dag op de banken te kijken naar hoe al die politici met een brede glimlach komen vertellen hoe ambitieus ze wel niet zijn. Wat een teleurstelling! Samen met alle jongeren hebben we een kleine daad van rebellie voorbereid. Op het eind van de plenaire zitting staan we recht, geven we elkaar een hand en roepen we, met onze handen in de lucht: ‘We want climate justice!’ Amai, daar kunnen ze niet mee lachen. We worden meteen naar buiten geëscorteerd. Niet erg, de zitting was toch voorbij. Ze zijn wel behoorlijk onbeleefd: een Italiaanse bewakingsagent probeert me naar buiten te duwen, maar met twintig man voor me kan ik geen kant op. What the fuck!

’s Avonds beslissen we vroeger dan gepland de trein naar huis te nemen. Iedereen is doodmoe. Met de Thalys raken we al snel in Luxemburg, maar daar wordt onze volgende trein geannuleerd. De trein daarna ook. Ik ben zo pissed. Er zit niks anders op dan een elektrische taxi naar Aarlen te nemen, waar we op een supertrage trein naar Brussel stappen. Als we willen dat mensen in de toekomst vaker de trein nemen, moeten we daar echt iets aan doen.

Donderdag 14/3: Anuna airlines

De dag begint – alwéér – met rennen naar het station: om 10 uur word ik in de Gentse Vooruit verwacht voor een debat van Nic Balthazar en Wouter Deprez. Zot hoe overvol de zaal zit: 800 laatstejaars komen naar ons luisteren. Daarna stellen ze ons allerlei kritische vragen. Heel boeiend. Plots roept iemand in de zaal: ‘Anuna zit elke week in een vliegtuig!’ Da’s oké: voor de zoveelste keer leg ik uit dat het fake news is. Deze week zag ik zelfs op Facebook een foto van een vliegtuig met op de flank: Anuna Airlines. Geloven mensen écht dat ik een eigen vliegtuigmaatschappij heb? Compleet gestoord.

Na Gent ga ik bij de dokter langs. Ik ben de laatste tijd vaak misselijk. Volgens de dokter komt het door de stress. Ze kent me al lang, dus ze weet dat het geen zin heeft me te zeggen dat ik het kalmer aan moet doen. Ze geeft me wel tips om deze periode door te komen: meer structuur, drie keer per dag eten, op tijd in bed. De buikgriep van vorige week heeft zich intussen naar mijn hoofd verplaatst: ik ben wat verkouden. Maar ça va, ik red het wel.

PS. Blij met wat ik lees over de klimaatberekening van Groen. Ik weet dat ik dat eigenlijk niet mag zeggen – daar krijg ik straks vast weer shit over – maar dat boeit me niet: ik zeg het lekker toch. Dat politici engagement tonen, is exact waarvoor we nu al weken op straat komen. Let’s roll!

Vrijdag 15/3: slongs op de mars

Zenuwen! Of wat had je gedacht? Fucking hell, dit is zo groots. Meer dan 100 landen striken vandaag mee. In Brussel is de sfeer optimaal. We zijn met 35.000 en mijn bomma bolt voorop.

Op het eind komt Slongs Dievanongs zingen. Laatst had ze, tijdens een optreden in de Arenberg, een liedje opgedragen aan mij: ‘Want Anuna, maske, gij zijt goe bezig.’ Zo’n toffe griet. Ik had haar een bedankje gestuurd, waarop zij me uitnodigde voor koffie. Voor koffie heb ik tegenwoordig geen tijd, dus vroeg ik of ze niet liever wilde zingen op de mars van 15 maart: ‘Sure, honey.’ Voilà, geregeld.

Lang kan ik er niet van genieten: straks verwachten ze me in de studio bij VTM, samen met minister Koen Van den Heuvel. Ik kijk ernaar uit. Ik heb het al vaker gezegd: voorlopig vind ik hem de kwaadste nog niet. Misschien zeg ik hem dat straks ook gewoon. Ik weet dat nieuwsredacties verwachten dat ik tegen politici kom tieren, maar dat word ik stilaan beu. Goeie dingen mogen ook worden beloond.