Dagboek van klimaatactiviste Anuna De Wever (9): 'Mijn lijf is hier niet voor gemaakt'

Anuna De Wever noteert voor Humo hoe haar leven en het klimaat verandert.

Lees meer over #youthforclimate »

Zaterdag 30/3: De Wever in the house

Opgestaan met een gevoel van what the fuck!? Mijn tijdlijn staat vol comments. Kennelijk hebben journalisten een paar quotes uit mijn Humo-dagboek gehaald, over mijn klas en hoe ik niet goed in de groep zou liggen. Niet cool en ook los uit de context gerukt! Om negen uur ’s ochtends staat de teller bij die artikels al op achtduizend likes, dus ik schiet een beetje in paniek. Ik lees alle commentaren niet – ik weet toch dat ik er niet gelukkig van zal worden.

Lang kan ik er niet bij stilstaan: ik heb massa’s huiswerk. Ik moet een boekbespreking maken. Eerst wil ik ‘Tien klimaatacties die werken’ van Pieter Boussemaere bespreken, maar daar vind ik geen recensies over. Dan maar ‘Life of Pi’ van Yann Martel, over een jongen die van India naar Canada wil varen, maar schipbreuk lijdt en moet zien te overleven in een reddingssloep met een paar wilde dieren. Mooi boek. Eigenlijk gaat het over identiteit en ontdekken wie je zelf bent. Het zet me aan het denken: hoe zou ik het oplossen als ik in die reddingssloep zat? Zou ik ook bad-ass genoeg zijn om het te overleven?

Daarna vertrek ik naar de Arenbergschouwburg voor het Feest van het Falen. Samen met Nic Balthazar praat ik er over het falende klimaatbeleid. Na onze speech vraagt iemand uit het publiek waarom we hier in België moeite zouden doen, als ons aandeel in de klimaatverandering toch maar 0,3 procent bedraagt. Zucht! Met zo’n attitude – altijd maar een ander met de vinger wijzen – raken we nergens. Had iemand gedacht dat het iets zou uitmaken als één 16-jarig meisje begon te spijbelen voor het klimaat? Tuurlijk niet. Maar kijk wat voor kettingreactie zij heeft teweeggebracht. Dáár gaat het om. Ik laat het antwoorden over aan Nic, want ik word hier zo moe van.

Heel gezellig, dat Feest van het Falen, alleen faalt de organisatie een beetje in de planning, haha: het debat loopt uit, waardoor ik me keihard moet haasten. Ik moet nog naar Namen, om de schooltoneelvoorstelling van klimaatspijbelaar Adélaïde Charlier te zien. Addy speelt zelf mee. Ik haal het maar net: twee minuten vóór de lichten uitgaan, spurt ik de zaal binnen. Achteraf vertelt Addy dat ze op dat moment via haar oortje de boodschap kreeg: ‘De Wever is in the house!’ Zo grappig.

Zondag 31/3: Kippenvel

Vanuit Namen vertrekken we naar de klimaatmars van Rise for Climate in Brussel. Er is achtduizend man in Brussel en nog eens zevenduizend man in Luik: voor mij is de actie geslaagd. We betogen samen met de gele hesjes. Dat was niet de bedoeling – onze aanpak is zo anders: wij willen vooral verbindend en positief zijn. Maar om de één of andere reden laat de politie ons op hetzelfde uur starten.

Halfweg de betoging wordt het grimmig: een paar gele hesjes gooien ruiten in en gedragen zich heel agressief. De politie vormt een muur tussen ons en de hesjes. Na een kwartier is het weer rustig en kunnen we verder. Op het eind doet Nic zijn Clap for the Climate: het ziet er best cool uit, achtduizend mensen die samen klappen voor het klimaat. Ik krijg er zelfs kippenvel van.

Maandag 1/4: Niet grappig

Ik lees dat Magda Aelvoet is aangesproken door een kwade treinbegeleidster, toen ze gisteren op de trein richting klimaatmars zat. De vrouw vond het nodig haar gal te spuwen over de klimaatspijbelaars en over mij in het bijzonder. Hallucinant! Ik sta het wel elke week op te nemen voor het openbaar vervoer en voor haar job, hè. En ik zat zelfs niet in die coupé. Waarom zou je over mij beginnen te zeuren tegenover willekeurige mensen die daar totaal niet om hebben gevraagd? Ik snap er niks van.

Goeie aprilgrap van Greta! Al had ik na het zinnetje ‘Our leaders have the climate crisis under control’ al direct in de gaten dat het een mop was. Zoiets zou Greta nooit zeggen. Zelf had ik geen aprilgrap voorbereid, maar ik ben dan ook niet grappig.

Na schooltijd bellen meerdere journalisten me op: wat vind ik van het feit dat onze politici nu toch de deur openzetten voor de klimaatwet? Wel, ik ben blij dat ze de boodschap deels hebben begrepen, al blijf ik hun uitstelgedrag jammer vinden. Maar goed, dan weten ze alvast dat er straks een herexamen aankomt.

Dinsdag 2/4: Zwakke rug

Saaie schooldag vandaag, maar dat is goed: nu kan ik me even concentreren op de lessen en de leerstof. Ik ben nog helemaal mee, behalve misschien voor chemie: dat wordt wel moeilijk.

Ik heb een nieuwe Netflixreeks ontdekt: ‘Queer Eye’, over vijf gay dudes die mensen die diep in de shit zitten, uit de nood helpen en hun leven een make-over geven. Ik hou van dat soort oppervlakkige series, omdat ze me even uit de wereld trekken. Als ik dan zie met wat voor zaken mensen bezig zijn, dan denk ik: I’m doing fine.

Na school wil ik mijn voorlopig rijbewijs afhalen op de rijschool, maar ik sta voor een gesloten deur. Als ik in juni 18 word, mag ik met zo’n rijbewijs in mijn eentje rondrijden. Ik zit graag achter het stuur en volgens mijn rijleraar ben ik er ook behoorlijk goed in. Ik heb al beslist dat ik later ofwel een Tesla koop, ofwel ga autodelen. Ieder z’n eigen auto is unsustainable.

Ik ga ook langs bij de kinesist. Dat doe ik om de drie weken, omdat ik een heel zwakke rug heb. Nu ik elke week keiveel moet stappen, doet mijn rug altijd pijn. Mijn lijf is gewoon niet gemaakt om klimaatactivist te zijn.

’s Avonds maak ik mijn huiswerk met mijn vriendin Julie. Ik verbeter haar taak Nederlands, en zij helpt me mijn toets Frans voor te bereiden. Zo handig kan een relatie over de taalgrens zijn. Het levert me een 15 op 20 op. Yes!

Woensdag 3/4: Voor de camera

Ik ben het vroege opstaan kotsbeu! Als mijn wekker weer eens om zeven uur gaat, sta ik op met hoofdpijn. Het is tegen de menselijke natuur en bovendien totaal niet verantwoord dat scholen hun leerlingen zo vroeg uit bed halen. Waarom beginnen de lessen niet gewoon om tien uur? Misschien moet ik daar eens voor gaan striken.

’s Middags naar Brussel, waar ik bij VRT NXT word verwacht. Honderden jongeren komen er mediaworkshops volgen en naar sprekers luisteren. Kyra en ik zijn twee van de sprekers. Niet dat ik zelf journalist wil worden of zo. Ik sta liever – pas op: dit klinkt arrogant, maar zo bedoel ik het niet – aan de andere kant van de camera. Ik verkondig liever zelf mijn verhaal in plaats van te moeten luisteren naar dat van een ander. Daarom vind ik het zo chill dat ik nu de kans krijg dit te doen.

Een meisje in de zaal stelt een interessante vraag over hoe onze marsen vrijwel volledig uit witte ASO-leerlingen bestaan: of ik dan denk dat mensen met een kleur of uit het BSO geen fuck om het klimaat geven? Natuurlijk niet! We moeten beseffen dat wij, witte ASO-leerlingen, bepaalde privileges hebben en dat we daarom veel meer mogelijkheden hebben om dit te doen. We zitten in een bubbel en dat is een probleem. Ik zou niets liever willen dan dat de klimaatmarsen diverser worden.

Donderdag 4/4: Nog zeven keer

Volgens de politie zijn er vijfhonderd jongeren op de wekelijkse klimaatmars, maar dat is een grove onderschatting: wij hebben zelf drie tellers en die tellen er 1.200. Maar eigenlijk doet dat aantal er niet toe. Het punt is dat we er nog steeds zijn.

In het begin haalden we enorme aantallen, wat natuurlijk super was, maar daarom ligt de lat nu erg hoog. Dat is een beetje kut, maar we vinden er wel iets op. Het is alvast een punt op de agenda van onze kerngroepvergadering vanavond: hoe zorgen we ervoor dat de jongeren weer in actie schieten? Nog zeven keer, komaan mannen! We hebben al enkele leuke acties bedacht. Zo willen we tijdens de paasvakantie aan zee striken. Dan combineren we de mars met een clean-up van het strand en een grote picknick. Dat wordt keileuk.

Vrijdag 5/4: Bij Colruyt

Vandaag heb ik een test van aardrijkskunde, maar da’s dik oké: het gaat over de rol van ruimtelijke ordening in de opwarming van de aarde. Betonstop? Weet ik alles van.

’s Avonds ga ik uit met een vriend. Ik heb nood aan een feestje. Ik maak het niet te laat, want morgen geef ik nog een keertje zwemles. Ik ben lang zwemleerkracht geweest voor kinderen tot 12 jaar, maar sinds Youth for Climate heb ik daar geen tijd meer voor. Nu spring ik alleen nog af en toe in, als ze mijn hulp nodig hebben. Ik had vroeger wel meer hobby’s: ik heb acht jaar gevoetbald en even lang pianogespeeld. Ik deed ook zaterdagwerk bij Colruyt. Best leuk, aan de kassa staan, alleen was ik extreem slecht in het netjes stapelen van de boodschappen. Voor zaterdagwerk heb ik nu ook geen tijd meer. Jammer van het extra zakgeld, maar ik ben er vrij zeker van dat ik nog wel coole shit zal vinden waar mensen me voor willen betalen. No worries.