Dagboek van klimaatactiviste Anuna De Wever (slot): 'Ik kan alleen maar hopen dat mensen straks écht voor het klimaat stemmen'
Anuna De Wever noteert voor Humo hoe haar leven en het klimaat verandert.
'Eigenlijk wil ik gewoon Claire Underwood zijn'
Zaterdag 11/05 Griet met ambitie
Ik ben nog altijd geradbraakt van mijn reis naar Roemenië, maar toch gaat mijn wekker al om zeven uur: ik moet naar Brussel voor de generale repetitie van onze TED Talk. Adelaïde en ik – Kyra doet uiteindelijk toch niet mee – gaan nog een laatste keer door onze tekst. We worden geholpen door een coach, die me na elke zin onderbreekt om alle foutjes te verbeteren. Ook op mijn lichaamstaal is het nog zwoegen.
Daarna rep ik me naar de VUB, voor een panelgesprek over de gevolgen van luchtvervuiling. Ik zit naast kleppers als Maggie De Block en Petra De Sutter, maar ik mag het voorwoord doen. Mijn boodschap is helder: er worden jaarlijks 11.000 kinderen geboren met astma en er zijn meer vroegtijdige overlijdens door luchtvervuiling dan door roken. Wat gaan we daaraan doen? Serieus, ik maak me daar keiveel zorgen over.
Daarna naar huis voor een dutje – met mijn schema zijn dutjes echt geen overbodige luxe. ’s Avonds spendeer ik nog wat tijd met mijn familie en kijk ik tv. Ik ben nu op Netflix naar ‘House of Cards’ aan het kijken. Hoe sexy is die Robin Wright!? I would marry her. Eigenlijk wil ik gewoon Claire Underwood zijn. Die griet weet wat ambitie is.
undefined
Zondag 12/05 Mars voor Julie
Vandaag ga ik naar de stille mars voor Julie Van Espen. We hebben al keiveel marsen gedaan voor het klimaat en voor social justice. Die waren heel belangrijk, maar nu is dit even prioriteit. Toen ik het nieuws hoorde over de dood van Julie, werd ik misselijk – létterlijk. Deze wereld... We hebben nog een lange weg te gaan, en echt niet alleen op het vlak van klimaat.
Ik heb afgesproken met een aantal vriendinnen en samen stappen we mee van het Centraal Station tot aan de Kaaien. Het is aangrijpend: veel mensen zijn aan het huilen. Op het eind komen journalisten naar me toe voor een foto en een reactie, maar ik wimpel ze af: deze mars gaat echt niet over mij.
Maandag 13/05 Oude, wijze mannen
Voor het eerst in lange tijd moet ik weer gewoon naar school. Mijn klasgenoten hebben er een week Berlijn op zitten, dus de hele dag hoor ik hun verhalen. En toch heb ik het gevoel dat ik niet zoveel heb gemist: Roemenië was ook best de moeite.
Na school vertrek ik naar Brussel, waar we de persvoorstelling van het klimaatplan voorbereiden. Heel blij dat ons panel van klimaatexperten de deadline heeft gehaald. Het is een keigoed plan geworden. We werken nog lang door in het atelier van Vlaams Bouwmeester Leo Van Broeck. Nic Balthazar en Jean-Pascal Van Ypersele zijn er ook. Ik weet dat het raar lijkt dat ik het zo goed kan vinden met mensen die veel ouder en wijzer zijn, maar het klikt gewoon. Ik heb het altijd al leuker gevonden met volwassenen dan met leeftijdgenoten.
Dinsdag 14/05 TED Talk
Eindelijk is het zover: we kunnen het langverwachte klimaatplan van onze experten delen met de wereld. De persconferentie is huge: er is veel pers aanwezig wanneer de wetenschappers plechtig hun plan aan ons overhandigen. Het is prachtig. Zij hebben hun werk gedaan, nu is het aan de politici. Let’s go!
Veel tijd om te vieren heb ik niet: ik moet meteen naar het Flagey-gebouw voor mijn TED Talk. Ik heb fokking veel stress, zeker als ik de zaal zie volstromen, maar zodra ik het podium opstap, vloeit de stress weg en voel ik me epic. Het gaat keigoed: ik ken mijn hele tekst en vertel vanuit het hart. Het publiek is muisstil. Er beginnen zelfs een paar mensen te huilen. Echt zot! Ik ben zo blij dat ik dit heb gedaan: ik heb mezelf gechallenged en het is me gelukt.
Meteen na mijn Talk moet ik rennen naar een taxi: ik word nog op een debat in Gent verwacht, samen met Alexander De Croo, politiek journalist Wouter Verschelden en strafpleiter Walter Van Steenbrugge. De vraag van de avond is: als je België mag heruitvinden, hoe zou het politiek systeem er dan uitzien? Daar heb ik natuurlijk veel over te zeggen! Ik vind dat de particratie te hard doorweegt, waardoor de democratie bijna niet meer bestaat in België en alles keitraag gaat. Bovendien zitten partijen alleen nog maar op elkaar te vitten. Dat heeft geen nut. Het is niet te doen hoe politici tegenwoordig met sociale media omgaan. Kijk naar hun websites of Facebook-pagina’s: die staan gewoon vol met memes. Niet moeilijk dat mensen niet meer weten waarvoor ze eigenlijk stemmen. Komaan mannen, we moeten dringend beginnen met mensen opnieuw te informeren.
Na het debat blijkt er een brand te zijn uitgebroken in Brussel-Noord, waardoor het treinverkeer helemaal plat ligt. Maar een vriendelijke man uit het publiek biedt me een lift aan: ‘Ik heb zoveel bewondering voor jou dat ik je helemaal naar Antwerpen ga brengen.’ Keilief!
Woensdag 15/05 één grote rommel
Ik vertrek naar Parijs met Kyra, voor de persvoorstelling van ‘Nous sommes le climat’, de Franse vertaling van ons boek. Zodra we in ons hotel aankomen, hebben we drie interviews, meteen gevolgd door een launch party. Heel leuk. We ontmoeten keiveel jonge activisten. Ik babbel ook veel Frans. Dat lukt steeds beter: sinds ik Julie heb leren kennen, je parle parfaitement.
Ons boek is nu uit in zes landen: België, Nederland, Frankrijk, Italië, Denemarken en Noorwegen. Ik kan het amper geloven: ik ben nog geen 18, maar ik mag mezelf al auteur noemen. Hoe cool is dat!
Terug in het hotel kijk ik met Kyra naar de ‘Telefacts’-reportage van Cathérine Moerkerke. Ik vind het heel mooi geworden, maar het is een beetje vreemd dat journalisten alleen de negatieve dingen uit de reportage plukken om er vervolgens een artikel over te schrijven: dat ik arrogant ben, dat ik meer haat krijg dan Greta, en dat mijn kamer één grote rommel is. Natuurlijk is mijn kamer één grote rommel! Waar zou ik de tijd moeten vinden om op te ruimen? Trouwens, ik heb eens gelezen dat de briljantste geesten in de grootste puinhopen leven.
Donderdag 16/05 Interview na interview
Crazy dagje. Het begint met een video-interview, gevolgd door een fotoshoot, een interview, een tweede fotoshoot, nog een interview en ten slotte nog een bezoek aan de Franse radio. Ik spreek journalisten van Elle, Grazia, Les Inrocks en Libération. Geen idee wat dat zal opleveren voor ons boek, ik hoop gewoon dat onze message zich verspreidt. Daarna is het de TGV op en terug naar huis, om eindelijk in de zetel te ploffen. Zalig.
Vrijdag 17/05 Op z’n eind
Vandaag komt Raoni met ons mee striken in Brussel. Hij komt aan bij Brussel-Centraal met een hele entourage. De jongeren worden een beetje psycho wanneer hij handjes schudt met iedereen voor het podium. Zijn speech is superinspirerend, waarna de vibe op de strike vanzelf keigoed zit.
Raoni is ongelofelijk dankbaar dat we met onze acties zijn begonnen. Toen hij ons zag, begon hij bijna te huilen, zei hij. Wat me opvalt: hij praat met zoveel liefde over de natuur. Hij heeft het over de bomen en de rivieren alsof het zijn kinderen zijn. Dat zie ik geen enkele wereldleider doen.
Hiermee zit onze laatste gewone strike erop. Nu is het alleen nog toewerken naar de global strike en het festival van volgende vrijdag. Het wordt sowieso epic: er zijn optredens van Tourist LeMC, Absynthe Minded, Slongs, Charlotte Foret, Alice on the Roof, Yevgueni... Al die artiesten doen het gratis en voor niks, puur voor het klimaat. Ik hoop echt dat iederéén er weer bij zal zijn, om er een mooi einde aan te breien.
En daarna? It’s out of my hands. Ik kan alleen maar hopen dat mensen straks écht voor het klimaat stemmen. In het stemhokje moeten ze denken: ik ga op de partij stemmen waarvan ik denk dat die de klimaatcrisis zal oplossen. Welke partij dat dan is, dat moeten ze zelf maar beslissen. Het meest absurde is dat ik zelf nog niet eens mag stemmen. Terwijl ik soms stilletjes denk: er zijn volwassenen die er minder recht op hebben dan ik om te gaan stemmen. Compleet belachelijk.
Ik heb me de voorbije weken vaak afgevraagd: had ik meer kunnen doen? Ik denk van niet. Ik heb zo weinig geslapen het voorbije half jaar. Ik ben echt met niks anders bezig geweest. I’ve worked my fucking ass off. Niemand zal ooit beseffen hoeveel dit van mij heeft gevraagd. Ik ben echt nog nooit zo hard uit mijn comfortzone gesleurd. Er werd van meet af aan zoveel van me verwacht. Ik kwam op grote Europese conferenties, ontmoette mensen als Macron en telkens weer werd van me verwacht dat ik het daar wel even zou gaan vertellen. Ik heb mijn best gedaan om aan die torenhoge verwachtingen te voldoen.
Ik merk dat alles nu op z’n eind loopt. Dat zorgt voor opluchting, maar het maakt me ook verdrietig. Een hoofdstuk van mijn leven loopt af. Straks moet ik me weer gewoon op de examens concentreren. Zal ik eindigen met één van mijn oneliners? It has been one hell of a ride!
