Danny Brown - Atrocity Exhibition

‘De deur van het gekkenhuis staat open / de deur van het gekkenhuis is niet dicht / wie betaalt kan er zomaar binnenlopen / het stuiptrekt, het is geen gezicht’. Zo ongeveer begint de prachtsong ‘Atrocity Exhibition’ van Joy Division. ‘Vroeger verkocht ik al mijn drugs / nu verkoop ik al mijn concerten uit’. Dat komt uit de vierde plaat van de Detroitse rapper Danny Brown, die in haar geheel ‘Atrocity Exhibition’ heet. Weer een ex-drugsdealer die hiphopper is geworden? Yep! Deze torst een vogelnestjeskapsel, mist een voortand en heeft een voorkeur voor smálle broekspijpen.

Een tentoonstelling van verschrikkingen is deze ‘Atrocity Exhibition’ alleen voor wie een hekel heeft aan schunnigheden, én voor wie daarvoor serieus de oren spitst, want Browns schelle, hoge raps komen in een rotvaart. U kunt dus gerust náást die onnozelheden luisteren.

Opener ‘Downward Spiral’ tast nog af in het donker, maar tegen de tijd dat we bij ‘Really Doe’ aanbelanden, zijn de opklaringen breed: met dank aan het dreamteam Kendrick Lamar, Ab-Soul en Earl Sweatshirt. De bas lijkt van Massive Attack, de beats zijn korrelig, in de tikjes op de bel horen wij subtiele horror.

Een trompet valt als een lange schaduw in ‘Lost’, ‘Golddust’ is een af-en-aan met een gitaarriff, ‘Dance in the Water’ iets voor kleine stadionnetjes, met veel handjes hoog. ‘Ain’t It Funny’, ‘Pneumonia’ en ‘When It Rain’? Bommen van tracks.

In de begintune die Brown ooit voor een comedyprogramma maakte, klinkt zijn cartoonstem als die van de jonge B-Real van Cypress Hill. De oudere B-Real is te gast in ‘Get Hi’, een liefdesliedje voor marihuana. In afsluiter ‘Hell For It’ blijft Brown indrukwekkend kwekken: ‘For whatever it’s worth / Imma give ’m hell for it’. Graag! Op 16 november in Trix, bijvoorbeeld.

Detroit (ook bekend door Motown, The White Stripes, Eminem, J Dilla, Derrick May, Juan Atkins, Carl Craig, The Stooges en MC5) is de meest kapotte metropool van het vrije Westen, maar Brown is er blijven wonen. Hij houdt er de wacht. Ondertussen is variatie overal troef, ontglipt geen enkele song ’m, en om de weelderige samples te clearen heeft hij zelfs één van zijn lowriders moeten verpatsen. Of hij heeft geen rijbewijs, we zullen het eens opzoeken.