Das Pop - Das Pop
Over het hoge 'Chinese Democracy'-gehalte van De Langverbeide Derde van Das Pop kon u de afgelopen maanden, ja zelfs jaren, het nodige lezen in de TTT-kolommen - tot in het grote Das Pop-interview in vorige Humo toe. Trouwens, de geschiedenis herhaalt zich. Schreven wij naar aanleiding van hun vorige cd 'The Human Thing' niet in Humo de Luxe van 18 maart 2003: 'In eigen beheer uitgebracht, na nogal wat rampspoed, u kon dat in dit periodiek al lezen'? 't Zijn verdorie ervaringsdeskundigen!
Maar is de titelloze 'Das Pop' - hij is er, écht! - het lange wachten uiteindelijk waard, horen wij u vragen. Dat is-ie! En wel hierom. Men zou met 'Das Pop' (zoals met zijn twee voorgangers) een avondvullende muziekquiz kunnen organiseren. De opdracht: benoem alle - naar wij aannemen grotendeels onbewuste - verwijzinkjes. Die gaan van Los Bravos (Spaans beatgroepje uit de sixties, hoor de drumslagen in het openingsnummer 'Underground') over The Beatles (noblesse oblige), Jason Falkner en 10CC tot zelfs de A'penaren van dEUS ('The Last Thing' had zo op 'The Ideal Crash' gekund, en 'Fool for Love' en 'The Architect'zijn op zijn minst aangetrouwde familie, met 'Fool for Love' wél de familieoudste).
Dat komt ervan, als je zoals Bent Van Looy en zijn jeugdvrienden/medebandleden over een grote platencollectie beschikt en muziek à volonté hebt opgezogen: 'Leave all my looks to the ladies / Leave all my records to the guys / I had too many of them anyway / That's what I've come to realise', heet het in 'Wings', met zijn fraaie samenzang. Maar het Gentse trio en hun nieuwe Nieuw-Zeelandse drummer Matt Eccles gaan gewiekst om met die 'Was het nu 60 of 70'-invloeden, die nergens hinderlijk zijn maar hooguit, nu en dan, een glimlach van herkenning ontlokken. Het blijkt niet eens toeval. Zegt Van Looy in het Humo-interview: 'Ik hoop dat onze songs dit effect bereiken bij de luisteraar: een schok van herkenning, een hunkering. Een oerherinnering.' Missie op 'Das Pop' volbracht.
Het eindresultaat? Een collectie dartele popsongs, ook als het gemoed hier en daar in een slow een keer volschiet ('Let Me In', 'Girl Be a Man') of als de heren voor hun doen serieus het varken uithangen en vettig rocken (zoals in het aan 'Revolution' van The Beatles schatplichtige 'Saturday Night Part 2', dat heerlijk ontspoort, ze moesten dat vaker doen).
'Das Pop' werd geproducet door de Gentse Goden Stephen en David Dewaele - in de credits onveranderlijk Soulwax genoemd, dat bekt beter in het buitenland - maar eerlijk: dat horen wij er nauwelijks aan. Hebben zij voornamelijk als klankbord gediend? Want 'Das Pop' is, zoals het drieminutenpop past, gewoon rechttoe rechtaan opgenomen, zonder veel technische hoogstandjes of zijsprongen, in legendarische studio's als Konk en Toe Rag in Londen en ICP in Brussel, waar de muren zoals geweten pop zwéten. Alleen het slotnummer 'September' en de bonustrack 'Feelgood Factors' (stond ook al op 'The Human Thing' maar wordt hier het dance-rocktijdperk ingetrokken) klimmen boven de vier minuten uit. Wél zijn de songs stuk voor stuk fijn gearrangeerd, met strijkers hier, een koebel daar en handgeklap of een doorleefd fluiten elders.
Het is máár popmuziek, en de Trofee Grote Prijs Originaliteit & Vernieuwing zal Das Pop nooit winnen, maar 't is wel góéie popmuziek. Waarop trouwens - we hebben dat van een deskundige - ook gedanst kan worden. Eén minpunt: op onze iPod hebben wij 'September', dat begint als Lennon maar verzandt in wazige 10CC ('I'm Not in Love'), voor het leven geskipt.
Of 'Das Pop' intussen de neerslag is van een periode die afgesloten is (2003-2009) dan wel de voorbode van new things to come, zal de volgende plaat duidelijk moeten maken. Chinese gokkantoren wachten op uw inzet voor de releasedatum.
