David Brent - Life on the Road
Brent is back! Veertien jaar na het tweede en laatste seizoen van het Britse ‘The Office’ heeft Ricky Gervais zijn populairste en meest voldragen typetje David Brent afgestoft voor de mockumentary ‘Life on the Road’ (nu in de Britse bioscopen, in 2017 bij ons op Netflix). In de serie was Brent het vleesgeworden peterprinciple, een lul you loved to hate die zich zwalpend staande hield tussen de muren van een papierbedrijf in Slough. In de film volgt hij zijn droom: als talentloze, zichzelf chronisch overschattende rockmuzikant trekt hij het land door, met zijn begeleidingsband Foregone Conclusion, Engels voor ‘uitgemaakte zaak’. Op de bijhorende plaat ‘Life on the Road’ staan vijftien David Brent-tracks.
Een eerste beluistering klinkt wat underwhelming, maar wie zijn oren op de sporen legt, krijgt er een hoorn des overvloeds aan oneliners, Brentisms, woordspelingen, flauwe en geslaagde grappen voor terug. Neem ‘Slough’, als ode aan het onooglijke industriestadje tegelijk schmalzerig en hilarisch (‘The station’s just got a new floor / And the motorway runs by your door’). Of ‘Lady Gypsy’, een doeltreffend van de pot gerukte vertelling over een gênante one-nightstand met een zigeunerin. ‘Please Don’t Make Fun of the Disableds’ is een recordpoging om zoveel mogelijk gehandicaptenmoppen in 2 minuten 51 seconden te proppen. En van het kostelijke ‘Equality Street’ onthouden we het zinnetje ‘Dwarfs aren’t babies / You can’t just pick ’em up, they got rights / And anyway, don’t assume you could, they’re not light’.
Wat opvalt: tenzij er in de postproductie veel aan gesleuteld is, heeft Gervais een behoorlijk toonvaste stem. Ook opmerkelijk – en tegelijk typerend voor de perfectionist Gervais – is dat ‘Life on the Road’ voor een ‘uit de hand gelopen grap’ wel heel rijk georkestreerd is, en meer details en betere hooks bevat dan veel ernstig bedoelde platen.
Behalve dik aangezette ironie is variatie troef; op welke andere plaat vind je zowel reggae, dad rock, hiphop als pianoballads? In ‘Thank Fuck It’s Friday’ persifleren Gervais en band de huisstijl van The Rolling Stones. ‘Freelove Freeway’ en ‘Native American’ (‘Ooo-ooo, don’t call us indians / We’re more like West Eurasians crossed with Siberians’) hadden van Tom Petty kunnen zijn. En als hij in ‘Electricity’ de Coldplay-achtigen te kakken zet, krijgt hij daarvoor bijstand van Chris Martin zelf.
Zeggen dat dit de zoveelste manier is waarop Gervais zijn genie bewijst, is overdreven. Wél is ‘Life on the Road’ veel beter dan zomaar een extraatje bij de film: we hebben niet meer zo hard met een plaat gelachen sinds de best of van Clement Peerens Explosition, of sinds de vorige van Hoover-phonic. Meer verwachten wij zelden van het leven.
