David Lynch - The Big Dream

We kennen David Lynch als filmmaker, fotograaf, beeldend kunstenaar, onvervaard verdediger van transcendente meditatie en, sinds de millenniumwende, ook als muzikant. Toch was het tot 2011 wachten voor hij onder eigen naam een songplaat uitbracht: de experimentele elektropop van ‘Crazy Clown Time’ kietelde de verbeelding, al hield ze zeker niet de volle 68 minuten onze aandacht vast.

Het nieuwe ‘The Big Dream’ is een stuk korter, maar daarmee is het beste over de plaat gezegd. Lynch neuzelt als een gerateerde blueszanger over een meestal volkomen oninteressante soundscape met melige beats. Hij was duidelijk vooral geïnteresseerd in de sfeer, en als dat nummers had opgeleverd die ontroerden, ongemakkelijk of weemoedig stemden, hadden we ermee kunnen leven. Niet dus. Alleen vlak voor het einde, na tien duffe tracks, stijgt er eindelijk wat schoonheid op uit het spooky ‘The Line It Curves’.

‘You prayed to the Lord above / Please send you a friend’ zingt (nou ja) David Lynch met de woorden van Bob Dylan in ‘The Ballad of Hollis Brown’. Het nummer is – behalve een overtuigend pleidooi voor de invoering van lijfstraffen voor gemankeerde covers – een stukje onweerlegbaar bewijs dat God niet bestaat. Want die zou Lynch wel behoeden voor muzikaal wangedrag en hem – ’t is maar een idee – inspiratie schenken voor een nieuwe film.