Dawes - All Your Favorite Bands

Toen we begin dit jaar bij bevoegden polsten naar wie in muziekjaar 2015 de weg naar de Grote Poort zou vinden, wees Pukkelpop-programmator Eppo Janssen naar de Angelinos van Dawes. Janssen kent er iets van – hoeveel Linkin Bizkitz hij in datzelfde muziekjaar ook op z’n affiche heeft staan.

‘All Your Favorite Bands’ is de vierde langspeler die Dawes de wereld instuurt, en het is hun beste. Dawes rockt op z’n Amerikaans, net zoals The War On Drugs dat doet, en Jackson Browne. Maar vooral: zoals de Eagles. In de strofes van ‘I Can’t Think About It Now’, bijvoorbeeld: hoor die naar de horizon turende stem van Taylor Goldsmith, de meanderende gitaarsolo, en zie hoe het stof met elke orgelstoot door de kamer wordt geblazen.

‘May all your favorite bands stay together’ is de mooiste gelukwens sinds lang, en hij zit in het refrein van het gelijknamige nummer: oprecht, meerstemmig, en met op de achtergrond genoeg warmwolligheid om in de eindejaarsperiode van opportunisme verdacht te worden. Maar telkens als we luisteren, kijken we naar buiten. Daar is het zomer, en we zijn op slag méé.

Plaat én song gaan over veel en over weinig, en dus kan het maar over één ding écht gaan: verdriet, en hoe alle pietluttigheid enorm wordt door de loep van een traan. In ‘Don’t Send Me Away’: ‘Your jacket’s in my car / Your ashes in my ashtray’. En ook ‘Waiting for Your Call’ heeft de weemoed in de kop. Maar gegriend wordt er zelden. Er wordt veel vaker opgestaan – het vallen is namelijk al achter de rug wanneer Goldsmith in de eerste seconden – in opener ‘Things Happen’ – voor de keuze staat: ‘I could go on talking or I could stop / Wring out each memory ’til I get every drop’. Het wordt het tweede. Pijn wordt in een kleurig papiertje gedraaid en getooid met een strik van berusting: ‘Things happen, that’s all they ever do’.

Spreek ’m maar eens tegen.