'Daybreak' op Netflix: een post-Fortnite drama
In de commentaarsectie van een Britse krant heeft een lezer de nieuwste Netflix-hit ‘Daybreak’ in drie treffende woorden samengevat: “post-Fortnite drama”. Er stond eigenlijk “perfect post-Fortnite drama”, maar mensen overdrijven nogal graag.
‘Daybreak’ opent met enkele luchtbeelden van Los Angeles en Glendale in het bijzonder, op de tonen van 2Pacs ‘California Love’ – een nummer dat in het verleden een ander drama op uw scherm inleidde: ‘Astrid in Wonderland’. In de plaatselijke high school voert tiener en hoofdrolspeler Josh Wheeler het woord. Hij is een grijze, matig presterende luilak die zijn tijd verdoet op de schoolbanken. Hij is op dat moment geen patser of coolkid. Nog niet.
“Buckle up, want ik ga jullie laten zien hoe tof het einde van de wereld is”, klinkt het. Et c’est parti! Een nucleaire bom heeft ervoor gezorgd dat Californië een post-apocalyptische woestenij is. Volwassenen zijn er (bijna) niet meer, enkel de jeugd heeft de ramp overleefd. Voor een zelfverklaarde nietsnut als Josh Wheeler heeft het drama ervoor gezorgd dat hij is opengebloeid. Hij heeft er een mooi appartement en een indrukwekkende voorraad eten en andere benodigdheden aan overgehouden. Alleen: sinds de bom is hij zijn überpopulaire en ravissante vriendin Sam Dean kwijtgeraakt. Vooraleer u uw oogbollen toelaat uit de oogkassen te rollen: nee, ‘Daybreak’ beperkt zich niet tot een flets liefdesverhaal.
Op zijn best is ‘Daybreak’ een tienerdrama dat doet vergeten dat het hier om een tienerdrama gaat. In elke aflevering verschilt het vertelperspectief, en dat is een keuze die goed uitdraait – vooral tijdens het begin van aflevering twee. Maar de vele inspanningen ten spijt: ‘Daybreak’ vervelt nog te vaak tot een hersenloze horrorkomedie met zombies en nietszeggende conversaties tussen tieners die met haken en stereotypen aan mekaar hangen. En dat is toch zonde omdat Netflix in een niet zo ver verleden met ‘Sex Education’ en ‘The End of the F***ing World’ heeft bewezen dat een jongerenserie diepgang kán hebben. Het is ook geen ‘Stranger Things’: in ‘Daybreak’ lopen geen personages rond waar je als adolescent mee wilde ravotten.
undefined
Goed, het blijft natuurlijk entertainment en aan de binge-criteria voldoet de serie die gebaseerd is op de gelijknamige stripreeks van Brian Ralph namelijk wel. Eenmaal de eerste episode voorbij is – en het verhaal dus gekaderd is – is de verleiding groot om de rit in één keer uit te zitten. Daar was zelfs geen inventieve verhaallijn voor nodig. Een halve seut eist de heldenrol op en laat zich in zijn zoektocht naar de Liefde omringen door een pestkop en een wacko. Onderweg: avontuur, avontuur en nog meer avontuur. Ook u weet hoe dat in zijn werk gaat. Het doet u weinig tot niets, maar voor u het goed en wel beseft zit u al voorbij halfweg.
Dat ook wij ‘Daybreak’ zo goed verteerden, heeft te maken met de satire en de vele knipogen naar de popcultuur. Josh Wheeler is een droogkloot en zo hebben wij onze hoofdpersonages graag. Maar mocht Netflix een tweede seizoen overwegen… Nah, doe toch maar niet.
