DBC Pierre - Ontbijt met de Borgia’s

Eerste regel ter survival in de entertainmentjungle? Diversifiëren, diversifiëren, diversifiëren! Zo ook Hammer Film Productions, de legendarische Britse studio die – middels sfeervolle lowbudgetfilms met Christopher Lee als Dracula en Peter Cushing als Frankenstein – het horrorgenre tussen ’55 en ’75 domineerde. Hammer kwam, na een paar magere decennia, weer boven water, en niet alleen op het witte doek. Door de samenwerking met uitgeverij Arrow is er ook een literaire tak aan de Hammer-stamboom: die bracht eerder onder meer een novelle van Jeanette Winterson op, en nu is er één van DBC Pierre, Booker Prize-winnaar met ‘Vernon God Little’.

In ‘Ontbijt met de Borgia’s’ (Podium) verkent Pierre de gruwel van de complete isolatie. Voor de swipegeneratie: dat is wanneer smartphone en laptop bereik noch ontvangst hebben. AAAARGH!, inderdaad, maar nieuw is dat niet: het levert al dertig jaar beklemmender fictie op dan een bloedeloze vampier en een stuk of wat stoffige zombies vermogen. Het is de nachtmerrie van Ariel Panek die we lezen, academicus en expert in artificiële intelligentie, en op weg naar Amsterdam voor een weekendje vuile manieren met zijn studente Zeva. Een dichte, ondoordringbare mist drijft hem evenwel naar een afgelegen hotel in het Britse kustdorpje Bierstone, waar hij zich een nacht opgesloten weet bij de familie Border, een gezelschap zo disfunctioneel en zo kleurrijk dat je er een grijnzende Tim Burton achter vermoedt. De sfeerzetting is uitstekend – je zíét de psychologische, naakte terreur van de jongste dochter, een uitgemergeld geval van 17, zo voor je ogen – maar dat blijkt meteen ook het voornaamste manco van ‘Ontbijt’. Eén en ander is zo weelderig en zo vintage DBC neergeschreven, dat het zijn doel voorbijschiet: te veel info loopt de suspense voor de voeten. Daarbovenop worden de ‘F.C. De Kampioenen’-eske misverstanden dermate dik opgestapeld dat uw suspension of disbelief er ook nog eens van gaat knappen. Maar ‘Ontbijt’ is geen tijdverspilling: Pierre zet een goudmijn aan sprankelende dialogen neer, hij weet de aandacht aldoor vast te houden en 185 pagina’s lang herinnert hij u behulpzaam aan de oudste, nog elke dag geldende, wijsheid ter wereld: de hel, dat zijn de anderen. Ja, ú.