De 5 beste én slechtste Netflix-films, voor u gewikt en gewogen (2): huurdoder Adam Sandler en donkere Stephen King
Netflix poogt dit jaar een slordige 80 eigen films uit te brengen. Op vrijdag 23 februari pakken ze al uit met één van hun meest prestigieuze releases tot nog toe: ‘Mute’, het nieuwe sf-epos van ‘Moon’- en ‘Source Code’-regisseur Duncan Jones, met onder meer Alexander Skarsgård, Paul Rudd en Sam Rockwell. Hoog tijd dus om de balans op te maken: deze week serveren wij u de vijf meest glorieuze én de vijf meest affreuze films die exclusief door de streamingdienst worden aangeboden. Vandaag: de nummers vier!
Lees hier de aflevering van gisteren met de nummers 5.
De slechtste, #4: ‘True Memoirs of an International Assassin’
Hier hebben we ‘m: de eerste film – geen zorgen, het is niet de laatste! – uit de Adam Sandler-stal die we in onze lijst van Grote Netflix-stinkers opnemen. In ‘True Memoirs of an International Assassin’ zien we de Sandman nog niet zelf opdraven, wel zijn buddy Kevin James, dat dikke mannetje uit ‘Paul Bart: Mall Cop’.
James speelt Sam Larson, een saaie kantoorbediende die in zijn vrije tijd spionageromans schrijft. Zijn research is vlekkeloos, zeker omdat zijn biljartmaatje Amos (Ron Rifkin) een ex-analist van de Mossad is, die hem vaak vergast op spectaculaire ‘echte verhalen’. Op een dag vermeldt Amos echter een mythische huurdoder die zichzelf The Ghost noemt. Omdat Sam die naam in zijn boek gebruikt én omdat zijn boek per ongeluk in de sectie van de non-fictie terechtkomt, denkt de halve wereld opeens dat Sam een échte huurdoder is. En al snel wordt hij ontvoerd door enkele Venezolaanse guerrilla’s die hem naar Zuid-Amerika nemen om hem daar de corrupte president uit de weg te laten ruimen. Oei, oei, oei!
Ongeloofwaardig, zegt u? Ja, maar nog niet half zo geloofwaardig als Kevin James – zelfs met de beste wil van de wereld een corpulente man – in slecht gemonteerde actiescènes de spion te zien uithangen. Wie gelooft er nu dat hij écht met één hand aan een helikopter zou kunnen blijven hangen? Eigenlijk is hij als schrijver nóg minder geloofwaardig, zelfs met het fijnste leesbrilletje op zijn snoet geduwd (‘ik ben een schrijver,’ kwaakt hij, ‘ik observeer’). En het is ook niet dat hij Koning Comedy is: James heeft zo ongeveer de komische veelzijdigheid van een scheetkussen. Nu wij er zo over nadenken: de film heeft eigenlijk bitter weinig moppen. Wij zaten ons meermaals in de haren te wrijven: was dit nu grappig bedoeld, móésten we hier nu mee lachen, of was dit een droge dialoogscène? Het verschil is amper merkbaar! Is het dan een goeie actiefilm? Néé, ook niet! Voor wie is dit dan gemaakt? Een gokje: voor de dure sponsers – Starbucks! Yahoo! Bentley! – die te pas en te onpas pertinent in beeld komen.
De beste dialoog willen we u niet onthouden. Zegt de boef terwijl hij met de bevallige deerne danst: ‘Tango is een verticale uitdrukking van iets dat je normaal horizontaal doet.’ Iets dat wij erg graag horizontaal hadden gedaan terwijl we naar dit filmpje gaapten? Een dutje!
De beste, #4: ‘1922’
Het gaat tegenwoordig weer goed met de Stephen King-verfilmingen: na een lollige versie van ‘It’ op het grote scherm die alle records brak, kwamen er op Netflix twee kleinere adaptaties piepen – het fraaie ‘Gerald’s Game’, waarin Carla Gugino na een uit de hand gelopen seksspelletje helemaal alleen aan het bed hangt vastgeketend, en het diep teneerdrukkende, nog sterkere ‘1922’.
'Hier staat Iets Donkers te gebeuren'
Het verhaal speelt zich af in het jaartal uit de titel. Thomas Jane, in de rol van zijn leven,speelt een intelligente, maar moegetergde boer die zijn hart verteerd voelt worden door duisternis (‘Ik geloof dat er in elke man een andere man zit,’ horen we hem denken, ‘een achterbakse man’). Zijn echtgenote is een geëmancipeerde, lichtjes gemene vrouw (gespeeld door Molly Parker, Alma Garret uit ‘Deadwood’) die net een grote lap grond heeft geërfd; die wil ze verkopen om zo snel mogelijk naar de grote stad te trekken en daar een jurkenwinkel te openen. Om haar te stoppen (‘een leven in de stad is geen leven’), bedenkt de boer een plan: samen met zijn zoon (Dylan Schmid) zal hij haar vermoorden, en dan zal alles weer zijn zoals het moet zijn – dan kan de rust weerkeren op de boerderij. Maar natuurlijk loopt het wel even anders.
‘1922’ bedient zich van een unieke structuur: al in de eerste seconden kom je te weten dat de boer daadwerkelijk zijn vrouw vermoordde – en je ziet de daad ook na een klein halfuurtje voltrokken worden. Dat maakt dat er tot op dat moment een voelbare spanning in de lucht hangt: hier staat Iets Donkers te gebeuren! Daarna ontvouwt de film zich als een bitter noodlotsdrama, dat hoe langer hoe wilder om je keel gaat klauwen. Van zodra de vrouw dood is, begint de boer almaar schichtiger om zich heen te kijken – hij wordt geplaagd door de ratten die aan haar lijk zaten te peuzelen en datzelfde verminkte lijk dat nu en dan voor zijn neus opduikt. Eigenlijk is ‘1922’ vanaf de tweede helft een horrorfilm, maar dan één zonder spoken, monsters of uit de bosjes springende psychopaten – de demonen bevinden zich allemaal in de getormenteerde, aardedonkere schedelpan van het hoofdpersonage, wiens wereld langzaam maar zeker afbrokkelt. Alsof het noodlot op methodische, meedogenloze wijze met ‘m afrekent.
Subtiel is het allemaal niet, maar ‘1922’ laat wel enkele nachtmerrieachtige beelden achter op je netvlies: de ratten die door het gaatje in de muur friemelen! Het lijk in de waterput! De koe die door de woonkamer wandelt terwijl eenzame sneeuwvlokjes op de boer neerdalen! En de hoofdvertolking – Thomas Jane, dat was toch die blonde duiker uit ‘Deep Blue Sea’? – is er één om in te kaderen: volstrekt hypnotiserend zonder dat het showy moet zijn.
Nog dit: deze stadsjongen blijft wel op zijn appartementje wonen. Tot morgen!
