De 500ste aflevering van 'De ideale wereld': 'In het begin bleek er geen kat te kijken, maar dat deerde ons niet'
Hiep hiep, en dat we ze nog lang meuge meuge: het branievolle ‘De ideale wereld’ is aan zijn 500ste aflevering toe. Bij die gelegenheid zendt Canvas een ongetwijfeld royaal van winks en nudges voorziene terugblik op hoogte- en dieptepunten uit, ‘De ideale documentaire’, en laten wij al enkele bevoorrechte getuigen aan het woord.
'Die keer toen de studio rook naar sigaretten en verschaald bier'
Voor de camera zult u hem wellicht niet meer in actie zien, maar toch is DIW-oudgediende Jonas Geirnaert al enige tijd opnieuw betrokken bij het programma dat hij mee uit de grond hielp stampen.
Jonas Geirnaert «Sinds september werken we bij ‘De ideale wereld’ met een systeem van wisselende eindredacties, en om de zoveel weken draai ik nog eens mee. Zeer fijn, al was het in het begin toch even aanpassen: er werkt nu niemand meer die er ook in het begin bij was.»
HUMO Wat is het grootste verschil tussen toen en nu?
Geirnaert «In het begin waren er nog vier afleveringen per week, en had je geluk als je zes uur kon slapen tussen de afleveringen door. Daardoor gebeurde het regelmatig dat we met een aantal mensen die in Gent woonden, vooral Jelle De Beule en ik, en af en toe ook Julie (Mahieu, Geirnaerts vriendin, red.), op de redactie bleven slapen: zo vermeden we de ochtendfiles. Dat wordt heden ten dage niet meer aangemoedigd (lachje).
»Het gaf eerlijk gezegd ook wel een kick om door de vermoeidheid heen te blijven voortwerken. En op het einde van een seizoenshelft was de ontlading des te groter. De feestjes die daarbij hoorden, rond Kerstmis en in mei, durfden weleens uit de hand te lopen.»
HUMO Dat mag je eens met een sappig voorbeeld illustreren.
Geirnaert «Bepaalde redactieleden voelden op die feestjes soms de aandrang om iets te vernielen: wijnglazen, een gezellig bijzettafeltje, of wat dan ook. Dat zit blijkbaar in de mens: wanneer er serieus stoom wordt afgelaten, moet er iets kapot.
»Ik herinner me het allereerste eindejaarsfeestje van ‘De ideale wereld’: er was kerstversiering en er was glühwein, en om het af te maken was er een vuurkorf. Op een gegeven moment besloot Jan Eelen dat het vuur hem niet groot en gezellig genoeg was, en wrikte hij de nok los van de blokhut waarin wij de laatste paar afleveringen van het seizoen hadden gepresenteerd. Die nok ging in haar geheel de vuurkorf in, waarna Jan opnieuw richting blokhut toog om een plank los te wrikken, en daarna nog eentje. Zo is op die avond de volledige blokhut plank per plank in die vuurkorf verdwenen, voor de ogen van onze baas Erik Watté, die Jans creatieve actie niet per se wilde aanmoedigen, maar het toch maar liet gebeuren. Mooie tijden.»
HUMO Kijk je nog altijd trouw naar ‘De ideale wereld’?
Geirnaert «Zeker, ja. Ik denk niet dat ik tien van die vijfhonderd afleveringen gemist heb. Soms zijn ze goed, soms heel goed, soms wisselvallig. En hier en daar zit er ook een ronduit slechte sketch tussen. Maar in de eerste jaren was dat natuurlijk ook zo. Vergeet niet: in vergelijking met pakweg ‘The Daily Show’ heeft ‘De ideale wereld’ gewoon géén middelen. Dan kan het niet anders of je slaat de bal af en toe eens mis.»
HUMO Wat is je absolute favoriete moment uit 500 afleveringen ‘DIW’?
Geirnaert «Ik herinner me een filmpje waarin Liesa Naert seksuele voorlichting gaf aan de hand van allerhande groenten en fruit, en een gepluimde kip. Onweerstaanbaar plastisch, gortig en expliciet was dat, en nog leerzaam op de koop toe. Ik heb het fragment sindsdien nooit meer teruggezien, maar ik weet nog dat ik buikpijn van het lachen had. Veel meer kun je van een comedyprogramma niet verlangen.»
undefined
undefined
'De reacties waren in het prille begin vaak uitgesproken negatief: 'Wat zijn jullie toch aan het maken? En waarom babbelt die Otto-Jan zo rap?''
Jelle De Beule: ‘Strippers en coke’
Aangezien alles een einde heeft – nur die Wurst hat zwei – liet trouwe soldaat Jelle De Beule begin dit jaar weten dat de tijd om te gaan wat hem betrof gekomen was. Hij had wel een geldig excuus: ‘Ik ben samen met Koen De Poorter en Rik Verheye een komische reeks voor VIER aan het schrijven.’
Jelle De Beule «Mijn carrière bij ‘De ideale wereld’ begon toen ik bij het VIER-management ging bedelen om een tweede seizoen van ‘Is ’t nog ver?’, het programma waarin ik met Otto-Jan Ham en Elise Crombez op reis ging. Er werd me al snel duidelijk gemaakt dat dat er wegens financiële redenen niet in zat, want VIER bevond zich op dat moment in moeilijk vaarwater. ‘Maar,’ zeiden ze, ‘in de kelder is een ploegje bezig met een nieuw programma. Ga daar anders maar eens kijken.’ Ik heb dat gedaan en ben uiteindelijk vijf jaar gebleven.»
HUMO Van wie kwam het idee voor ‘De ideale wereld’?
De Beule «Wouter Vandenhaute: die wilde een soort kruising tussen ‘Man bijt hond’ en ‘De laatste show’. We moeten daar niet onnozel over doen: ‘De ideale wereld’ is er gekomen omdat men een daily wilde, een dagelijks programma. Da’s altijd een goeie basis om geld mee in het laatje te krijgen.»
HUMO Tenminste: als de kijkcijfers enigszins aanvaardbaar zijn.
De Beule (lachje) «Ik moet toegeven dat ik verbaasd was dat er aanvankelijk geen kat bleek te kijken. Al hebben we er ons nooit echt druk om gemaakt: de verwachtingen waren niet hooggespannen, zeker niet in vergelijking met het net daarvoor afgevoerde ‘De kruitfabriek’. Dat was een gigantisch prestigeproject, met vijf presentatoren in een reusachtig decor; wij waren drie onnozelaars die met wat lijm en touwtjes een knullige talkshow in elkaar knutselden. Maar geleidelijk aan hebben we toch ons publiek gevonden, en het gelukkig genoeg kunnen behouden bij onze overstap naar Canvas.»
HUMO Waar kan het huidige programma beter?
De Beule «Ik vind niet dat het programma nu minder goed is dan in het begin, zoals bijvoorbeeld Guy Mortier weleens beweert – onlangs zelfs toen hij te gast was. Wat wel zo is: in de begindagen schoot ‘De ideale wereld’ alle kanten op, waardoor je als kijker niet wist wat je kon verwachten. Nu weer ging het over de ideale croque monsieur, dan weer was er een inhoudelijk debat over de kat van Paul Severs. Maar nu ligt de werkwijze min of meer vast. Zonder daarmee iets negatiefs te willen zeggen: ik vind dat die routine weleens mag worden losgelaten. Het kan geen kwaad om af en toe eens écht uit de band te springen.»
HUMO In Nederland haalt het enigszins vergelijkbare ‘Zondag met Lubach’ geregeld het nationale of zelfs het internationale nieuws. Daar slaagt ‘De ideale wereld’ niet in.
De Beule «Pas op, met onze ‘Flappy Bird’-parodie ‘Vladi Bird’, met Vladimir Poetin in de hoofdrol, hebben we wél internationaal gescoord.
»Maar ‘Zondag met Lubach’ is uitgesproken maatschappijkritisch, terwijl wij gewoon wat willen lachen: da’s een wezenlijk verschil. Ik betreur dat ‘De ideale wereld’ vaak een satirisch programma wordt genoemd, want ik vind dat satire vaak in de weg staat van humor. Vergelijk het met ‘South Park’: in het begin was dat heel onnozel en grappig, maar tegenwoordig zijn er afleveringen die weliswaar interessant zijn, maar waarbij je geen enkele keer hebt gelachen. Dat heb ik altijd willen vermijden bij ‘De ideale wereld’.»
HUMO Wat is, tot slot, de smeuïgste achter-de-schermen-anekdote die je aan je jaren in ‘De ideale wereld’ hebt overgehouden?
De Beule «Ik herinner me nog dat we in 2014 de Ha! van Humo wonnen, en dat we op het feestje stonden aan te pappen met schoon volk als Matteo Simoni, Lize Feryn en Ella Leyers: we waanden ons echte BV’s. Na afloop, toen iedereen al stevig in de wind was, zijn we met z’n allen nog naar de studio van ‘De ideale wereld’ getrokken om nog wat verder door te zakken. Er is toen veel gedronken, en er zijn dingen gebeurd tussen enkele hoofdrolspelers waar ik verder niet over wil uitweiden. Tot zeven uur heeft die afterparty geduurd: een halfuur later begonnen we aan de brainstorm voor de volgende aflevering. Die avond heeft Otto-Jan moeten presenteren in een studio die rook naar sigaretten en verschaald bier.
»Is dat smeuïg genoeg? Want anders verzin ik er wel wat strippers, een berg coke en een bubbelbad bij, hoor.»
undefined
undefined
'Luk Haekens troks naar Ninove met een zwarte Donald Trump: 'Iedereen trapte erin, hoe silly wil je het hebben?''
Luc Haekens: ‘Zwarte Trump’
Luc Haekens is wellicht de enige ‘De ideale wereld’-employee die nooit rouwig is geweest om de matige kijkcijfers: ’t was precies dankzij zijn relatieve onbekendheid dat hij jarenlang nietsvermoedende passanten in de zeik heeft kunnen nemen. Bijvoorbeeld toen hij naar de markt van Ninove trok, met in zijn zog een pikzwarte Donald Trump.
Luc Haekens «Een jaar of twee geleden zaten we op de redactie met de handen in het haar – dat gebeurt soms – tot ik plots zei: ‘Die zwarte acteur die we ooit hebben gebruikt om Obama te spelen in Waregem, zouden we die ook niet ergens als Trump kunnen laten opdraven?’ Waarop Otto-Jan: ‘Luc, dat is erover. Niemand gaat dat geloven.’ Maar de klok tikte verder, en toen we om twaalf uur nog altijd niks hadden, heb ik nog eens aangedrongen: ‘Mannen, wagen we ’t erop?’ – ‘Oké Luc, ’t is al goed.’ We hebben dan snel-snel een limousine gehuurd en die acteur opgetrommeld, en we zijn naar Ninove gereden. En warempel: iedereen trapte erin (lacht luid). Ik was erg blij dat de helft van de redactie erbij was, verkleed als bodyguard, want toen ik terug op Woestijnvis kwam, geloofden ze me eerst niet: ‘Komaan Luc, maak dat een ander wijs.’»
HUMO Een fijn detail vond ik dat jullie voor de gelegenheid een blonde pruik op z’n strooien hoed hadden gezet.
Haekens «’t Was eigenlijk een half roze pruik, want ze vonden geen blonde (lacht). Tja, hoe silly wil je ’t hebben, hè? Ik heb me trouwens door mijn collega’s van IT laten vertellen dat dat filmpje twee miljoen keer bekeken is op internet. Zoiets doet deugd, zeker als je weet waar we vandaan komen. Helemaal in het begin zijn we eens gezakt tot 70.000 kijkers, wat echt wel belachelijk weinig is. De reacties waren destijds ook vaak uitgesproken negatief: ‘Wat zijn jullie daar nu eigenlijk aan het maken? En waarom babbelt die Otto-Jan toch zo rap?’»
HUMO Jij draait al sinds dag één mee in ‘De ideale wereld’. Een groot verschil met nu?
Haekens «In het begin heerste er een sfeer van pioniers – ‘We zijn hier iets nieuws aan het uitvinden’ – en konden we het ons nog permitteren om knullig te zijn. Dat is nu niet meer het geval. Jan Jaap is ook een hardere interviewer dan Otto-Jan, waar ik allerminst een probleem mee heb: het is goed dat een programma eens van toon verandert.»
HUMO Toen ‘DIW’ nog vier avonden op tv kwam, werd er naar verluidt al eens serieus stoom afgelaten.
Haekens «Man, daar kun je hele epistels over schrijven. Ik herinner me een feestje waar een lange, glazen tafel stond, helemaal opgedekt want we hadden ook te eten gekregen. Ik stond wat te babbelen met een flink aangeschoten collega – zijn naam zal ik maar niet vermelden – die ineens een aanloop neemt en midden op die glazen tafel springt, waardoor die in duizend stukjes uiteenspat. Hij staat recht, klopt zich eens af, wandelt weer naar mij toe en babbelt verder alsof er niks gebeurd is. Monden vielen collectief open: wat is dít? Een antwoord op die vraag hebben we nooit gekregen.»
undefined
'Op een redactiefeestje nam een flink aangeschoten collega plots een aanloop en sprong midden op een glazen tafel, die in duizend stukjes uiteenspatte'
Sarah Vandeursen: ‘Hoera, tietenbar!’
Toen Sarah Vandeursen na het laatste seizoen van ‘De idioten’ door the powers that be gevraagd werd wat ze het liefst wilde doen, hoefde ze niet lang na te denken: ‘Ik wil voor het allerbeste programma ter wereld werken.’ Omdat ‘Dancing with the Stars’ niemand meer zocht, werd het ‘De ideale wereld’.
Sarah Vandeursen «Ik was al jaren fan van ‘De ideale wereld’, en het was mijn grote droom om er ooit voor te mogen werken. Het is ronduit fantastisch dat die droom is uitgekomen, maar zeker in het begin vond ik het ook erg lastig. Ik kwam van een redactie waar ik iedereen kende en waar het er gemoedelijk aan toe ging. Plots belandde ik op een redactie die midden in een lopend seizoen zat – de timing was slecht. Ik werd zonder kennismakingsgesprekje meteen in het diepe gegooid. Voor een fan die zich sowieso al niet erg zelfzeker voelde, was dat wel heel veel ineens. Ik heb ook lang, té lang, het idee gehad dat ik daar niet per se zat omdat ik talent had, maar omdat ze nu eenmaal een vrouw nodig hadden.»
HUMO Gaat het nu beter met je?
Vandeursen «Het is eigenlijk al beter beginnen te gaan op het moment dat ik sidekick mocht worden, aan het begin van dit seizoen. Dat gaf me het zelfvertrouwen waar ik al zo lang nood aan had. Oké, dacht ik, blijkbaar ben ik toch goed genoeg voor ‘De ideale wereld’. Vooral de laatste maanden ben ik mezelf geweldig goed aan het amuseren: ik heb het gevoel dat ik eindelijk mijn plaats heb gevonden in het enige tv-programma waarin echt alles mogelijk is.
»Een geweldig moment was in april, toen we in een hotel in Oostende ‘DIW aan zee’ maakten. Op een vrije avond zijn we met z’n allen naar een café gegaan waar ze een gigantisch groot Martini-glas hadden, zo eentje waar je in reclamefilmpjes een volledige vrouw in ziet zitten. We hebben dat laten vullen met een cocktail, er een dertigtal rietjes ingestoken en het samen leeggedronken. En daarna met de hele bende naar een tietenbar: hoera!»
HUMO De eindeseizoensfeestjes schijnen ook de moeite te zijn.
Vandeursen (lachje) «Wie heeft jou wat verteld?»
HUMO Luc Haekens vertelde me over een collega die dwars door een glazen tafel was gesprongen. Als het niet waar is, dan is het toch goed gevonden.
Vandeursen «Nee nee, ik denk dat het wel degelijk waar is! Voordat ik voor ‘DIW’ werkte, was ik al eens op een van hun feestjes beland, waar ik op de schouders van een verwilderde man ben geklommen, wellicht diezelfde man. Ik ben keihard gevallen, naar ik achteraf heb vernomen met mijn hals op nog geen centimeter van een grote glasscherf. Die was afkomstig van een glazen tafel die aan gruzelementen lag – ik dacht nog: waarom is die tafel kapot? Eindelijk vallen de puzzelstukjes in elkaar!»
undefined
'In het begin bleek er geen kat te kijken, maar dat deerde ons niet: wij waren drie onnozelaars die met wat lijm en touwtjes een knullige talkshow in elkaar knutselden'
Lukas Lelie: ‘Douche van spaghettisaus’
Toen Lukas Lelie in 2014 volkomen terecht Humo’s Comedy Cup op zak stak, werd hij aangesproken door jurylid Koen De Poorter: ‘Kom eens langs bij de ‘DIW’-redactie.’ En zo geschiedde.
Lukas Lelie «Mijn eerste dag op de redactie heb ik als zeer intimiderend ervaren. Ik was op dat moment nog geen twee jaar aan het stand-uppen, en ik had nul televisie-ervaring. Toch mocht ik daar aan een tafeltje zitten met al die grote namen, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Niet dus! Tegelijk dacht ik:
ik heb hier de jackpot gewonnen. Die ochtendlijke brainstormsessies, dat kwam neer op urenlang lachen. En het toffe was ook: wanneer je ’s morgens binnenwaaide, had je geen idee waarin je die dag allemaal zou terechtkomen.»
HUMO Wat was de eerste bijdrage waar je echt trots op was?
Lelie «Ik had een artikel gelezen over hoe robots op termijn winkelbedienden zouden vervangen, en ik was op het idee gekomen om in een supermarkt willekeurige klanten aan te spreken: ‘Eén van de bedienden hier achter de kassa’s is een robot. Wie zou het kunnen zijn?’ Dat pakte veel beter uit dan verwacht: bijna iedereen ging erin mee. ‘Die blonde daar,’ zeiden ze dan, ‘die keek me heel doods aan. En je voelde dat haar coördinatie nog niet helemaal goed zit.’
»Het toffe aan ‘De ideale wereld’ is dat je altijd iemand van de productie kunt aanspreken, hoe van de pot gerukt je idee ook is. Drie weken geleden nog vroeg ik een dode egel. Wel, ik kréég een dode egel. Die mensen stellen geen vragen; ze zorgen daar gewoon voor. Een tijdje terug kwam er in ‘Het journaal’ een dame aan het woord met een nogal grappige naam: Inge Lanckacker. Dankzij het zoekwerk van het productieteam hebben we haar een bezoekje kunnen brengen, en haar kunnen vragen hoe het is om met zo’n naam door het leven te gaan. Dat dat kan, vind ik ongelooflijk.»
HUMO Geef ook eens een puntje van kritiek.
Lelie «Ik hoor weleens van mensen dat ze ‘De ideale wereld’ niet in hun dagelijkse planning geïntegreerd krijgen, omdat het a) nogal laat en b) niet altijd op hetzelfde tijdstip wordt uitgezonden. Daar zou wel iets aan mogen veranderen. Maar verder kan ik zo één-twee-drie alleen maar hoogtepunten bedenken. Zoals die keer toen ik, voor een sketch over het vertrek van een voetballer (Alejandro Pozuelo, red.) bij Genk, op de set van ‘Thuis’ heb geacteerd, en een pintje heb mogen drinken aan de toog van café De Frens. Da’s een eer die normaal alleen voorbehouden is aan ‘Thuis’-acteurs, en een paar duizend figuranten.»
HUMO Jelle De Beule is van mening dat de huidige ‘ideale wereld’ weleens wat meer uit de band mag springen. Mee eens?
Lelie «Ik vind dat we al goed bezig zijn om in de studiogedeeltes af en toe rare dingen te laten gebeuren, maar het kan inderdaad nog een niveautje hoger. Hoe zotter, hoe beter, wat mij betreft.
»Een halfjaar geleden kwam in het nieuws dat de spaghettisaus die één of andere vzw had bereid voor een goed doel, besmet was met de E. coli-bacterie. Wij hebben die saus opgekocht met ons productiebudget, wat impliceerde dat we ze dan wel moesten gebruiken in een uitzending. Zo zijn we op het idee gekomen om ‘De derriedouche’ weer op tv te brengen, een segment uit het lang vervlogen Hollandse tv-programma ‘De droomshow’. Om een lang verhaal kort te maken: we hebben die spaghettisaus integraal over Iwein Segers uitgestort, wat een moment opleverde dat in vele geheugens gegrift zal staan, niet het minst dat van Iwein Segers zelf. Dat zou ik wel willen bereiken: dat je als gast in ‘De ideale wereld’ altijd een klein beetje bang bent.»
undefined
Jan Eelen: ‘Tikki, Takki, Suzy en Lies’
De eerste regisseur van ‘De ideale wereld’ – vlak na zijn debacle met ‘Komen eten’ en vlak voor zijn succes met ‘Callboys’ – was Jan Eelen. Toe, grootvader, vertel nog eens over de tijd van toen.
Jan Eelen «De voornaamste reden waarom ‘De ideale wereld’ destijds groen licht kreeg, als je het mij vraagt, was dat er geen geld voorhanden was (lacht). Zeker in de begindagen zag het er dan ook heel sjofel uit: de studio leek nog het meest op een haastig aangekleed scoutslokaal, met Jelle De Beule en Jonas Geirnaert die achter een tafeltje zaten dat al jaren dienstdeed bij Woestijnvis. Cameramannen kwamen er ook al niet aan te pas: alles werd gefilmd door camera’s op afstandsbediening. Maar ook toen al liep het er vol met getalenteerde mensen.»
HUMO De begintune lag naar verluidt al jarenlang op jouw plank.
Eelen « Ik ken dat nummer al sinds mijn 15de, omdat we thuis het singletje hadden. ‘Ba-Da-Da-Dum’ heet het, van Dara Puspita, een Indonesisch groepje bestaande uit de dames Tikki, Takki, Suzy en Lies – geen grap, kijk maar op YouTube. Ik had het altijd al eens willen gebruiken voor een tv-programma – ’t was het kenwijsje van de eerste versie van ‘In de gloria’ – maar pas voor ‘De ideale wereld’ bleek het perfect geschikt te zijn.»
HUMO Jij hebt maar één seizoen voor ‘De ideale wereld’ gewerkt.
Eelen «Klopt, dus ik wil niet te veel pluimen op mijn hoed steken.»
HUMO Wat vond je het absolute hoogtepunt van dat seizoen?
Eelen «Een parodie op een VTM-programma waarin moordzaken werden nagespeeld (‘Ontspoord’, red.) en dat al na één aflevering – over de zogeheten ‘beerputmoord’ – op rechterlijk bevel werd afgevoerd. Wij hebben toen in amper één dag tijd een making of van die aflevering gemaakt. Het scenario zat knap in elkaar, Jonas en Jelle speelden het uitstekend, en wat het productieteam in amper een paar uur in elkaar had gebokst, grensde aan het ongelooflijke: we hadden een boerderij, een beerput, een zogezegde cameraploeg van VTM, noem maar op.»
HUMO Kijk je nog altijd?
Eelen «Tuurlijk. ‘De ideale wereld’ blijft een parel in het televisielandschap. Er zou alleen een slordige 300.000 man méér naar mogen kijken (lacht).»
undefined
undefined
'Ik was superzenuwachtig. Zulte-Waregem kon ik nog wel aan, maar naar de Rode Duivels keek ik erg op' DIW-sportjournalist Thomas Huyghe bij Jan Vertonghen
Thomas Huyghe: ‘Gênant van begin tot eind’
Thomas Huyghe, met zijn 14 lentes de benjamin van Woestijnvis, is een tijdje terug afgezwaaid bij ‘De ideale wereld’ om te werken aan – quote, unquote – ‘iets nieuws dat nog alle kanten uit kan’. Zou hij over z’n verleden als ideale wereldburger wél wat specifieker kunnen zijn?
Thomas Huyghe «Ik heb animatie gestudeerd, mijn eindwerk was een komisch bedoelde tekenfilm genaamd ‘Het lijden van de jonge Wagner’, over de jeugd van de grote Duitse componist. Die film heb ik eerst naar Jan Eelen gestuurd, en ongeveer een jaar later ook naar Jonas Geirnaert, die ik toevallig tegen het lijf was gelopen. Van Jan Eelen heb ik niks meer vernomen – later heeft hij me gezegd dat hij er weinig aan vond – maar Jonas liet weten dat hij er wel potentieel in zag. Zodoende ben ik samen met Lukas Lelie op kennismakingsgesprek-slash-brainstormsessie mogen gaan bij ‘De ideale wereld’ – dat ik tot dan toe nog nooit gezien had, omdat ik geen tv had.»
HUMO Na eerst een tijdlang achter de schermen te hebben gewerkt, werd je gepromoveerd tot vaste ‘DIW’-sportjournalist. Wiens idee was dat?
Huyghe «Voor de website van ‘De slimste mens’ interviewde ik toen al een tijdje de verliezer van de dag – ‘De Mini Erik Show’ heette dat rubriekje – en Otto-Jan wilde dat ik met min of meer dezelfde vibe voetballers uit de Jupiler Pro League voor de micro zou sleuren. Het idee was dat ik dat ieder weekend zou doen, zodat ik op den duur geaccepteerd zou worden als ‘één van de reporters’. Een, nu ja, ander soort reporter.»
HUMO Het soort reporter dat, vlak na een bloedserieuze vraag van Peter Vandenbempt, aan Jan Vertonghen vraagt: ‘Zijn dat jouw eigen sloefen, of zijn ze van het hotel?’
Huyghe (lacht) «Juist. Het voorbeeld dat je aanhaalt, komt uit mijn Rode Duivels-reportage: superzenuwachtig was ik toen. Zulte-Waregem, dat kon ik nog wel aan, maar naar de Rode Duivels keek ik echt op. Ik herinner me die dag als gênant van begin tot eind, ook al omdat al die serieuze journalisten mij aan het bekijken waren terwijl ik mijn onnozele vragen stelde. Het meest beschamend was nog mijn Frans, of het gebrek eraan, toen ik een vraag mocht stellen aan Thorgan Hazard. Ik hoop dat ik dat nooit meer terug hoef te zien, want het was echt sterven.»
HUMO Wat was je favoriete ‘DIW’-moment?
Huyghe «Onze optredens op Pukkelpop. We zaten daar telkens vier dagen, en ik voelde me constant alsof we met een heel coole jeugdbeweging op kamp waren. Maar dan met fans die ons kwamen bezoeken, in plaats van de mama en de papa. Overdag hingen we rond onze zelfgebouwde stand, ’s avonds deden we de show, en daarna was er een feestje. Eén keer – ik vergeet het nooit meer – heb ik zelfs op een bankje naast een wereldberoemde rockster gezeten: Klaas Janzoons van dEUS.»
HUMO Kijk je nog weleens naar ‘De ideale wereld’ sinds je de plaat gepoetst hebt?
Huyghe «Nee. Ik heb nog altijd geen tv.»
