De 7 grootste dilemma's van Rock Werchter 2019
Morgen gaat Rock Werchter weer van start. U heeft de laatste dagen vooral aandacht besteed aan het inslaan van blikken goedkoop bier (die na één nacht op de camping toch warm zullen zijn) in plaats van de line-up te bestuderen? Geen probleem, Humo lijst voor u alvast de grootste uurschema-clashes van de affiche op. De knopen mag u zelf doorhakken.
Stel hier uw persoonlijk Werchter-parcours samen met Humo’s handige tool!
P!nk (donderdag, Main Stage, 22.40-0.30) of Elbow (donderdag, The Barn, 22.35-23.50)
Ja, Elbow weet het op zowat elk festival te schoppen tot één van de hoogtepunten - kwalitatief en emotioneel. Een zekerheid, zeg maar. En toch: stiekem kijken we er nu al naar uit om mee te brullen met P!nks hits als ‘Just Like a Pill’ en ‘So What’, nostalgisch terugdenkend aan die jeugdliefde uit onze TMF-periode, die na het smossen achter het schietkraam op de plaatselijke kermis zonder mededogen ons hart brak. Dat P!nks show een kleine twee uur duurt is misschien wat teveel van het goeie – zoveel goeds heeft haar oeuvre nu ook weer niet te bieden –, maar het gunt ons wel de luxe om na het concert van Elbow nog de tot het eind opgespaarde hits mee te pikken aan de Main Stage.
Weezer (vrijdag, Main Stage, 17.45-18.45) vs. Khruangbin (vrijdag, KluB C, 17.30-18.30)
De lolbroeken van Weezer zijn dan misschien een beetje een grap op zich geworden – denk aan hun eighties-coveralbum eerder dit jaar –, het blijft een unieke band. Twee jaar geleden speelden Rivers Cuomo en co. nog een uitstekende set in de AB, waarna een fan voor onze camera zei dat hij zich op anderhalf uur tijd geen seconde had verveeld. Op de Main Stage van Werchter speelt Weezer slechts een uurtje - zestig minuten gebalde fun. Op hetzelfde moment speelt in KluB C echter een van de meest talentvolle bands van het moment. Het Texaanse trio Khruangbin werd met z’n zomerse, grotendeels instrumentale funkrock een onverwachte hype. Doorbraakplaat ‘Con Todo El Mundo’ wordt binnenkort in een dubjasje gestoken, dus het kan wel eens een erg interessant optreden worden.
Robyn (vrijdag, KluB C, 0.00-1.15) vs. Tool (vrijdag, Main Stage, 0.30-2.00)
De clash der comebacks. Robyn was negen jaar weg (haar samenwerking met Röyksopp buiten beschouwing gelaten), Tool hebben we twaalf jaar moeten missen. De twee artiesten liggen mijlenver uit elkaar, waardoor hun gelijktijdig aantreden voor velen geen dilemma maar een voordehandliggende keuze op basis van smaak wordt. Kwalitatief moeten ze alleszins niet voor elkaar onderdoen. De Zweedse popprinses geldt als één van de beste die haar genre de afgelopen twintig jaar gekend heeft, terwijl Tool nu al in de geschiedenisboeken der progressieve metal prijkt. Kiezen is verliezen, wat ons betreft.
Miles Kane (zaterdag, Main stage, 14.20-15.20) vs. Strand of Oaks (zaterdag, The Barn, 14.15-15.15)
Die paljassen van programmators toch! Dan spelen er tussen al dat hiphop- en popgespuis door eindelijk nog eens twee artiesten op Werchter die geknipt zijn voor de vader van middelbare leeftijd op sandalen, en dan worden ze op juist hetzelfde moment ingepland! Bon: zij wiens knieschijven nog willen meewerken, kunnen naar de energieke britrock van Miles Kane gaan kijken. De meerwaardezoeker kan dan weer gaan heupwiegen op de bijwijlen bloedmooie dadrock van teddybeer Tim Showalter, alias Strand of Oaks. Ook geschikt voor jongeren.
The Good, The Bad & The Queen (zaterdag, The Barn, 21.50-23.15) vs. Florence and the Machine (zaterdag, Main Stage, 21.25-22.55)
Damon Albarn, u welgekend van Blur en Gorillaz, maakte na twaalf jaar nog eens een heerlijk zwierig britpopplaatje met zijn supergroep The Good, The Bad & The Queen. Hij werd daarbij geflankeerd door bassist Paul Simonon (The Clash), drummer Tony Allen – pionier van de afrobeat – en gitarist Simon Tong (vroeger The Verve), maar het is toch vooral die ambachtelijke, eigenzinnige Albarn-touch die het project zo interessant maakt. Terwijl hij ‘Merrie Land’ voorstelt in The Barn, etaleert Florence Welch nog eens haar prachtige stemgeluid op de Main Stage. Na haar knappe debuut (ondertussen al tien jaar oud!) was ze ons een tijdje kwijt, maar met ‘High as Hope’ (2018) lijkt de machine weer op volle toeren te draaien.
Muse (zondag, Main Stage, 22.30-1.00) vs. Underworld (KluB C, 22.45-00.15)
Nee, Muse heeft al láng niks meer uitgebracht dat interessanter was dan het meest recente programma van Marcel Vanthilt, maar geef toe: Matt Bellamy en co. hebben in het verleden heerlijke schijven gemaakt – ook hier gaat de vergelijking met Vanthilt op. We laten ons met veel plezier nog eens meeslepen in het bombastische avontuur van ‘Knights of Cydonia’ of verdrinken gewillig in de moddervette baslijn van ‘Hysteria’, schaamteloos meekwelend. Het drietal heeft bovendien een ijzersterke livereputatie, getuige indrukwekkende liveplaat ‘Haarp’ (2007) en hun passage op Werchter 2015. Maar evengoed laten we ons graag onderdompelen in de vuile ninetiessfeer van Underworld, onlosmakelijk verbonden met Danny Boyles ‘Trainspotting’, maar véél meer dan een one hit wonder. Probeert u maar eens met de voeten op de grond te blijven tijdens een tijdloze technotrack als ‘Rez’.
Mumford & Sons (zaterdag, Main Stage, 23.45-1.15) vs. een gloeiend hete vuurpoker die langzaam in uw urineleider wordt geduwd
Wij hebben onze tube Flammazine alvast ingepakt.
