De 7 hoofdzonden van Pat Krimson: ‘Ik was echt beledigd toen ik voor het eerst gevraagd werd voor een foute party’

Vanavond start op VTM het achtste seizoen van ‘Liefde voor Muziek’. Tot de deelnemers behoort deze keer Pat Krimson (56). Humo vroeg de dj enkele jaren geleden nog naar zijn zeven hoofdzonden, al zijn zeven er eigenlijk te weinig om het fenomeen Patrick Claesen samen te vatten. We deden toch een poging.

(Verschenen in Humo op 1 maart 2017)

Gramschap

PAT KRIMSON «Opvliegend ben ik niet, maar ik wil wel altijd mijn gelijk halen. Ik ben een Ram van sterrenbeeld: strevers, naar verluidt. Maar dat is wel gesleten met de jaren. Misschien omdat ik intussen ook effectief vaak mijn gelijk gehaald heb (lacht). Ik vind het makkelijker dan ooit om dingen los te laten die me vroeger geïrriteerd zouden hebben. Dat ze op de radio mijn platen niet spelen, had me vroeger de gordijnen ingejaagd, en dan moest die frustratie eruit. Nu laat ik dat los.»

HUMO Loredana zou wél van het opvliegende type zijn. Hoe werkt dat thuis?

KRIMSON «Zij is nog altijd iets meer een furie (lacht). Zij heeft het temperament, terwijl ik haar nu wat temper. Op mijn 30ste had zoiets nooit gekund: dan was ík het die gekalmeerd moest worden. Maar vergis je niet, mijn honger is nog altijd even groot als toen: ik heb net nog een nieuw platenlabel opgestart. Het verschil is dat ik me nu gewoon meer amuseer dan in de jaren 90.»

HUMO Wat kan je wel nog kwaad krijgen?

KRIMSON «Hoe mensen zich gedragen op sociale media. Met ‘The Show Must Go On’ heb ik het nog eens vanop de eerste rij mogen meemaken. Telkens als er een filmpje uit het programma online werd geplaatst, las ik wat mensen daaronder durfden te schrijven. De vuilste dingen. Niet dat ik zelf altijd akkoord ga met wat ik zie of hoor, maar om daarom zó te reageren? Soms stuur ik dan een privébericht. ‘Jij bent een publieke figuur,’ antwoorden ze dan. Alsof ze daarom op mijn kop mogen kakken.»

HUMO Je oudere nummers worden vaak ondergebracht in het vakje ‘foute muziek’, alsof het om een grap gaat. Stoort dat?

KRIMSON «Ik was wel beledigd toen ik voor het eerst gevraagd werd voor een ‘foute party’. Maar ik denk niet dat er over tien jaar nog feesten georganiseerd zullen worden met enkel muziek van vandaag. Die is gewoon niet straf genoeg. Je kunt het dus ook als een bewijs zien dat mijn oudere muziek de tand des tijds heeft doorstaan. En hopelijk is dat voor mijn hedendaagse muziek ook het geval.»

HUMO Een nummer als ‘She’s After My Piano’ doet je geloofwaardigheid natuurlijk geen goed.

KRIMSON (lacht) «Kijk, een jeugdzonde kan ik dat niet noemen, maar het is níét representatief voor wat ik in mijn leven gemaakt heb. Dat nummer is wel degelijk geschreven om op te vallen. En dat dééd het. Hoe gaat dat: je doet mee aan Eurosong, dus je moet eruit springen. Missie geslaagd, denk ik dan.»

Jaloezie

HUMO In ‘The Show Must Go On’ ging het onder andere over je zogenaamde vete met Regi Penxten. Die zou zijn wortels hebben in jaloezie, want hij zou jouw troon ingenomen hebben als koning van de Belgische dance.

KRIMSON «Ik ben nóóit jaloers geweest, en al helemaal niet op een andere artiest. Dat is een verkeerd beeld dat mensen van me hebben. Waarom zou ik ook? Weinigen hebben zoveel gedaan voor de Belgische muziek als ik. Ik heb groepen opgericht, labels gerund, clubs opgestart, artiesten gemanaged... Ik vind het net fijn als een andere Belg iets weet te presteren. Kijk naar Dimitri Vegas & Like Mike: ik vind niet alles van hen even goed, maar dat neemt niet weg dat ik het wel tof vind dat ze er succes mee hebben.»

HUMO Alles is dus koek en ei tussen jou en Regi?

KRIMSON «Ik zal ooit weleens alles uitklaren in een dubbelinterview. Maar de kans dat dat ooit geregeld raakt, lijkt me klein (lacht). Er is ook niemand die weet waar dat meningsverschil om draait, maar met jaloezie heeft het niets te maken.»

HUMO Loredana staat evenveel in de schijnwerpers als jij. Nooit jaloezie gevoeld wanneer mannen begerig naar haar kijken?

KRIMSON «Daar lig ik niet wakker van. Kijk, je kunt elkaar altijd bezeiken. Daarvoor hoef je geen artiest te zijn.

»Ik las onlangs ergens dat mensen het vaakst vreemdgaan met een collega. Als dat waar is, heb ik op dat vlak alvast niets te vrezen (lacht).»

Hebzucht

HUMO Je hebt goed verdiend aan je muziek.

KRIMSON «Ik had veel meer kunnen verdienen als ik vroeger wat meer op mijn strepen had gestaan. Ik heb veel geld door mijn vingers laten glippen omdat ik niet altijd kort genoeg op de bal speelde. Maar ik mag niet klagen: ik zit al 27 jaar in de branche en het loopt nog altijd goed. En ja, je kunt altijd méér hebben: op Ibiza had ik vrienden, en in vergelijking met hen was ik maar een kleine garnaal.

»Maar natuurlijk is het mooi als je kan opstaan zonder geldzorgen. Het is ooit anders geweest.»

HUMO Begin jaren 90, toen zat je bijna aan de grond.

KRIMSON «Ik was toen weggegaan bij mijn eerste vrouw, ze stelde me voor de keuze: de muziek of zij. Het werd de muziek, en ik vertrok met mijn platen onder de arm. De enige juiste keuze, weet ik nu. Maar toen woonde ik wel in een leeg appartement zonder meubels. En ook al zijn mijn ouders welgesteld, ik ben nooit bij hen gaan smeken om erbovenop te komen. Elke euro die ik vandaag heb, heb ik zelf afgedwongen. Ik ben nochtans lang niet bezig geweest met geld. Dat zou wel vanzelf komen als ik goed genoeg mijn best deed, dacht ik. En ik heb gelijk gekregen.»

HUMO Je bent altijd je eigen manager geweest.

KRIMSON «Alleen ík had het voor het zeggen als het op mijn carrière aankwam. Dat heb ik altijd mijn grootste rijkdom gevonden. Eerlijkheid is het belangrijkste in een branche waar een slechte naam al snel blijft hangen. Ik heb veel zaken gedaan in mijn carrière, maar met de hand op het hart: er is niemand in het milieu die kan zeggen dat Pat Krimson hem nog geld moet. Was een optreden eens minder, dan was ik de eerste om voor te stellen iets van de prijs af te doen. Dat hoeft niet, maar zo zit ik in elkaar. Als ik terugkijk op mijn carrière, zou ik mezelf omschrijven als 60 procent zakenman en 40 procent artiest.»

HUMO Hoeveel moet ik ophoesten om een avondje Pat Krimson te boeken?

KRIMSON «Dat kan je opvragen bij elk boekingskantoor.»

HUMO Is het meer dan pakweg twee jaar geleden?

KRIMSON «Ja, ik ben één van de weinige dj’s die z’n prijs af en toe nog kan verhogen. Zo krijg je misschien iets minder boekingen in een jaar, maar dan moet je je afvragen: wil je nog wel overal staan? Ik intussen niet meer, dat heb ik al gedaan.»

HUMO Weinig mensen weten het nog, maar je hebt eigenlijk een punkverleden.

KRIMSON «In de jaren 80 speelde ik in verschillende punk- en newwavegroepen. Met Blue Garden hebben we nog meegedaan aan Humo’s Rock Rally. En daarvoor speelde ik in Social Compact, een echte punkband – Stijn Meuris repeteerde even verderop in hetzelfde gebouw met Noordkaap. Ik dweepte met de Dead Kennedys en The Exploited. Af en toe trok ik naar Londen om het daar allemaal zelf te gaan beleven. Ik was radicaal tegen al wat commercieel was.»

HUMO Toch raar dat je dan in iets als Leopold 3 belandt, waar commerce geen vies woord was?

KRIMSON «Niet als je zélf ooit in dat lege appartement hebt gezeten. Ik werkte toen als promojongen, en op een dag moest ik Bea Van der Maat naar ‘Tien om te zien’ brengen, dat ze toen presenteerde. Een wereld die ik niet kende, maar mijn ogen gingen snel open toen ik al die mensen uit hun dak zag gaan bij ‘Anne’ van Clouseau. Zoiets wou ik ook doen, wist ik al snel. Maar dan met meer electro. Wat Bazart nu doet, zoiets had ik toen al in gedachten. Alleen was het resultaat van de som iets anders zodra ik Leopold 3 was begonnen met Erik (Goossens, red.). Het was iets platter (lacht). Ik ben toen nog naar de manager van Clouseau gegaan om te zeggen dat wij de nieuwe Clouseau zouden worden. Hij schrok heel hard, maar hij vond wel dat we lef hadden. Maar ik schaam me niet voor Leopold 3. Ja, er zaten een paar nummers bij die achteraf bekeken brol waren (lacht). Maar een doodzonde vind ik dat niet. Mauro Pawlowski is indertijd nog de gitaarpartijen komen inspelen op onze eerste plaat. Later las ik dan dat hij zich daarvoor schaamde. Dat vind ik nu ook niet nodig. Het is maar een gitaarriffke, hè.»

Traagheid

HUMO Toen de jaren 90 op hun eind liepen, hield je het voor bekeken in België: je verhuisde naar Ibiza om er bewust de traagheid te gaan boefenen.

KRIMSON «Ik had het gevoel dat ik alles bereikt had. Ik had platen gemaakt, hits gehad, was op de radio geweest, had opgetreden, en had clubs gehad. En op een bepaald moment had ik gewoon geen nieuwe doelen meer. De dromen waren op. Begin jaren 90 was ik voor het eerst op Ibiza geweest, en dat eiland had toen iets magisch. Het was ook een andere tijd: je had nog geen gsm’s, geen internet. Echt nog een eiland. In het begin vloog ik elke zaterdag terug naar België: ik had hier mijn clubs nog, dat waren mijn inkomsten. En op zondag vloog ik dan weer naar Ibiza. Maar dat ging voorbij. Ik had tot dan toe altijd een enorme drive gehad, maar daar rolde ik het goede leven in. Ik bleef er bijna negen jaar.»

HUMO En waarom ben je dan ooit teruggekomen?

KRIMSON «Dat had ik zelf niet zien aankomen. In 2008 kreeg ik plots een aanbieding om in de Ethias Arena een ‘I love the 90’s’-fuif te doen met 2 Fabiola. Vooruit dan maar, dacht ik. Maar toen ik het podium opstapte, werd ik omvergeblazen. Zo’n enthousiast publiek had ik in mijn hele carrière nog nooit gezien. Alsof hun verloren zoon weer was teruggekeerd (lacht). Ik heb achteraf een kwartier lang niets kunnen zeggen, totaal van de kaart. Tot er een sms binnenliep: of ik het volgende weekend weer ergens wou optreden. En zo bleef de bal aan het rollen. Voor ik het wist, stond ik weer met beide benen in België. Had je me dat drie weken daarvoor voorspeld, ik had je niet geloofd.»

HUMO Hoe makkelijk was het om na al die tijd je plaats weer te vinden?

KRIMSON «Goh. Alles was veranderd. Ik draaide bijvoorbeeld nog altijd met vinyl, wat me op rare blikken kwam te staan. ‘Wat komt die nog doen met zijn platenbakken?’ Qua mentaliteit ben ik nog steeds van de oude stempel, denk ik. Een tijdje geleden was ik te gast op een festival, en toen ik weer thuiskwam, zei ik: ‘Nu stop ik ermee’. Ik had drie dj-sets na elkaar gezien, en drie keer ‘We Will Rock You’ gehoord. En dan waren er nog een vijftal platen dubbel. Er zat geen énkel plan achter wat die mannen daar stonden te doen.»

Gulzigheid

HUMO Op Ibiza is je levensstijl veranderd. Terwijl je voordien nog radicaal tegen drugs gekant was, gaf je je ginds wel over aan wat er in omloop was.

KRIMSON «Ik had een jaar eerder als clubuitbater zelfs nog een dj ontslagen omdat hij een joint had gerookt (lacht). Ik was tegen drugs, ja. Toen ik op Ibiza aankwam, was ik dus een groentje op dat vlak. Mijn ogen zijn er opengegaan: ik besefte dat drugs er altijd al waren geweest, maar dat ik het gewoon niet had opgemerkt omdat ik het niet kende. Ik was er blind voor. Natuurlijk is het niet normaal dat iemand na een avondje uit ’s ochtends thuiskomt en begint te stofzuigen. Maar dat zag ik zo niet. ‘Die zullen wel veel energie hebben,’ dacht ik. Terwijl ik zelf stikkapot was (lacht).»

HUMO Hoe groot was dat deel van het leven in Ibiza?

KRIMSON «Het was aanwezig, a part of life. Maar je moet het ook niet opblazen: als je kijkt naar wat er toen in Antwerpen circuleerde... Vandaag nog, trouwens: je zou schrikken mocht je weten wat er in een weekend zoal doorgejaagd wordt.

»Ik heb gek gedaan, ja. Maar ik heb nooit iemand vermoord, hè, en een junkie was ik ook niet. Bovenal: nu ben ik gewoon een voorbeeldige papa die er elke ochtend voor zijn dochter staat. Op mijn carrière heeft het ook geen grote impact gehad: de hoogtepunten heb ik nuchter meegemaakt. Als je écht succes wilt hebben moet dat, een frisse kop hebben. Op pepmiddelen kan het ook – maar dan slechts eventjes.»

HUMO Je hebt veel party’s georganiseerd voor de rijken op Ibiza.

KRIMSON «Daar ben ik ook ingerold. Vooral door mond-tot-mondreclame: na een tijdje wist iedereen bij wie je moest zijn om iets geregeld te krijgen – bij Patje.»

HUMO In ‘The Show Must Go On’ vertelde je dat je ooit dwergen moest optrommelen voor een seksfuifje.

KRIMSON «Daar focussen de mensen dan op, natuurlijk (lacht). Maar ik heb veel meer gezien, hoor. Op een feest in Marrakesh lagen de mensen tot aan de deur te bedelen terwijl binnen de decadentste taferelen plaatsvonden. Echt gékke dingen. Maar vaak willen de betrokkenen niet dat erover gesproken wordt, en ik hou me aan die afspraak. Maar ooit schrijf ik een boek waarin ik alles vertel. Beloofd.»

Onkuisheid

HUMO En daarmee zijn we naadloos bij het thema onkuisheid aanbeland. Op dat vlak heb je, zei je in ‘The Show Must Go On’, zowat elke mannelijke fantasie in de praktijk gebracht.

KRIMSON «Ik heb vooral veel zíén gebeuren. Zelf ben ik vrij klassiek: ik heb weinig meegedaan. Dat hoefde niet, ik ben geen swinger. Niet dat daar iets mis mee is. Doe maar, zolang er geen kinderen aan te pas komen en je niemand pijn doet. Onlangs moest ik draaien in een swingersclub, en de uitbater vertelde me dat er in België meer dan 4.000 mensen lid zijn van zo’n partnerruilclub. Wist je dat?»

HUMO Verhalen daarover die je kwijt wilt?

KRIMSON «Enkel dit dan: ik kende op Ibiza een heel rijke kerel, en die had niets liever dan dat ik tijdens het uitgaan meeging om chauffeur en bodyguard te spelen. Zo maakte hij vrouwen wijs dat hij enorm belangrijk was: hij had immers zijn eigen lijfwacht die hem vergezelde. Dat spelletje hielden we vol tot in de slaapkamer, want die man wilde ook dat ik op wacht stond in die megagrote slaapkamer terwijl hij zijn ding deed met twee vrouwen tegelijk. Dat vond hij blijkbaar leuk, dat ik ondertussen de hele tijd stond te kijken. En ik klaagde ook niet (lacht). Dat zijn dingen die je normaal in films ziet, maar ik heb ze dus echt meegemaakt.»

HUMO Heb je op dat vlak ook veel zien veranderen?

KRIMSON «Natuurlijk, alles is toegankelijker nu. Vroeger gingen we stiekem een seksboekje kopen om blote borsten te zien; nu kijken jongeren op hun 14de al naar gangbangs op YouPorn. Ook op dat vlak had ik dus geen enkele ervaring toen ik voor het eerst op Ibiza kwam, terwijl jongeren tegenwoordig alles al gezien hebben vanuit hun slaapkamer.

»De anonimiteit is ook weg. Wat ik indertijd zag, bleef geheim. Nu wordt álles gefilmd. Met Leopold 3 had ik tijdens een hevige avond in een discotheek eens het idee opgevat om een sok over mijn geslachtsdeel te trekken en mee te spelen met de band die op het podium stond – à la Red Hot Chili Peppers. Niemand die dat nu nog weet, want het is nooit vastgelegd. Dat moet je nu eens proberen.»

HUMO Ondanks het wildere milieu waarin je jarenlang je brood verdiende, heb je altijd lange relaties gehad. Rondfladderen was niets voor jou.

KRIMSON «Nee, als ik aan iets begin, doe ik dat met overtuiging. Vroeger kwam het weleens voor dat ik tijdens een vaste relatie een tweede relatie begon. Ik was geen rondpoeper, ik was zelfs trouw in mijn ontrouw (lacht). Tja, waarom doet een mens zoiets? Om het spannend te houden, denk ik. Maar dat is allemaal voorbij. Nu wil ik me settelen – met Lorry. Rust, dát wil ik hebben. Gelukkig zijn.»

IJdelheid

HUMO Je bent intussen de 50 gepasseerd. Een moeilijke drempel?

KRIMSON «Niet zo, ik besef het nog niet ten volle (lacht). Op het moment zelf was het even een kleine tik, dat wel. Maar ondertussen ben ik mijn eigen leeftijd alweer vergeten. Als ik tijdens het rijden ergens een affiche zie hangen voor een party voor 30-plussers, dan vraag ik me soms af: ‘Wie gaat dáár nu naartoe?’ (lacht) Nu, ik zit dag in, dag uit tussen het jonge volk, hè. En dan is er Lorry nog, zij is nog maar net 30 geworden. Dat helpt om je jong te voelen.»

HUMO Je liederlijke leven heeft niet al te veel sporen nagelaten?

KRIMSON «Nee. Ik ben nog maar net naar de dokter geweest voor een volledige check-up: alles is in orde. Enkel mijn ogen bezorgen me last: ik kamp zoals geweten met glaucoom, de zenuwen achteraan in de ogen sterven af, omdat de druk in mijn ogen te hoog is. Een erfelijke aandoening, en ik heb te lang gewacht om ze te laten behandelen: ik zie slecht bij weinig licht, en mijn dieptezicht is helemaal weg. Ze hebben nu twee stents in mijn ogen aangebracht, die regelen de druk. Momenteel wordt het dus niet meer erger.»

HUMO Je bent twee jaar geleden met je glaucoom naar buiten gekomen in ‘Café Corsari’.

KRIMSON «Ja. Staar, dat kennen veel mensen, maar dat kun je nog genezen. Terwijl glaucoom je blind maakt. En dat weten veel mensen niet. Het zicht dat ik kwijt ben, komt nooit meer terug. Ik krijg nog elke week een mail of drie van mensen die sneller naar de dokter gegaan zijn en daar dan hetzelfde verdict te horen hebben gekregen. Ik ben een soort aanspreekpunt geworden.»

HUMO In ‘The Show Must Go On’ kwamen de camera’s je huis binnen. Voel je dan geen schroom?

KRIMSON «Ach, een publiek figuur ben je toch altijd. Plus: Peter Boeckx liet me zelf beslissen wat er getoond zou worden en wat niet, en die afspraken zijn altijd nagekomen. Ik heb alleen maar goeie ervaringen met Peter, we zullen dan ook in het volgende seizoen van ‘The Show Must Go On’ te zien zijn. Je mag niet vergeten dat er voor een artiest als ik niet meer zoveel kanalen zijn om te tonen wat ik doe. JIM, TMF, ‘Tien om te zien’: allemaal verdwenen. Waar zie je nog muziek op tv tegenwoordig? Alleen in ‘De zevende dag’, daar heb je nog wat alternatievelingen die geen platen verkopen.»

HUMO Ik ken maar weinig muzikanten die als mens zo vlot door het publiek omarmd worden als jij. Je bent voor iedereen ‘Patje’.

KRIMSON «Herkend worden vind ik niet erg. Vorige week ging ik naar de frituur in mijn training, en nog vóór ik thuis was, stond ik al op Facebook met een foto. Dat kun je vervelend vinden, maar ik zou het veel erger vinden, mochten mensen hun schouders ophalen als ze me zien. In ‘The Show Must Go On’ zei Jo Vally dat hij buitenshuis Jo Vally is, maar thuis gewoon Valère. Zo werkt het niet bij mij: ik ben alleen maar Patje. Als ik opsta, als ik thuis ben, als ik uitga: altijd Patje.»

HUMO Denk je soms aan stoppen? In talloze interviews doorheen de jaren speculeerde je altijd hardop over het punt waarop je ermee zou kappen, maar in elk interview schoof dat moment een beetje op.

KRIMSON «En waarom ook niet? Zolang ik voel dat ik nog mee kan met de jongere garde, zie ik geen probleem. The Rolling Stones spelen ook nog, al hebben ze het geld niet meer nodig en hebben ze al 25 jaar geen hit meer gehad.

»Had iemand me lang geleden een contract onder de neus geschoven waarin stond dat ik tot mijn 65ste gezond zou blijven, op voorwaarde dat ik daarna snel zou sterven, ik had het getekend. Maar ik ben veranderd. Nu is mijn dochter er, en ik zou er toch graag bij zijn als ze op haar 20ste de wereld instapt. Op dit moment betekent dat: nog zestien jaar meegaan. Daardoor kijk ik anders naar het leven. Ik heb lang hard gelachen als mensen zeiden dat een kind je leven verandert. Maar het is niet anders. Je móét er zijn. Nu denk ik niet meer zoveel na over wanneer het allemaal moet eindigen. Ik leef liever nog wat.»