De 7 Hoofdzonden volgens Jurgen Van den Broeck

In mei ontmoetten we Jurgen Van den Broeck in La Toussuire, een skistation op de flanken van de Col de la Croix de Fer, waar hij zich voorbereidde op de Tour, die later deze week van start gaat.

Beter doen dan vorig jaar - vijfde in de eindstand - is het doel. Dat betekent bijna hetzelfde als: het podium halen in Parijs. Maar Parijs is nog ver, en ploegleider Herman Frison zit met vragen. 'We dénken dat we goed werk hebben geleverd, maar Jurgen heeft sinds Luik-Bastenaken-Luik niet meer gekoerst. Alleen maar getraind in de bergen. Pas volgende week weten we of hij echt zo goed rijdt als we denken.' Van den Broeck: 'Ik zal in de Dauphiné eens een ritje winnen, Herman. Dan zijt ge zeker.' Drie dagen later zal hij zijn eerste profkoers winnen, solo, een bergrit met aankomst in Saint-Pierre-de-Chartreuse.

Van den Broeck over Hoogmoed

HUMO In het peloton heerst onmiskenbaar een hiërarchie. Hoe hoog sta jij op de ladder, sinds je vijfde plek in de Tour van vorig jaar?

Van den Broeck «Geen idee. Ik stel me niet anders op dan een jaar geleden voor de Tour. Maar ik merk wel dat andere renners, jonge profs vooral, nu naar mij opkijken - een vreemd gevoel, hoor. 'Waw, ik mág voor Jurgen Van den Broeck rijden!' Terwijl: ik ben Lance Armstrong niet, hè. Als neoprof bij US Postal keek ik gewéldig naar hem op: toen was ik het kleine jongetje dat blij was dat hij in de buurt van zijn grote idool, zijn voorbeeld, mocht komen. Zo erg is het bij ons in de ploeg nog niet: ik heb nog altijd de Tour niet gewonnen. Laat staan zeven keer.»

HUMO Moet een wielrenner - in de juiste dosis, weliswaar - hoogmoedig zijn om de top te bereiken?

Van den Broeck «Je moet altijd geloven dat je beter bent en beter kan, en je moet dat vooral altijd blijven zéggen. Een jonge renner die ooit kopman wil worden, mag zich niet constant in een knechtenrol laten dwingen. Maar als je té vol van jezelf bent, kom je ook nergens. De dag dat een sportman tevreden is met zichzelf, is de dag dat hij achteruitgaat. Ik heb ook gedacht, vorig jaar na de Tour nog: 'Dit is het. Nu kan ik niet meer beter.' Dat is fout: vijfde is niet slecht, maar er staan nog altijd vier anderen boven je. Dus ben ik gaan nadenken, zodra ik na het circus van na de Tour weer wakker werd: wat moet er beter, en hoe kan ik dat bereiken? De concurrentie zal ook beter zijn: de mannen die vorig jaar ontgoocheld waren, zullen nu dubbel zo gemotiveerd zijn - en dat zijn er véél, hè. Ik denk dat alleen Alberto Contador niet ontgoocheld was, en zelfs hij zal beter willen zijn dan vorig jaar: het verschil met Andy Schleck was toen niet bijzonder groot.»

HUMO Tussen haakjes: vind je dat Contador ondanks zijn dopingzaak de Tour mag rijden?

Van den Broeck «Hij is nog altijd niet geschorst. Hij mag dus rijden, zeker?»

HUMO 'Zodra ik na de Tour weer wakker werd', zei je: wanneer was dat?

Van den Broeck «Ergens half september. In de Tour zit je relatief veilig: je staat op, je koerst, je rijdt naar het hotel, je krijgt een massage, je eet en je gaat slapen - 't zijn drukke dagen, maar je weet niet wat er buiten de koers gebeurt. En dan kom je thuis: iedereen is zot, het publiek zet je op een troon en rijdt je rond als een koning. Maar die troon is voor niks nodig: ik was máár vijfde in de Tour de France.»

HUMO Je genoot anders wel van al die aandacht.

Van den Broeck «Dat is waar. Het is best prettig om aanbeden te worden, maar je mag je dat niet te lang koesteren. Er komt een moment dat je moet terugkeren naar het gewone leven.»

HUMO Tot dat inzicht ben je zelf gekomen, maar voor de uitvoering ervan had je hulp nodig, niet?

Van den Broeck «Ik zweefde constant zo'n halve meter boven de grond, en ik had geen idéé hoe ik mijn voeten terug op aarde kreeg (lacht). Daarom heb ik een mental coach gezocht. Die heeft me geholpen om het succes en de aandacht te plaatsen. Sport is bijzaak, dat is de basisregel. 't Is wel de belangrijkste bijzaak in mijn leven, maar er zijn nog andere dingen. Vroeger telde maar één ding: mijn fiets. Ik was altijd bang om niet hard genoeg te trainen, of om iets te doen waardoor ik minder goed zou gaan fietsen. Die mental coach heeft me geleerd dat ontspanning ook een sleutel tot succes is.»

HUMO Justine Henin is daaraan onderdoor gegaan: ze mocht van zichzelf niet ontspannen, en sloot zich af van iedereen die haar níét aan tennis deed denken.

Van den Broeck «Ik zat in hetzelfde straatje. Ontspannen? Ik wou dat niet. Ik wou trainen en mezelf blijven soigneren, zelfs in periodes dat ik mocht rusten. Familie? Vrienden? Dat was tijd- en energieverlies.»

HUMO Dat is anders nu: je hebt je nieuwe vriendin, Femke Herygers - dochter van Paul, ex-wereldkampioen veldrijden - ontmoet op een feestje van je broer. Vroeger zou je daar niet naartoe gedurfd hebben.

Van den Broeck «Klopt. Dit voorjaar heb ik na Luik-Bastenaken-Luik een maand rust gekregen, voor ik aan de verkenning van de Tour en de hoogtestages begon. Vorig jaar ben ik in die periode nog op eigen houtje op stage geweest. Dit jaar ben ik thuisgebleven. Ik zat bij mijn ouders, bij mijn broer, bij mijn grootouders, ik ging met mijn neefje en mijn nichtje naar de speeltuin... Ik was vergeten hoeveel die mensen voor mij betekenen, en hoe fijn het is om gewoon een zoon te zijn, of een broer, of een zotte nonkel. Echt waar: toen ik na die maand op stage vertrok, voelde ik me fysiek niet slechter, en in mijn hoofd was ik frisser dan ooit. Ik ben niet meer zo opgefokt.»

HUMO Dat was net leuk, vorig jaar: hoe je schold op de camera van Sporza, of hoe je president Sarkozy lik op stuk gaf toen die bijna tegen je aan botste.

Van den Broeck «Da's één keer leuk, maar het is niet goed om drie weken lang als een brombeer op tv te komen.»

Het volledige artikel leest u in Humo 3695 van dinsdag 28 juni 2011.