De 7 hoofdzonden volgens Karin Slaughter: 'Schrijvers zijn arrogant en extreem onzeker'

Deze week verschijnt ‘Verborgen’, de langverwachte nieuwe thriller van Karin Slaughter. Ook dit boek wordt geheid een bestseller, want mettertijd heeft de Amerikaanse misdaadauteur de formule voor de perfecte thriller ontwikkeld: een spannende plot, een scheut geweld hier en een toefje seks daar, én de nodige power food voor uw brein.

'Je kan je kinderen maar beter mijn boeken dan de Bijbel te lezen geven'

HUMO Bent u vertrouwd met de zeven hoofdzonden?

Karin Slaughter «Omdat ik opgegroeid ben in de Bible Belt, heb ik een groot deel van mijn kindertijd in de kerk doorgebracht. Het idee van de zondeval en de hoofdzonden is me dus al vroeg ingeprent. Mijn lievelingsschrijver als kind was Flannery O’Connor, een devoot katholiek. In haar boeken ging het voortdurend over christelijke thema’s als zonde en verlossing, dus dat heeft me zeker beïnvloed. Daarnaast heb ik de opgang van de heavy metal meegemaakt. Veel van die nummers gaan over de zeven hoofdzonden, al verschilde hun boodschap wel grondig van die van de kerk. Hoorde ik in de kerk voortdurend dat zondigen slecht was, dan vertelden heavymetalbands me net dat een beetje zondig zijn wel mocht (lacht).»

HUMO Welke visie heeft het uiteindelijk gehaald, die van de priester of die van Judas Priest?

Slaughter «Ik denk dat het gezonder is om te aanvaarden dat zonde nu eenmaal deel uitmaakt van onze natuur. Plus: er zijn nog zo veel meer slechte dingen in onze wereld, die niet onder die zeven katholieke hoofdzonden vallen. Mensen die hun winkelkarretje op de parking van de supermarkt laten staan, bijvoorbeeld, in de plaats van het netjes terug te brengen. Dát is pas een doodzonde.»

Trots

Slaughter «Ik ben trots op de zestien boeken die ik heb geschreven, omdat ze precies zijn geworden wat ik ermee op het oog had. Schrijven is mijn passie, en dat ik daarmee mijn brood kan verdienen, vervult me dan ook met een enorm gevoel van zelfverwezenlijking. Is dat trots? Vast wel. Maar je zal me niet op straat zien staan roepen: ‘Fuck you, ik ben de beste schrijver van de wereld!’»

HUMO U hebt eens gezegd dat succesvolle schrijvers per definitie arrogant zijn.

Slaughter «Ja, sterker nog: schrijven tout court is een arrogante bezigheid. Omdat je er dan van uitgaat dat wat jij te vertellen hebt, het waard is om gelezen te worden door andere mensen. Een schrijver moet dus in de eerste plaats over de vaardigheid beschikken om zijn eigen werk goed te vinden. Tegelijkertijd worden veel schrijvers, ikzelf inclusief, geplaagd door extreme onzekerheid. Die twee kunnen bij een artiest perfect samengaan.»

HUMO Zou u uzelf ijdel noemen?

Slaughter «Nee, helemaal niet. Ik vermijd zelfs elke spiegel. Toen de fotograaf me daarnet de foto’s wou laten zien die hij van me had genomen, ben ik gillend weggerend. Ik word niet graag geconfronteerd met hoe ik eruitzie.»

HUMO In uw romans kruipt u weleens in de huid van seriemoordenaars. Zijn dat per definitie ijdele types?

Slaughter «Op basis van wat ik over Ted Bundy of Jeffrey Dahmer heb gelezen, denk ik van wel. Zeker ben ik daar natuurlijk niet van, want ik ben zelf geen seriemoordenaar. (Zwijgt even) Toch niet dat jij weet. Het zijn vaak enorme opscheppers, serieverkrachters trouwens ook. In hun gewone leven mogen ze natuurlijk niet opscheppen over hun misdaden, maar stiekem vinden ze dat ze erg goed zijn in wat ze doen. Bill Cosby is een uitstekend voorbeeld: hij pocht maar wat graag over hoe hij slinks iets in het drankje van vrouwen doet om seks met hen te hebben. Dat ze tijdens die seks comateus zijn, daar rept hij dan weer met geen woord over. Of kijk naar O.J. Simpson, die heeft zelfs een boek geschreven met de titel ‘If I Did It’, omdat hij het niet kon laten om over zijn misdaden op te scheppen – zelfs nadat het gerecht had geoordeeld dat hij onschuldig was.»

undefined

'Schrijvers zijn arrogant en extreem onzeker'

HUMO In films en series zijn seriemoordenaars altijd briljante geesten, zie bijvoorbeeld Hannibal Lecter of Dexter. Strookt dat beeld met de werkelijkheid?

Slaughter «Nee, meestal zijn seriemoordenaars niet echt slim. Ted Bundy leek nog het meest op Lecter – hij had een bovengemiddeld IQ. Richard Ramirez, alias de Night Stalker, had dat niet, Jeffrey Dahmer evenmin. Bovendien zijn zelfs mensen met een uitzonderlijk hoog IQ vaak belabberde criminelen. Meestal komt de politie hen op het spoor omdat ze op hun computer gegoogeld hebben hoe ze zich van een lijk moeten ontdoen. Of vindt de politie bij hen thuis een boekenkast vol leesvoer over seriemoordenaars, inclusief post-its op de belangrijke bladzijden (lacht). Domme stoten, dus.»

Hebzucht

HUMO U staat in de top 100 van de rijkste auteurs ter wereld, dus geld is geen probleem voor u. Was dat altijd al zo?

Slaughter «Als student had ik soms problemen om rond te komen, en de spaarzaamheid van toen heb ik nog steeds. Blijkbaar ben ik niet de enige: Stephen King, die nog veel hoger in datzelfde lijstje staat, is nog altijd bang dat zijn nieuwste roman niet meteen een kassucces wordt. Dan dooft hij alle lichten in huis, om alvast op de elektriciteit te besparen (lacht). Stephen is ook echt in bittere armoede opgegroeid. Zo erg is het bij mij nooit geweest, maar soms kan ik nog door de angst overvallen worden dat ik op mijn oude dag alsnog van kattenvoer zal moeten leven. Ook al verzekert mijn boekhouder me wekelijks dat ik me daar geen zorgen over hoef te maken.»

HUMO Geld en succes gaan vaak hand in hand. Zou u het kunnen verdragen als u morgen plots geen succes meer oogst met uw boeken?

Slaughter «Nou, nee, daarvoor geniet ik er te hard van.»

undefined

HUMO ‘My whole life I’ve been greedy, greedy, greedy. I’ve grabbed all the money I could get. But now I want to be greedy for the United States.’ Aan het woord is Donald Trump, die weleens uw nieuwe president zou kunnen worden.

Slaughter (fel) «Ik hoop vurig van niet. Trump is volgens mij helemaal niet uit op geld, maar op aandacht. Hij is zelfs niet eens zo rijk als jullie hier in Europa denken. Al die Amerikaanse hotels die zijn naam dragen, zijn niet echt van hem – hij verbindt er gewoon zijn naam aan. Bovendien is hij een slechte zakenman, want hij is al meerdere keren failliet verklaard. In Amerika noemen we dat failing up: niet goed zijn in wat je doet en toch succes oogsten. En dan heeft Trump nog een enorme voorsprong dankzij zijn steenrijke vader. Dat maakt het natuurlijk een pak makkelijker om ook later in het leven succesvol te zijn.»

HUMO Ligt u wakker van Trump?

Slaughter «Ik maak me wel zorgen, ja. Net zoals jullie Europeanen vast geen goed oog hebben in figuren als Berlusconi. Dat is gewoon de Italiaanse versie van Trump, maar dan succesvoller.»

HUMO Kan Hillary Clinton wel op uw steun rekenen?

Slaughter «Absoluut, ik hou van Hillary! Nu ja, ze blijft wel een politicus, natuurlijk (glimlacht). Maar als overtuigd Democraat sta ik volledig achter haar.»

HUMO Nochtans blijken vooral Republikeinen grote fans van thrillerromans.

Slaughter «Ja, dat heb ik ook eens gelezen. Mijn theorie is dat Republikeinen kicken op het gevoel van rechtvaardigheid dat je bij zo’n roman krijgt.»

HUMO En Democraten niet?

Slaughter «Jawel, maar die liegen volgens mij over hun literaire voorkeuren. Wij Democraten voelen ons graag verheven boven de rest en beweren dus om het hardst dat we fan zijn van pakweg Donna Tartt. Terwijl we stiekem ook gewoon graag James Patterson lezen (lacht).»

Woede

HUMO Als ik u zo over Trump bezig hoor, lijkt het me tijd om het over woede te hebben. Waar kunt u ontzettend kwaad van worden?

Slaughter «Politiek, dus. En dan vooral van Trump en het verkeerde beeld dat veel Amerikanen van ’m hebben. Een beeld dat door een groot deel van de Amerikaanse media in stand wordt gehouden – zij zijn dus medeplichtig. De topmanager van één van onze grootste televisiezenders heeft al letterlijk toegegeven dat Trump goed is voor de kijkcijfers. Maar je kunt ’m toch niet serieus nemen? We hebben als president iemand met kennis van zaken nodig en Trump heeft geen echt beleidsplan.

»Hij is een creatie van de Republikeinse partij. Sinds George W. Bush Jr. zijn de Republikeinen beginnen te toeteren over allerlei sociale issues als abortus en het homohuwelijk. Ze geloofden niet echt in die extreme standpunten, maar ze wisten dat ze daarmee een bepaald deel van het Amerikaanse volk zouden aanspreken.

»De Republikeinen waren trouwens al lang voor Trump bezig het land in tweeën te verdelen. De visie van Democraten en Republikeinen drijft almaar verder uit elkaar, tot op het punt dat mensen alleen nog maar in de buurt willen wonen van mensen van dezelfde politieke strekking. Die scheiding zie je nu terugkomen in het wapendebat, dat tot een extreme discussie is herleid. Het resultaat: in Europa denken jullie nu dat wij Amerikanen allemaal voorstanders zijn van ongecontroleerd wapenbezit, terwijl bijna 80 procent net voor méér controle is.»

undefined

'Ik open online geen artikels over dierenleed. Ik wil gerust lezen over moorden en verkrachtingen, maar o wee als er een schattig katje onrecht wordt aangedaan (lacht).'

HUMO U hebt zelf een wapen in huis.

Slaughter «Twee zelfs.»

HUMO Hopelijk hebt u dan geen last van ongecontroleerde woedeaanvallen.

Slaughter «Nee, ik ben absoluut niet van het opvliegende type. Over politiek kan ik me druk maken, maar ik zal niet snel met een stoel gooien – of met een pistool zwaaien.»

HUMO Maar u vindt wel dat elke Amerikaan een wapen in huis mag hebben?

Slaughter «Jawel, zo staat het trouwens in onze grondwet. We moeten als natie alleen bekijken hoe we dat wapenbezit weer kunnen controleren. Vijftig jaar geleden hadden veel Amerikanen ook een pistool in huis, en toch waren er veel minder schietincidenten. Dus wat is er veranderd? Trump beweert graag dat het aan de immigranten ligt, maar die zijn er altijd al geweest. Volgens mij heeft het te maken met hoe we vandaag met onze wapens omgaan.»

HUMO In Europa, waar het wapenbezit strenger wordt gecontroleerd, komen schietincidenten veel minder voor. Maar u ziet geen verband?

Slaughter «Hoho, in Zweden kun je als soldaat makkelijk een machinegeweer in huis halen. En in Finland vind je haast in elk huis wel een ceremonieel mes: jaarlijks vallen daar ettelijke slachtoffers, vaak bij familiale ruzies. Moeten we die messen dan ook verbieden? Of moeten we de echte oorzaken, zoals familiaal geweld en alcoholisme, aanpakken?»

HUMO Ook uw thrillers bulken van het geweld, al dan niet huiselijk.

Slaughter «Ik vind dat het best meevalt.»

HUMO Misschien ligt dat aan ons tere zieltje.

Slaughter «Historisch gezien is er nog nooit zo weinig geweld geweest als vandaag. De Tweede Wereldoorlog, dát was pas een gewelddadige tijd. Maar we horen er inderdaad meer over. Daarstraks las ik online nog over een Russische vrouw die met een mensenhoofd stond te zwaaien in het midden van de straat. Een wreed tafereel, waarvan het internet tegenwoordig vol staat. Maar als je het niet wil zien, klik er dan niet op. Ik open bijvoorbeeld geen artikels over dierenleed. Ik wil gerust lezen over moorden en verkrachtingen, maar o wee als er een schattig katje onrecht wordt aangedaan (lacht).

»Verkrachting en moord is er altijd geweest, alleen is al dat geweld nu veel zichtbaarder door het internet en de televisie. In Amerika schreeuwt iedereen nu moord en brand over de verkrachtingsgolven op de universiteiten: ‘Er wordt overal verkracht, je bent nergens meer veilig!’ Terwijl vrouwen vroeger ook het slachtoffer van seksueel geweld waren – alleen werd er toen niet over gepraat.»

HUMO De grens tussen walgen en genieten bij al dat internetgeweld is toch flinterdun? Hetzelfde kan men opperen over het geweld in uw thrillers.

Slaughter «Tja, dat zit nu eenmaal in de menselijke natuur. De muurtekeningen van oermensen zijn ook geen vredevolle tafereeltjes. Het gaat altijd om jagen, verkrachten en zelfs kannibalisme. Ook de Bijbel staat bol van het geweld, weliswaar met de kleine bedenking erbij dat ‘al die slechte dingen eigenlijk niet mogen’ (lacht).»

HUMO Is de Bijbel gewelddadiger dan een doorsneeroman van Karin Slaughter?

Slaughter «Dat weet ik niet zeker, ik heb me er al even niet meer in verdiept. Misschien komt dat boek op het eerste gezicht minder choquerend over door het archaïsche taalgebruik. Maar daarin worden er mensen geofferd, in zoutpilaren veranderd en zelfs brutaal neergeknuppeld. Geen boek om in de buurt van je kinderen te laten rondslingeren! Dan kunnen ze beter mijn boeken lezen (lacht).»

Jaloezie

HUMO Bent u soms jaloers op het talent van andere auteurs?

Slaughter «Nee. Ik kan wel diep onder de indruk zijn van een collega – ik ben bijvoorbeeld een grote fan van Denise Mina – maar dat klasseer ik eerder onder bewondering. Ik ken ze wel, hoor, de schrijvers die het maar niet kunnen verkroppen dat hun collega’s meer succes hebben. Maar daar heb ik zelf geen last van.»

HUMO Jaloezie wordt nog vaak als de vrouwelijke zonde bij uitstek gezien.

Slaughter «Misschien door het soort vrouw dat is opgegroeid met het idee dat er maar één vrouw succesvol kan zijn. Toen ik in de jaren 80 naar school ging, draaiden de Amerikaanse radiozenders slechts twee vrouwelijke artiesten: Cyndi Lauper en Madonna. In de geest van Darwin en de survival of the fittest, waar toen nogal mee gedweept werd, kozen de zenders uiteindelijk voor Madonna, omdat zij sexyer was. Met de carrière van Lauper is het daarna nooit meer goed gekomen.»

undefined

HUMO Wordt u soms nog geplaagd door die darwiniaanse reflex?

Slaughter «Mijn generatie zit een beetje geprangd tussen die van de babyboomers, die onderling hebben moeten knokken, en de nieuwe generatie vrouwen, die elkaar vaker het licht in de ogen gunnen. Ik weet nog wel dat mijn vader me als kind meenam naar de tandarts, en dat ik er enorm van schrok toen dat een vrouw bleek te zijn. In mijn hoofd waren tandartsen en dokters per definitie mannen. Dan staan we er vandaag veel beter voor: momenteel studeren er meer vrouwen dan mannen af in geneeskundige richtingen. Die beroepen worden daardoor in Amerika al meteen minder waard – het beste bewijs dat je als vrouw het systeem hebt ondermijnd (lacht).

»Vrouwen hebben vandaag nog steeds de neiging om zich op de achtergrond te houden, om vriendelijk te glimlachen en te zwijgen. Al geven we dat niet graag toe. Plus: nobody loves an angry woman. Ik word er bijvoorbeeld gek van als Hillary Clinton een geweldige speech geeft, maar de commentator niet verder komt dan: ‘Haar stem klonk wel bijzonder schril.’ Fuck you, Bernie Sanders staat voortdurend te roepen! Of als ze het alleen maar over haar kleding hebben, of zeggen dat ze ‘weer de vrouwenkaart speelt’. Terwijl de media zelf voortdurend focussen op het feit dat ze een vrouw is.»

Gulzigheid

HUMO Geeft u zich weleens over aan excessen?

Slaughter «Als ik voorbij een bakkerij wandel waar ze cupcakes of donuts verkopen, kan ik niet anders dan binnengaan. Maar voor de rest leef ik vrij sober. En zelfs van cupcakes kan ik er altijd maar eentje eten – anders moet ik overgeven.»

undefined

'In sommige gevallen is de doodstraf de enige correcte straf'

HUMO Bent u een gulzige lezer?

Slaughter «O ja, als ik een auteur heb ontdekt die ik goed vind, kan ik me dagenlang in diens werk verliezen. Of Netflix-bingekijken, daar durf ik me ook weleens aan over te geven.»

HUMO Gelooft u in het Ongebreidelde Kwaad? Of is er voor elke misdaad, hoe gruwelijk ook, een uitleg?

Slaughter «Veel mensen zullen het niet met me eens zijn, maar ik geloof dat er altijd een uitleg is. Zo’n 90 procent van Amerikaanse terdoodveroordeelden heeft bijvoorbeeld een frontale hersenkwab – waarin onze impulsen worden gecontroleerd – die niet goed functioneert. In Amerika lijdt ongeveer de helft van alle gevangenen aan een vorm van geestesziekte. We hebben momenteel gewoon geen goed sociaal vangnet om dat soort mensen op te vangen.»

HUMO U spreekt zich wel geregeld uit voor de doodstraf, de gulzigste strafmaat van al.

Slaughter «Maar in sommige gevallen de enige correcte, vind ik. Misdadigers zoals de Tsarnaev-broers (die in 2013 een bom lieten ontploffen tijdens de marathon van Boston, red.) mogen ze voor mijn part gerust executeren.»

HUMO In hun geval kan er geen sprake zijn van geestesziekte?

Slaughter «Ik snap wel hoe ze geradicaliseerd zijn, maar dat is daarom nog geen excuus. Sommige mensen zijn gewoon te gevaarlijk om ze ooit nog toe te laten in onze maatschappij, mentaal ziek of niet. Je moet de mens ook durven onderscheiden van de geestesziekte. Is het een factor die speelt bij een misdaad? Ja. Is het daarom ook de oorzaak? Niet per se. Weet je wat schizofrene mannen in India doen als ze een zenuwinzinking krijgen? Ze beginnen het huis schoon te maken! Omdat dat in India zo mijlenver buiten de maatschappelijke norm ligt. In Amerika schakelen mannen in dat geval vaak over op geweld – terwijl we ze op zulke momenten ook aan het schoonmaken zouden moeten krijgen (lacht).»

ONKUISHEID

HUMO In uw nieuwste boek, ‘Verborgen’, wordt er weer lustig verkracht en gemoord. Hebt u het daar al eens over gehad met uw therapeut?

Slaughter (lacht) «Ik bega al die misdaden niet, hè, dat zijn mijn personages. Plus, de gezaghebbers in mijn boeken reageren toch gepast op al dat seksueel geweld? Ze sturen de daders altijd netjes naar de gevangenis.»

undefined

'In thrillers mogen vrouwen zelden genieten van seks. Bij mij wel'

HUMO Seksueel geweld tegen vrouwen is een constante in uw oeuvre. Omdat daar nog te vaak een taboe op rust?

Slaughter «Ik zie het niet als mijn taak om mijn lezers de les te lezen. Ik schrijf gewoon boeken over thema’s die me persoonlijk interesseren. Voor ‘Verborgen’ heb ik me bijvoorbeeld verdiept in ‘Missoula’ van Jon Krakauer, over de verkrachtingscrisis aan Amerikaanse universiteiten. Ik vind het fijn als mijn thrillers twee soorten lezers aanspreken: ten eerste lezers die mijn roman als vakantielectuur meenemen, het in één ruk uitlezen en daarna weer vergeten. Maar dan zijn er ook lezers die er een diepere betekenis uithalen, die de sociale problemen die ik aankaart herkennen en waarderen. Ik voer ook altijd personages op wier standpunten verschillen van die van mezelf. Zo zag ik laatst dat er op een internetforum een hevige discussie over één van mijn boeken was ontstaan: de ene helft beweerde dat het een duidelijk pleidooi was vóór wapenbezit, terwijl de andere helft er net een vurig pamflet tégen wapens in zag (lacht). Die ambiguïteit moet je als auteur koesteren. Ik probeer ook de personages met wie ik het niet eens ben niet als complete idioten af te schilderen.»

HUMO U schrijft vaak over meedogenloze verkrachters. Dan moet het zeker moeilijk zijn om niet over uw personages te oordelen?

Slaughter «Ik zal mijn misdadigers nooit uitvluchten cadeau doen voor hun daden, wel motieven.»

undefined

HUMO Bent u zelf ooit het slachtoffer geweest van seksuele intimidatie of geweld?

Slaughter «Gelukkig niet, maar laat ons wel wezen: de wereld werkt gewoon anders voor mannen dan voor vrouwen. Om maar één voorbeeld te geven: als het straks donker wordt, is mijn eerste bekommernis als vrouw hoe ik heelhuids tot aan mijn auto raak. Een man hoeft daar niet mee bezig te zijn, terwijl dat voor vrouwen een bijna dagelijks probleem is. Misschien hebben mijn boeken daarom zo’n succes? Omdat ik me – als vrouw – perfect kan inleven in de ergste nachtmerries van vrouwen. Ik weet waar we bang voor moeten zijn.»

HUMO Het agentenkoppel in uw nieuwe roman, Sara Linton en Will Trent, heeft dan weer een perfect normale seksuele relatie.

Slaughter «Mijn literaire agente vond de relatie van Sara en Will deze keer zelfs iets té perfect, op het randje van ongeloofwaardig. Maar ik vond het net belangrijk om te tonen dat een vrouw ook gewoon kan genieten van seks. In het thrillergenre mogen vrouwen dat maar zelden. Mannelijke agenten krijgen bij wijze van spreken op elke hoek van de straat een blowjob aangeboden, maar de vrouwen moeten meestal op hun kin kloppen. Mijn agente is, net als ik trouwens, al jarenlang samen met dezelfde partner, dus moest ik haar er even aan herinneren dat Sara en Will nog maar een jaartje samen waren – en dus wel nog graag met elkaar het bed indoken (lacht).»

HUMO In ‘Verborgen’ verzucht een agent dat ze een hekel heeft aan verkrachtingszaken, ‘omdat moord nooit ter discussie staat, maar verkrachting wel’.

Slaughter «Ook in onze maatschappij zijn de voorbeelden helaas legio, zie opnieuw de zaak Bill Cosby: dat was jaren een publiek geheim, maar het heeft wel geduurd tot een – mannelijke – comedian er een grap over maakte eer hij effectief werd aangeklaagd. Die verzuchting over verkrachtingszaken heb ik trouwens gestolen van een bevriende agent. Ze vertelde me dat een verkrachtingszaak met maar één slachtoffer vaak geseponeerd wordt. Of grover gezegd: één vrouw is gewoon een crazy bitch, twee of drie vrouwen hebben misschien gelijk. Triest, al zijn er gelukkig steeds meer slachtoffers die van zich laten horen.»

TRAAGHEID

HUMO Naar verluidt houdt u er een moordend werkritme op na: u sluit zich vaak weken aan een stuk op om alleen maar te schrijven.

Slaughter «Dat klopt, maar als ik daarna weer thuiskom, kan ik me wel enorm lui gedragen. Dan lig ik hele dagen in de zetel te lanterfanten en dutjes te doen. Al heeft dat dan vooral met uitputting te maken, denk ik. Maar die strikte werkethiek heb ik van thuis meegekregen. Als mijn vader zag dat we ons dreigden te vervelen, gaf hij ons meteen iets te doen in het huishouden. Ook nu nog kan ik op vakantie niet gewoon genieten van lekker nietsdoen. Ik ben ook zo’n vrouw die de garage niet alleen netjes houdt, maar ook stofzuigt én dweilt (lacht). Meteen ook mijn enige compulsieve trekje, echt waar.»

undefined

'Verkrachting laat de gemiddelde man ijskoud'

HUMO Nog uit uw laatste boek: ‘Hij heeft een vrouw verkracht. Maar omdat hij toevallig goed met een basketbal overweg kan, zal hij daar waarschijnlijk mee wegkomen.’ Maakt onze maatschappij zich te vaak schuldig aan morele traagheid, of apathie?

Slaughter «Niet per se. Als vrouw vind ik verkrachting natuurlijk een bijzonder belangrijke problematiek, maar ik snap ook dat het thema de gemiddelde man ijskoud laat. In mijn roman ‘Coptown’ schreef ik het al: als onze wereld een matriarchie was, en de vrouwen dus aan de macht waren, zou ik ook niet heel de tijd inzitten met het lot van de mannen.»

HUMO Dat is anders wel de teneur in het moderne feminisme: ook mannen moeten zich als enthousiast feminist outen.

Slaughter «Dat zou de zaak natuurlijk fors vooruithelpen. Maar hoe krijg je ze in godsnaam zover? Misschien moeten we allemaal de tactiek toepassen die een goede vriendin van me in haar relatie hanteert. Toen iemand haar complimenteerde omdat haar man ‘toch zo goed meehielp in het huishouden’, antwoordde ze droog: ‘Hij moet wel, want als hij dat niet doet, verlaat ik ’m.’ Misschien moeten we mannen simpelweg voor de keuze stellen: onze zaak steunen of opkrassen. Al moet je hen natuurlijk zelf laten beslissen hoe ze dat dan precies zullen doen. Dat is misschien wel het beste relatieadvies dat ik ooit kreeg: laat de partner die de huishoudelijke taak uitvoert zélf beslissen hoe hij of zij die taak precies aanpakt. Concreet: het maakt niet uit hoe de vorken precies in de afwasmachine belanden, als ze er maar weer proper uitkomen.»

HUMO Die gaan we thuis eens voorleggen. Bedankt!