De 7 hoofdzonden volgens Rani De Coninck
Rani De Coninck, gastvrouw van 'Mijn restaurant!', schotelt u haar 7 Hoofdzonden voor: 'Het past niet bij mij om de frivole framboos uit te hangen.'
Als geen ander weet Rani De Coninck dat het bestaan van tv-gezichten aan meedogenloze ups en downs onderhevig is. In de jaren negentig, toen ze samen met Bart Peeters en Sabine De Vos 'De droomfabriek' presenteerde, was ze één van de paradepaardjes van de openbare omroep. Maar toen ze in 1997 naar VT4 overstapte (later kreeg ze spijt en wou ze terug), was ze niet meer welkom aan de Reyerslaan. Lange tijd was ze op de sukkel, tot vtm haar in 2006 een exclusiviteitscontract aanbood en ze vorig jaar met 'Mijn restaurant!' op klinkende wijze revanche nam.
Seizoen twee van de realityserie is alweer een hit, en daar geniet de 38-jarige ex-Miss Belgian Beauty duidelijk van - ze stráált als we haar thuis in Gent opzoeken. Maar ze blijft nuchter: 'Ik heb zwarte sneeuw gezien, en ik weet dat mij dat opnieuw kan overkomen.' Ober, de hoofdzonden!
Hoogmoed
RANI DE CONINCK «Ik ben opgegroeid in een gezin waar hoogmoed een grote zonde was. Mijn ouders waren er als de dood voor dat hun kinderen - vier meisjes en één jongen - naast onze schoenen zouden lopen. We moesten altijd en overal ons best doen, maar ze hebben ons daar nooit een uitdrukkelijk compliment of een beloning voor gegeven. Het kon altijd beter.
»Nu heb ik daar een dubbel gevoel bij. Ik kan nooit echt tevreden zijn over de dingen die ik doe - als ik mezelf op het scherm zie, denk ik altijd: hm, dat kon beter. Mijn broer en mijn zussen hebben dat ook: die kunnen ook nog altijd heel erg twijfelen aan zichzelf. Maar aan de andere kant ben ik blij dat ik geen dikke nek heb.»
HUMO Had je niet de neiging om te gaan zweven toen je voor televisie begon te werken en opeens heel veel aandacht kreeg?
DE CONINCK «Daar was ik wel wat bang voor. Ik heb vrienden en familie gevraagd om onmiddellijk aan mijn mouw te trekken als ze merkten dat ik kapsones kreeg. Gelukkig heeft niemand dat ooit hoeven te doen. Integendeel: geregeld komen mensen mij zeggen dat ze vroeger bij mij op school hebben gezeten en dat ik in die op twintig of vijfentwintig jaar tijd geen sikkepit veranderd ben. Een groter compliment kun je mij niet maken.
»Sommige mensen in de branche denken er anders over, maar ik vind niet dat ik een bijzondere job heb en dat ik mezelf daarom óók bijzonder zou moeten voelen. Televisie is gewoon mijn werk, en na mijn werk ga ik naar huis, waar ik een gewone huisvrouw en moeder van twee kinderen ben. Ik vind het heel vervelend als mensen mij op een piëdestal zetten. Mensen met een echt nuttige job, zoals dokters of verpleegsters: díé verdienen dat. Ik niet.»
Lees het volledige interview in Humo 3578
