De afrekening met Dewinter: Marie-Rose Morel en Koen Dillen

Marie-Rose Morel (38) is terminaal. Volgens de klassieke geneeskunde heeft ze nog drie maanden te leven, de duur van één seizoen, de tijd om nog alle bladeren te zien vallen. Volgens de politica zelf is niks onmogelijk: ze zal blijven strijden, met klassieke én alternatieve therapieën, tot het bittere eind. En ze heeft ook besloten nog één keer achterom kijken naar wat, in professioneel opzicht, voorgoed achter haar ligt: vijf bewogen jaren bij het Vlaams Blok/Vlaams Belang.

Ze wordt daarin bijgestaan door Koen Dillen, de zoon van de stichter, die in tegenstelling tot Morel nog altijd deel uitmaakt van de partij. Samen zetelen ze in de gemeenteraad van Schoten. Morel en Dillen: à la recherche du temps perdu.

undefined

Dillen «Dewinter heeft ooit gezegd, op televisie nota bene, dat een vrouw in het Vlaams Belang haar plaats moet kennen: naast en achter een sterke leider. Als u het mij vraagt, een uitspraak met een hoog radicale-islamgehalte.»

Morel «Ik ben blij om wat de N-VA intussen heeft bereikt, maar heb ik spijt van het Vlaams Belang? (Zucht) Ik had nooit gedacht dat ik zoveel slagen zou krijgen. Wie tegen de stroom-Dewinter ingaat, wordt van alle kanten belaagd: politiek, zakelijk én privé. Ik had niet verwacht dat er een karaktermoord op mij zou worden gepleegd, met Dewinter als brein van het misdrijf en Gerolf Annemans in zijn vaste rol van enthousiaste supporter langs de zijlijn. Ben ik daar bitter om? Nee. Ik ben geworden wie ik ben mede dankzij de krassen op mijn ziel, de wonden en de blutsen. De voorbije vijf jaar heb ik meer gehuild dan in mijn hele leven daarvoor. Mijn vermeende politieke medestanders hebben mij gekrenkt tot in het diepst van mijn ziel.»

Morel «Als mensen met naam opstappen, doen ze dat niet alleen. Met hen verdwijnen hele afdelingen: Bruno Valkeniers laat het fundament van de partij wegrotten. Op de website van het Vlaams Belang zie je tegenwoordig vijf mannen in een zwart maatpak (Valkeniers, Annemans, Bart Laeremans, Joris Vanhauthem en Dewinter, red.) een verhaal over 'de republiek Vlaanderen' brengen. Sorry, maar je pakt daar een schrik van. Het is niet wervend, het spreekt niet aan.»

Morel «De vorige campagne ging enkel en alleen om Filip Dewinter: hij kwam als enige in beeld. Oké, een partij moet zijn sterkste troeven uitspelen, maar kennelijk duldt Dewinter in de eerstkomende dertig jaar niemand in zijn schaduw. Ik spreek enkel voor mijn sekse, maar de beste manier om het vandaag in het Vlaams Belang te maken is: met grote Lady Gaga-ogen naar Dewinter staren en prevelen dat hij fantastisch is.»

Dillen «In 1987 heeft Frank Vanhecke mijn vader, die toen nog voorzitter was, over de streep getrokken om Dewinter parlementslid te laten worden. In de partij was daar oppositie tegen. De band tussen Dewinter en Vanhecke was héél sterk. Hun verwijdering is een Shakespeariaans drama. De uitspraak van Dewinter, na het vertrek van Vanhecke uit het partijbestuur, heeft me zeer gegriefd: 'De lucht is gezuiverd, we kunnen nu verder.' Hoe kun je zoiets zeggen over je compagnon de route?»

Dillen «Dewinter vreesde dat zijn ster minder fel zou schitteren met Marie-Rose naast hem, al ben ik van het tegendeel overtuigd: zijn ster zou even hard gefonkeld hebben. Minstens even hard. (Trillende stem) Ik had hem dit graag onder vier ogen gezegd: Filip heeft een énorme fout gemaakt.»

Het volledige interview leest u in Humo 365 van dinsdag 28 september 2010.