Als het waar is dat - zoals een recensent ooit schreef over het werk van topfotograaf Richard Misrach - de versmelting van reportage en poëzie de heilige graal van de fotografie is, dan staat Koen Keppens binnenkort ongetwijfeld ergens te blinken met een gouden beker in zijn handen.
Concertfoto’s zijn vaak tijdcapsules. Triggers voor een hey-ik-was-daar-ook-rush van retroactieve opwinding, zoals het indrukwekkende beeld van Darkside, dat ons meteen terugzapt naar ons favoriete concert van Pukkelpop 2014. Maar het vervolg op Keppens’ eerste fotoboek van tien jaar geleden is meer dan een collectie herinneringen aan vervlogen good times.
Wanneer Keppens voor het klassieke concertbeeld van de frontman/vrouw met gitaar gaat, is het nooit alleen maar dàt. Death From Above, The Sore Losers, Evil Invaders: de rock’n’roll in deze foto’s is geconcentreerd en uitgepuurd. Het zijn beelden uit koortsige jongensdromen van wijdbeens podiumsucces. Intens ook: de grimassen van de drummers van STUFF. en The Black Keys doen vermoeden dat Satan zelve hen in de nek hijgt.
Zijn gevoel voor visueel drama, belichting en poses, dat hij finetunede als mode- en reclamefotograaf, brengt Koen Keppens mee naar de frontstage. Geregeld cast hij artiesten in schimmenspelen tegen monochrome backdrops (Trentemöller, The Blaze). Het silhouet van Stromae bespeelt keyboards tegen een achtergrond die nog het meest weg heeft van een uitvergrote barcode. Keppens doet ons anders kijken. Door zijn lens wordt een ingetogen Angèle een tijdgenote van Joni Mitchell. Ogen Sharon Jones en Cocaine Piss psychedelischer dan Tame Impala. Het hele boek lang verrast hij met slimme tweeluiken op dubbele pagina’s met foto’s die elkaar spiegelen (Damon Albarn en Hurts achter de piano) of uitdagen (John Cale versus John Lydon).
Vaak gaat hij nog verder: van Godspeed You Black Emperor! krijgen we enkel ruggen, versterkers en het geprojecteerde woord HOPE te zien. Van Billie Eilish een hand met lange vingernagels. Hoofden worden afgesneden zodat Keppens dEUS kan laten wervelen tijdens hun The Ideal Crash-concerten. Een extreem laag standpunt doet Run The Jewels boven alles en iedereen uittorenen. Death Grips wordt tot een prachtige wazige schaduw herleid, maar lijkt zo alleen maar demonischer. Het zijn de foto’s die misschien wel het langst blijven hangen.
‘Music for the Deaf II’ geeft je het zalige gevoel dat je mee mag kijken door de lens en de ogen van een man die op een andere manier naar concerten kijkt dan de meesten onder ons. Zijn beelden kunnen je verliefd doen worden op een artiest voor wie je gisteren nog de radio uitzette. Niet zelden overtreffen ze qua intensiteit en schoonheid de muziek die de aanleiding voor de foto’s was.
