‘De belofte’ is een even interessant als belangrijk boek over schuld, vergiffenis, en het onrecht dat veel Zuid-Afrikaanse burgers nog altijd treft

Damon Galgut is één van de interessantste Zuid-Afrikaanse schrijvers van de laatste decennia, al zal zijn naam in onze contreien niet snel een belletje doen rinkelen. Zijn boeken sierden nochtans al menige shortlist, waaronder twee keer die van de Booker Prize.

In ‘De belofte’ beschrijft hij een van elkaar vervreemde Zuid-Afrikaanse familie die samenkomt voor de begrafenis van de moederkloek. Later komen ook andere gezinsleden te gaan, en telkens wordt de desintegrerende familie herinnerd aan de verbroken belofte aan de immer zorgzame dienstmeid, die een aanzienlijk fortuin zou krijgen van de familie, maar die uiteindelijk tevreden moest zijn met een peulschil.

De afbrokkelende familiebanden lijken wel een metafoor voor de Zuid-Afrikaanse maatschappij, waar ongelijkheid, geweld en corruptie nog steeds aan het sociale weefsel vreten. De verbroken belofte tegenover de meid staat symbool voor de nooit ingeloste verwachtingen. De krachtige boodschap is verpakt in prikkelende zinnen, al voelt de vrije indirecte rede vaak artificieel aan en werkt die soms zelfs verwarrend. Galgut schrijft desalniettemin vol vertrouwen en kan als weinig anderen met stemmen jongleren, met als resultaat een even interessant als belangrijk boek over schuld, vergiffenis, en het onrecht dat veel Zuid-Afrikaanse burgers nog altijd treft.