De bende-Haemers: Kevin en Kelly, de kinderen van Basri Bajrami

Als je vader Basri Bajrami heet, begin je met een niet te verwaarlozen achterstand aan het leven. Daarom heten Kevin (26) en Kelly (24) sinds hun tienerjaren niet langer Bajrami, maar Braibant. Ze snappen niet dat de docuserie 'De Bende Haemers' nog altijd zoveel losmaakt. Onze pa, zeggen ze, is geen held.

We doen het staand, zegt Kevin Braibant. Hij bedoelt: het gesprek over zijn vader Basri Bajrami, de legendarische gangster uit het Albanees-Joegoslavische milieu van de jaren tachtig. Ook de plek waar we elkaar spreken, is ongebruikelijk: de opslagruimte achter de toonbank van zijn winkel in computerspelletjes. Zo kan Kevin op een rustige maandagochtend toch zijn schaarse klanten gerieven.

Kevin is precies even groot als zijn vader, maar daarmee hebben we - wat hem betreft - alle overeenkomsten opgesomd. Hij wil niet op zijn vader lijken. Hij heeft al jaren geen contact meer met hem. 'Tosca' noemt hij hem, zoals ook zijn bijnaam in het criminele milieu luidde, 'de vlieg'. En Kevin is duidelijk over de rol die Tosca in zijn leven heeft gespeeld: 'Hij is mijn spermadonor.'

Kevin Braibant «Bij mijn geboorte heette ik Kevin Bajrami, maar door alle gedoe over de bende-Haemers heeft ons ma op mijn twaalfde besloten onze familienaam te laten veranderen in Braibant. Toen zijn we met ons gezin ook verhuisd van Meise naar het platteland. In Meise kende iedereen ons, iedereen kende de track record van de bende-Haemers.

»Niet dat ik in mijn jeugdjaren werd gepest omdat mijn pa een crimineel was. Mensen wisten het, maar ze gebruikten het niet tegen mij. Integendeel: ze vonden het jammer voor me: 'Zo'n lief manneke.' (lacht) Voor mij was de bende-Haemers een ver-van-mijn-bedshow. Ik heb hun overvallen op geldtransporten niet bewust meegemaakt - ik was drie toen Tosca werd opgepakt. En als ik oude beelden op de televisie zag, leek het op een film.

»Het werd pas spannend toen we vernamen dat Tosca uit de gevangenis van Sint-Gillis was ontsnapt, samen met Murat Kaplan en Philippe Lacroix. Een legendarische ontsnapping, met de gevangenisdirecteur Harry Van Oers in de vluchtauto en een cipier op de motorkap, tot honderd meter verder.

»Thuis zaten we te wachten, doodsbang voor het moment dat hij zou komen aankloppen. Wie weet, wat was hij van plan? Ik was een jaar of zeven, maar een aantal dingen staan me nog altijd helder voor de geest. Hoe we 's avonds met ingehouden adem naar het nieuws zaten te kijken, bijvoorbeeld. En hoe ontgoocheld we waren toen de één na de ander werd opgepakt, behalve Tosca, terwijl hij voor ons zo snel mogelijk weer achter de tralies moest.

»Indertijd had je een populaire film - ik ben de titel vergeten - over een vader die zijn kinderen ontvoert naar zijn land van oorsprong en ze daar voorgoed bij zich houdt. Dat was het ultieme rampscenario voor ons ma: ze vreesde dat ons iets soortgelijks te wachten stond.

» Maandenlang heeft ze met de daver op het lijf geleefd, doodsbang dat hij ons zou komen kidnappen. Met de school maakte ze de afspraak dat haar kinderen uitsluitend door haar mochten worden opgehaald - door níémand anders. Het was alarmfase rood (lacht).

»Toen Tosca één jaar later toch werd ingerekend, slaakten we een diepe zucht van opluchting: ons leven kon weer zijn gewone gang gaan.»

Kelly Braibant, een schoonheidsspecialiste met mediterrane looks, was amper negen maanden toen haar vader werd opgepakt. Ze heeft alles achteraf vernomen van haar moeder. Met haar kan ze over alles praten: ze hebben geen taboes voor elkaar. En Kelly laat haar rechterringvinger zien, waarop in sierlijke inkt 'Mom' is getatoeëerd. Haar moeder heeft haar gered, zegt ze, maar het contact met haar vader heeft ze niet opgegeven.

Net als Kevin weet Kelly nog hoe bang haar moeder was toen haar vader uit de gevangenis was ontsnapt.

Kelly Braibant «Ze vreesde dat Tosca het hoederecht over zijn kinderen in Macedonië wilde uitoefenen. Weet je, hij had haar gevraagd om op de dag van zijn ontsnapping met de kinderen op bezoek te komen in de gevangenis. Hij wilde ons als levend schild gebruiken. Kun je je dat voorstellen, zo je vrouw en kinderen misbruiken? Godzijdank kon ze er die dag niet zijn.»

Kevin «Ons ma is van Tosca weggegaan toen hij in de gevangenis vloog. Ze bleef hem wel samen met ons bezoeken, omdat ze vond dat hij als vader het recht had zijn kinderen te zien. Ik schat dat we in de loop der jaren een tiental gevangenissen vanbinnen hebben gezien: hij werd voortdurend van de ene instelling naar de andere overgebracht.»

Kelly «Die bezoeken waren gezellig, hoe vreemd het ook klinkt. Hij was charmant en vriendelijk, hij deed alsof er niks aan de hand was - alsof hij daar woonde. Alleen toen we naar de gevangenis van Aarlen gingen, vond ik het eng. 'Marc Dutroux zit hier boven de bezoekkamer, in zijn grote cel met computer en PlayStation,' zei hij. Hij haatte Dutroux, zoals alle gevangenen: 'On ne touche pas les enfants.'»

undefined