De beste cd's van 2012
Dat niemand nog platen koopt was de voorbije twaalf maanden extra jammer: 2012 was een opvallend goed jaar voor de vrienden van de muziek.
De individuele lijstjes van onze OHM-redacteurs:
De beste cd's van 2012 volgens (fvd)
De beste cd's van 2012 volgens (ss)
De beste cd's van 2012 volgens (jub)
De beste cd's van 2012 volgens (kt)
De beste cd's van 2012 volgens (hs)
De beste cd's van 2012 volgens (kv)
De beste cd's van 2012 volgens (cv)
De beste cd's van 2012 volgens (tw)
De beste cd's van 2012 volgens (nq)
Samengevoegd vormen die lijstjes dit overzicht van 2012...
26. Ellen Schoenaerts Kwartet
Op ‘Feiten.’ kneedt Ellen Schoenaerts haar hoogstpersoonlijke besognes - turbulente liefdes, woede om immobilisme, moedergevoelens, artistieke twijfel - tot universele observaties. Haar kwartet vaart van deraillerende kamerfolk via uitgepuurde akoestische liedjes naar orkestrale chansons, terwijl zijzelf schreeuwt, huilt en troost. Opvallend: lang geleden dan een Belgische artieste nog zo de geesten verdeelde.
undefined
25. Beach House
In een interview met uw lijfblad verklapten droompoppers Victoria Legrand en Alex Scally hoezeer ze van in het prille begin van Beach House dweepten met popplaten die je telkens opnieuw van de eerste tot de laatste noot beluistert. Platen waarmee je opstaat en gaat slapen. Hun vorige cd ‘Teen Dream’ was zo’n plaat, ‘Bloom’ zo mogelijk nog méér: majestueus, elegant, mysterieus én poppyer dan ooit tevoren.
undefined
24. Fence
Comeback van het jaar. Van fijne pretpopgroep die goed was voor een tweede plaats in Humo’s Rock Rally 1998 (het jaar van Das Pop), naar volwassen songsmeden met een meesterlijk oor voor groove. Dat half decennium rust heeft hen uitzonderlijk veel deugd gedaan.
undefined
23. Jake Bugg
The New Boring is de lollige term waarmee muziekblog PopJustice de nieuwe lichting singer-songwriters van 2012 bedacht. Michael Kiwanuka was de eerste die die medaille toebedeeld kreeg, de laatste was Jake Bugg. Ook al zijn we fan van beiden: we zagen er de grap van in. Bugg wint het van Kiwanuka wegens meer branie en kwetsbaarheid. Zijn titelloze debuut gaat recht naar het hart, en dat is nóóit saai.
undefined
22. Actress
Wie deze plaat onbevangen voor de eerste keer oplegt, waant zich onvermijdelijk verloren in een aardedonker kluwen van beats, smerige baslijnen en toevallig telkens opnieuw verloren gelegde melodieën. Als de mist is opgetrokken, is slechts één conclusie mogelijk: Darren Cunningham (Actress, voor vreemden) is verantwoordelijk voor de meest claustrofobische elektronica van het jaar. Blijven ademen.
undefined
21. Balthazar
Ondanks de lof die hen dit jaar te beurt is gevallen, blijkt hier en daar ook onbegrip hun deel. Maar: wie hun muziek ‘eentonig’ noemt, bedoelt eigenlijk ‘hopeloos subtiel’. Als u hen alleen live te pruimen vindt, hebt u ‘Sinking Ship’ nooit onder de koptelefoon beluisterd - volumeknop op 10 en de hartslag gevaarlijk traag. Geen Belgische maar internationale klasse: zo goed als Balthazar heeft dit jaar geen enkele Vlaam muziek gemaakt.
20. Peter Broderick
De hyperinventieve en uiterst productieve Peter Broderick vergastte ons dit jaar op twéé prachtplaten, balancerend tussen stoutmoedige avant rock, delicate popmuziek en intimistische folk. ‘http://www.itstartshear.com’ - nog altijd gratis te beluisteren op de gelijknamige site - is de meer toegankelijke van de twee, zijn knapste song (‘Proposed Solution to the Mystery of the Soul’) vindt u op ‘These Walls of Mine’.
undefined
19. Grizzly Bear
Na de laagjesmuziek en de nevenprojecten ontvouwen Ed Droste, Christopher Bear, Chris Taylor en Daniel Rossen hun échte grote klasse op ‘Shields’. Schijnbaar moeiteloos vermijden ze het gevaar van de postmodern volgepropte medleyplaat, warmte en de song staan deze keer centraal. Neil Young is nooit veraf, ook al klinkt 'Shields' nooit als Neil. Bevreemdende, authentieke en eigentijdse Americana van de groep van wie we dat het minst verwachtten.
undefined
18. Soulsavers
Een plaat die, omdat het een losse samenwerking betreft, weleens tussen de plooien des tijds zou kunnen belanden. Laat het niet gebeuren! Productieduo Rich Machin en Ian Glover haalden, na voor eerdere platen te hebben samengewerkt met onder meer Will Oldham, Mike Patton en Mark Lanegan, voor ‘The Light the Dead See’ Dave ‘Depeche Mode’ Gahan voor de microfoon. En die zingt, thuis in de materie, alsof zijn leven ervan afhangt.
undefined
17. Julia Holter
Op haar tweede cd mixt Los Angelena Julia Holter barokke Brian Wilson met minimalisme, bestookt ze Laurie Anderson-artpop met Casio-beats, verzoent ze klavecimbelmelodieën met vocoderzang en drapeert ze Kate Bush-vocalen over Indische raga-drones. ‘Ekstasis’ daagt uit en ontroert, is kunst én pop, maar laat uiteindelijk altijd weer pure, statige schoonheid zegevieren. Héél luid afspelen - de buren zullen u daar voor één keertje dankbaar om zijn.
undefined
16. Perfume Genius
'Hét debuut van 2010,' schreven wij over 'Learning', de eerste worp van Perfume Genius (schuilnaam voor Mike Hadreas). Twee jaar later is het verrassingseffect misschien uitgewerkt, maar opvolger 'Put Your Back N 2 It' is een niet minder dan verbluffende prachtplaat geworden. Uit zijn onherstelbaar beschadigde ziel schraapt Hadreas weer twaalf keer spiernaakte schoonheid. Breekbaar, hartroerend, lucide, donker, maar immer troostgevend.
undefined
15. Van Morrison
15. Van Morrison
undefined
Van the Man haalt op zijn zevenenzestigste nog eens flink uit. De sulligste titel op de lelijkste hoes, maar wat een plaat. En wat een groep en wat een zanger. De helft van zijn titel is met zekerheid niet gelogen.
undefined
undefined
undefined
14. The XX
Drie jaar nadat Humo hun debuut op de hoogste trede heeft gehesen, bevestigt The xx met ‘Coexist’. Minimalisme op alle fronten - kale beats, uitgebeende gitaarlijnen, spaarzame zangpartijen - met maximaal effect. De liefde in al z'n facetten brengt verwarring mee, en die werd zelden zo subtiel en treffend verklankt als op ‘Coexist’. Weemoed voor alle leeftijden.
undefined
undefined
13. Jack White
Echt grote artiesten herken je al aan de schaduw van de eerste noot die ze uit hun instrument laten opwellen. Jack White wisselt van stijl als van maatpak én van begeleidingsband, wringt er mokerende gitaarrock ('Sixteen Saltines'), zwierige country ('Blunderbuss'), wraakzuchtige love ballads ('Love Interruption') of fifties rock-'n-roll ('I'm Shakin'') uit, maar staat op z'n fantastische solodebuut 'Blunderbuss' altijd en overal onmiskenbaar Jack White te wezen.
undefined
undefined
12. Dirty Projectors
Mainstreamsucces en een MNM-hit zullen voor een volgende keer zijn, maar bevestigen doen David Longstreth en de zijnen nog geen klein beetje op deze ‘Swing Lo Magellan’. Indierock die, eenmaal goed binnengekomen, tegelijk extatisch en laidback klinkt, zonnig en rauw. Moge het ook in u het beste naar boven brengen. Moge het niet toevallig net dát zijn wat u vanmiddag hebt gegeten.
undefined
undefined
11. Howler
Gescheurde jeans en afgetrapte baskets, lege bierblikjes propvol sigarettenpeuken, de geur van zolderkamers en achterbanken en een paar welgemikte pletsen van de meester. Van de eerste handclaps in opener ‘Beach Sluts’ tot de laatste gitaarkreun in afsluiter ‘Black Lagoon’: ‘America Give Up’ van Howler, uit Minneapolis mon amour, is één groot euforisch teenfest. It’s only rock 'n' roll enzovoort.
10. Frank Ocean
De beste r&b/neo-soulplaat van het jaar is tegelijk de meest atypische: nul komma nul radiovriendelijke hits, zero samples, géén overdaad aan gastrappers. Zijn wél van de partij: de erfenis van Prince, Stevie Wonder en D’Angelo. Oceans ontroerende falsetto. Strippers en verveelde pubers in het LA van de eighties. Een weergaloze biecht op de achterbank van een taxi. En – volgens Ocean zelf – veel liedjes voor ritjes in convertibles. Zeg maar gerust: de béste liedjes voor ritjes in convertibles in tijden.
undefined
undefined
9. Neil Young & Crazy Horse
Verdient alleen al voor de 27 minuten durende openingssong ‘Driftin’ Back’ - de ultieme samenvatting van een oeuvre - een plek in deze lijst. Neil Young en Crazy Horse betoveren met hypnotiserende gitaarrock, die tegelijk vertrouwd én avontuurlijk klinkt. Quote: 'I used to dig Picasso / Then the big tech giant came along / And turned him into wallpaper’. ‘Psychedelic Pill’ is allesbehalve geluidsbehang.
undefined
8. Richard Hawley
Drie forse hoofdknikken tijdens een concert en zijn vetkuif ligt definitief uit de plooi, maar voor het overige is Richard Hawley opgetrokken uit niets dan old school-stijl. Wat andermaal te merken valt aan ‘Standing at the Sky’s Edge’, zijn zevende, waarin hij zijn geluid heeft opengetrokken en negen uit de kluiten gewassen songs lang het schuim onder de neus laat hangen. ‘Een juweeltje van een gevoelige man in een wilde bui,’ schreven we eerder. Een fiere robijn, meer bepaald, die goed zou staan op de kroon die hij al veel langer verdient.
undefined
7. John Talabot
Meest multifunctionele plaat van het lot: 'ƒIN' van de Barcelonese producer John Talabot maakt van elke lange autorit een trip en van elke suffe zaterdagavondvrijpartij een trio met losbandige supermodellen. Wie daarbij ook nog eens naar de muziek luistert, hoort achteloos swingende, afwisselend zacht smeulende en grommend dreigende, en zo goed als geniale elektronica (subcategorie: balearic beat) met een flow waarop huizen gebouwd kunnen worden. Hou uw ogen op de weg dan wel de dichtstbijzijnde tepel.
undefined
6. Kendrick Lamar
Dr. Dre over Kendrick Lamar: ‘Hij is de nieuwe koning van Californië.’ A$AP Rocky over Kendrick Lamar: ‘De Nas van onze generatie.’ Drake over Kendrick Lamar: ‘Hij blies me omver.’ Snoop Dogg tegen Kendrick Lamar: ‘Ik geef de fakkel door aan jou.’ Humo over Kendrick Lamar: ‘good kid, m.A.A.d city’ is 'The Wire' voor je oren. En ook: dé hiphopplaat van 2012.
5. Yeasayer
Groeiplaat van het jaar. Laat uw op basis van hun vorige output ontstane verwachtingen achter in de vestiaire en u zit goed voor een weergaloze rit door het onderkoelde universum dat Yeasayer op zijn derde opgetrokken heeft. Een blender van een plaat: rammelende indie, gladde elektro, r&b, zonevreemde soul en wereldmuziek worden samengeprakt tot niets dan pop overblijft. Toppop.
undefined
4. Goat
Maandenlang ontwaken wij nu al badend in 't zweet, ons oogwit opglinsterend in het maanlicht, met een onbedwingbare drang om een driftige regendans te plegen op het debuut van een bijzonder weird Zweedse bandje. 'Zet die ploat af,' tiert onze bedgenoot dan. Dat bandje heet Goat, die ploat 'World Music', en ze is het ongemeen aanstekelijke huwelijk tussen seventiespsychedelica, schreeuwerige soul en broeierige bongofunk. Meest onverwachte én terechte hype van het jaar!
undefined
3. Dr. John
Het zag er op papier al niet uit als een misse combinatie, maar dat de samenwerking zo veel vuurwerk zou opleveren, overtrof alle verwachtingen: de redelijk fantastische Dan Auerbach en de onmiskenbaar legendarische Dr. John doken samen de studio in en kwamen er weer uit met ‘Locked Down’, de beste plaat van de duivelse dokter in jaren. In wat zich aanvankelijk laat opdienen als een Black Keys-vehikel met Dr. John op zang – goeie groep, weergaloze zanger – sijpelt gaandeweg de New Orleans-voodoo door. Of hoe een plaat die van meet af aan moeiteloos drie sterren binnenhaalt in geen tijd de maximumscore opeist.
undefined
2. Chromatics
Sfeermuziek voor de slapelozen: ‘Kill for Love’ is het magnum opus van de zo al niet om zijn stronzo bekendstaande Johnny Jewel. Jachtige grootstadsmuziek volgepleisterd met donkere Moroder-synths, tegelijk gladde en rafelige jarentachtigesthetiek en ijle zanglijnen. De soundtrack van je nachtmerries die je ook in je mooie dromen wilt horen. Bonuspunten voor de – het is weinigen gegeven – bloedmooie synthcover van Neil Youngs ‘Hey Hey, My My (Into the Black)’. My Bloody Valentine schijnt nog dit jaar een nieuwe plaat uit te brengen: ‘Kill for Love’ is al maandenlang een uitermate goede manier om de wachttijd te overbruggen.
undefined
1. Alt-J
Dat ze dit jaar de prestigieuze Mercury Prize mee naar huis mochten nemen? Zegt nog niets. Dat ze op ‘An Awesome Wave’ op bijna elke song een nieuwe kant van zich laten horen -meerstemmige folk, pop, elektronica, een bescheiden poging tot hiphop? Big whoop: dat probeert Will Tura al veertig jaar. Maar Alt-J presenteert zichzelf op zijn magistrale debuut wél als oneindig veel groter dan de som der delen. Wie 'An Awesome Wave' nog tot zich moet nemen, mag beginnen bij ‘Breezeblocks’ (een disfunctionele meezinger, maar wat voor één), ‘Matilda’ (ingetogen pracht en getoonzet kippenvel) en ‘Fitzpleasure’ (funky apekool). Zo knap, zo ingetogen en toch spannend, zo levensecht hadden we ze lang niet meer gehad.
De beste cd's van 2012 volgens (ss)
1. Richard Hawley: ‘Standing at the Sky’s Edge’
2. Yeasayer: ‘Fragrant World’
3. Paul Buchanan: ‘Mid Air’
4. Lana Del Rey: ‘Born to Die’
5. Fiona Apple: ‘The Idler Wheel…’
6. Beach Boys: ‘That’s Why God Made the Radio’
7. Isbells: ‘Stoalin’’
8. Dr John: ‘Locked Down’
9. Paul Weller: ‘Sonik Kicks’
10. The Me in You: ‘Forgotten Clothes’
En:Beth Orton ‘Sugaring Season’
undefined
De beste cd's van 2012 volgens (jub)
1. Soulsavers: ‘The Light the Dead See’
2. Fence: ‘Fence’
3. Van Morrison: ‘Born to Sing: No Plan B’
4. Dr John: ‘Locked Down’
5. Scott Walker: ‘Bish Bosch’
6. De Held: ‘De Held’
7. Sukilove: ‘Drunkaleidoscope’
8. Goose: ‘Control Control Control’
9. Marco Z: ‘The Ordinary Life of Marco Z’
10. Bat For Lashes: ‘The Haunted Man’
De beste cd's van 2012 volgens (kt)
1. Chromatics: 'Kill For Love'
2. John Talabot: 'ƒIN'
3. Actress: 'R.I.P.'
4. The xx: 'Coexist'
5. Quakers: 'Quakers'
6. Mala: 'In Cuba'
7. Dirty Projectors: 'Swing Lo Magellan'
8. Yeasayer: 'Fragrant World'
9. How To Dress Well: 'Total Loss'
10. Squarepusher: 'Ufabulum'
Niet in de toptien, wél vaak op repeat gestaan: 'Crane' van Kraantje Pappie ('Ik ben president Brak-zijn / Brak Obama'), 'Adventureland' van Little Trouble Kids, 'Visions' van Grimes, 'In It For The Honey' van Merdan Taplak, 'Ekstasis' van Julia Holter, 'Shrines' van Purity Ring, 'Held' van Holy Other; alsook fabuleuze tracks van Burial ('Loner'), Dez Mona ('Soon'), Django Django ('Default'), Andy Stott ('Hatch The Plan'), Animal Collective ('Applesauce'), Beach House ('Lazuli'), Frank Ocean ('Pyramids'), Gang Colours ('Forgive Me?'), Hobo ('Sundown'), Death Grips ('No Love'), Kendrick Lamar ('Backseat Freestyle'), Lana Del Rey ('Born To Die'), Locked Groove ('Change'), Lorn ('The Well'), Pomrad ('Vlotjes'), Raime ('Told and Collapsed'), Santigold ('Disparate Youth'), Vessel ('Court of Lions'), Ricardo Villalobos ('Emilio (2nd Minimoonstar)').
Beste concerten: The xx in Club 69. Chromatics in Flagey. How To Dress Well in AB Club. Radiohead in het Sportpaleis. Grimes in de Botanique.
Beste muziekboek: 'Kraftwerk: Publikation' van David Buckley.
De beste cd's van 2012 volgens (fvd)
1. Goat: ‘World Music’
2. Alt-J: ‘An Awesome Wave’
3. Balthazar: ‘Rats’
4. John Talabot: ‘ƒIN’
5. How to Dress Well: ‘Total Loss’
6. Yeasayer: ‘Fragrant World’
7. Chromatics: ‘Kill For Love’
8. Richard Hawley: ‘Standing At the Sky’s Edge’
9. Howler: ‘America Give Up’
10. Baroness: ‘Yellow and Green’
Grepen net naast de prijzen:Cold Specks (‘I Predict a Graceful Expulsion’), Django Django (‘Django Django’), Roscoe (‘Cracks’) en Tomàn (‘Postrockhits Volume II').
Mogen nog eens terug naar deze contreien komen:Grandadddy (Pukkelpop), Elbow (Keulen), Radiohead (Sportpaleis), tUnE-yArDs (Pukkelpop)
De beste cd's van 2012 volgens (kv)
1. Howler: ‘America Give Up’
2. Jake Bugg: ‘Jake Bugg’
3. Kendrick Lamar: ‘Good Kid, M.A.A.D. City’
4. Frank Ocean: ‘Channel Orange’
5. Grimes: ‘Visions’
6. Hot Chip: ‘In Our Heads’
7. Grizzly Bear: ‘Shields’
8. Cat Power: ‘Sun’
9. The Ty Segall Band: ‘Slaughterhouse’
10. Graham Coxon: ‘A+E’
undefined
De beste cd's van 2012 volgens (nq)
1. Neil Young & Crazy Horse: ‘Psychedelic Pill’
2. Dirty Projectors: ‘Swing Lo Magellan’
3. Grizzly Bear: ‘Shields’
4. Jack White: ‘Blunderbuss’
5. Kevn Kinney: ‘A Good Country Mile’
6. Van Morrison: 'Born to Sing: No Plan B'
7. Dirty Three: ‘Toward the Low Sun’
8. Father John Misty: ‘Fear Fun’
9. Willis Earl Beal: ‘Acousmatic Sorcery’
10. Neil Young: ‘Americana’
De beste cd's van 2012 volgens (hs)
1. Julia Holter: ‘Ekstasis’
2. Kendrick Lamar: ‘good kid m.A.A.d city’
3. Beach House: ‘Bloom’
5. Frank Ocean: ‘Channel Orange’
5. Chromatics: ‘Kill For Love’
6. Alt-J: ‘An Awesome Wave’
7. DIIV: ‘Oshin’
8. Actress: ‘R.I.P.’
9. Jessica Pratt: ‘Jessica Pratt’
10. Mount Eerie: ‘Clear Moon’ + ‘Ocean Roar’
undefined
Beste Belgisch (alfabetisch):
Creature With The Atom Brain: 'The Birds Fly Low'
de portables: 'It's Time To Leave This World Behind'
Flying Horseman: ‘Twist’
Ssaliva: 'RZA' & 'Sync Thrills' ep's
Toman: 'Postrockhits Volume II'
undefined
Beste ep's (alfabetisch):
Angel Haze: ‘Reservation’
Burial: 'Kindred'
Darkside: 'Darkside'
TNGHT: ‘TNGHT’
Shlomo: 'Vacation Remixes'
undefined
Beste live (alfabetisch):
Dirty Projectors (ABBox)
John Maus (Wastelands Festival)
Julia Holter (ABClub)
Other Lives (Botanique)
tUnE-yArDs (Pukkelpop)
undefined
De beste cd's van 2012 volgens (cv)
1. Peter Broderick: ‘http://www.itstartshear.com’ & ‘These Walls of Mine’
2. Ellen Schoenaerts: ‘Feiten.’
3. David Byrne & St. Vincent : ‘Love This Giant’
4. Perfume Genius: ‘Put Your Back N 2 It’
5. The xx: ‘Coexist’
6. Liesa Van der Aa: ‘Troops’
7. Josephine Foster: ‘Blood Rushing’
8. Neil Young & Crazy Horse: ‘Psychedelic Pill’
9. Flying Horseman: ‘Twist’
10. Godspeed You! Black Emperor: ‘Allelujah! Don't Bend! Ascend!’
undefined
De beste cd's van 2012 volgens (tw)
1. Alt-J: 'An Awesome Wave'
2. Dr. John: 'Locked Down'
3. Goat: 'World Music'
4. Jack White: 'Blunderbuss'
5. Perfume Genius: 'Put Your Back N2 It'
6. Future of the Left: 'The Plot Against Common Sense'
7. Neil Young: 'Americana'
8. Tame Impala: 'Lonerism'
9. Jason Lytle: 'Dept. of Disappearance'
10. Father John Misty: 'Fear Fun'
Eervolle vermeldingen voor:
- Pop. 1280: 'The Horror'
- Bill Fay: 'Life Is People'
- Two Gallants: 'The Bloom and the Blight'
- Fence: 'Fence'
