De beste concerten van 2018
Een triomf, een masterclass en tonnen liefde
In 2018 recycleerden veel levende legenden hun oude werk in vaak te dure boxen, of ze gingen op tournee met huurlingen die in ongenade gevallen of overleden stichtende leden van de groep moesten vervangen. Beschamend waren de vaak banale, amper gerepeteerde best of-tournees, met bijvoorbeeld Steve Winwood die zijn beste songs niet speelde omdat het te veel moeite zou kosten om ze goed te brengen. Bono en co. leverden wel waar voor je geld, maar de tournee van U2 had ook ‘Been There + Done That’ kunnen heten. Metallica idem dito.
Nee, dan de grote David Byrne, die vorig jaar in alle stilte acht maanden repeteerde voor een show die op de festivals de concurrentie toonde hoe het ook kan. Het spectaculairste aan zijn optreden was hoe onspectaculair het was: muziek en enkele rare dansjes, meer was het niet. Maar een perfecte setlist, een perfecte klank, perfecte muzikanten en een choreografie die vanaf de eerste noot tot de laatste altijd verrassend, opwindend of amusant was. Een triomf en een masterclass.
Het beste concert kwam dit jaar echter van Nick Cave. Je zou denken dat een voormalige junkie die zijn zoon verliest aan drugs zich in woede, opperste frustratie en schaamte afkeert van de wereld. Maar het tegengestelde is gebeurd: na een korte maar heftige periode van intieme rouw is tussen Nick en zijn fans iets ontkiemd dat je, hoe pathetisch ook, alleen als religieuze liefde kunt omschrijven. Tijdens optredens zoekt Nick meer dan ooit contact met zijn fans: hij spreekt ze aan, hij danst met hen, hij omhelst hen, hij springt in het publiek. Een schril contrast met de rauwe, misantropische en vaak dreigende performer die Cave pakweg twintig jaar geleden was. Die directe communicatie trok Cave door in zijn laatste project, ‘The Red Hand Files’. Het idee is heel simpel: je schrijft je in, je stelt een vraag en Nick antwoordt. That’s it. Hij verkoopt niets en er zijn geen tussenpersonen. Zijn antwoorden waren tot nog toe eerlijk en oprecht, en schitterend verwoord: het lijken literaire essays, interviews zonder interviewer, waarbij Nick langer kan nadenken over zijn antwoorden. In de popmuziek is zoiets nog nooit vertoond.
2. David Byrne (Rock Werchter)
