De beste hardloopsongs volgens Stijn Van de Voorde en Josse De Pauw

STIJN VAN DE VOORDE: ‘WAARLIJK HEROÏSCH’

Op de hardloopplaylist die de StuBru-man stuurt veel opzwepende songs van Run the Jewels, Djo, Kanye West en Rage Against the Machine.

HUMO Maar wat doet het statische, langzaam aanzwellende ‘Ecstasy of Gold’ van Ennio Morricone daartussen?

STIJN VAN DE VOORDE «Dat is de track waarmee Metallica al een carrière lang al z’n concerten opent. Ik ben absoluut geen Metallica-fan, en als intro is ‘Ecstasy’ intussen bijna zo afgezaagd als de ‘Carmina Burana’, maar toch: de opbouw van dat nummer bezorgt je, of je het wilt of niet, haast altijd onmiddellijk het ‘IK BEN ER KLAAR VOOR!’-gevoel. Al loop je in een gezapig tempo langs een simpel boswegje, je gaat door dat nummer oprecht denken dat je iets waarlijk heroïsch aan het doen bent. Dat muziek zoiets kan bewerkstelligen, vind ik absolute kunst.»

HUMO Absynthe Minded-frontman Bert Ostyn, Will Tura, en eigenlijk opvallend veel andere muziekliefhebbers lieten weten haast altijd zónder muziek te lopen.

VAN DE VOORDE «Ik snap dat wel: van mijn 10de tot mijn 20ste deed ik aan atletiek bij AC Waasland. Toen liep ik ook altijd zonder muziek; omdat dat in clubverband moeilijk anders gaat, maar ook omdat de iPhone nog niet bestond en lopen met een discman sowieso minder handig is (lacht).

»Los daarvan ben ik intussen wel vrij zeker dat de juiste muziek op het juiste moment je een extra boost of een tweede adem bezorgt die je, al deed je even hard je best, zonder muziek níét zou krijgen. Geen idee of het wetenschappelijk hard te maken is, maar zonder tegenbewijs ga ik er wel van uit dat het klopt.»

HUMO Is er muziek waarop je níét kunt lopen?

VAN DE VOORDE «Ja. Maar dan hebben we het over muziek die me ook in andere omstandigheden geen grote kick geeft. Veel mensen hebben een hardloopplaylist op basis van bpm, beats per minute. Hun hartslag zit tijdens het lopen rond de 140 of 180 of zo, en daaraan passen ze dan hun playlist aan. Veel van de door grote sportmerken gecureerde loopplaylists werken zo. In de praktijk gaat het dan wel bijna altijd om platte, cheape beatmuziek. Het soort muziek waar ik vooral van wégloop. Iedereen moet uiteraard voor zichzelf uitmaken wat werkt en wat niet. Maar het is niet omdat het sport is, dat het achterlijk móét zijn.»

JOSSE DE PAUW: ‘VERSLAVENDE PIJN’

In zijn recentste Humo-interview – een dubbel met copain Zwangere Guy in het najaar van 2020 – onthulde Josse De Pauw nog dat hij ‘drie dagen per week in een trainingske gaat joggen in het park. Ik heb me dat nooit kunnen voorstellen, en ik begrijp nu ook waarom: het ziet er niet uit. Laat ik het ‘optimistisch strompelen’ noemen.’

JOSSE DE PAUW «Ik herinner me dat interview nog. Maar dat bleek een opstoot die intussen al lang weer bedwongen is, vrees ik. Ik loop niet meer.»

HUMO Waarom bent u gestopt?

DE PAUW «Het was nooit iets waar ik écht naar uitkeek. Sport is niet aan mij besteed. Al kan ik me voorstellen – ik ben een acteur: me van alles voorstellen, ik kán dat – dat mensen plezier vinden in de pijn van het lopen. En zelfs regelrecht verslaafd worden aan die pijn. En daarna met een goed gevoel onder de douche kunnen gaan staan: da’s een mooie beloning voor die pijn.»

HUMO Voor mij is naar muziek luisteren tijdens het lopen al een beloning op zich, merk ik.

DE PAUW «Dat begrijp ik. Maar zelf zou ik dan eerst nog moeten leren met headphones te luisteren: voor mij niet evident, want ik ben nog altijd een luisteraar met twee grote JBL-boxen en een goede installatie thuis.»

HUMO In een mail vooraf had u, vermoedelijk uit niets dan sympathie, wel voorgesteld om enkele songs te selecteren waarbij u zich ‘kon voorstellen dat het er goed hardlopen bij was’.

DE PAUW «Ja! Ik heb er zelfs een soort opbouw bij verzonnen. Het is in totaal een goede twintig minuten lopen – dat vind ik al heel wat, zelf zou ik het volgens mij niet eens halen.»

HUMO Start!

DE PAUW «Beginnen doen we met ‘Haitian Fight Song’ van Charles Mingus: eerst vooral een aanmoedigende baslijn, stilaan komt daar serieus wat geschetter bij en dadelijk wordt het euforisch. Alles samen gespreid over dik 12 minuten – een goede eerste etappe. Daarna: ‘Detroit’ van Marcus Miller, een vette elektronische bas die je stevig in de groove duwt én een vrolijke lichtvoetigheid in zich draagt – ook meegenomen tijdens het lopen. En om te eindigen: Jimi Hendrix’ ‘Purple Haze’, waarvan sommige tekstflarden wel zeer toepasselijk zijn voor de toestand waarin de loper zich op dat moment bevindt. Toch zeker als ikzelf de loper in kwestie was.»

HUMO Aan welke flarden had u gedacht?

DE PAUW «Die waarin de ik-figuur plots allerlei kleuren ziet en niet meer weet of hij naar boven of naar beneden kijkt. Verwarring en vertwijfeling alom – het lopen zoals het in mijn ervaring is.»