De canvasconnectie: Stef Heeren
De komende zes weken gaat de intussen tot vuistdikte aangegroeide ringmap van ‘De Canvasconnectie’ door de handen van Jean-Hervé Peron, aanvoerder van krautrocklegende Faust, alsook die van beeldende kunstenaars Stan Douglas, Otobong Nkanga, Brecht Vandenbroucke en Nel Aerts.
Mocht er als eerste in bladeren: muzikant Stef Heeren, bij liefhebbers van ijskoude, maar door een heftig kloppend hart aangedreven darkwave bekend onder de artiestennaam – we verwedden er een strip antibraakmiddel om dat u ’m nooit meer zult vergeten – Kiss The Anus Of A Black Cat.
'Stef Heeren: 'Ik kan niet ontkennen dat het mijn ego streelt dat ze me voor 'De Canvasconnectie' gevraagd hebben.'
HUMO Toch maar even polsen: is die naam een bevel, of eerder een tip van een ervaringsdeskundige?
Stef Heeren «Geen van beide. Ik heb thuis wel een zwarte kat rondlopen, maar ze weegt 9 kilo, en haar kont is navenant. Dus: ik denk niet dat het er ooit van komt.»
HUMO Prachtnaam hoor, maar je veroordeelt jezelf er wel mee tot de marge.
Heeren «Ongetwijfeld, maar toen ik rond de eeuwwisseling muziek begon te maken, dacht ik niet echt na over hoeveel volk ik zou willen bereiken; ik had gewoon een vlag nodig die de lading zou dekken. Ik had ergens iets gelezen over magie en de verering van zwarte katten, en dat leek me perfect te passen bij de donkere neofolknummers die ik toen nog schreef.
»’t Is misschien een tikje naïef, maar ik blijf van mening dat een muzikant in de eerste plaats muziek moet maken. En als hij dat met hart en ziel doet, maakt het niet uit hoe dwars ze is: er zal automatisch volk naar komen kijken. Kijk maar naar Nick Cave of Einstürzende Neubauten: tegenwoordig hebben ze natuurlijk een uitgebreid businessplan, maar ze hebben wél eerst jarenlang hun ding in de marge gedaan, en daarmee zijn ze opgevallen. Kortom: ’t is zo slecht nog niet, daar in de marge.»
HUMO Je voelt je vast als een vis in het water in ‘De Canvasconnectie’, een uitstekend programma op een marginale zender.
Heeren «Ik kan niet ontkennen dat het mijn ego streelt, vooral omdat ze helemaal op eigen kracht bij mij zijn aanbeland (lacht).»
HUMO ‘De Canvasconnectie’ peilt niet zomaar naar inspiratiebronnen, er wordt ook gefocust op kruisbestuivingen. Welke andere disciplines dan de muziek trakteerden jou wel eens op een slag van de molen?
Heeren «Muziek zal altijd m’n voornaamste inspiratiebron blijven, maar toen ik door de befaamde map bladerde, merkte ik dat ik vaak bleef hangen bij kunst die op één of andere manier maatschappelijke betrokkenheid etaleerde. Nu ja, niet alléén dat. Ik ben ook blijven hangen bij de schilderijen en performances van de Belgische Mexicaan Francis Alÿs, de sculpturen van Paul McCarthy en het hele werk van Anselm Kiefer.
»Verder mocht ik ook uitweiden over Godspeed You! Black Emperor (speelt op 30 oktober in Trix, red.), een groep die me in mijn begindagen héél erg heeft beïnvloed. Ik zag ze eerder dit jaar nog in Brussel, en ze zijn duidelijk geëvolueerd: van postrock naar noiserock. ’t Was nog altijd wreed heftig en imposant, en ze slagen er vooral in op een hoog niveau mee te draaien zonder hun anarchistische roots te verloochenen. Zo propageren ze de kracht van verandering, zij het níét die zoals de N-VA ze probeert te slijten: voor hen moeten kritische burgers het heft in eigen hand blijven nemen.»
HUMO Je nieuwe plaat heet ‘To Live Vicariously’, wat zich laat vertalen als ‘plaatsvervangend leven’.
Heeren «Een term die ik heb geleend van mijn favoriete punkband Crass. Hij schopt tegen de schenen van lui die braaf van negen tot vijf gaan werken en ’s avonds voor de tv hangen, en wil zoveel zeggen als: ‘Lééf, in plaats van geleefd te worden.’ De aloude punkgedachte, dus.»
undefined
