'De collega's 2.0'

De collega's worden 40, maar veel reden om te vieren hebben ze niet: 'De collega's 2.0', de pijnlijk ongrappige verfilming die Jan Verheyen ter ere van die verjaardag regisseerde, is een cadeau dat je niemand toewenst.

undefined

Oorverdovend was het gelach. Onze buurvrouw rolde haast uit haar stoel, en vijf rijen voor ons zagen we de buik van een collega onbedaarlijk op en neer schudden. Bij de allerbeste grappen stegen zelfs spontane golven van wild applaus op.

Voor alle duidelijkheid: we hebben het hier over de persvisie van het heerlijke 'Toni Erdmann' in Cannes. Een dierbare herinnering, waaraan we tijdens de screening van 'De collega's 2.0' hevig naar zaten te verlangen. Want bij die laatste weerklonk eigenlijk alleen oorverdovende stilte - of hoe beschrijf je anders het pijnlijke geluid van de ene na de andere grap die genadeloos op haar bek gaat?

We hadden er nochtans zin in: als kind konden wij ook weleens lachen om de strapatsen van Jomme Dockx, Jean De Pesser en co. Maar die zijn er niet bij in deze verfilming - heel wat acteurs zijn immers overleden. De oorspronkelijke personages werden dan ook vervangen door geüpdatete, maar veel minder charmante exemplaren.

Hebben de scenaristen zich iets te veel ingeleefd in de luie ambtenaren-mentaliteit van 2.0-collega Frank Van Praet (Ben Segers, die de film mee bezielde)? Je krijgt alleszins wel de indruk dat ook zij de krant zaten te lezen toen de personages uitgewerkt moesten worden. Stuk voor stuk zijn het snel geschetste clichés die in één woord samen te vatten zijn: de taalnazi (Matthijs F. Scheepers), de selfietrut (Tatyana Beloy), de salonanarchist (Jurgen Delnaet), enzovoort. Vergelijk eens met de personages van die andere kantoorkomedie, Het eiland: herkenbaar, larger than life én origineel, zo kan het ook.

Onbegrijpelijk voorspelbaar

Ook toen de plot werd uitgeschreven, was iedereen blijkbaar met ziekteverlof. Het flauwe verhaal maakt soms onbegrijpelijke sprongen, maar is toch voorspelbaar. Situaties waar wél potentieel in zat, laten de makers dan weer links liggen. Zo beramen twee werknemers een plan om de dossierachterstand van hun dienst te vergroten - spannend! Maar hoe ze dat precies uitvoeren, krijgen we niet te zien.

Er had nochtans iets ingezeten. Je voelt spelplezier bij de acteurs, en dat geeft zin om te lachen. Alleen blijven de goede moppen uit. Als een bevrijdende nies die maar niet wil komen.

"Laat de zon in je hart", zingt Willy Sommers vrolijk tijdens de eindgeneriek. Geen eenvoudige opdracht, na anderhalf uur De collega's 2.0. Geef ze vlug hun C4, voordat ze aan een sequel beginnen.