Oorlog in Oekraïne
‘De commandant is ’m gesmeerd, de klootzak!’: Afgetapte telefoongesprekken onthullen paniek bij radeloze Russische soldaten
De Oekraïense geheime dienst zet afgeluisterde telefoongesprekken van Russische soldaten online. Die getuigen van hun wanhoop en verlatenheid.
Het is Oekraïense oorlogspropaganda, en daarmee is het oppassen opgeblazen. De veiligheidsdienst van het Oekraïense leger (CDR) zet afgeluisterde telefoongesprekken online van Russische soldaten die naar huis bellen. Zo’n 150 gesprekken sinds het begin van de oorlog, telde de Kyiv Post, waarvan de krant er zo’n vijftien vertaalde. Ook de site WarTranslated doet dat.
Of de gesprekken echt zijn, is niet met zekerheid vast te stellen, en ook niet hoe representatief ze zijn. Maar wat de militairen beschrijven, doorspekt met vloeken en scheldwoorden, komt overeen met wat deserteurs vertellen. Zo verhaalde de onlangs naar het Westen ontkomen Pavel Filatjev over de corruptie die het leger heeft uitgehold, en de schrikbarend slechte voorbereiding van soldaten die naar het front worden gestuurd.
Lees ook
Waarom we niet moeten vrezen voor een Chinees-Russische alliantie: ‘Ze zullen onvermijdelijk uit elkaar groeien’
Dagboek van een Oekraïense grootmoeder op de vlucht: ‘Had ons land nog maar kernwapens, denk ik soms’
De soldaten die nabij Charkov en Cherson overrompeld zijn, vertellen aan de telefoon over hun angst en het gevoel in de steek gelaten te zijn (“de bataljonscommandant is ’m gesmeerd, de klootzak!”). Ze klagen over inferieure bewapening en uitrusting, en over het uitblijven van bevoorrading, van munitie tot water.
De aanvoer van nieuwe rekruten helpt weinig, zo illustreert een gesprek dat de Kyiv Post publiceerde. “Ze zien eruit als daklozen”, vertelt een soldaat, over de bijeengeraapte uniformen van de nieuwelingen. “Ze hebben geweren uit 1976, 1978, die dingen kunnen niet eens recht schieten, en ze worden onmiddellijk naar het front gestuurd. Hoe moeten ze daarmee een tank stoppen? Ze hebben geen anti-tankraketten, niets!”
Je moet naar het ziekenhuis!
In onderstaand telefoontje vertelt een Russische soldaat nabij Charkov over zijn toestand aan zijn geliefde:
“We werden een beetje afgetuigd. We trekken ons terug nu. Ik weet niet wat er gaat gebeuren, of ik je nog kan bellen.”
“Hoe is het met je? Wat heb je?”
“Niets, alleen mijn arm en been. Lichtgewond, door scherven.”
“Waarom word je niet naar het ziekenhuis gestuurd?”
“Omdat we bevel hebben om de linie vast te houden.”
“Zijn ze helemaal van de pot gerukt?”
“We hebben onszelf injecties gegeven om de pijn te verdragen, en dan gaan we weer op missie.”
“Je moet naar het ziekenhuis!”
“Daar liggen al 1500 mensen, het is vol. We werden de hele nacht in de pan gehakt. De Chochols [scheldwoord voor Oekraïners] komen van alle kanten. Ze braken overal door onze defensie. Gisteren zijn we 150 kilometer teruggezakt, om van daaruit te vuren, maar ze braken door en toen waren we de klos. Het was vreselijk. Balaklia is helemaal ingenomen nu. Hun wapens zijn zoveel sterker dan de onze. We vroegen om luchtsteun, maar ze zeiden: nee, hou die verdediging in stand op eigen kracht, hoe dan ook.”
[huilt] “Het is verdomd eng.”
“Ik weet het, maar je moet volhouden schat.”
“Ik ben er zo ziek van om [dode] jongens te moeten inladen.”
“Alles komt goed. Hou vol.”
“Ik heb de kracht niet meer, ik ben op van de zenuwen en ik zit onder het bloed. We hebben geen munitie meer, geen wapens, niks meer. Iedereen heeft nog één magazijn met munitie over.”
(Trouw)
