De crisis bij Anderlecht: ‘Ik heb volwassen mannen zien huilen, vernederd door Peter Verbeke. Zoals die roept en tiert: onvoorstelbaar’

Sinds hij drie jaar geleden door Marc Coucke op Anderlecht werd binnengehaald, is Wouter Vandenhaute (60) nog de enige overlever na een lange reeks van ontslagen en opgestapte werknemers. De onvrede binnen de club over de werkwijze van de voorzitter is groot, de fans roepen om zijn ontslag, de financiële cijfers kleuren bloedrood en ook de ploeg zakt steeds dieper weg. Maar waar ligt de bodem? Humo sprak met insiders bij Anderlecht, en kwam terug met een ontluisterend beeld.

Interviews geeft hij niet meer. Tenzij hij zijn mening ergens over kwijt wil: dan neemt Wouter Vandenhaute zelf contact op met het door hem gekozen medium. Verder praat hij niet, al is hij wel altijd bereikbaar, maar dan off the record – als voormalig journalist weet hij hoe je de media naar je hand zet. Maar soms dwingen de omstandigheden hem toch voor het voetlicht te treden. Het ontslag van trainer Felice Mazzù in oktober, kort na het vuurwerkincident in de stilgelegde wedstrijd tegen Standard, is zo’n moment. Op de persconferentie over het ontslag zegt hij een cultuuromslag te willen maken met Anderlecht, en ook: ‘Aan degenen die zeggen dat het dieptepunt bereikt is, zeg ik: het kan altijd nog dieper.’ Beide uitspraken achtervolgen hem tot vandaag.

Eén speeldag ver in het nieuwe jaar ziet Vandenhaute zich opnieuw genoodzaakt om naar buiten te treden. Wanneer de Anderlecht-aanhang zich begin januari tegen hem keert na de 1-3 thuisnederlaag tegen Union, waagt hij zich zelfs aan een media-offensief. Dat doet hij met geknipte vleugels: aan het eind van een roerige week heeft de raad van bestuur hem uit zijn uitvoerende taken ontzet. ’s Anderendaags richt hij zich, voor het eerst als ‘niet-uitvoerend voorzitter’, in een videoboodschap tot de supporters. Weer een dag later, op zondagmiddag 15 januari, staat de klassieker tegen Club Brugge op het programma. In de catacomben van het Jan Breydel-stadion zegt Vandenhaute voor de camera van VTM Nieuws ‘diep geraakt’ te zijn door de commotie rond zijn persoon. Op maandagavond zit hij eerst in ‘De afspraak’ op Canvas, daarna in ‘La tribune’ op de RTBF – de Franstalige ‘Extra Time’. Opvallende afwezige in het rijtje met mediaoptredens: Mediahuis, uitgever van de krant Het Nieuwsblad. Dat heeft een reden.

Tijdens de wedstrijd tegen Union op 8 januari is Peter Verbeke – op dat moment nog CEO van de club – gespot op het ereterras van het Lotto Park. Het is zijn eerste publieke verschijning sinds hij in oktober uitviel, officieel wegens een virale infectie. Over zijn terugkeer is niet gecommuniceerd door Anderlecht. Dat leidt tot ongemakkelijke taferelen in de vipvertrekken: de Deen Jesper Fredberg is dan al aangesteld als zijn opvolger, en met de oude en de nieuwe CEO in dezelfde ruimte weet niemand zich een houding te geven. ‘De sfeer die daar hing… Heel onwezenlijk, alsof niemand elkaar vertrouwde,’ zegt iemand die erbij was.

Twee dagen later lekt uit dat Jean Kindermans aan zijn laatste maanden bezig is bij Anderlecht. Het hoofd jeugdopleidingen blijkt in november al door Vandenhaute ontslagen te zijn. De verontwaardiging in en rond de club is groot. Kindermans, een geboren en getogen Brusselaar, is de man die menig paars-wit talent heeft klaargestoomd voor de A-kern – van Romelu Lukaku over Youri Tielemans tot Julien Duranville. Volgens de kranten wordt Verbeke zijn opvolger. Wanneer Het Nieuwsblad het relaas doet van de verstoorde relatie tussen beide mannen, hangt binnen de kortste keren een furieuze Verbeke aan de lijn. De passage over hoe hij Kindermans zou hebben weggezet als oldskool, zit hem hoog. Vooral omdat de paars-witte achterban openlijk de kant van Kindermans heeft gekozen. Die strijd kan hij niet winnen, beseft Verbeke, en hij dreigt met een klacht tegen de krant. Zijn advocaat stuurt een brief.

Ook Vandenhaute laat zich niet onbetuigd. Journalisten worden opgebeld. Vriendelijk, maar dwingend. Resultaat: Het Nieuwsblad – mediapartner van Flanders Classics, Vandenhautes bedrijf dat de Vlaamse voorjaarsklassiekers organiseert – krijgt een standje. VTM Nieuws krijgt de allereerste quote, omdat het de vraag als eerste heeft gesteld. Maar de grote winnaars zijn de openbare omroepen VRT – eveneens een Flanders Classics-partner – en RTBF: zij krijgen daags na het fortuinlijke gelijkspel tegen Club Brugge de Anderlecht-voorzitter zelf in de studio.

KLEINE NAZI

In ‘La tribune’ verklaart Vandenhaute dat hij niet de leukste week achter de rug heeft. En hij niet alleen: zijn vrouw, Sporza-anker Catherine Van Eylen, is enkele dagen niet kunnen gaan werken en ook zijn bejaarde ouders hebben afgezien. Voor zijn inhoudelijke verweer keert hij terug naar het moment dat hij uitvoerend voorzitter van Anderlecht werd.

Hij beschrijft wat hij aantrof bij zijn aanstelling: ‘een club in totale crisis’, ‘een vaag project’, ‘hopeloos verdeelde aandeelhouders’ en ‘financiële onduidelijkheid’. Met hard werken is dat allemaal ten goede gekeerd, zegt hij. Iets wat hem nu, te midden van het huidige supportersprotest, ‘enorm veel steun van spelers, bestuurders, aandeelhouders en management’ heeft opgeleverd. Op Anderlecht geloven ze hun oren niet: ‘Heeft hij nu echt het woord ‘steun’ in de mond genomen? De spelers vertrouwen hem niet, het bestuur heeft hem gekortwiekt, en nu heeft hij ook Verbeke kaltgestellt. Om van de werkvloer nog maar te zwijgen.’ Waar we ook ons oor te luisteren leggen: de getuigenissen over de gang van zaken op Anderlecht lezen als één langgerekte aanklacht.

Het opvallendst blijft het grote personeelsverloop. Sinds Coucke in maart 2018 officieel eigenaar werd van Anderlecht, is het een onophoudelijk komen en gaan van trainers, sportief directeurs en CEO’s. Verbeke is voorlopig de laatste in een lange rij, Kindermans zit nog op de wip. Van de hoogste tot de laagste regionen worden medewerkers ontslagen of houden ze het zelf voor bekeken. ‘Ik heb mensen zien huilen,’ zegt een voormalig werknemer. ‘Volwassen mannen, vernederd door Verbeke. Zoals die roept en tiert: onvoorstelbaar. ‘Le petit nazi’ noemden ze hem. Of ‘les deux psychopathes’, als het over hem en Vandenhaute ging.’

Ook achter de schermen, onttrokken aan het publieke oog, draait Anderlecht vaak vierkant. Luttele uren voor het thuisduel tegen Club Brugge blijkt een heel tribunevak leeg te zijn gebleven. De tickets zijn niet beschikbaar gesteld voor verkoop: vergeten! In haar kruistocht tegen makelaars wordt de club over de hele lijn in het ongelijk gesteld door de rechter en het Belgisch Arbitragehof voor de Sport. Bovendien riskeert ze nu zélf te worden veroordeeld wegens lasterlijke aangifte. Uitschuivers die de club veel geld kosten. Eén keer slaat Vandenhaute mea culpa in ‘De afspraak’: wanneer hij zegt dat hij meer moeite had moeten doen om trainer Vincent Kompany aan boord te houden.

Wederom denkt men binnen de club dat Vandenhaute een grap maakt. Velen zien hem net als degene die Kompany stokken in de wielen heeft proberen te steken. Toch is er volgens Vandenhaute ‘heel goed samengewerkt en ging iedereen ervan uit dat de weg naar de top opnieuw was ingezet’. Tot hij na de verloren bekerfinale, in april 2022, merkte ‘dat de mayonaise niet meer pakte’. Wat hij daarmee bedoelt, maakt hij niet duidelijk. ‘Eigenlijk doet het er niet toe,’ zegt hij nog, waarna hij het interview een andere richting uitstuurt.

MES IN DE RUG

Iedereen die weleens met Vandenhaute heeft gepraat, weet dat hij de aanwerving van Kompany als speler-trainer van Anderlecht altijd een slechte beslissing heeft gevonden. ‘Dit lukt nooit!’ orakelt hij in juli 2019 bij de start van de Tour de France in Brussel, een goeie maand nadat Coucke en toenmalig sportief directeur Michaël Verschueren de speler van Manchester City uit hun hoge hoed hebben getoverd. Een tot falen gedoemd manoeuvre om de morrende fans te paaien, meer is het volgens hem niet. Ook wanneer hij zelf in het Lotto Park neerstrijkt, blijft hij een koele minnaar van de Rode Duivel. Die is op dat moment alweer alleen maar speler: Coucke en Verschueren hebben al snel Frank Vercauteren als ervaren hoofdcoach aangetrokken om alles wat fout loopt op het veld recht te trekken.

Tot Kompany, geplaagd door blessures, sneller dan verwacht een punt zet achter zijn spelerscarrière. Vandenhaute aarzelt niet: hij komt tegemoet aan Kompany’s ambitie en promoveert hem tot hoofdcoach. Dat het hem zijn jarenlange vriendschap met Vercauteren kost, neemt hij erbij. Ook zijn fietsmaat Karel Van Eetvelt, toenmalig CEO, zet hij kort nadien aan de deur. Met zijn eerste inkomende transfer – die van Peter Verbeke – heeft hij ook al het pad geëffend voor de defenestratie van Michaël Verschueren. Op Anderlecht doet deze bittere grap de ronde: ‘Let op als je je rug naar Vandenhaute draait, want voor je het weet belandt er een mes in.’

Het zal ook Vandenhaute zijn die Kompany, ondanks alle pluimen op zijn hoed, naar de uitgang duwt. Een proces dat in een stroomversnelling komt na de moeilijke competitiestart van vorig seizoen. Vandenhaute begint met spelers te bellen, net als Verbeke. Op de vraag van die spelers of hun trainer daarvan op de hoogte is, volgt een ontkenning en de stille wenk om dat zo te houden. Die vraag slaan de spelers in de wind: ze zijn zo loyaal aan Kompany dat ze hem meteen inlichten.

Het komt tot een groepsgesprek: aan de ene kant de technische staf en enkele sleutelspelers, aan de andere Vandenhaute en Verbeke. De spelers kiezen ondubbelzinnig voor Kompany. Die is blij met de steun en vraagt zijn team om zich te blijven focussen op het voetbal. De rest lost híj wel op, zegt hij. Het is november 2021 en in de media zijn berichten opgedoken over zijn wankele positie. Het uitduel tegen Charleroi beslist mogelijk over zijn lot. ‘We voelden ons bijzonder ongemakkelijk,’ zegt een speler. ‘De coach ter discussie stellen waar de spelers bij zijn, enkele dagen voor een belangrijke match: dat doe je niet. Door spelers getuige te laten zijn van het wantrouwen tussen management en trainer, zaai je onrust. Dat was echt het laatste wat we nodig hadden.’ Anderlecht verslaat Charleroi met 1-3. ‘Met vechtvoetbal, iets waartoe we zogezegd niet in staat waren.’ De zege is zowel een statement als het begin van een sterke reeks, die voor de winterstop wordt afgesloten met een klinkende 0-7 op het veld van Beerschot. Naar de buitenwereld laat Kompany niets merken van wat in zijn omgeving ‘een ultratoxische context’ wordt genoemd. Ook intern laat hij zich niet op een uitschuiver betrappen. Vandenhaute is zich van geen kwaad bewust. ‘Ik begrijp niet dat hij niet naar mij luistert, met mijn ervaring zou ik hem zoveel kunnen bijbrengen,’ hoort men hem in de gangen van Neerpede zeggen. Vanuit zijn bubbel aanschouwt Kompany het allemaal enigszins vanuit de hoogte, wat Vandenhaute slecht verdraagt. ‘Vincent Kompany is een global brand: die heeft Anderlecht niet nodig om zijn ambities waar te maken. Tot Vandenhaute wilde dat maar niet doordringen,’ zegt een ex-werknemer.

ETENTJE

De doodsteek voor Kompany volgt na de verloren bekerfinale in april. Alle medewerkers hebben een mail ontvangen met het feestprogramma voor de dag van de finale. Met een ander scenario dan winst wordt geen rekening gehouden. De club heeft de bovenste bol van het Atomium afgehuurd, en haar notabelen vermaken zich er naar hartenlust. In opperbeste stemming verplaatst het gezelschap zich in de vroege namiddag richting het Koning Boudewijnstadion. Naarmate de tijd verstrijkt, neemt zowel de spanning als de twijfel toe. Anderlecht en AA Gent serveren een slap duel, dat zonder doelpunten uitmondt in een strafschoppenreeks. Daarin haalt Gent het. Vandenhaute en Verbeke verlaten aangeslagen het stadion: dit hadden ze niet zien aankomen.

Anderlecht sluit het seizoen vervolgens af als derde, achter Club Brugge en Union. Na een eerdere achtste en vierde plaats in de eindstand en opgeteld bij de bekerfinale is het opnieuw voorzichtige vooruitgang. Supporters zien licht aan het eind van de tunnel, in de club groeit het geloof in de jonge ploeg. Alleen: Vandenhaute en Verbeke delen het optimisme niet. In hun ogen heeft Kompany er niet alles uitgehaald. Tijdens een eindeseizoensetentje bij Vandenhaute thuis in Tervuren werpt de gastheer hem dat ook voor de voeten. Kompany pareert de kritiek: ‘Denk jij dat ik niet weet wat jij allemaal over mij vertelt?’ Tegen een collega op de paars-witte academie zal hij het nadien zo verwoorden: ‘Door wie wil jij geëvalueerd worden? Toch door iemand die kaas heeft gegeten van het trainersvak? Wel, ik heb hén geëvalueerd.’

Kompany stelt voorwaarden voor een verlengde samenwerking. Eén tweet van Coucke ligt hem nog zwaar op de maag: ‘Hoe op één week een gans seizoen om zeep te helpen’, verstuurd na opeenvolgende nederlagen in de bekerfinale en tegen Union op de eerste speeldag van play-off 1. Kompany vraagt zijn bazen om zich niet meer te bemoeien met zijn werk, vooral Verbeke moet het daarbij ontgelden. Ook Vandenhautes sportieve bemoeienissen zinnen Kompany niet. Hij vraagt objectieve criteria om te bepalen of er al dan niet goed is gewerkt. Vooraf was play-off 1 halen het doel, achteraf blijken een derde plek en een bekerfinale plots niet goed genoeg meer. Van die willekeur wil hij af.

Vandenhaute weigert in te gaan op de voorwaarden van Kompany, met de bekende gevolgen: hun wegen scheiden. In de kranten wordt de verantwoordelijkheid voor de breuk bij Kompany gelegd: hij zou naar Engels model alle sportieve macht naar zich toe hebben willen trekken. ‘Vincent was bereid om opnieuw voor de vierde plaats te strijden met een kern die hooguit een zesde plaats waard was,’ klinkt het in zijn omgeving, ‘maar dan wilde hij wel gesteund worden, ook in de media. Dat was blijkbaar te veel gevraagd. Zo kun je niet werken.’

IEDER Z’N RODE DUIVEL

Lang duurt het niet of Anderlecht heeft zijn nieuwe trainer beet: Felice Mazzù, ‘volgens alle waarnemers een goede en verstandige keuze,’ aldus Vandenhaute in ‘De afspraak’. Dat laatste is niet helemaal waar: analisten uiten meteen hun twijfels en zien vooral redenen waarom Anderlecht en Mazzù níét bij elkaar passen. ‘Wíj hebben de keuze voor Mazzù gemaakt,’ zegt hij tegen presentator Bart Schols. Ook dat doet de waarheid geweld aan. Technisch directeur Verbeke had andere namen op het oog, die volgens hem beter aansloten bij de voetbalvisie van Kompany: de Duitser Thomas Letsch van Vitesse, en de Fransman Gérald Baticle van Angers. Namen die Vandenhaute echter van tafel veegt: hij denkt aan Wouter Vrancken. En als dat niets wordt, kaapt hij liever met Mazzù de succescoach van de Brusselse concurrent Union weg.

Op dezelfde wijze gaat hij ’s zomers te werk bij de aanwerving van Jan Vertonghen. Club Brugge heeft Simon Mignolet en Antwerp Toby Alderweireld, dus mag Anderlecht niet achterblijven. Onder het motto ‘ieder zijn Rode Duivel’ wordt Vertonghen Vandenhautes prestigetransfer. Op de bureaus van Neerpede gaan prompt alle alarmbellen af. In een bezorgde mail wordt de voorzitter gewaarschuwd voor de financiële consequenties van het aantrekken van deze grootverdiener. De loonmassa van de club is zo al veel te hoog. Vandenhaute lacht de waarschuwing weg: ‘Honderd procent gelijk,’ antwoordt hij, ‘maar toch doe ik het!’

Ook in de kleedkamer begrijpen ze het niet goed: ‘Beter hadden ze een spits gehaald met dat geld.’ Er is niet nagedacht over de sportieve meerwaarde van Vertonghen, en ook naar zijn beste plaats in het elftal is het lang zoeken. Linksachter is een optie, maar ook centraal achterin. Alleen heeft Anderlecht daar al twee linksvoetige verdedigers lopen: Wesley Hoedt en Hannes Delcroix. Delcroix is een product van de paars-witte academie, jong én goedkoop. Bovendien is hij op een blauwe maandag al eens Rode Duivel geweest, waardoor hij een zekere waarde vertegenwoordigt. Dus verzeilt Hoedt in de B-kern, met speelverbod: enter Vertonghen in het hart van de Brusselse defensie.

Hoedt is niet de enige voor wie het einde verhaal is. Begin januari 2023 krijgt doelman Hendrik Van Crombrugge te horen dat hij te duur is en uit de ploeg verdwijnt. De aanvoerder is één van de leiders in de spelersraad, die zich in het conflict tussen Kompany en het management uitdrukkelijk achter de trainer heeft geschaard. Daar betaalt hij nu een prijs voor. ‘Wraakacties zijn het van Vandenhaute, die de ploeg ontwrichten en vooral zijn onkunde moeten maskeren,’ klinkt het op Neerpede.

Ondertussen probeert de nieuwe hoofdtrainer Brian Riemer de moed erin te houden. De Deen is begin december aangesteld als opvolger van Mazzù, na een kort intermezzo met assistent Robin Veldman aan het roer. Zijn optimisme steekt schril af tegen de moeilijke omstandigheden waarin hij moet werken. Dat geldt ook voor Jesper Fredberg, de Deen die al in november als nieuwe sportieve CEO wordt voorgesteld, maar pas in januari officieel aan de slag gaat. Al die tijd is Vandenhaute, meer nog dan anders, de enige echte baas.

ONTHOOFDE ACADEMIE

Dat laatste is het gevolg van het uitvallen van Verbeke. Half oktober speelt Anderlecht in de Conference League uit bij West Ham. Verbeke woont de wedstrijd bij, hoewel hij de hele dag ziek in zijn Londense hotelbed heeft gelegen. Terug thuis blijkt hij al een paar weken nietsvermoedend met hoge koorts rond te lopen, met een ontstoken hartspier tot gevolg. Rusten is het dwingende doktersadvies. In de club kijkt men er niet van op. Als stressbestendig is Verbeke nooit ervaren, iets waarin men ook de verklaring voor zijn woedeaanvallen zoekt. Tijdens de rust van de wedstrijd tegen Oostende wordt hij onwel, gaat in een loge liggen en keert niet meer terug.

Voor hij uitvalt, heeft Verbeke intern al aangegeven dat de combinatie van sportief directeur en CEO te zwaar is. Die laatste functie had hij er een jaar eerder bij gekregen van zijn voorzitter, die daarmee de aanbeveling na een interne audit om niet tot deze cumul over te gaan naast zich neerlegt. Terwijl Verbeke in het ziekenhuis wordt opgenomen, haalt Coucke daags na de nederlaag tegen West Ham stevig naar hem uit op een raad van bestuur waarin vooral de fors gestegen loonmassa de gemoederen beroert: ‘Ik wil niet dat hij nog één transfer doet! Zet hem waar je wil, maar raak niet aan de jeugdopleiding.’ Twee dagen later, op 16 oktober 2022, gaat Anderlecht thuis de boot in tegen Club Brugge: 0-1.

Vandenhaute nodigt nu ook Kindermans uit voor een lunch. De opleiding heeft ‘een boost’ nodig, en de voorzitter wil dat Verbeke daarin een rol speelt zodra hij terug is: ‘Peter wil dit alleen doen als jij er 200 procent achter staat.’ Kindermans betwijfelt of Verbeke wel de juiste competenties heeft voor de job en vreest zijn stemmingswisselingen. ‘Dit gaat niet matchen.’ Vandenhaute dringt aan om toch met hem te bellen, Kindermans zegt erover te zullen nadenken. Twee weken later staat zijn besluit vast: ‘Ik ga het niet doen.’ Vandenhaute dreigt met consequenties. Wanneer het juridische diensthoofd bij hem aanklopt, weet Kindermans wat dat betekent: zijn C4 wordt opgesteld en begin december begint hij aan een opzegtermijn van achttien maanden.

De sportieve CEO, Fredberg, komt het pas later ter ore. Hij is onaangenaam verrast. De hoog aangeschreven academie is net de reden waarom hij voor Anderlecht gekozen heeft, en nu lijkt ze onthoofd te worden. Nog voor hij goed en wel begonnen is, vraagt de Deen zich af in welk wespennest hij terechtgekomen is. Een insider: ‘Het kwaad is geschied: de opleiding was de enige stabiele pijler van de club, de enige pijler ook met nog banden met het oude regime. Daarom moet ze kapot. Vergelijk het met het verwijderen van De Muur van Geraardsbergen uit de Ronde van Vlaanderen. Eerst breekt hij met het verleden, om vervolgens te kunnen zeggen: ‘Het is van míj nu!’ Dit verhaal heeft alleen verliezers, geen winnaars.’

Kindermans’ ontslag blijft ruim een maand onder de radar. Wanneer het nieuws na de nederlaag tegen Union uitlekt en de draagwijdte ervan tot de voorzitter doordringt, probeert hij de schade in te dijken met een gezamenlijk communiqué. Kindermans weigert. Drie dagen later buigt de raad van bestuur zich over Vandenhautes verwezenlijkingen. Het rapport is negatief. Om hem tegen de supporterswoede te beschermen, wordt hem aangeraden ontslag te nemen uit zijn uitvoerende taken. Vooral Coucke dringt aan: ‘Ik heb in dezelfde positie gezeten, Wouter. Dit kun je nooit winnen.’ Vandenhaute heeft een dag nodig om zich bij zijn capitulatie neer te leggen en stemt dan in. Kindermans krijgt telefoon van Coucke: ‘De raad van bestuur staat unaniem achter de opleiding.’

DURE WIJN

Van Verbeke wordt na zijn eenmalige verschijning tegen Union niets meer vernomen. Achter de schermen beweegt Vandenhaute hemel en aarde om ‘zijn zoon’ (zoals ze hem op Anderlecht schamper noemen) aan boord te houden. Zover komt het uiteindelijk niet: het is Fredberg die hem zijn ontslag meedeelt. Een verlies voor Vandenhaute, maar ook een meevaller, weet een insider: ‘Hij kan de schijn nu ophouden: ‘Zie je wel dat ik niets meer in de pap te brokken heb? Zelfs mijn beste vriend is nu ontslagen.’’

Niemand die Vandenhautes eed dat hij voortaan ‘niet-uitvoerend’ is ernstig neemt. ‘Het zit niet in zijn aard om zich nergens mee te bemoeien.’ Nauwelijks enkele dagen later zit hij inderdaad al samen met de makelaars van Anouar Ait El Hadj. Het 20-jarige paars-witte talent verlaat de club waarvoor hij zijn hele jonge leven heeft gevoetbald en trekt naar Racing Genk. Een insider: ‘Terwijl STVV de even jonge Belg Ameen Al-Dakhil, een centrumverdediger nota bene, aan Burnley verkoopt voor 5 miljoen euro, laat Vandenhaute één van Anderlechts grootste talenten voor amper 2 miljoen euro vertrekken. Naar een concurrent bovendien. Sterk onderhandeld!’

Racing Genk profiteert nog meer van de twijfel die tussen de muren van de Brusselse academie is geslopen. Konstantinos Karetsas, een 15-jarige Griek die Anderlecht in 2020 bij hen wegplukte, heeft besloten om naar Limburg terug te keren. Op de academie wordt ontgoocheld gereageerd. Wanneer men er de vader vraagt naar de reden, haalt hij de schouders op: anderhalf uur heeft hij met Vandenhaute samengezeten. Anderhalf uur waarin het vooral over hemzelf en Woestijnvis is gegaan. Maar dat zijn zoon Konstantinos heet, wist de Anderlecht-voorzitter niet.

Ondertussen moet het ontslag van Verbeke afgehandeld worden. Dat verloopt niet zonder slag of stoot. Met een jaarloon van 550.000 euro is hij een dure vogel. Zijn ontslagvergoeding is navenant: ongeveer 1 miljoen euro, bij zijn promotie tot CEO onderhandeld met Vandenhaute. Wanneer dat bedrag Coucke ter ore komt, schiet die net niet in een Franse colère: wéér zoveel geld voor iemand die het niet waard blijkt te zijn geweest. Coucke heeft genoeg van de exorbitante ontslagpremies en laat dat aan Vandenhaute weten. Zijn beproefde tactiek is: niet betalen en er een procedureslag van maken, tot de tegenpartij er uit geldgebrek de brui aan geeft.

Vandenhaute doet wat van hem gevraagd is en belt naar Verbeke. Wat hij niet weet, is dat die net op dat ogenblik bij de clubjurist zijn ontslag zit af te ronden. Verbeke zet zijn telefoon op luidspreker, zonder het Vandenhaute te zeggen. Die begint aan een verhaal over ‘geen geld’ en ‘rug tegen de muur’, en kraakt ook de clubjurist af, zich niet bewust van wie aan de andere kant zit mee te luisteren. Het is een pijnlijke anekdote die snel rondgaat op de club, en ook tot bij Fredberg raakt. ‘Die weet nu ook met wie hij te maken heeft,’ grijnst een werknemer. ‘Vandenhaute heeft ondertussen zoveel mensen kaltgestellt dat de verhalen ook buiten de club bekend raken. WhatsApp-groepen blijven immers bestaan, met zowel werknemers als ex-werknemers. Niemand houdt zich nog in. Screenshots van gesprekken met Vandenhaute worden gretig gedeeld.’

Vandenhautes tussenkomst leidt nog tot onverwacht forse onderhandelingen met Verbeke. Uiteindelijk haalt Coucke zijn slag thuis: de ontslagen CEO bindt in. Elke euro telt nu Anderlecht in financieel zwaar weer blijft zitten. Uit de cijfers van het laatste boekjaar blijkt dat de loonlast – ondanks beloftes van het management – buitensporig blijft stijgen en het operationeel verlies zorgwekkend is. Ook bij de verloning van Vandenhaute worden voortaan vragen gesteld, zeker nu hij niet langer uitvoerend voorzitter is. ‘Wat doet hij nu eigenlijk voor dat geld?’ Vandenhaute factureert jaarlijks 500.000 euro aan Anderlecht. Dat doet hij via Huppeldepup NV, een vennootschap op naam van hemzelf en zijn vrouw Catherine Van Eylen. Dat is redelijk opzienbarend. Een sportjournaliste bij de openbare omroep die factureert aan de voetbalclub waarvan haar man voorzitter en aandeelhouder is, én waarover zij moet berichten: kan dat wel? Ja, zegt de deontologische commissie van de VRT, die zich over de kwestie heeft gebogen. Maar het betekent wel dat Van Eylen vrijaf moet nemen telkens als haar man of Anderlecht negatief in het nieuws komt – dát bedoelde Vandenhaute in ‘De afspraak’. Fijn vindt Van Eylen het niet, maar het is de consequentie van de keuze van haar man, en daar legt ze zich bij neer.

Dat Vandenhaute bepaald niet op de penning is, is nog een doorn in het oog van menig bediende op de club. Wanneer de voorzitter met Verbeke en Kompany gaat lunchen, gebeurt dat telkens in een chic Ukkels restaurant. Flessen wijn van 300 euro komen op tafel, facturen lopen op tot boven de 2.000 euro en worden netjes ingediend op de club. Daar moeten ze worden goedgekeurd door mensen wier eigen facturaties voortdurend naar beneden worden bijgesteld, omdat de club het water aan de lippen staat. Een ex-werknemer: ‘Leading by example, daar heeft Vandenhaute lak aan. Als je duur wil lunchen, betaal je dat als goedbetaalde voorzitter toch gewoon uit eigen zak? Maar nee, en ondertussen wel klagen over het dure contract van Kindermans. Terwijl Anderlecht jaarlijks 1,5 à 2 miljoen euro opstrijkt aan opleidingsvergoedingen, nog los van transfergelden. Met dat geld betaalt Kindermans zich ruim terug én hou je een academie draaiende.’

WRAAK

Ondanks de ontslagen, het gespin en de heroriëntatie van de voorzitter, gaat de supportersonrust in en rond het Lotto Park maar niet liggen. Anderlecht is nog altijd niet uit de crisis. Hoe moet het nu verder? Over zijn nieuwe rol zegt Vandenhaute in ‘De afspraak’: ‘Als uitvoerend voorzitter lag alle macht bij één persoon. Dat is niet gezond. Het is ook niet de manier waarop ik wil functioneren. Uiteindelijk heb ik die macht ook zelden gebruikt. Het liefste wat ik doe, is teams bouwen. Ik zal nu de verbindingspersoon zijn tussen het management en het bestuur. Dat is ook wat mij het best past.’ ‘Vandenhaute staat alleen,’ zegt een ex-medewerker van Anderlecht. ‘Ik heb altijd gedacht dat hij iemand was die – zoals hij zelf beweert – de kunst verstond om talent met de beste zorgen te omringen. Ik zeg niet dat hij het niet kan. Alleen: op Anderlecht heb ik het niet gezien.’

‘Vandenhaute is met de verkeerde intentie in Anderlecht gestapt,’ weet een andere ex-werknemer. ‘Hij wilde wraak, op Coucke, de man die de club voor zijn neus had weggekaapt. Door zijn oude concurrent te hulp te roepen, heeft Coucke het paard van Troje binnengehaald.’

‘Coucke had Anderlecht vorige zomer moeten verkopen,’ zegt een clubleider met oog voor het grotere plaatje. ‘Bekerfinale, derde plaats, Europees ticket: dat was een hoogtepunt. Alleen: zo hebben zij het zelf niet aangevoeld. Terwijl het dat, met de kern die ze hadden, absoluut wél was. Zie maar waar ze nu staan, zonder Kompany. Vandenhaute zag in hem een remmende factor, maar zal ondertussen wel tot het besef gekomen zijn dat Kompany net degene was die de rest boven water hield. Die trein heeft Coucke dus gemist, maar hij gaat er geen geld in blíjven pompen. Als één Belgische club niet zou misstaan in de handen van een Qatari of sjeik, is het Anderlecht. Het zou me niet verbazen mocht er al zoiets spelen. Maar één ding is zeker: binnen afzienbare tijd verkoopt Coucke. De vraag is dan of Vandenhaute dat nog zal meemaken.’

Wouter Vandenhaute antwoordde eerst niet op ons verzoek tot een interview. Hij wilde Humo pas ontvangen toen hij begreep dat de feiten in dit artikel, waarover we spraken met mensen uit alle geledingen van de club en die we toetsten bij verschillende interviewees, vragen oproepen. Maar na een gesprek van een uur was hij nog altijd niet bereid om on the record te reageren.

Wenst u te reageren op dit artikel? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: