De donkere kijk op het leven van Drake: 'De Holden Caulfield van de hiphop, zich nooit helemaal lekker voelend in zijn vel'

Voor wie zich graag vastklampt aan fysieke media: op 13 mei ligt het vierde album van hiphopper Drake, ‘Views’ geheten, in uw lokale multimediawinkel te blinken. Nee, het is niet zijn beste plaat, maar wél een uitstekende gelegenheid om eens naar de rest van zijn carrière – en zijn niet altijd ongecontesteerde persoontje – te kijken.

Hier in Vlaanderen merken we er vaak niet veel van omdat we nog steeds bezig zijn om tegen de rockbenen van Foo Fighters en co. op te rijden, maar Drake heeft zich in de laatste vijf jaar op niet zo heel subtiele wijze opgewerkt tot één van de meest succesvolle sterren aan het muziekfirmament. U gelooft ons niet? Om maar één feitje in de groep te gooien: ‘Views’ verkocht op de eerste dag in Amerika alleen al een dik half miljoen exemplaren. Beyoncé’s ‘Lemonade’ – toch geen kneusje van een release – raakt niet aan dat aantal in een hele week. Centjes komt Drake dan ook niet tekort: in het meest recente Forbes-lijstje voor hiphoppers staat híj in de top 5, en niet pakweg Pharrell Williams of Kanye West. Hij is één van de weinige artiesten ter wereld die erin slagen om het internet heel even tot stilstand te brengen: ‘Views’ sloopte ook al het Spotify-record.

Bekijk ook:

Rihanna en Drake swingen er op los tijdens 'Work' (filmpje)

GEVOELIGHEID

De meeste rappers hebben ongeveer de subtiliteit van een verroeste voorhamer. Maar Drake is een buitenbeentje. Zijn nummers gaan niet alleen over de enorme lul die tussen zijn benen hangt, maar ook over zijn diepste twijfels, gedachten en angsten.

Hij is de gevoelige jongen van de klas, de Holden Caulfield van de hiphop: een jonge kerel die het eigenlijk niet zo slecht voor elkaar heeft, maar die zich nooit helemaal lekker voelt in zijn vel en die – dat ook wel – soms een stevig potje kan zeuren. Drake vertelt niet alleen over de strippers, het goud en de roem, maar ook over de soms slepende tol die dat alles eist. Hij vertelt met een pijnlijke eerlijkheid over zichzelf en over zijn familie: ‘I hate the fact that my mom cooped up in her apartment, telling herself that she’s too sick to get dressed up and go do shit like that’s true shit.’ Het gekke: op zijn beste momenten weet hij uit die gevoelens universele anthems te puren, die ook van toepassing zijn op u en ons. Al Drakes nummers gaan in de eerste plaats over hemzelf. Zelfkennis en narcisme liggen dicht bij elkaar, maar Drake helt het vaakst over naar dat eerste, en dat levert soms wijsheid op.

INTERNET

Drakes ontboezemingen passen perfect bij het internettijdperk. Hij drukt zich uit in memes, ziet eerlijkheid en openheid als een morele plicht en is om de haverklap het slachtoffer van clevere hashtags. Zoals vorige zomer toen hij naar de US Open afzakte om zijn vlam Serena Williams op nogal overenthousiaste wijze aan te moedigen: toen Williams de wedstrijd verloor, ging meteen de hashtag #BlameDrake aan het trenden. Maar hoe graag mensen hem ook uitlachen, hij weet verdorie hoe hij het spelletje moet spelen: toen hij zonder aankondiging de fantastische mixtape ‘If You’re Reading This, It’s Too Late’ dropte, stonden op een bepaald moment alle 17 tracks tegelijk in de Billboard Top 50. En toen Drake bekendmaakte dat zijn nieuwe plaat ‘Views from the 6’ zou gaan heten – kennelijk een verwijzing naar de zonenummers van zijn thuisstad Toronto – wist geen kat waarover hij het had; pas in het internetdebat dat volgde, kreeg Toronto écht de bijnaam ‘The 6’ aangemeten. Als Drake spreekt, lacht men even in het vuistje, om daarna gewoon te lúísteren.

VROUWEN

Als er één aspect is van Drakes carrière waar men graag inkt over laat vloeien, dan is het wel ’s mans breed geafficheerde liefdesleven. Van zijn flings met Serena Williams en Rihanna over zijn – als we sommige roddelaars mogen geloven – illegitieme kinderen met serveersters en andere onenightstands, tot zijn jarenlange aanbidding van Nicki Minaj (over haar zuchtte hij ooit: ‘It look like we in love, but only on camera’). Nu zijn niet alleen Drakes relaties problematisch, maar ook de manier waarop hij er in zijn songs over uitweidt: men is er nog altijd niet uit of Drake nu een verdoken feminist is, of een vrouwenhater die voorgewende gevoeligheid als wapen gebruikt. Fun fact: in zijn oeuvre vóór ‘Views’ – iemand is dat nagegaan – heeft Drake al gezongen over maar liefst 129 verschillende, individueel benoemde vrouwen. En dat ‘individueel benoemd’ mag u letterlijk nemen: ‘The one that I needed was Courtney from Hooters on Peachtree / I’ve always been feeling like she was the piece to complete me,’ zingt hij op ‘From Time’, waarop de échte Courtney van Hooters zich enkele dagen thuis opsloot vanwege de overweldigende respons. Drake wordt in zijn songs zo vaak gekwetst door de andere sekse dat het bijna om te lachen is. Om maar te zeggen: the guy has issues.

DE PLATEN

‘Thank Me Later’ was de doorbraak, ‘Take Care’ het meesterwerk en ‘Nothing Was the Same’ de donkere, agressieve sequel waarop hij met zijn demonen afrekende. ‘Views’ zou nu zijn ode aan Toronto worden, en het magnum opus van een artiest die klaar is om definitief zijn stempel te drukken op de muziekgeschiedenis. Maar ’t is eerder het album geworden waarop Drake stilstaat, terugkijkt, een glas whisky drinkt en met bedrukt gemoed beseft dat zijn demonen alleen maar sterker zijn geworden. De twijfel en de zorgen die hem op vroegere albums tartten, slaan om in zelfhaat: géén vrolijke plaat, dus. Na de gevoelige introspectie op ‘Take Care’ en de boze triomf op ‘Nothing Was the Same’ staat ‘Views’ in het teken van zwaarmoedig negativisme: ‘Life is always on, man, I never get a break from it / Doesn’t matter where I go, I can never get away from it.’ Dat schreeuwt: tijd voor een pauze, of toch op zijn minst een herbronning.

NOAH ‘40’ SHEBIB

Geen Drake zonder Noah Shebib, kortweg 40: één van Drakes enige echte vrienden op de planeet. Shebib is een intrigerende figuur: een Libanees-Schotse producer die net als Drake uit Toronto komt, en al een goeie tien jaar met multiple sclerose opgezadeld zit. Maar hij is vooral de architect van Drakes geluid, dat dichter aanleunt bij R&B dan bij rap: meer sfeer dan vette beats, met vertraagde piano’s, vage synths en echoënde drums, nu eens warm en breed, dan weer kil en lijzig. Die stijl is de perfecte omgeving voor Drake, even geschikt voor gevoelige zang als voor spuwende rap, en werd dankbaar overgenomen door nieuwe populaire namen als Kevin Gates en J. Cole. Samen met 40 heeft Drake de hiphop niet opnieuw uitgevonden, maar wel in een nieuwe richting geduwd. (vvp)