De grote biozwendel: van Seasick Steve tot Bob Dylan, iedereen liegt mee
Onlangs ontdekte een Britse muziekjournalist dat Seasick Steve níét, zoals hij de wereld al die tijd deed geloven, jarenlang als dakloze zwerver in goederentreinen Amerika had doorkruist, levend van wat de occasionele vuilnisbak te bieden had.
'Bob Dylan heeft zoveel nonsens verkocht en is in de huid van zoveel personages gekropen dat hij wellicht zélf niet meer goed weet wie hij echt is'
Als het Seasick/Leach een kleine troost mag zijn: we waren hem, tien jaar na zijn eerste verschijning, ondertussen ook wel een klein beetje beu, én hij is lang niet de enige artiest (m/v) die op schaamtelijke wijze door de mand valt na het pimpen of oppoetsen van zijn verleden, of het verkopen van complete (al dan niet biografische) bollocks. Een kleine, heerlijk pijnlijke bloemlezing.
Taylor Swift verwees in interviews graag naar haar bekering tot de muziek als ‘een magische lotswending’: in 2002 kwam ene Ronald Cremer, een IT-specialist uit het stadje in Pennsylvania waar de Swifts woonden, bij het gezin een computer herstellen, toen hij in een hoek de gitaar van de 12-jarige Taylor zag staan. Cremer, die ook actief was als muzikant en producer, stelde de jonge Taylor voor om haar een paar akkoorden te leren, en de rest is, zoals dat heet, popgeschiedenis.
In 2015 onthulde Cremer, die blijkbaar nooit eerder was opgezocht om het verhaal te checken, dat het in werkelijkheid toch een ietsje minder magisch was verlopen: jazeker, hij was destijds een computer gaan herstellen bij het gezin Swift, maar toen gaf hij allang les aan dochter Taylor, die hij als lokaal bekende producer en muzikant niet alleen gitaar leerde spelen; hij leerde haar ook hoe ze songs moest schrijven en zichzelf als zangeres moest promoten. Haar ouders betaalden hem ook om een demo met haar op te nemen. Volgens Cremer verzon het pr-team van de zangeres het ‘magische lotswending’-verhaaltje omdat dat bij het publiek beter zou overkomen dan het verhaal van een fanatieke moeder die met alle geweld van haar dochter een beroemde zangeres wil maken en een producer-muzikant (vet) vergoedt om een paar keer per week met haar aan de slag te gaan.
Cremer plaatste in één moeite door ook nog enkele kanttekeningen bij de – hoe romantisch! – kerstboomkwekerij waar Taylor Swift naar eigen zeggen de eerste jaren van haar rozige leven doorbracht. Als de Swifts al kerstbomen kweekten, dan zal dat zeker niet voor de kost geweest zijn, betoogde Cremer: vader Scott was namelijk een telg uit een steenrijke bankiersfamilie die voor de zakenbank Merrill Lynch werkte, en moeder Andrea was marketingspecaliste bij een groot investeringsfonds, voor ze fulltime huisvrouw werd en zich op de carrière van dochterlief gooide. Het moet gezegd: niet zonder succes.
Jarenlang koketteerde de Canadese countryzangeres Shania Twain met het Indiaanse bloed dat door haar aderen stroomde. Ze was zelfs zo trots op haar afkomst dat ze zich officieel liet registreren als half-Indiaans. Tot een lokale krant uit haar woonplaats in 1996 onthulde dat haar stiefvader, Jerry Twain, een volbloed Ojibway indiaan was – haar biologische vader, Clarence Edwards, was gewoon van Frans-Ierse afkomst. Twain stond met de niet-Indiaanse billen bloot, en repliceerde dat ze dan misschien wel niet half-Indiaans was, maar wel vanaf haar tweede door een volledig authentieke Indiaan was grootgebracht en nooit anders had geweten dan dat ze deel uitmaakte van zijn familie en zijn cultuur.
‘Die erfenis zit in mijn hart en in mijn ziel, en ik ben er trots op,’ voegde ze er nog met een emotionele snik in de stem aan toe. Waarop ze een krachtige ‘ugh!’ uitstiet, en aanbood om voor haar tipi met iedereen die dat wilde de vredespijp te roken.
Echt gelogen heeft Lana Del Rey nooit, maar na haar grote doorbraak met de single ‘Video Games’ en de cd ‘Born to Die’ deed haar entourage wel héél veel moeite om op internet en sociale media alle sporen uit te wissen van de mislukte carrière die voorafging aan haar reboot als film noir-achtige levensmoeë popprinses. Als Lizzy Grant (haar echte naam) nam ze in 2008 namelijk een ep en cd op die allebei genadeloos flopten. Het vermeende toedekken van haar niet zo glamoureuze verleden leverde Del Rey op muziekblogs en -websites alvast een pak vitriool op, ook toen bleek dat ze geen arme, ploeterende outsider was, maar de dochter van een miljonair die haar tijdens haar carrière altijd financieel had gesteund. Velen vragen zich ook nog altijd af hoe ‘spontaan’ Del Reys doorbraakclip ‘Video Games’ in 2011 viraal ging op internet, en of ook daar geen uitgekiende, door pappie betaalde campagne achter zat.
Het uitlekken van haar Lizzy Grant-verleden had voor Lana Del Rey nog een vervelend neveneffect: sommigen wezen erop dat Del Rey er tegenwoordig toch wel heel anders uitzag, en ze wellicht collageen in haar lippen had laten spuiten en zelfs uitgebreid bij de plastische chirurg was langsgeweest. Iets wat de zangeres altijd met klem heeft ontkend.
Ook redelijk pijnlijk was het akkefietje tussen de exen Justin Timberlake en Britney Spears. Jarenlang cultiveerde Britbrit met volle overgave haar imago als sexy all-American virgin om plaatjes te verkopen. Toen hij in 2002 promotie maakte voor zijn cd ‘Justified’ hielp de blijkbaar nog steeds gekwetste Timberlake de Britney-fans echter uit hun droom door in interviews te onthullen dat hij het destijds wel degelijk had gedaan met Britney, en de kuise popprinses niet zo maagdelijk was als ze deed uitschijnen. Britney reageerde – in stijl – met het op zeer onverschillige wijze ophalen van haar schouders.
Wel jong, niet zó jong
Wie een jong publiek wil aanspreken, is best zelf niet te oud, lijken veel pop- en rocksterren te redeneren, en er wordt dan ook nergens meer over gelogen dan over de eigen onherroepelijk oplopende leeftijd. Een notoir voorbeeld is James Blunt. Toen de in 1974 geboren zanger in de zomer van 2005 een wereldhit scoorde met ‘You’re Beautiful’ had hij er al een carrière opzitten als officier in het Britse leger. Omdat zijn publiek grotendeels uit jonge meisjes bleek te bestaan, vond zijn platenfirma het een goed idee om in alle persberichten drie jaar van Blunts leeftijd af te doen. Een 28-jarige of een 31-jarige zanger die hen met zijn zeemzoeterige gekweel in vervoering brengt: het maakt voor een zwijmelende bakvis toch wel een heel verschil. De echte naam van de zanger is overigens – op de één of andere vreemde manier ook een heel verschil – James Blount.
undefined
'Denk je nu echt dat Jay Z een plaat op Tidal zou zetten waarop hij feestelijk in zijn hemd wordt gezet?'
Wellicht om dezelfde redenen zei Eminem in 1999 in de talkshow van Howard Stern dat hij 24 jaar was, drie jaar jonger dan hij toen in werkelijkheid was.
Liegen over je leeftijd is wel tricky als je in aanraking komt met de politie en er verslagen worden opgemaakt die in allerlei vreemde handen kunnen terechtkomen. Zo keek Nicky Minaj er zo verschrikkelijk tegen op om 30 (voor een r&b-ster stokoud) te worden dat ze steevast twee jaar van haar leeftijd afdeed. In 2011 kwam de echte leeftijd van de in Trinidad en Tobago geboren zangeres aan het licht, toen de politie voor een geval van huiselijk geweld naar een hotel in Dallas werd geroepen. Het verslag, waarin ook te lezen stond dat Minaj met een bebloede lip op haar kamer werd aangetroffen, belandde bij de roddelsite TMZ, en op slag was Minaj twee jaar ouder.
Ook last van een stevige dertigersangst had Jennifer Lopez, die in 1999 stug volhield dat ze van het jaar 1970 was. Zeer vervelend dus dat ze samen met haar toenmalige loverboy P. Diddy door de politie ondervraagd werd over een schietpartij in een club op Times Square, en haar echte geboortejaar moest opgeven. Toevallig hetzelfde als dat van Diddy. Misschien vond J. Lo het leuker om toch een jaartje jonger te zijn dan haar beroemde beau. Iets wat haar met het rijtje toyboys dat op Diddy volgde niet meer is gelukt. Lopez bleek overigens niets met de schietpartij te maken te hebben. Diddy kreeg, altijd goed om de street credibility op te krikken, wel vier klachten in verband met wapenbezit aan zijn been.
Nog iets vervelender is wat Geri Halliwell overkwam: haar naam bij de Spice Girls was officieel Ginger Spice, maar de Engelse pers doopte Halliwell al snel plagerig (en, noblesse oblige, ook wel een tikje gemeen) ‘Old Spice’, omdat ze er ouder uitzag dan de 21 die ze beweerde te zijn. Halliwell, die niet met haar bijnaam kon lachen, bleef dapper volhouden dat ze 21 was, tot haar collega Posh – Victoria Beckham, altijd al de sympathiekste van de bende – zich ‘per ongeluk’ liet ontvallen dat Ginger wel degelijk vier jaar ouder was. Van je bitchy collega’s moet je het hebben!
Wie schrijft die blijft
De wereld kent Beyoncé als een getalenteerde zangeres en performer die ook nog eens bijna al haar songs (mee)schrijft, maar dat laatste moet volgens insiders met een flinke korrel zout worden genomen. In de muziekindustrie weet iedereen dat Bey er een handje van wegheeft om altijd wel een paar woorden of minuscule details te veranderen aan een song, enkel om zich vervolgens co-auteur en (co-)producer te kunnen noemen of zelfs te claimen dat ze de song zelf heeft geschreven – en zeer lucratieve auteursrechten te kunnen opstrijken. Een praktijk die al teruggaat tot haar tijd bij Destiny’s Child, en die door onder anderen Linda Perry (die wereldhits leverde voor Pink, Christina Aguilera en Gwen Stefani) aan de kaak werd gesteld.
undefined
'Dat Beyoncé graag met andermans ideeën pronkt, weten ook de Belgische choreografen Anne Teresa De Keersmaeker en Thierry De Mey'
Mevrouw Carter beperkt zich op dat vlak overigens niet tot credits als songschrijver: op de dvd ‘I Am… World Tour’ uit 2012, volgens het persbericht haar debuut als regisseur, staat ze niet alleen vermeld als regisseur, maar ook als producer en monteur. Terwijl ze nog nooit een montagetafel van dichtbij heeft gezien, tenzij dan om te kijken hoe de werkzaamheden opschieten.
Dat Beyoncé graag pronkt met andermans ideeën weten ook de Belgische choreografen Anne Teresa De Keersmaeker en Thierry De Mey, die zich in 2011 in hun koffie (of groene thee) verslikten toen ze Beys clip ‘Countdown’ zagen: een reeks dansbewegingen daarin waren overduidelijk uit twee oude voorstellingen van hun dansgezelschap gejat. Pas nadat het Belgische duo met een proces had gedreigd, verwijderde Beyoncé (die zich naar eigen zeggen alleen maar had laten inspireren door de choreografen) de gewraakte scènes uit haar clip.
Toen Queen Bey in 2013 tijdens de inauguratie van president Obama begeleid door een militair orkest het Amerikaanse volkslied zong, oogstte haar indrukwekkende performance veel lof. Dat veranderde toen een dag later een militair verklapte dat Beyoncé niet live had gezongen en dat ook de militaire kapel op tape stond. Beyoncé poogde eerst nog te ontkennen, maar moest later toch op een persconferentie (naar aanleiding van haar optreden op de Superbowl) toegeven dat ze met een vooraf opgenomen band had meegelipt. Haar uitleg luidde dat ze een perfectioniste is en dat ze van haar optreden voor de president iets memorabels wilde maken. Verder zei ze dat ze zich normaal gezien te pletter oefent voor een optreden en deze keer helaas geen tijd had gehad om vooraf met de militaire kapel te repeteren. Omdat ze evenmin kon soundchecken, verkoos ze geen risico te nemen en met een tape mee te zingen. Overigens opende Beyoncé haar persconferentie met een – wel degelijk live gezongen – versie van ‘The Star-Spangled Banner’ die niet moest onderdoen voor haar performance in Washington.
Nogal wat mensen stellen zich ook vragen bij ‘Lemonade’, de recente plaat waarop de diva in niet altijd even bedekte termen zou verwijzen naar de problemen in haar huwelijk met Jay Z. Speculaties daarover kwamen in een stroomversnelling na het zogenaamde ‘Elevatorgate’ in 2014, een nog steeds mysterieus incident in een hotellift tussen Jay Z en Beyoncés zuster Solange. Steeds meer insiders beginnen zich openlijk af te vragen of de vermeende huwelijkscrisis niet één grote, slimme marketingstunt was om Beys comeback – het was haar eerste plaat in drie jaar – wat kracht bij te zetten en niet alleen haar verkoopcijfers een boost te geven, maar ook de streamingdienst Tidal, waarvan ze samen met Jay Z de eigenaar is. Dat laatste leek alvast te werken: nadat ‘Lemonade’ exclusief op Tidal was uitgekomen, werd de wat slabakkende app massaler dan ooit gedownload.
‘Denk je nu echt dat iemand als Jay Z een plaat op Tidal zou zetten waarop hij feestelijk in zijn hemd wordt gezet?’ klonk het bij één insider. ‘Hij staat hier 100 procent achter, wees maar zeker.’
Dat Jay Z in enkele bij de plaat horende clips te zien was – in één clip terwijl hij en zijn eega samen in bed liggen en zij over zijn bolletje aait, terwijl ze over de kracht van de genezing zingt – was voor sommigen ook veelzeggend. Wat er ook van zij, hun bankrekening is er alvast niet op achteruitgegaan: in 2016 was het powerkoppel naar schatting één miljard dollar waard.
Al is de leugen nog zo rap
Nergens is decorum, opschepperij en (een liefst zo street mogelijke) attitude belangrijker dan in de rap- en hiphopwereld, en daar hoort uiteraard af en toe een leugen(tje) bij.
'Shania Twain stiet een krachtige 'ugh!' uit en bood aan om voor haar tipi met iedereen die dat wilde de vredespijp te roken'
Zo beweerde P. Diddy (yep, daar heb je hém weer) in zijn hoogdagen ooit dat hij de eigenaar was van een privéjet – waar hij zich ook graag voor liet fotograferen – maar dat hij altijd commerciële vluchten nam omdat de brandstofkosten te hoog waren. Diddy had het, zoals wel vaker, vooral te hoog in zijn bol: iemand ontdekte namelijk dat het privévliegtuig niet van hem was en de rapper het alleen maar huurde. Per uur.
Tyga, die socialite watchers vooral kennen van zijn knipperlichtrelatie met Kylie Jenner uit de Kardashian-clan, pakte er ter onderstreping van zijn street credibility dan weer graag mee uit dat hij opgegroeid was in Compton, de stad in het zuiden van LA County waar gangs en misdaad welig tieren en waar ook het legendarische rapcombo N.W.A. vandaan kwam. In 2011 postte TMZ echter een clip uit een nooit op tv uitgezonden spelprogramma, waarin een 18-jarige Tyga vertelt dat hij in het chique The Valley opgroeide, en dat hij genoemd was naar golfgod Tiger Woods (terwijl hij altijd had gezegd dat zijn naam voor Thank You God Always stond). Tyga haastte zich om uit te schreeuwen dat zijn roots wel degelijk in Compton lagen en dat hij maar heel even in The Valley had gewoond, toevallig net in de periode dat het spelprogramma werd opgenomen.
Het maakt niet uit wat hij beweerde, sinds hij met de toen hij haar leerde kennen pas 16-jarige (en volgens sommige bronnen nog jongere) Jenner aanpapte, neemt geen hond hem nog serieus. In 2015 lekte online een naaktfoto van Tyga uit, die hij naar verluidt naar de transseksuele pornoster Mia Isabella had gestuurd. We geven het voor de aardigheid maar mee.
Nog een tikje pijnlijker verging het Rick Ross, een in Clarkdale, Mississippi als William Leonard Roberts II geboren rapper die de naam van voormalig druglord ‘Freeway’ Ricky Ross leende om te rappen over zijn wilde verleden als drugdealer en harde gangsta. Hoe wild – en vooral fake – dat verleden was, bleek toen The Smoking Gun in 2008 uitbracht dat Rick ooit nog als cipier aan de slag was geweest in een gevangenis in Florida. De rapper ontkende staalhard, ook toen de website MediaTakeOut een foto postte waarop hij in een mooi gestreken cipiersuniform staat te poseren. Volgens Ross was de foto het werk van hackers die een kiekje uit zijn schooltijd hadden gepikt en zijn gezicht in een andere foto hadden geplakt. Later doken ook officiële documenten op waaruit blijkt dat Ross wel degelijk achttien maanden als cipier had gewerkt en had ontkennen geen zin meer.
Wat er juist in de man was gevaren, is nog steeds niet helemaal duidelijk, maar in 2012 postte rapper Havoc een reeks beledigende tweets aan het adres van Prodigy, de rapper met wie hij het duo Mobb Deep vormde en die net een gevangenisstraf van drie en een half jaar had uitgezeten wegens verboden wapenbezit. Havoc tweette onder andere dat Prodigy in de bak op intieme wijze enkele collega-inmates had leren kennen en dat, ook al was het de eerste dagen wat moeilijk lopen, als niet onaangenaam had ervaren.
Toen MTV Havoc contacteerde om hem vragen wat hij daar nu juist mee bedoelde, krabbelde de rapper terug en beweerde hij dat zijn Twitter-account was gehackt via een smartphone die hij was kwijtgespeeld. Alleen jammer dat de tweets, zoals iemand snel uitvogelde, niet vanop een smartphone waren verstuurd, maar vanop een computer. Oeps!
Tussen de twee Mobb Deep-leden is het wonderbaarlijk genoeg nog goed gekomen ook: na nog wat heen en weer gedis in songs waarin ze elkaar op hiphoppende wijze van allerlei zeer vuils en lelijks beschuldigden, lieten de heren in 2013 weten dat ze het – een gesprek waar we bij hadden willen zijn – hadden bijgelegd, en samen op tournee zouden gaan. Of Havoc daarbij preventief een bord in zijn broek stak, is niet geweten.
Milli of niet?
Veruit het meest tragische verhaal is dat van Milli Vanilli, een r&b-duo dat eind jaren 80 met hits als ‘Blame It on the Rain’ en ‘Girl, You Know It’s True’ in geen tijd tot één van ’s werelds populairste popacts uitgroeide. De twee groepsleden, de Fransman Fabrice ‘Fab’ Morvan en de Duitser Robert ‘Rob’ Pilatus lieten zich het succes welgevallen, tot in 1990, na een aanzwellende stroom van geruchten, uitlekte dat de twee geen gebenedijde noot van de Milli Vanilli-hits hadden ingezongen en alleen maar als fotogeniek lippende dansers werden opgevoerd. De Best New Artist Grammy die ze het jaar tevoren hadden gewonnen, mochten ze meteen weer inleveren, hun platenfirma liet hen als een baksteen vallen en verwijderde al hun platen uit hun catalogus en een Amerikaanse rechtbank besliste – redelijk uniek – dat iedereen die de Milli Vanilli-plaat ‘Girl You Know It’s True’ had gekocht, zijn geld mocht terugeisen.
undefined
'In 1990 lekte uit dat Fab en Rob geen gebenedijde noot van de Milli Vanilli-hits hadden ingezongen'
Vooral Pilatus verteerde het schandaal zeer slecht. Hij zonk in een depressie weg, en deed in 1991 een zelfmoordpoging door zijn polsen over te snijden. Hij dreigde er toen ook mee om vanop de negende verdieping uit het raam van een hotel te springen. Na een mislukte poging tot comeback in 1992 als Rob & Fab, met een zelf ingezongen plaat waarvan er een schamele tweeduizend exemplaren werden verkocht, ging het met Pilatus van kwaad naar erger. Hij begon een lang gevecht met alcohol en drugs, en belandde in de gevangenis na veroordelingen wegens vandalisme, geweldpleging en een mislukte roofoverval. In 1998 werd Pilatus, kort na de opnamen van een nieuwe Milli Vanilli-plaat die hun grote comeback had moeten inluiden, op 32-jarige leeftijd na een overdosis dood aangetroffen. De nieuwe Milli Vanilli-plaat ‘Back and in Attack’ werd nooit uitgebracht.
Fab Morvan verging het iets beter: hij maakte in 2003 een comeback met de solo-cd ‘Love Revolution’, waarop hij in één nummer een eresaluut brengt aan Pilatus, en houdt zich tegenwoordig behalve met deejayen ook bezig met schrijven, schilderen en het ontwerpen van kleren. En af en toe een karaoke met de vrienden, gokken wij.
De hand van de meester
Er is echter niemand die méér bedreven is in het mengen van feit en fictie, het verzinnen van anekdotes en het – tot grote frustratie van de fans die hem als een heiland en profeet zien – ijverig rondspuiten van biografische mist dan Bob Dylan. In de loop van zijn inmiddels een halve eeuw omspannende carrière heeft Bawb met kenmerkend uitgestreken gezicht zoveel nonsens verkocht en is hij in de huid van zoveel verschillende personages gekropen (van de visionaire bard, de folkprofeet en de cryptische tekstdichter tot de born again Christian, de countrychroniqeur en – recent nog – de doorrookte barcrooner) dat hij wellicht soms zélf niet meer goed weet wie hij echt is. Groot waren bij fans en Dylan-specialisten dan ook de verwachtingen toen in 2004 ‘Chronicles: Volume One’ verscheen, het eerste deel van zijn al lang aangekondigde memoires. En minstens even groot bleek de teleurstelling, want in plaats van één en ander uit het verleden te verduidelijken en wat raadsels op te helderen, riep het boek vooral nog méér vragen op. Alsof Dylan een plagerig kat-en-muisspelletje speelde met zijn exegeten – zoals hij al vaker heeft aangegeven: niet meteen zijn favoriete mensensoort.
undefined
'Dylan-kenners merkten dat 'Love and Theft' uit 2001 vol staat met citaten uit een boek over de Japanse maffia'
Hoe ver de zanger daarin gaat, blijkt uit de nijvere onderzoekingen van Scott Warmuth, een Dylan-fan die Dylans werk al meer dan tien jaar meticuleus uitvlooit. Warmuth ontdekte dat ‘Chronicles’ letterlijk aaneenhangt van de (soms woordelijk, soms in bewerkte vorm overgenomen) citaten uit literaire werken van onder anderen H.G. Wells, Jack London, Ernest Hemingway and F. Scott Fitzgerald, maar vaak ook uit obscure of grappige bronnen als een reisgids over New Orleans, een nummer van het Amerikaanse weekblad Time uit 1961 of het boek van ‘Showgirls’- en ‘Basic Instinct’-scenarist Joe Eszterhas over het Monica Lewinsky-schandaal. Maar ook voor een quote uit Mark Twain, oude klassieken als Ovidius, Vergilius of Homerus of een obscuur zelfhulpboek draait Dylan zijn hand niet om.
Dat geldt overigens ook voor zijn songs: Warmuth en andere exegeten ontdekten dat de plaat ‘Love and Theft’ uit 2001 vol staat met citaten uit een (nergens in de credits vermeld) boek over de Japanse maffia en de songteksten van ‘Modern Times’ (2006) wemelen van de al dan niet subtiele verwijzingen naar het werk van Henry Timrod, een vergeten dichter uit de Amerikaanse Burgeroorlog.
Het onderzoekswerk van Dylan-kenners als Warmuth (wiens bevindingen allemaal na te lezen zijn op zijn blog en op Pinterest) heeft onder muziekliefhebbers ondertussen al tot grote discussies geleid: sommigen vinden dat het toch wel een serieuze smet werpt op Dylans reputatie als groot en relevant tekstdichter of beschuldigen hem zelfs ronduit van plagiaat, anderen zien het dan weer als een bevestiging van de eeuwige speelvogel en meester der mystificaties die Dylan is, of wijzen erop dat (zie bijvoorbeeld ook T.S. Eliot) knippen en plakken met andermans teksten een literair spel van alle tijden is.
De Neus zelf liet er zich in een interview met Rolling Stone in 2012 een zeldzame keer over uit: hij stelde enigszins geprikkeld dat citeren nu eenmaal een traditie is die bij songschrijven hoort en dat alleen ‘wussies and pussies’ zich over dat soort dingen druk maken. ‘In folk en jazz wordt citeren vanouds als een rijke en verrijkende traditie beschouwd,’ zei hij nog. ‘Dat is zo. Dat is zo voor iedereen, behalve voor mij. Voor mij gelden blijkbaar andere regels.’
Dylan, van wie geweten is dat hij een verzamelaar is van rare boekwerken en teksten, heeft er ook nooit een geheim van gemaakt dat hij vaak akkoorden en teksten van folk- of bluestraditionals in zijn eigen songs verwerkte, net als klassieke poëzie, bijbelcitaten of oude krantenartikelen.
Veelzeggend: op de vraag naar welk moment in de gescheidenis hij zou willen terugreizen, antwoordde hij dat hij zou willen zien hoe Houdini in 1912, geboeid aan handen en voeten, in een dichtgenagelde houten krat in de East River wordt gedropt. Voor wie hem niet mocht kennen: Harry Houdini was een geniale illusionist en ontsnappingskunstenaar die zijn publiek telkens met de spectaculairste en meest ingenieuze stunts op het verkeerde been wist te zetten.
Als Steve Leach een beetje slim was geweest, had hij gewoon gezegd dat zijn verzonnen bio als een hommage aan de oude meester was bedoeld.
