De Held - De Held

Op de middelbare school was Jo Jacobs mijn beste vriend. Ik weet nog toen hij zei dat hij muziek maakte, en dat hij zich De Held noemde.

Aan dit debuut is hij in 1998 begonnen, zegt hij, maar terwijl de meeste artiesten die jaren aan een plaat werken de songs met al hun opgestapelde ideeën versmachten, etaleert De Held een soberheid en openheid die platen als ‘Sea Change’ van Beck of - dichter bij huis - 'Eleonore' van The Bony King of Nowhere uitstralen. Isbells kan ook, maar ligt te zeer voor hand: frontman Geätan Vandewoude bleek voor Jacobs de juiste man aan de knoppen te zijn.

‘De Held’ telt dertien mooie kleine liedjes, die af en toe langer dan vier minuten mogen duren. De Held zingt in het Nederlands, maar bezondigt zich niet aan grootspraak, nergens aan navelstaarderij of zelfs poëzie.

Tekstueel houdt hij het zo beknopt als het kan, en nergens zingt hij zijn onderwerp vast in een hoek. Waardoor ‘De Held’, afhankelijk van de gemoedstoestand van de luisteraar, de ene keer een opgewekte plaat is, en de andere keer een sombere.

Ik ga de liedjes niet opsommen, maar ‘Vroeg donker’, ‘Hebbewil’, en vooral ‘Mensen vallen altijd tegen’ vind ik songs voor de eeuwigheid.

Het debuut van De Held is een perfecte plaat voor in de auto, traag op de autosnelweg, met het asfalt nat voor de ogen. En voor vele andere gelegenheden. Goeie bal, Jo.