De hoogte- en dieptepunten van de vrijdag op Best Kept Secret: Alt-J speelde zonder bezieling, Mavis Staples schitterde

Op echte kleppers als The Strokes en Nick Cave & The Bad Seeds was het nog wachten tot het weekend, maar na twee geschrapte edities was het een blij weerzien met Best Kept Secret. In de Beekse Bergen herinnerden vooral Mavis Staples, Jessie Ware en Jamie xx ons eraan hoezeer we dit festival hadden gemist.

Drie jaar was het wachten op een nieuwe editie van Best Kept Secret, en toen het eindelijk zo ver was, waren we vergeten dat je op een festival al eens moet aanschuiven om te parkeren. Niet lang voor Merol ‘Hou je bek en bef me’ door podium Two liet rollen, zo vermoeden we, weerhield elementaire beleefdheid ons ervan om ‘Hou je bek en rij door’ te mompelen. Zij het plezier van orale seks, wij de ellende van een parkingprocessie.

Best Kept Secret 2022 - de eerste editie sinds 2019 - kwam in zijn geheel traag op gang, als een kabbelend beekje dat uitmondde in een stil meer, zoals dat naast het hoofdpodium. Headliner Alt-J (★★☆☆☆) zou de boel echter niet aan het kolken krijgen. In de laatste rechte lijn werd een blik publiekslievelingen uit hun inmiddels tien jaar oude debuut An Awesome Wave opengetrokken, met enig succes: ‘Taro’ en de waardige afsluiter ‘Breezeblocks’ werden netjes meegezongen. Maar het mocht wel ietsje meer zijn.

Alt-J lijkt een band te zijn die té zelfbewust is voor zijn eigen goed. Vernuftig zijn hun songs wel, maar op Best Kept Secret (en niet alleen daar) misten ze te vaak bezieling. Voor de gitaarlicks op hun laatste plaat The Dream, waarvan ‘Bane’ voorzichtig de show mocht openen en ook ‘The Actor’ de revue passeerde, lijkt zanger-gitarist Joe Newman de mosterd te hebben gehaald bij Ennio Morricone, maar het publiek temmen of opzwepen met zes snaren lukte hem niet. Pas als de complexiteit naar het achterplan verdween en de dreunende synthbas van ‘Fitzpleasure’ en ‘Chicago’ de dienst mocht uitmaken, gebéurde er iets. Zij het te weinig om van een waardige headliner te spreken.

Eerder op de avond had Mavis Staples (★★★★☆) nochtans een missieverklaring uitgesproken. “We zijn naar hier gekomen om jullie vreugde en geluk te brengen. Let loose and let go!” Om dan vervolgens feilloos de daad bij het woord toe te voegen. 82 jaar is ze inmiddels, maar de swag droop van ‘Who Told You That’, én van de covers die de zangeres van The Staple Singers zich helemaal eigen maakte. ‘Slippery People’ van Talking Heads was het hoogtepunt van de set en bij Buffalo Springfields ‘For What It’s Worth’ zong u zo goed mee dat Staples prompt het hele Best Kept Secret-strand wilde meenemen naar de studio om het nummer op te nemen.

Niet dat de zanderige vlakte voor One, zoals het hoofdpodium hier nog steeds heet, op dat moment vol stond. Staples, een zelfverklaarde ‘Soldier in the Army of Love’, liet het niet aan haar hart komen, placeerde enkele danspasjes die op gejuich werden onthaald, en had een bluesband bij voor wie het niet zo veel uitmaakt of ze in een donkere club of een open weide speelden. Ze liet haar achtergrondzangeressen en gitarist schitteren terwijl ze zelf even uitrustte, om weer helemaal tot leven te komen in de extatische afsluiter ‘I’ll Take You There’, waarna ze verklaarde dat ze optreden na 74 jaar nog niet beu was. “Jullie hebben het laatste van mij nog niet gezien.” Mavis Staples: het best denkbare argument voor het optrekken van de pensioenleeftijd.

Licht ontvlambaar

Aan het andere uiterste van het leeftijdsspectrum zat de 24-jarige Genesis Owusu (★★★★☆), en hij zat ook aan het andere uiterste van het festivalterrein: wie van One naar The Secret, zoals het derde podium tegenwoordig heet, wil geraken, moet een vijver over (via een brug, welteverstaan) en rekent best wat tijd in. Gelukkig waardeerde deze Ghanees-Australische eclecticus onze inspanningen, en bedankte hij met een opzwepende en behoorlijk gevarieerde show. Als iemand aan Owusu de meerkeuzevraag ‘Hiphop, soul of r&b?’ voorlegt, antwoordt hij simpelweg ‘Ja’. Hij naait al die genres aan elkaar met een naald die in bravoure is gedoopt.

Konden opener ‘The Other Black Dog’ (pompende hiphop) en het daarop volgende ‘WUTD’ (een puike soulsong die een liveband miste) nog niet helemaal overtuigen, dan veegde Owusu in de daaropvolgende veertig minuten alle twijfels weg. Tegen dat ‘Don’t Need You’ het slotakkoord bereikte, dansten de eerste rijen van The Secret, een kleine, smalle tent die vervolgens licht ontvlambaar bleek. Genesis Owusu heeft een geweldige naam, en u doet er goed aan die te onthouden.

Bij zulke opzwepende concerten in de tenten werden de smetvrees en agorafobie waarmee corona ons na twee jaar leek te hebben opgezadeld, vakkundig naar de vuilbak verwezen. In de Two-tent stonden God en Klein Pierken lekker dicht op elkaar geplakt om zich vanaf de vooravond geheel roekeloos de pleuris te dansen. Zulks lukte aardig met Altın Gün (★★★☆☆): wereldberoemd in Nederland en al jaren vaste klant op Best Kept Secret. Dat de Turks-Nederlandse band alle vertrouwen had in zijn fans merkten we aan het feit dat prijsbeest ‘Yüce Dağ Başında’ al vroeg in de set zat, het radiohitje dat ook bij ons wat potten brak. Zeer amusant om een volle tent te zien shaken op dit potje poppy psychedelica.

In diezelfde tent fonkelde en glitterde de Noorse Sigrid (★★★☆☆) even later dat het een lust was, mede dankzij haar flashy, onvermurwbaar shiny outfit. Sceptici zullen haar wegzetten als een Dua Lipa van den Aldi, maar haar clevere hitjes ‘Don’t Kill My Vibe’ en ‘Strangers’ lieten de joligsten onder de fans keurig hotsen en botsen. Dank u wel Scandinavische gründlichkeit. Ze kreeg de tent evenwel niet vol. Misschien is Sigrid te jong voor het BKS-publiek? Het is een vraag waarmee wij de doorsnee Mavis Staples-fan niet durven aan te klampen.

Nachtclubdansers

Een pak gesofisticeerder ging het eraan toe bij Jessie Ware (★★★★☆). De Britse slalomde vaardig tussen de extravaganza van Róisín Murphy en de kitsch van Kylie zonder aan eigenheid in te boeten. Met haar vier hypercool ogende nachtclubdansers waagde ze zich aan strakke choreografieën of ze shakete sensueel in heur uppie terwijl ze op fenomenale wijze de hoogste noten bleef halen. Haar popklassieker ‘Wildest Moments’ gonsde van de gospel, ja, maar ook recente discosongs zoals ‘Ooh La La’ en ‘Hot N Heavy’ vonkten naar behoren. Het publiek lustte er pap van. Alleen jammer dat de beats vanop één of andere harde schijf werden afgespeeld. Was het te duur om een goeie elektroband mee op sleeptouw te nemen? Nu ja, wie het aandurft ‘I Feel For You’ van Prince te coveren, verdient hoe dan ook een pluim.

Minder vlot liep het bij Leon Bridges (★★☆☆☆) op het hoofdpodium. De Amerikaanse soulzanger liet de retro-r&b die voor zijn doorbraak zorgde achterwege, evenals de funkvibes waarmee hij ooit de popmarkt probeerde te veroveren. In de plaats kregen we iemand die eruit zag als een wereldwijze consciousrapper uit de nineties maar die niet verder kwam dan wat stuurloze bluespop. ‘Smooth Sailing’ turnde hij om tot potsierlijke southern rock die de charmes van het liedje nekte. ‘Motorbike ‘ was een zootje. De morsige geluidsmix met een te luide, zompige bas hielp evenmin. Net toen ‘Brown Skin Girl’ over z’n slepende ritme dreigde te struikelen, mikte Bridges een kwak afrobeat in de punch die de song prompt vleugels gaf. Nu ja, erg veel beterschap kwam er niet. De Khruangbin-collab ‘C-Side’ klonk lusteloos, vol chaotisch galmende instrumentpartijen. Het hitje ‘Texas Sun’ sprankelde dan weer wél, gek genoeg. Geweldige zanger, daar niet van, maar op BKS deed de wisselvalligheid hem de das om.

Het was uiteindelijk Jamie xx (★★★★☆) die zich de Hilvarenbeekse nacht toe-eigende. Onder een volle maan knikkerde de Britse dj zijn beats de Two in alwaar die als bowlingballen de nachtraven omverkegelden. Wij huiverden prettig bij een melancholische stemsample van Oliver Sim, Jamie’s collega bij The xx, om een ademstoot later te worden platgewalst door superbe techno, rave, soca, Miami bass, eightiespop en kletterende UK garage. Een superbe peppil voor wie zich op de zijpodia nog tot 4 uur ‘s ochtends een verschot wilde feesten.

“Let loose and let go”, had Mavis Staples ons toch op het hart gedrukt? Missie geslaagd.

(DM)