De hoogte- én dieptepunten van Jean Blaute, muzikant en mediafenomeen: 'Het songschrijven laat ik beter aan anderen over'

Jean Blaute heeft als producer net de laatste hand gelegd aan het nieuwe album van Jasper Steverlinck, en intussen heeft hij op 1 maart jongstleden ook de pensioengerechtigde leeftijd bereikt.

Het lijstje bevat de hoogtepunten uit zijn beroepsleven, de highlights voor het donker, en de mensen die daar een rol in hebben gespeeld. Die man, opgegroeid in een muziekwinkel in het Zuid-Oost-Vlaamse stadje Zottegem, is multi-instrumentalist, producer en een sleutelfiguur in de Belgische popmuziek. Laat ik hem, om misverstand te voorkomen, maar op de man af Jean Blaute noemen. Hij heeft als producer net de laatste hand gelegd aan het nieuwe album van Jasper Steverlinck, en intussen heeft hij op 1 maart jongstleden ook de pensioengerechtigde leeftijd bereikt.

Jean Blaute «Ik krijg nu 1.200 euro per maand, en ik mag bijverdienen. Ik ben dus met pensioen, maar ik doe gewoon dankbaar voort. Muziek is nog altijd de hoofdzaak in mijn leven, en daar zal mijn pensioen niets aan veranderen. Ik heb nooit aan een carrière gedacht, maar achteraf gezien blijk ik er wel één te hebben. Telkens als het wat minder ging in de muziek, kon ik wel iets doen voor radio of televisie. En door de muziek heb ik me altijd op tijd aan de televisie kunnen onttrekken: vóór ik last kon krijgen van het BV-schap. Het heeft me dus doorgaans meegezeten.

»Ik denk dat ik zo’n dertig gouden platen heb. Die stonden in een berghok in mijn woning in Leest, ik keek er niet naar om. Maar Francia wilde ze per se in huis ophangen, en pas nu hebben ze betekenis voor mij: omdat zíj ze opgehangen heeft. Voor de rest heb ik altijd mijn best gedaan, meer kan ik niet doen.

»Mijn talent is: weten waar het talent zit, en ermee overweg kunnen. Ik denk dat ik het talent van muziekmensen – en dat zijn niet altijd muzikanten – kan verbeteren. Ik kan Jasper Steverlinck de plaat helpen maken waar hij van droomde. Ik mag dat zeggen, want hij heeft het me zelf al wel honderd keer gezegd (lacht).»

HUMO Bijna drie jaar geleden ben je met Francia getrouwd. Je mag wel zeggen dat je een nieuw leven bent begonnen.

Blaute «Ik hoop dat ik Francia, die twintig jaar jonger is dan ik, niet te veel zal moeten ontgoochelen, en nu heb ik het niet over bedprestaties, want daar spreek ik met niemand over. Voor de rest verwacht ik niet veel. Ik ben nooit verwachtingsvol geweest, I go with the flow, al mijn hele leven lang. En ik doe mijn best om niet te veel over mezelf na te denken. Ooit heb ik te vaak en te diep over mezelf nagedacht, en daar kwam alleen maar vertwijfeling van, en bitterheid. Nu heb ik daar dus geen last meer van.»

De musical ‘Peter Pan’ – NTG, 1984

HUMO Laten we dit gesprek beginnen met Peter Pan, de jongen die niet volwassen wilde worden, laat staan gepensioneerd.

Blaute «De theaterregisseur Jean-Pierre De Decker (1945–2001), een oude kennis, belt mij op een dag op en zegt dat hij van het boek ‘Peter Pan’ van J.M. Barrie een musical zou willen maken: ‘En jij maakt de muziek.’ ’t Klonk meer als een bevel dan als een verzoek. ‘Jij bént Peter Pan,’ zou hij me later zeggen. De tekstschrijver was Jan De Vuyst, die alle hits van Isabelle A heeft geschreven, en ook de teksten van de bijzondere, door Marc Moulin geproducete plaat ‘Jus d’Orange’ van Lieven Coppieters. Voor er één noot van ‘Peter Pan’ geschreven was, hebben we er eindeloos over gepalaverd, en daar kwamen sloten wijn aan te pas. De pijnlijkste vraag voor zowel tekstschrijver als componist was: ‘Wie begint er?’ Gelukkig is Jan De Vuyst begonnen, waardoor hij mij gered heeft: ik hoorde in ieder geval meteen muziek in wat hij schreef, en daarna schoten we merkwaardig snel op. Ik ben een deadlinemasochist, waardoor ik weleens moet liegen aan de telefoon: ‘’t Is klaar, hoor. Nog een paar kleinigheidjes…’ Terwijl ik er nog aan moet beginnen. Ik weet dat ik de dag voor ik drie liedjes moest laten horen in het NTG nog snel die drie liedjes heb geschreven (lacht).»

HUMO Wat zou Jean-Pierre De Decker bedoeld hebben met ‘Jij bént Peter Pan’?

Blaute «Ik moest erom lachen toen hij dat zei, maar mijn toenmalige vriendin, die er ook bij was, zei: ‘Inderdaad.’ Ter voorbereiding van de musical heb ik ook over het peterpansyndroom gelezen: de weigering om volwassen te worden, bindingsangst, een zekere verkleefdheid aan de moederfiguur: ik herkende dat allemaal wel. Zeker toen. ’t Komt voor in de beste families. Jean-Pierre kende mij al toen ik 20 was en zeer onvolwassen. En vrijpostig. Ik kwam daar geweldig mee weg toen, ik wond iedereen om mijn vinger. Ik nam mensen in mijn universum op, en ik vloog met ze weg. En in wie ik toen was, zal Jean-Pierre wel Peter Pan hebben herkend.»

‘De bende van Wim’

Blaute «Een gewaagde casting. Voor we aan dat tv-programma begonnen, sprak Wim Opbrouck me met ‘meneer Blaute’ aan: we kenden elkaar dus niet. We zijn twee keer drie maanden met elkaar onderweg geweest, zodat we vrienden zijn geworden. Dat programma ging over dezelfde soort camaraderie die je als band on the road beleeft. De hele tv-ploeg bestond uit mannen, op de producente na. Zij kwam af en toe langs en Michiel Hendryckx werd verliefd op haar. Toen we in 2001 aan dat programma begonnen, verging het me niet zo goed in het leven: kort voor we zouden vertrekken, stierf mijn vader – hij is 72 geworden – en in diezelfde periode liep mijn relatie stuk. En dan gaat het automatisch ook niet zo goed met de muziek.»

undefined

'Wat Clouseau doet, is waarachtig, wat ik niet van De Romeo's kan zeggen'

HUMO Nu we het over tegenspoed hebben: in Cardiff werd je motor gestolen. Heb je daar ooit nog iets over vernomen?

Blaute «Neen, die was definitief vermist. Hij stond geparkeerd bij een clubhuis van gepensioneerde mijnwerkers, die een koor hadden dat voor ons een prachtige versie van ‘Delilah’ van Tom Jones zong. En intussen is die motor, een Ducati die het productiehuis in bruikleen had, waarschijnlijk vliegensvlug in een bestelwagen geladen. Vermoedelijk door types die ons al een hele tijd in de gaten hielden. We hadden toen nog één aflevering voor de boeg. Ik mocht achterop bij Wim, wat een dramatisch effect sorteerde. Jongens helpen jongens: dat zat er ook in. Aangezien televisie voor driekwart gelogen is, geloofden veel mensen niet dat die motor daadwerkelijk gestolen was. Maar ’t zou bepaald ziekelijk zijn om zoiets na te spelen.»

Patrick De Witte, alias (pdw)

HUMO Later maakte je deel uit van de Stelvios, een motorclub die onze betreurde vriend Patrick De Witte in het leven riep.

Blaute «Ik mis Patrick verschillende keren per dag, want sinds het einde van de jaren 90 had ik minstens vijf keer per dag contact met hem: sms’en, mailen en bellen. Naar onnozele tv-programma’s kijken – niet zelden jodelprogramma’s op de Duitse tv – en intussen onze bevindingen en impressies naar elkaar sms’en. Maar we werkten ook weleens in alle ernst samen: ik heb muziek geschreven voor de tv-programma’s van zijn productiehuisje. Motorclub de Stelvios lukte ongelofelijk goed, terwijl ik voordien nog het liefst in m’n eentje reed. Onze eerste serieuze rit was de beklimming van de Stelvio in Italië – vandaar de naam. Bij de Stelvios was het stoppen onderweg even belangrijk als de rit zelf. Ik heb me vaak bijna bepist van het lachen in het gezelschap van Patrick. Ik mag wel zeggen dat ik kind aan huis bij hem was: ik heb weleens een oudejaarsavond met zijn gezin doorgebracht.»

HUMO Heb je ooit gedacht dat je voor de rest van je leven alleen zou blijven?

Blaute «Ja. Ik ben 13 jaar alleen geweest. Ik ben graag alleen en kan dat ook goed. Ik zoek op tijd en stond zelfs een zeker isolement op, maar de eenzaamheid mag het niet overnemen van het graag-alleen-zijn. Ik merkte dat ik contact met de buitenwereld ging mijden. Mijn kinderen wezen me daar ook op. Ik speelde thuis steeds minder muziek, en dan zit het goed fout. Maar ik heb me niet aangemeld op datingsites en ik bezocht ook geen vrijgezellendiscotheken. Ik ben wel blijven optreden – met Roland, met Paul Michiels – en dat heeft me van het kluizenaarschap gered. Ik sta nog altijd graag op het podium om de mensen te tonen wat ik kan.»

Boudewijn de Groot: ‘Achter glas’

HUMO Je hebt ‘Achter glas’ geproducet, zijn recentste album. Een nogal beladen plaat waarop zijn jonggestorven moeder en de nogal moeilijke verhouding met zijn vader een rol spelen. Hij was ook erg tevreden over je werk: zijn beste ervaring in de studio ooit, zei hij zelfs. Hij is, denk ik, een niet zo toegankelijke man. Ik heb hem twee keer geïnterviewd, en telkens weer was ik blij dat het interview voorbij was. En hij ook wel.

Blaute «Ik ben ook erg tevreden over die productie. Ik ken Boudewijn heel anders, namelijk als iemand die superopen is. Wel afwachtend. Hij laat iedereen uitgebreid uitspreken voor híj z’n zegje doet. We kennen elkaar al heel lang en we hadden twintig jaar geleden al kunnen samenwerken. Hij heeft nauwgezet rekening gehouden met mijn suggesties over zijn zangpartijen. De relatie tussen artiest en producer moet op wederzijds vertrouwen berusten, en misschien zelfs ook op wederzijdse bewondering. Als producer oefen ik voor de rest geen gezag uit. Ik zal altijd wel meer een coördinator zijn dan dat ik de baas speel in de studio. Ik kan iets wat de mensen die met mij werken niet kunnen, en zij kunnen dan weer iets wat ik niet kan: in het geval van Boudewijn is dat songs schrijven.»

HUMO Kun jij dat niet?

Blaute «Ik heb wel veel muziek geschreven – thuis heb ik honderden demo’s – maar een songwriter ben ik eigenlijk niet. Ik heb al heel vroeg beseft dat ik dat beter aan anderen overlaat.»

‘Hello young lovers’

HUMO Honderden demo’s, zeg je.

Blaute «Ik ben slordig geweest, en heb dan ook heel veel materiaal laten slingeren. Eén keer heb ik een instrumentale plaat uitgebracht: ‘Hello Young Lovers’. Ze is belangrijk in mijn muzikale ontwikkeling en ik ben er nog altijd trots op. Er speelden geweldige muzikanten op mee: Philip Catherine, Bruno Castellucci, John Ruocco, Jean-Marie Aerts… Die plaat is allang niet meer verkrijgbaar, en daar moet ik dringend iets aan doen. Ik heb de tapes in mijn bezit. Dat betekent dat ze niet langer eigendom zijn van één of andere platenfirma.»

undefined

'Ik ben een eeuwige student, en die leergierigheid stuwt me vooruit'

undefined

Clouseau

Blaute «Ik heb ná de Clouseau-mania vier albums van Clouseau geproducet. Ik was indertijd gevraagd voor hun debuutplaat, maar dat aanbod had ik afgeslagen. Ik had ‘Brandweer’ te horen gekregen, hun eerste singletje, en ik dacht uit de grond van mijn hart: ‘Wat een ongelofelijke bullshit’. Willy Sommers met een rock-’n-rollpiano: daar trap ik niet in, hoor (lacht).

»Later, nadat ze ook een mislukt avontuur in het Engels achter de rug hadden, vroeg EMI mij om hun nieuwe Nederlandstalige plaat te producen. Iemand die het beste met me voorhad, zei me toen: ‘Jean, je gaat de Titanic producen’. En dat vatte ik dan weer als een stimulans op. De broers Wauters hadden me tijdens voorafgaande gesprekken enorm weten te charmeren: sympathieke, zeer correcte gasten, die doen wat ze kunnen en vooral: ze liegen niet. Wat ze doen is waarachtig, wat ik niet van De Romeo’s kan zeggen. Sam Gooris is dan weer wel waarachtig, wat nog niet betekent dat ik zijn producer wil worden. Maar goed, ‘Doorgaan’ kwam uit, en hoewel Clouseau toen een abonnement had op ‘Tien om te zien’ flopten alle singles van die cd. ‘Afscheid van een vriend’ stond ook op die plaat – ik had het bijna niet opgenomen, omdat ik het zo larmoyant vond. Uiteindelijk werd het toch als single uitgebracht, omdat er geen andere keuze meer was: het heeft twaalf weken op nummer één gestaan! En Clouseau telde weer mee. En ze vroegen me keer op keer terug.

»Clouseau is het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan: ze hadden geen eigen verhaal als bijvoorbeeld Hugo Matthysen & De Bomen of De Mens of Raymond van het Groenewoud. Clouseau lag braak en was vooral: een hoop twijfels. Voor het album ‘Oker’ heeft Hugo Matthysen voor tekstdokter gespeeld, en voor ‘Adrenaline’ heeft Frank Vander Linden dat gedaan. Ik wilde kromme en stroeve zinnen voorkomen. Ik weet nog dat jij naar aanleiding van ‘Doorgaan’ schreef dat Jean Blaute, ‘anders wel een taalmannetje’, één en ander over het hoofd had gezien.»

HUMO Ongelukkige regels zijn een blijvende smet op de Vlaamse klassieker ‘Rozane’ van Wim De Craene. Zonde, want het is een geweldig nummer. Behalve geproducet heb jij die song ook prachtig gearrangeerd.

Blaute «Wim De Craene was buitengewoon koppig. In de studio zong hij ‘gerariums’ in plaats van ‘geraniums’. ‘Dat zeggen ze misschien in je woonplek Wetteren,’ zei ik, ‘maar het klopt niet’. Hij geloofde me niet. Ik heb toen de Van Dale laten aanrukken in de studio, en nog was hij niet helemaal overtuigd.»

Roland Van Campenhaut

Blaute «Hij is zowel een oude nonkel, een leermeester, een gids als een inspirator voor mij. In mijn jeugd waakte hij over mij in de boze wereld van seks, drugs en rock-’n-roll. Dat geloofde niemand in die tijd, en nu nog steeds niet, maar toch droeg hij zorg voor mij. In mijn geboorteplaats Zottegem zou hij, toen ik 17 was, op een zondagmiddag optreden in Toot’s Jazzclub. Hij kwam niet opdagen, waardoor hij zijn reputatie van bohemien alle eer aandeed. Dat hij er niet was, versterkte bovendien de hype: ‘Hij speelt alleen maar als hij er zin in heeft,’ hoor ik een plaatselijke blueskenner nog zeggen. Een week later kwam hij wel, en z’n optreden met The Blues Workshop was magisch. Ik zag hem en dacht: ‘Dat wil ik doen. En liefst nu al.’ Ik heb altijd geweten dat ik iets in de muziek zou betekenen, hoewel ik op school – de Latijn-Griekse – natuurlijk richting universiteit werd geduwd. Nadat ik Roland had gezien, dacht ik ook: ‘Ik blijf niet als local hero in Zottegem’. Na zijn optreden kwam Roland bij ons zitten – mijn ouders waren daar toen ook. En het duurde niet lang of hij kwam geregeld bij ons logeren – soms leek het zelfs alsof hij bij ons ingetrokken was.»

undefined

'Drs. P en ik hebben geregeld het bed gedeeld'

‘Sursum Corda’ (1973), ‘Middelpracht en Eeuwse Praal’ (1975), Drs. P

HUMO Met wijlen Dree Baekelandt en de geweldige Kate, née Griet De Bock, heb je in Kate’s Kennel gezeten, een verneukeratieve en balorige popgroep waar ik in mijn prille jeugd fan van was. En een tijd later – ik was nog altijd pril – acteerden en zongen jullie in het toenmalige keldertheater Arca in Gent in de hilarische programma’s ‘Sursum Corda’ en ‘Middelpracht en Eeuwse Praal’ van de grote plezierdichter Drs. P.

Blaute «Laat ik het eerst even over Dree Baekelandt hebben, naar wie ik altijd geweldig heb opgekeken. Hij was de man van Kate en een gevatte, zeer artistieke mens waar ik heel veel van heb geleerd, vooral hoe ik naar de mensen moest kijken, en hoe ik ze vervolgens moest parodiëren. In die tijd zaten wij in de cabaretsfeer. Jo Decaluwe, directeur van Arca, heeft ons aan Drs. P voorgesteld, wat een meesterlijke zet bleek. Drs. P is vorig jaar op 94-jarige leeftijd overleden, maar toen ik hem in het begin van de jaren 70 voor het eerst ontmoette, dacht ik dat hij al 94 was. Ik had nog nooit een liedje van hem gehoord, maar bij onze eerste ontmoeting dacht ik al na een halfuur: dit wordt magisch. Ik werd als het ware halsoverkop verliefd op die man, en ik moest vreselijk lachen om die ouwelijke en allermerkwaardigste Hollandse meneer met zijn kraakstem en zijn archaïsche taalgebruik. Hij sprak van ‘korte toneeltjes’ en ‘tableaux vivants’ en ik had er meteen zin in. En Drs. P, die officieel Heinz Polzer heet, is een heel goede vriend van mij geworden. Ook van mijn ouders, bij wie hij, na Roland, heel vaak heeft gelogeerd. Ik heb in alle eerbaarheid geregeld het bed met hem gedeeld, bij gebrek aan beschikbare bedden. Op een keer ben ik om 6 uur ’s ochtends met Drs. P en Ivo de Wijs bij mijn ouders binnengevallen. Ik heb toen nog voor dag en dauw wijn uit de kelder gehaald, en in onze winkel platen gedraaid. Ivo zou wel op de sofa slapen en Heinz en ik zouden zoals vaker mijn bed delen. Rond acht uur ’s ochtends viel mijn moeder in paniek mijn kamer binnen, waar ik met Drs. P te rusten lag: ‘Jean! Jean! Wie ligt er in de etalage?’ Strontzat had Ivo de sofa niet gevonden en had hij zich dan maar in de etalage genesteld. Tot jolijt van de schoolgaande Zottegemse jeugd.

»Heinz koesterde zijn personage Drs. P, omdat het hem een comfortabel leven bood – hij kon erachter schuilgaan. Ik ben ervan overtuigd dat er weinig mensen zijn die Heinz beter hebben gekend dan ik.»

HUMO Over zijn virtuoze beheersing van rijm en metrum, en van het Nederlands tout court, zei hij: ‘Ik laat aan anderen zien hoe het moet.’

Blaute «Over zijn ambacht deed hij nooit bescheiden. Hij was over het algemeen niet bescheiden, wat nog iets anders is dan pretentieus. Als vriend was hij ontzettend warm en genereus, heel anders dan zijn afstandelijke, uiterst vormelijke en gereserveerde personage Drs. P. Tegen mij was hij ontzettend openhartig, ook wat zijn gevoelens betreft. Terwijl zijn werk vooral niet over zijn zielenroerselen gaat. Ik weet dat hij graag wegdroomde als het over de tropen ging, of over Java. Of over Costa Rica, waar hij in de jaren 50 nog had gewoond. In de jaren 70 heeft hij me nog per brief voorgesteld om de Lage Landen voor bekeken te houden en op goed geluk naar Indonesië uit te wijken. Ik durfde daar toen met niemand over te spreken. Ik heb hem geantwoord dat ik toch liever hier bleef.»

HUMO Denk je dat hij gelukkig was?

Blaute «Hij was nuchter genoeg om niet ongelukkig te zijn. Hij was erg verward aan het eind van zijn leven. ‘Ik ben knettergek,’ zei hij. Je zo nu en dan van je geestelijke aftakeling bewust zijn, moet de hel zijn. Tien jaar geleden zei hij me: ‘De natuur zou ervoor moeten zorgen dat iedereen sterft als hij 80 is.’ Zijn gezichtsvermogen was toen al zo slecht dat hij alleen nog met de grootste moeite kon schrijven.»

HUMO Laat ik Drs. P even citeren aangaande het leven zelf: ‘Ik zie het allemaal als een vertoning zonder werkelijke betekenis. Ik ben een toeschouwer.’

Blaute «Wat die kijk op het leven betreft, was hij als een goeroe voor mij, en dat wist hij maar al te goed. Hij heeft geprobeerd me te domineren, maar daar was ik in de jaren 70 gelukkig al te sterk voor. Hij was het oneens met de beroepskeuzes die ik maakte. Hij vond het bijvoorbeeld niet goed dat ik bij Raymond van het Groenewoud ging spelen. Hij vond dat ik maar tweederangs was bij The Centimeters, en volgens hem verdiende ik meer dan een bijrol. Ik heb me toen heel fel verdedigd: ‘Ik vind Raymond fantastisch, Heinz’.»

Raymond van het Groenewoud

HUMO Je hebt in de Lage Landen als bandlid van The Centimeters triomfen geoogst aan de zijde van Raymond van het Groenewoud, en je hebt hem ook herhaaldelijk geproducet.

Blaute «Heerlijke tijden. Mijn vader had vreemd genoeg geen vertrouwen in Raymond. Hij vond dat hij geweldig veel talent had, maar ik denk dat hij vreesde dat er ongemerkt van mij geprofiteerd zou worden. Hij heeft me nog gezegd: ‘Zijn talent zal stilletjes jouw talent opslokken.’ Maar zo heb ik het nooit ervaren, en het is ook niet gebeurd.»

HUMO Ik hoorde dat jouw aandeel in de klankkleur en de sfeer van het meesterlijke nummer ‘Brussels by Night’ maximaal was, een nummer waarin klankkleur en sfeer bovendien alles zijn. Ik hoorde ook dat je daar niet de juiste erkenning voor hebt gekregen.

Blaute «Klopt. Ik heb dat nummer niet alleen geproducet en gearrangeerd, ik heb er ook bijna alle instrumenten op gespeeld. Ach, ik heb ook geen credits gekregen voor ‘Rozane’ en ‘Tim’, en ook niet voor de intro van ‘Brussel’ van Johan Verminnen. Het kon me toen niet schelen, maar later heeft me dat toch behoorlijk gefrustreerd. Ik nam me mijn slordigheid kwalijk, maar ik had ook de tijdgeest niet mee. Had ik toen één of ander contractje geëist dat mijn aandeel in de winst garandeerde, dan zou ik in mijn kringen meteen als rechtse zak zijn weggezet. Geld verdienen was taboe, tenzij dan voor diegenen die ermee aan de haal gingen. Muzikanten van mijn slag waren helemaal niet gewapend tegen het parasitaire karakter van de muziekbusiness. En ik was toen ook zielsblij dat ik de plaat ‘Ethisch reveil’ mocht maken – deels in Londen dan nog wel. We mógen een plaat maken van de meneer van de platenfirma! Dat was eind jaren 70 nog een gunst.»

undefined

'Ooit heb ik te vaak en te diep over mezelf nagedacht, en daar kwam alleen maar vertwijfeling van'

undefined

Urbanus

Blaute «Bovenal een goede en loyale vriend. We hebben veel aan elkaar te danken. Ik heb de hand in al zijn hits gehad, en daar zijn ook nooit Sabam-papieren voor getekend. Maar Urbain heeft me nooit willens en wetens bedrogen. Hij zal wel gedacht hebben: ‘Hij wordt betaald om de plaat te producen, en hij krijgt een procentje op de verkoop. Dat moet voldoende zijn.’ Maar het auteursrecht is natuurlijk belangrijker.

»De generositeit van artiesten zal altijd een mysterie voor mij blijven: ze vrijen je op omdat ze weten dat ze je even nodig hebben. Je komt in mijn vakgebied weinig mensen tegen zoals de gebroeders Wauters van Clouseau en Hugo Matthysen die voor de volle 100 percent fair zijn.»

Hugo Matthysen & De Bomen

HUMO Ook de heuglijke cd’s van Hugo Matthysen & De Bomen zijn niet meer in de handel.

Blaute «Ik krijg weleens te horen dat we chauvinistischer zouden moeten zijn in Vlaanderen, terwijl chauvinisme toch een zeer kwalijke trek van de Fransen is. Daar kunnen we maar beter geen voorbeeld aan nemen. Ik zeg dus liever dat we trotser zouden moeten zijn op wat we hebben voortgebracht. De cd’s van Hugo Matthysen zijn misschien wel al vergeten, maar dat zou niemand mogen beletten om er op de radio zo nu en dan een nummer uit te draaien. Op de radio in Frankrijk, Engeland of Duitsland houden ze de herinnering aan valabele artiesten juist levend. Ik moet oppassen dat ik mijn poulains die ik geproducet heb niet automatisch de hemel in prijs, maar in het geval van Hugo pas ik niet op: voor mij is hij van het allerhoogste niveau. En dat ik dat zeg, zullen mijn andere poulains mij niet kwalijk nemen. De wereld heeft er nog geen weet van, maar ik kan je wel vertellen dat hij één van de beste gitaararrangeurs ter wereld is. Een zekere onhandigheid is deel van dat talent, en daar kunnen wij dan uren over zeiken. Wij doen al 25 jaar niets liever dan eindeloos doorbomen over snaren en gitaarversterkers, en intussen drinken we elkaar onder tafel. We bewonderen elkaar wederzijds, mag ik wel zeggen, want hij zegt het zelf. We hebben maar één keer ruzie gehad, tijdens onze allereerste sessie: hij zong namelijk ontzettend vals, en toen ik hem daarop wees begon hij scherpe grappen over mij te maken, en mij iets te nadrukkelijk met ‘meneer de producer’ aan te spreken.

»Maak dan je plaatje maar zelf, meneer de artiest,’ meen ik toen gezegd te hebben. En vanaf dat moment was er alleen nog zonneschijn in ons bestaan.»

‘Lalala live’ (live-muziekprogramma met Bart Peeters)

HUMO ‘Het mooiste programma dat ik ooit heb mogen doen,’ zei Bart Peeters ooit. Jij maakte toen deel uit van de band.

Blaute «’t Was ‘The Muppet Show’ met levende mensen. De drive van Bart Peeters is in alle periodes van zijn leven niet te onderschatten, maar toen, in de tweede helft van de jaren 90, was hij echt op z’n best. Hij drumde, presenteerde, speelde gitaar, interviewde, en dat alles nog liefst tegelijk. We speelden live met eminente gasten als Herman Brood en Neil Finn. De bandleider was Eric Melaerts die qua muzikale kennis de top is, en qua chaos ook: ‘Kan er iemand nog snel een koto, zo’n Japanse harp, voor me opduikelen?’ was niet eens zo’n ongewone vraag in die tijd. En wij zijn zodanige wereldmuzikanten dat we alle instrumenten kunnen bespelen: dat zat er ook wel een beetje in (lacht). We waren ook permanent doodmoe: twee shows in drie dagen opnemen, vijftien uur per dag in touw, maar ’t was héérlijk. En we kregen zoveel vrijheid van die Nederlanders: alles kon. ’t Was de bedoeling dat we songs parodieerden, maar het eerbetoon haalde altijd de bovenhand, net als in ‘The Muppet Show’. Wij, Belgische muzikanten, waren daar erg goed in.»

‘3’

HUMO De laatste tijd treed je op met een project dat welgeteld ‘3’ heet. De twee anderen zijn de eerbiedwaardige gitaristen Eric Melaerts en Jean-Marie Aerts.

Blaute «We spelen behalve werk van onder anderen Steely Dan en Dr. John ook heel veel nummers van Jean-Marie Aerts, die voor Eric Melaerts en mij een openbaring waren. Hoe goed! En hoe apart! Voor de rest zijn we ons alle drie erg van onze leeftijd bewust, vooral als we in de kleedkamer onze medicatie hebben uitgepakt (lacht). Bij ‘3’ doe ik veel dingen die ik vroeger niet kon. Ik kan in muzikaal opzicht veel meer dan vroeger, maar of ik daardoor ook op mijn best ben, durf ik te betwijfelen. Laatst hoorde ik een opname van een concert terug uit 1977: wat ik toen zoal durfde te doen! En zonder repetitie! Pas op, qua techniek haal ik het niveau van toen nog wel, maar het lef is weg, en het kus-mijn-klotengehalte. Zou het de ouderdom zijn? Ik heb ook gemerkt dat ik nog altijd heel nerveus ben als ik met dit project moet optreden: Eric Melaerts en Jean-Marie Aerts overigens ook. Tien minuten voor we op moeten, zijn we meestal in het toilet te vinden. Die eeuwige twijfel bekijk ik positief: hij is voor mij ook een teken dat de jeugdige drive er nog is.»

HUMO Wat vrees je als muzikant het meest nu je ouder wordt?

Blaute «Dementie, en dus niet meer weten dat je muzikant bent, of – nog erger – niet langer ontvankelijk zijn voor muziek. Maar ik ben niet zo bang. Ook niet voor ongelukken met mijn vingers, want anders zou ik niet met de motor rijden. Jean-Marie Aerts vindt dat ik veel te grote risico’s neem, maar ik ben daar nogal fatalistisch in. En ik ben altijd al banger geweest in mijn dromen dan in waaktoestand. Als ik morgen om fysieke redenen niet langer piano of gitaar zou kunnen spelen, dan zou ik nog altijd met muziek bezig kunnen zijn. Dat zou me wellicht met mijn lot verzoenen.»