De Humo-dichter: Sylvie Marie
Onze huisdichter schreef een gedicht over de formatiegesprekken.
formatie
het huis waarin we elkaar ontmoetten moest
worden gestut. er was geen ander huis
dus we stroopten de mouwen op en kozen
elk een kant.
zo stonden we wekenlang als pijlers
tussen loszittende tegels
en afbladderend plafond.
er was het zweet dat van ons gezicht
over onze rug naar onze benen parelde,
we bewogen niet.
er was ongedierte. ratten, muizen
die zich aan onze tenen te goed deden,
spinnen die in onze oren en oksels kriebelden,
we bleven staan.
zelfs het gruis van het huis
dat bij vlagen naar beneden waaide,
deerde ons niet.
tot één van ons verslag moest uitbrengen.
