De ideale zomer van (ss), deel 4: 'Kasteelheren die langs meren flaneren'

De ambities van de 21ste-eeuwse westerse reiziger zijn bescheiden. Europeanen die naar een ander land reisden in de 18de, 19de of zelfs nog in de 20ste eeuw dachten algauw: ‘Hè, het is hier mooi en gezellig, en nu we hier toch zijn, waarom niet dit gebied bezetten, annexeren, kolonialiseren?’ En dat deden ze vervolgens. Tegenwoordig zijn we al tevreden als het op onze reisbestemming niet regent en als het toilet goed doortrekt.

Toch merk je aan details (waarover reisbrochures het nooit expliciet hebben) dat de kloof tussen rijk en arm nog steeds groter wordt en dat die rijken steeds hogere eisen stellen.

Ik reisde graag met de Oriënt Express omdat ik, in die volgorde, hou van geschiedenis, treinreizen, sfeer en luxe. Maar waar de uitbaters van de Oriënt Express in alle talen over zwegen, was dat, omdat hun mythische luxetrein dateert uit een periode van voor de airconditioning én omdat avondkledij verplicht was, vooral de heren tussen pakweg eind april en begin oktober zowat uit hun smoking smolten. Plus: de coupés waren erg klein, zodat je een fortuin betaalde maar geen oog dichtdeed en je na het wassen en het bedrijven van de liefde vol blauwe plekken stond.

Nu heeft de Compagnie Internationale des Wagons-Lits (ondertussen overgenomen door het luxeconcern Belmond, check www.belmond.com als je wil zien how the other half lives) in alle stilte airco en grotere suites laten installeren op de daardoor iets minder authentieke maar wel veel comfortabelere droomtrein. Ik ben al aan het sparen, want ook de prijzen hebben een oppoetsbeurt gekregen.

undefined

Meermens

Ons land heeft talrijke tekortkomingen. De grootste ontbering is naar mijn gevoel dat België geen meren heeft die naam waardig. Het cliché deelt de mensheid op in twee soorten: zeemensen en bergmensen. Ik hou zowel van de bergen als van de zee, maar meest van al ben ik een meermens.

Meren bieden het beste van twee werelden. Het water in een meer is zoet, niet zout. Het klimaat is er vaak zachter. Er is geen of minder stroming en amper of geen golfslag dus het verdrinkingsgevaar is, voor een volwassene in nuchtere toestand, bijna nihil. In een meer leven geen kwallen, haaien of zeeëgels. Aan een meer kun je altijd, naargelang je voorkeur en het tijdstip van de dag, het terras met de mooiste zonsopgang of zonsondergang opzoeken. Terrassen van hotels en restaurants aan de kust zijn altijd gericht op de zee. Daar zie je nooit een zonsondergang als de zon er ondergaat aan de achterkant van het hotel, of omgekeerd: nooit een zonsopgang als de zon er opgaat aan de achterkant van het hotel.

Waar de zon opkomt en ondergaat, is ook van belang voor de kamer die je kiest. Kies de verkeerde kant en je wordt in de zomer al om 6 uur gewekt door de brandende zon. Het belang van die keuze ligt aan de oorsprong van het Engelse word posh: het acroniem van Port Out, Starboard Home. Toen rijke kolonialen naar Indië voeren, kozen ze zowel op de heen- (port out – bakboord heen) als op de terugreis (starboard home – stuurboord terug) de duurste hutten, waar noch ’s ochtends, noch ’s avonds de zon op scheen.

Casino royale

Niets is idyllischer dan een eilandje in een meer of, zoals aan het Comomeer, schiereilandjes die uitlopen in het meer. Bezoek in Como vooral de unieke Villa del Balbianello - of word meteen lid van de FAI, de Italiaanse National Trust – enkel met hun gids kun je de mysterieuze villa bezoeken. Via goede hotels zoals Villa Serbelloni kun je een taxiboot huren om tot aan de villa te varen – het domein is enkel bereikbaar via het water. Voor filmfans: hier werd de scène opgenomen uit ‘Casino Royale’ waarin James Bond revalideert en die uit ‘Star Wars: Episode II’ waarin de pasgetrouwde Anakin Skywalker en Padmé Amidala kussen op het terras.

undefined

Savoir-vivre

Uitstapje in eigen land? De zomer is perfect om te flaneren in de 18de-eeuwse tuinen van Annevoie, waar alles voorhanden is wat de beschaafde (en rijke) chevalier met tonnen savoir-vivre tijdens de barok esthetisch achtte: bloemenpracht, gesculpteerde hagen, watervallen, grotten en kanaaltjes. Check de website voor evenementen: www.annevoie.be.

Kapitein Haddock

Uitstapje naar Frankrijk? Heel charmant en relatief goedkoop is het 18de-eeuwse Château du Breuil in Cheverny op ongeveer 6 uur rijden vanuit België. U kent dit kasteelhotel zonder het te beseffen: het stond model voor het kasteel van kapitein Haddock in de strips van Kuifje. Aangezien Frankrijk letterlijk tienduizenden van zulke kasteeltjes telt, is het bijna zeker dat Hergé hier ooit verbleef. Het kleinschalige en ongedwongen kasteelhotel ligt rustig in een domein van 30 hectare (altijd van belang, als bufferzone tegen de boze buitenwereld), het heeft een zwembad (boek altijd een hotel met zwembad: als al de rest op uw reis tegenvalt hebt u dat nog als vangnet – voor reizigers met kinderen geldt dat dubbel). Château du Breuil is een perfecte uitvalsbasis om de andere kastelen van de Loire te bezoeken; Troussay, Beauregard, Chambord en Blois zijn zelfs vlakbij. De kamers in Le Verger zijn goedkoper, maar waarom in een bijgebouw slapen als je in het kasteel zelf kunt overnachten? Investeer in een ballonvaart, de streek leent zich er perfect toe.

Liegen en bedriegen

Ik ben een groot voorstander van liegen. Toch tegen taxichauffeurs op vakantie. ‘Is het uw eerste keer hier?’ Antwoord nooit, maar dan ook nooit ‘ja’, ook al is het wel zo. Zeg: ‘Ik was hier al vier keer, maar de laatste keer is wel zeven jaar geleden.’ Dat voorkomt dat de chauffeur u ongevraagd the scenic tour toont, met een voor hem lucratieve maar voor u aderlatende omweg. Alle veralgemeningen over ras en volksaard zijn fout, behalve deze: in Londen nam ik al duizenden keren een taxi zonder ooit bedrogen te worden. In Italië, en dan vooral in Napels en Zuid-Italië, probeert de chauffeur bijna elke keer iets, van met een drogreden het dubbele aanrekenen tot je bagage gijzelen.

Zomers Boek

Ik dacht ooit dat ik kon surfen, maar sinds ik ‘Surf Tribe’ zag, de les in nederigheid van Stephan Vanfleteren, besef ik dat ik nooit écht heb gesurfd. De prachtige tentoonstelling in Knokke is helaas afgerond en trekt de komende jaren de wereld rond, maar je kunt het boek nog altijd kopen, en dat is goed voor een paar kilo schoonheid. Vanfleteren vereeuwigde tientallen surflegendes die wereldwijd die religie, levensfilosofie en obsessie – want het is zo veel meer dan een sport, lees je op hun gezichten – uitvonden en op de kaart zetten. De oceaan is present op elke foto, ook al zijn het studioportretten. Het eerlijkste wat ik over die, in tegenstelling tot gewone stervelingen, uit 101 procent water opgetrokken vrijbuiters kan zeggen, is dat ik zelfs wanneer ik naar de oudste, lelijkste, meest uitgebluste en gehavende onder hen keek (de arm van één jonge surfster belandde zelfs in de maag van een haai), toch een steek van jaloezie voelde. En deel willen uitmaken van een universum dat je benijdt, is altijd een indicatie van (levens)kwaliteit.

BucketList

De kans dat ik ooit tot in Turkmenistan geraak, is gering, maar in de Karakumwoestijn aan de rand staan van de Krater van Derweze, de enige vulkaan die door mensenhanden werd gecreëerd, lijkt me toch een kick. Die ‘poort van de hel’ is het spectaculaire resultaat van een bedrijf dat hier in 1971 naar aardgas boorde. Het stootte per ongeluk op een grot, die instortte. Er kwam methaangas vrij, dat sindsdien brandt als was het een eeuwige vlam – eentje om de hoogmoed van de mens te herdenken.

undefined

Soundtrack van de week

De onverwacht veel te vroeg overleden Napolitaan Pino Daniele wilde te vaak rocken en jazzen, maar hij was op z’n best in zwoele, mediterraanse ballads zoals ‘Sicily’, ‘Anna verrà’, ‘Gesu Gesu’, ‘Jesce juorno’ en ‘O munn va’ – enkel op een terrasje in Italië komen ze tot volle rijping. Elders volstaan de eerste noten om de herinnering aan dat terrasje op te roepen. Grazie Pino.