De ideale zomer van (ss): 'Kaarten met James Bond en zwemmen met Marilyn Monroe'
In een tijdperk waarin alle info over reisbestemmingen, culturele evenementen en hotels met één druk op de knop beschikbaar is, is het aan een onkreukbare Humo om u te zeggen wat echt de moeite waard is. De volgende twee maanden serveren we u onze tips voor de beste reizen, het lekkerste eten en do’s-and-don’ts voor een verkwikkende vakantie.
Ver of dichtbij, duur of goedkoop: uw kostbare vakantietijd moet lonen en u wilt de valkuilen vermijden waarin de lezers van concurrerende bladen vallen en hervallen. Als sommige dingen die ik aanbeveel te duur of te exotisch lijken, begrijp me dan niet verkeerd: ik ben geen snob, maar ik ben wel bereid om, soms bijna letterlijk, wekenlang droog brood te eten om dan iets te boeken dat heel bijzonder en apart is (en dus helaas ook duur). Ik verkies kwaliteit boven kwantiteit: liever één nacht op een fabelachtige plek slapen dan zes maanden op een camping. En zoals een antiekhandelaar me ooit terecht verweet toen ik wat te drastisch afdong: ‘If you want to drink champagne, you have to pay champagne money.’
Vijf eeuwen terug
undefined
'Het Gruuthusemuseum in Brugge: middeleeuwser vindt u niet'
We beginnen bij het Gruuthusemuseum in Brugge, en bij uitbreiding de Brugse musea rond de Dijver. Er zijn nog weinig plekken in België waar je je in de middeleeuwen kunt wanen. De steegjes rond het Antwerpse Vleeshuis misschien, of het Gentse Gravensteen op een mistige dag bij valavond. Of het grondig, maar niet té drastisch gerestaureerde Gruuthuse, dat dit jaar vijf eeuwen Brugse en (vermits Brugge lang het epicentrum van Vlaanderen was) Vlaamse geschiedenis belichaamt. Ga heel vroeg en op een weekdag, anders wordt u opgeslokt door een horde toeristen en waant u zich in Japan.
Bezoek zeker ook de expo over de Spaanse barok in het sfeervolle Sint-Janshospitaal (nog tot 6 oktober). De ultrakatholieke pictografie en de luguber aandoende hyperrealistische sculpturen grenzen vaak aan het macabere, maar ze werden geschapen toen de wereld nog plat was, en God in een toornige bui. Maak voordien zo vroeg mogelijk een wandeling langs de reien, dan is het 1901 en voelt u zich een figurant in een schilderij van Fernand Khnopff. De ochtendstond heeft trouwens altijd het verleden in de mond: vóór zes uur ’s ochtends zie je hoe een middeleeuwse stad eruitzag vóór de toekomst en de overbevolking werden uitgevonden.
www.museabrugge.be
Monaco in Amerika
undefined
'Het mooiste zwembad ter wereld is dat van The Raleigh in Miami, en favoriet van Marilyn Monroe'
Humo is een democratisch blad en u móét niet naar Miami, maar ik was er net en met name South Beach is heel geschikt om de valkuilen van álle trendy bestemmingen in kaart te brengen. Zoals het lawaai dat daar aan het zwembad van uw hotel constant te horen is: loungemuziek lijkt gezellig en hip, maar niet als ze vanaf negen uur ’s ochtends te luid en te plat wordt gedraaid door een deejay die zwelgt in z’n eigen egotrip om vooral niet overbodig te lijken (zie ook: Ibiza). Piped music is een pest: in sommige futuristische hotels hoor je in het zwembad zelfs zen-muziek onder water, terwijl het net zen was om letterlijk onder te duiken om zo eventjes aan de ruis van het stadsleven te ontvluchten. Mijn hotel had een vibe manager – zo’n übertrendy snoeshaan heb je niet nodig en, vergeet dat nooit, zijn gage maakt deel uit van uw hotelrekening.
Ik heb naast The Shore Club ook het Delano Hotel en het Setai Hotel bezocht – eigenaar: fijnproever Lenny Kravitz, het buffet daar is niet toevallig het beste dat ik ooit heb geproefd, en de drie zwembaden zijn zo ontworpen dat Lenny er de mooiste vrouwen kan scouten. En The Raleigh had ‘het mooiste zwembad ter wereld’… in 1946. Dat heeft het nog steeds, en Elvis en Marilyn Monroe hebben er ooit gezwommen, maar de rest van het hotel opereert enkele klassen lager.
Als je echte klasse en een brok Hollywoodiaanse geschiedenis wilt, ben je beter af met het Biltmore, een art-decoparel die meer in het binnenland ligt, of het Fontainebleau – een fabriek, maar wel eentje waar James Bond ooit voor z’n leven met Goldfinger heeft gekaart. Het Biltmore ligt weg van het plebs en de zuipstudenten, voor wie Miami en Fort Lauderdale tijdens hun spring break een excuus zijn om het Amerikaanse Monaco om te toveren tot Benidorm.
Wat geen enkele brochure of website vermeldt, is dat van de legendarische boulevards Collins Drive en Ocean Drive alleen de hotels aan de linkerkant van de straat uitgeven op het strand – in het lokale vakjargon van de incrowd: surf side. Van de hotels aan de rechterkant geeft de voorkant uit op de drukke straat en de achterkant op een kmo-zone of het moeras. Het verschil tussen een hotel met een oneven of een even huisnummer is het verschil tussen een zorgeloos verblijf en een lawaaierig en stressy verblijf tussen de uitlaatgassen en de muggen.
Op hun websites wordt ook alleen het prachtige hoofdgebouw in glorieuze art deco getoond, niet de enorme wolkenkrabber erachter die ook tot het hotel behoort en de halve dag schaduw over het zwembad werpt. En The Shore Club pocht nog steeds met het Nobu-restaurant van Robert De Niro, ook al is dat al lang gesloten. Algemeen geldt: als een hotel uitpakt met een lange lijst van beroemdheden, is dat pronken met andermans veren altijd verdacht (‘Versace ate his last breakfast here before he got shot’).
Toch nog iets goeds over de Verenigde Staten: de strenge reglementering daar kan onze verkrachte kustlijn tot voorbeeld strekken. Toen ik in Florida was, werd het verkeer stilgelegd zodat een reuzenschildpad kon oversteken, als was het een Indiase heilige koe. En op het plukken van de zeldzame inkberry, een strandbloem, staat een gevangenisstraf. Ook wij hadden ooit een fenomenale art-deco- en art-nouveaukustlijn, maar in dit landje mocht je een eeuw lang niet alleen ongestraft bloemen plukken, maar ook het integrale patrimonium uitwissen.
Paris romantique
undefined
'James Bond kaartte voor zijn leven in het Fontainebleau in Miami'
Natuurlijk is Parijs altijd romantisch, zelfs als Woody Allen er een middelmatige film over maakt, maar in het sowieso heerlijke museum Le Petit Palais, in een wijk die, onaangetast door plat commerciële moderniteit, ideaal is voor flâneurs, loopt nog tot 15 september de tentoonstelling ‘Paris romantique, 1815-1848’. Uit het Parijs van Delacroix, Daumier, Leprince en Géricault kozen de curatoren de meest idyllische schilderijen en sculpturen. En dames die willen zien hoeveel eleganter dan nu de mode toen was, kunnen nog even verder flaneren naar het Palais Royal en het al even charmante Musée de la Vie Romantique.
Tempel van hedonisme
undefined
'De Villa Empain in Brussel: een art-decojuweeltje'
Het goede aan gewetenloze kapitalisten die arbeiders uitbuiten, is dat ze met dat bloedgeld vaak prachtige gebouwen zetten. De Villa Empain is een Brussels juweeltje uit 1934 dat Paul Vanden Boeynants en zijn opportunistische gangstervriendjes uit het bouwmilieu vergaten af te breken. In die tempel van het hedonisme loopt tot 24 augustus de tentoonstelling ‘Flamboyant’: de villa wordt ingericht als was ze de wonderkamer van een excentrieke verzamelaar met evenveel geld als goede smaak.
