De idioot in Philippe Geubels: 'Hoe kan je nu denken dat ik een macho ben?'

De Wikipediapagina van Philippe Geubels – zijn schaterlach valt nog steeds niet van elegantie te verdenken, zijn spreektrant doet nog altijd niet aan snelheidsovertredingen – is weer een zinnetje rijker: vanaf donderdag is hij het gezicht van ‘Geubels en de idioten’.

Philippe Geubels «Hard werken is het wel, maar ik heb me nog nooit zo goed geamuseerd. Ik zit minder in een keurslijf dan bij ‘Geubels en de Belgen’. Dat teerde toch heel erg op de teksten, en dat betekent: nadenken, formuleren, bijschaven, nog eens herwerken. ‘Geubels en de idioten’ is veel zotter. Meer onnozeliteiten, meer actie.»

HUMO Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad voor het programma er was.

Geubels «Pedro en Sarah waren er al een tijdje mee bezig, ja, onder de werktitel ‘De idioten’. Een duidelijke richting ontbrak lang, tot iemand het slimme idee had om er gewoon de grootste idioot van het bedrijf bij te halen – en toen mocht ik dus opdraven. We vonden een goeie insteek, en vanaf dat moment borrelden de ideeën vlotjes op. Maar het concept van het programma is er dus nog maar een maand of twee: ’t is behoorlijk hectisch om alles klaar te krijgen.»

HUMO En jij bent dus de superman die het snel even is komen rechttrekken.

Geubels «Nee, zot! Ik heb het mezelf vooral gemakkelijk gemaakt. Ik moet de vragen die sowieso al in mijn hoofd zitten, gewoon uitspreken. ‘Kun je een blinde leren autorijden?’ ‘Hoe kom je uit een brandend huis?’ Kun je angst met angst bestrijden?’ En als ik toch even zonder inspiratie zit, vraag ik me gewoon af hoe ik Pedro nog eens pijn kan doen, of hoe ik Sarah goed kan kloten. En daar komt dan ongein van als: ‘Hoe is het om een vlieg te zijn?’»

undefined

'Ik durf geen grove moppen over kinderen meer te vertellen. Uit schrik om een vloek af te roepen over mijn dochter'

HUMO Jij vraagt je iets af, je slaafjes mogen het voor je uitzoeken: dat heb je goed voor elkaar.

Geubels (grijnst de Geubels-grijns) «Plezant, hè?

»Sarah en Pedro zijn verwante zielen. Ze staan op dezelfde manier in het leven als ik, hebben dezelfde hang naar onnozelheid en vettige moppen. We hebben nog geen ambras gemaakt. En op de set is ’t vooral plezierig.

»Sarah en Pedro lijken heel erg op elkaar – en niet alleen fysiek (lacht). Ze zijn beiden een beetje bangeriken. Maar uiteindelijk, als je ze een klein zetje geeft, durven ze wél alles. Daar zit meteen het grote verschil met mezelf: ik durf niks. En dat vind ik prima. Ik heb nog nooit de behoefte gevoeld om een stuntman te worden.

»‘Eigenlijk ben jij helemaal niet zo’n macho als ik vooraf dacht,’ zei een vrouw ooit tegen mij. Daar snapte ik nu eens niks van: hoe kun je nu denken dat ik een macho ben? Heb je mij al eens bekéken? Of beter nog: heb je mij al eens horen praten? Nu ja, misschien had het te maken met mijn, euh, jongensachtige humor.»

HUMO Je hebt in het verleden al verteld over je angsten en paniekaanvallen. Pedro Elias heeft er ook last van. Spelen jullie tijdens de lunch therapeut voor elkaar?

Geubels «Bij mij is het grotendeels opgelost: ik sta steeds minder bang in het leven. Maar een waaghals zal ik nooit worden. Dat is ook een kwestie van luiheid: ik ben vaak niet gemotiveerd genoeg om zotte dingen te doen. En uit een vliegtuig springen heb ik niet nodig om gelukkig te zijn. Waarom moet je je trouwens verantwoorden als je dat soort extreme kicks graag aan je voorbij laat gaan? Moeten we het niet eerder omkeren, en ons afvragen wat er met je loos is als je de onweerstaanbare drang voelt om uit een vliegtuig te springen? Mis je dan iets in je leven op de begane grond?»

undefined

'Ik weiger om ruzie te maken. Ik vind ambras echt de debielste uitvinding ooit'

HUMO Je hebt de afgelopen jaren wel wat persoonlijke grenzen verlegd. In ‘Dr. Livingstone’ reisde je door Afrika: zeer on-Geubels.

Geubels «Die reis heeft mij enorm geholpen. Ik heb toen véél geleerd. En dat zeg ik zonder het te romantiseren. Want heel veel van wat je je voorneemt na zo’n ingrijpende reis – ‘Voortaan ga ik alles in mijn leven anders doen’ – blijft twee weken hangen, en daarna zit je weer in je stamcafé op je vaste kruk over je chlamydia te zeuren. Maar ik heb toen wel dingen over mezelf geleerd die me echt helpen bij het bestrijden van mijn angsten. Wat me daar bijvoorbeeld opviel, was dat ik heel weigerachtig sta tegenover alles wat verandering inhoudt. Nieuwe mensen, onbekende situaties: ik was daar heel terughoudend in, op het nukkige af. Maar tijdens die tocht leerde ik dat het je vaak veel oplevert, je zonder reserves in iets onbekends gooien. Ik bleek heel veel mensen en dingen gewoon plezant te vinden! Sindsdien zeg ik vlotter ‘ja’. Ik hoef niet per definitie meer vanuit mijn kleine, goed geordende comfortzone naar de wereld te kijken.

»Ik ben mezelf echt een paar keer tegengekomen, toen. Ik ontdekte bijvoorbeeld dat ik flink kan zagen. Eigenlijk heeft die reis van mij een blijere mens gemaakt. Maar nu ook weer niet té blij, hè: ik zal nooit een vrolijke huppelkut worden. Je kent die types wel: van nature goedgeluimde, door het leven dansende mensen die altijd – maar echt áltijd, hè – positief zijn. Dat is toch irritant?»

HUMO Absoluut. Stiekem hoop ik dan dat ze eens iets ergs meemaken. Hun arm uit de kom of zo. Of hun goudvis.

Geubels «Mensen die altijd positief zijn, zijn ook gewoon leugenaars.»

Pap induwen

HUMO Je spectaculairste verwezenlijking van de afgelopen jaren: er kruipt een dame rond die jouw familienaam draagt. Je hebt een kind, Philippe, een kind.

Geubels «Mijn dochter is negen maanden, en nu begint het plezant te worden. Niet dat ik in die eerste maanden niet blij en gelukkig was, maar veel valt er dan nog niet te communiceren, hè? Pap induwen en de overschot opkuisen: dat vat die periode toch zo’n beetje samen. Nu is er wél al communicatie mogelijk, en citeert ze voor het slapengaan al eens wat van Nietzsche. Dat heeft ze van haar moeder, ja.

»In weerwil van het cliché word je níét overmand door geluk wanneer ze je net na de geboorte je kind in de armen duwen. Enfin, ik toch niet – en wie eerlijk is, zal dat beamen. Ik vroeg me vooral af: ‘Wat gebeurt er? En hoe moet ik hier in godsnaam aan beginnen?’ Een kind krijgen is angstaanjagend. Zeker als je brein een obsessie heeft met het worstcasescenario, zoals dat bij mij het geval is. Ik moet mijn negatieve gedachten echt bewust bannen, niet voortdurend aan de apocalyps denken, want anders zou ik de hele tijd diep onder mijn donsdeken wegkruipen. Zo doe ik het nu: ik zap de gedachten aan wat kan misgaan meteen weg.

»Ik ben ook veel gevoeliger geworden. Vroeger was foute, iets te grove moppen over kinderen vertellen één van mijn favoriete bezigheden. Nu durf ik dat niet meer, uit schrik om een vloek af te roepen over mijn kind. (Zucht) Het is definitief: ik ben een pussy geworden.»

undefined

undefined

'Pedro Elias, Philippe Geubels en Sarah Vandeursen in 'Geubels en de idioten': 'Sarah en Pedro zijn verwante zielen. Ze staan op dezelfde manier in het leven als ik, hebben dezelfde hang naar onnozelheid en vettige moppen.'

HUMO Wat probeer je je dochter mee te geven?

Geubels «Ik was van plan om een heel strenge vader te worden. Dat is alvast schromelijk aan het mislukken. Soms probeer ik mijn dochter streng toe te spreken: ‘Néén, mag niet!’ Waarop ik dan telkens de ‘Wat ben jij toch een schattig, grappig, ongevaarlijk ventje’-blik krijg.

»Je hebt niet zo heel veel in de hand, denk ik. Heb je ‘Montage of Heck’ gezien, die documentaire over Kurt Cobain? Je ziet jeugdfilmpjes van Cobain: een tof, vrolijk, onbekommerd kind. En later loopt het dan zó fout. Toen besefte ik: je kunt nooit inschatten hoe het zal uitdraaien. En vroeger zou ik zo’n documentaire gewoon als informatie of entertainment bekeken hebben – goed tijdverdrijf. Nu doorleef ik dat veel harder, voel ik er echt iets bij. (Denkt na) Empathisch, is dat niet het woord? Ja, ik geloof dat dat het wel aardig samenvat: ik ben empathischer geworden.»

HUMO Je was vroeger ook bepaald geen sandwichman voor engagement. ‘Ik streef zo veel mogelijk mijn persoonlijke genot na,’ zei je vijf jaar geleden in Humo. ‘De rest laat me redelijk koud, eigenlijk. Ik ben helemaal niet bezig met politiek. Of met de wereld.’

Geubels «Ja, dat is ook fel veranderd. Nu je hier toch zit: wil jij geen stiftjes ten voordele van de Damiaan-actie van me kopen? Nee, serieus: ik denk veel harder na over de dingen. Vijf jaar geleden zou die hele vluchtelingentragedie nog aan me voorbijgegaan zijn. ‘Ja, dat iemand het maar oplost, hè. Ik eet liever stoofvlees-friet dan dat ik daarover ga nadenken.’ Nu raakt die ellende me écht. En dat heeft natuurlijk ook alles met dat vaderschap te maken. Ik heb een kind in de wereld gegooid, dus ben ik verplicht om me ook een beetje zorgen te maken over die wereld. Ik lees tegenwoordig zelfs elke dag de gazet (lacht).»

HUMO Een vervelend neveneffect van vader worden: je krijgt plots een lidkaart van De Club, een sektarisch genootschap van mensen die al kinderen hebben en nu vinden dat je eindelijk een volwaardig mens bent.

Geubels «En je overstelpen met het verschrikkelijke fenomeen Goede Raad! ‘Je moet ze zeker op haar rug leggen,’ zegt de ene dan. ‘Je moet ze zeker op haar buik leggen,’ hoor je van de andere. En dan kun je er gif op innemen dat er vervolgens iemand langsloopt die zegt dat je ze zeker ondersteboven moet hangen.

»Nog zo’n afgeleide daarvan: de sociale horror die babyborrel heet. De tristesse van zo’n namiddag! Het is eigenlijk een trouwfeest, maar dan alleen het begin ervan – dat deel waarin iedereen wat stijfjes staat te converseren en zich vooral geweldig verveelt. En net wanneer het eindelijk plezant lijkt te worden, wanneer de eerste nonkel zat is en zijn plastron rond zijn hoofd wil knopen, is zo’n babyborrel gedaan. Met wie moet je ook praten op zo’n babyborrel? De mensen die ’m organiseren hebben geen tijd, want zij moeten in het oog houden of de hapjes wel tijdig aangevuld worden. En met de andere gasten wíl je meestal geen gesprek voeren. Dat valt in principe allemaal op te lossen door iets te drinken. Maar zo’n babyborrel is ’s middags, en blijkbaar is het sociaal niet aanvaard om om drie uur al je vierde Duvel te bestellen. Het is een rare en complexe wereld, jong.»

Mannen met plannen

HUMO Terug naar ‘Geubels en de idioten’: voel je veel druk? VIER zit in rustiger vaarwater, maar een doorslaand succes is de zender nog altijd niet.

Geubels «Ik voel de stress wel, ja, maar die heeft eigenlijk niets te maken met het bredere plaatje. Ik ben opgehouden met nadenken over wat die zender nu precies moet hebben of zijn. Ik ga ervan uit dat er genoeg mensen zijn die goed betaald worden om dat te doen. Nee, dat ik nu slechter slaap, dat mijn nek, mijn schouders en mijn darmkes wat opspelen, komt gewoon omdat ik wil dat het goed is, dat programma. En dan nog: ik heb veel minder stress dan bij andere programma’s. Ik weet eigenlijk niet hoe dat komt. Het zal ook wel weer met mijn dochter te maken hebben. Vader worden heeft me zelfverzekerder gemaakt. Ik ben me meer bewust geworden van mezelf en trek me minder aan van wat de mensen denken. Ik hoop dat dit geen misplaatst zelfvertrouwen is, maar: ik ben m’n eigen meetlat geworden.»

HUMO Je hebt, je parcours van de afgelopen tien jaar in het achterhoofd, ook wel genoeg argumenten om een beetje in jezelf te geloven.

Geubels «Ja? Ik ben eigenlijk nog altijd niet helemaal overtuigd van m’n eigen talent. Weet je, bij succesvolle mensen lijkt het altijd alsof er een masterplan achter zit. Vaak zijn ze zélf de eersten om te geloven dat het meant to be is, dat ze hun talent slim te gelde hebben gemaakt en een verstandig plan stap voor stap hebben uitgevoerd. Ik geloof daar niet in. Meestal zijn succesvolle mensen ondernemende mensen: ze proberen heel veel dingen uit tot ze toevallig op iets stoten wat werkt. Vervolgens kun je dan denken: ‘Ik heb talent, ik heb de juiste beslissingen genomen, ik heb het goed geregeld.’ Terwijl het eigenlijk vooral chance is.

»Ik wil niet alles onder tafel vegen: ik zal allicht wel iets kunnen. Maar talent is overgewaardeerd. Ik heb de afgelopen tien jaar heel hard gewerkt én een flinke portie mazzel gehad. Ik ben er zeker van dat er in Vlaanderen betere Philippen Geubels rondlopen dan ik – maar dat ze gewoon niet dat geluk gehad hebben.»

HUMO Je loopt op twee benen: er zijn je zaalshows en je televisieprogramma’s. Droom je ervan om ooit iets helemaal anders te doen? Om uit het korset van de comedy te springen?

Geubels «Ik vind het dik oké, eigenlijk. Ik ben blij met die tv-programma’s: ik beleef veel plezier aan het maken ervan, en ze marcheren. En wanneer ik een tijdje niet op het podium heb gestaan, speelt ook die passie weer op. Ik ben nu met veel goesting mijn derde zaalshow aan het schrijven.

»Soms zit ik wel te dagdromen over een carrière als acteur. Ik vind acteren echt héérlijk. En zo’n hoofdrol in een film, dat moet toch fantastisch zijn? Alleen: ik bots telkens op Philippe Geubels. Laat mij iets spelen, en niemand zal het geloven – want iedereen ziet gewoon de lijzig pratende komiek. En los daarvan denk ik niet dat er een topacteur in mij zit. Je moet ook gewoon aanvaarden dat er zich met het ouder worden alsmaar meer deuren sluiten. Ik kan nu met zekerheid zeggen dat ik nooit Jan Decleir zal worden. Jammer, maar ik ga daar niet om liggen huilen.»

HUMO En misschien denkt Jan Decleir op dit moment wel: ‘Verdorie, ik zal nooit Philippe Geubels worden.’

Geubels «Ik denk dat Jan Decleir wel andere dingen heeft om aan te denken (lacht).

»Nee, ik ben content. Vroeger keek ik erg op naar gasten als Wim Helsen, Alex Agnew en Hans Teeuwen. Wat zij kunnen, dat wilde ik ook. Nu niet meer: ik wil gewoon een zo goed mogelijke Philippe Geubels zijn. In mijn tweede show heb ik te nadrukkelijk geprobeerd om mezelf heruit te vinden. Ik wilde een verhaal brengen, de humor moest gesofisticeerder. Uiteindelijk was ik helemaal niet tevreden over die show. Ik was te hard aan het proberen om iemand te zijn die ik niet was. Het is simpel: ik vertel moppen, en met die flauwiteiten probeer ik zo veel mogelijk mensen aan het lachen te brengen. En dat is goed zo.»

HUMO Tot slot nog even terug naar de programmatitel: ben jij zo iemand die van mening is dat onze aardkloot door bovengemiddeld veel idioten bewoond wordt?

Geubels «Je hoeft alleen maar Facebook open te doen om die stelling met overdonderend veel argumenten bevestigd te zien. Wat mensen nu durven te schrijven over vluchtelingen! Die botheid! Toch heb ik de neiging om altijd het goeie te zien in mensen. Dan denk ik niet: ‘Jij bent een klier.’ Wel: ‘Jij bent allicht gewoon bang, en dat is menselijk.’

»Een echte misantroop zal ik nooit worden. Daarvoor ben ik ook gewoon te graag in het gezelschap van mensen – zolang het maar niet op een babyborrel is. Ik ben ook redelijk trouw, denk ik: ik heb ook nog nooit een vriendschap opgezegd, of zien verdwijnen door een ruzie. Al heeft dat laatste er misschien wel mee te maken dat ik per definitie weiger om ruzie te maken. Ik vind ambras echt de debielste uitvinding ooit. Welke ruzie heeft ooit een probleem opgelost? Misschien is het gezond om je frustratie even te kunnen luchten, ja, maar een oplossing? Niemand zegt toch na een ruzie: ‘Tjonge, heb jij me daar even gelijk, zeg! Je hebt me helemaal overtuigd.’ (Schudt het hoofd) Nee, laat mij maar gewoon vriendelijk door het leven blijven lopen. Af en toe een vettige mop, en klaar.»

undefined