De ingenieuze verteltechniek versterkt ‘Aurora’

Sonia, Andrea en Gabriel, twee zussen en een broer, vinden altijd een welwillend oor bij Aurora, de vrouw van Gabriel. Ook hun moeder, voor wie Gabriel een feest wil geven omdat ze 80 wordt, meldt zich met enige regelmaat bij Aurora. Eindeloos en obsessief herhalen de drie hun tegenstrijdige lezingen van wat er in hun jeugd allemaal is misgegaan. Sonia werd door haar moeder uitgeleverd aan de twintig jaar oudere Horacio, met wie ze op haar vijftiende moest trouwen. Andrea voelt zich miskend en niet gezien. Gabriel is moeders lieveling. Hij studeerde filosofie en lijdt onder de minachting van zijn zussen.

Luis Landero’s verteltechniek is ingenieus. Het verhaal bestaat hoofdzakelijk uit dialogen van wat de gezinsleden aan elkaar en aan Aurora vertellen, in berichtjes heen en weer sturen en op haar voicemail inspreken, dus het is soms opletten wie tegen wie praat. Maar dat versterkt juist, soms op geestige wijze, het oeverloze en kinderachtige van hun klaagzangen, waardoor Aurora steeds meer overstelpt wordt. Je hoort en ziet het zo voor je, zoals het in veel (moeilijke) families kan gaan.

Jammer is daarom dat Landero uiteindelijk nog op de proppen komt met een tragische onthulling en een beetje vette plot. Dat had Aurora helemaal niet nodig.