De jaren stillekes
Wie we daar hebben! Na een half decennium in de catacomben van Woestijnvis, er slechts uitkomend om even snelsnel 'De slimste mens ter wereld' te worden, is Steven Van Herreweghe vanaf zondag plots op uw scherm met (val niet van uw stoel) een eigen programma. 'De jaren stillekes' wordt aangekondigd als de viering van zijn nostalgische liefde voor het medium televisie.
'We gaan op zoek naar de grote en kleine verhalen achter al dan niet bekende beeldfragmenten van vroeger. Dit aan de hand van de herinneringen van een gast wiens leven in het teken van de tv heeft gestaan.' Nou!
HUMO Was dat terrein al niet voldoende verkend via programma's als 'Het beste van het leukste van het grappigste van het ABC van de VRT'?
VAN HERREWEGHE «Nee, daar heeft het niets mee te maken. We werken niet met bloopers à la 'Jan Theys valt voor de honderdduizendste keer in het water', we focussen niet eens uitsluitend op humorfragmenten. 'De jaren stillekes' is in de eerste plaats een praatprogramma, dat op zoek gaat de beelden die de grootste impact op onze gast hebben gehad.
»We hebben ons ook niet beperkt tot het VRT-archief. We zijn ook gaan zoeken in filmmusea, kelders van overheidsinstellingen, reclame- en bedrijfsarchieven, noem maar op. De herinneringen van onze gasten kunnen, bijvoorbeeld, ook slaan op voorlichtingsfilms die ze ooit in de klas hebben gezien. Zo ben ik een verkeersfilmpje uit de jaren 1910 tegengekomen: de mensen hadden toen blijkbaar nog beelden nodig om te weten hoe de voorrang van rechts werkt, en dat je kan doodgaan als je van een rijdende tram springt.
»Verder houden we ook de eerste mediastapjes van onze gast tegen het licht, én we durven al eens een legendarische tv-gebeurtenis te reconstrueren. Het verhaal van Pas de Deux, dat in '83 met 'Rendez-vous' naar het Eurovisiesongfestival trok en een ware rel veroorzaakte, spelen we bijvoorbeeld na zoals je de moord op JFK zou reconstrueren.»
HUMO Wie is je gast in de eerste aflevering, nu zondag?
VAN HERREWEGHE «Frieda Van Wijck. Zij herinnert zich onder meer, toen ze een jaar of 20 was, in Leuven een seksfilm in 3D gezien te hebben, compleet met rood-groen brilletje. Voor ons een excuus om eens naar die film te kijken en na te gaan hoe Frieda die driedimensionale borsten en billen beleefd heeft.»
HUMO Heb je haar ook gevraagd waarom ze in een bioscoopzaal naar 3D-porno is wezen kijken?
VAN HERREWEGHE «Uiteraard! Frieda is een kind van de jaren 70, ik denk dat we het daarop kunnen houden (lacht).»
HUMO Waren er beeldfragmenten die je met de beste wil van de wereld niet meer terugvond?
VAN HERREWEGHE «Eentje. Begin jaren zestig moet Jaap Kruithof zaliger een reportage- of interviewreeks hebben gemaakt over jongeren die getuigen over masturbatie. Anoniem, met hun rug naar de camera gekeerd. Naar die band hebben we heel lang gezocht, en we hebben 'm ook gevonden, maar iemand had er helaas een voetbalmatch overheen opgenomen. Dat heeft overigens niets te maken met incompetente VRT-archivarissen, wel met het gegeven dat banden in die dagen zo duur waren dat men er af en toe eentje moest recupereren als men wat krap bij kas zat. Eén producer was belast met de taak om te beslissen wat gewist mocht worden en wat voor het nageslacht bewaard diende. Het thema masturbatie had toen blijkbaar nog niet dezelfde historische weerklank als tegenwoordig.»
HUMO Wat zijn je eigen vroegste televisieherinneringen?
VAN HERREWEGHE «'De kasteelgeesten', een kleuterreeks van de BRT die ik begin jaren tachtig wel mocht smaken. Postgevat naast een poppenkast vertelde Francis Verdoodt, de man van 'Prikballon', verhalen over Bok en Ros, twee spoken die in een kasteel ronddwaalden. Begon altijd met een generiek waarin, zogezegd achter de schermen, de spots werden klaargezet en de acteurs geschminkt. Zeer kleffe boel, achteraf bekeken, maar toen fascineerde het me mateloos.
»Ik heb minder goede herinneringen aan die keer dat ik als kind, op vakantie met de ouders aan zee, Pink Floyds 'The Wall' op televisie zag. Verschrikkelijk! De film - niet het feit mijn ouders erbij waren. Ik heb nog wekenlang nachtmerries gehad over die rondvliegende arend. En die grote vleesmolen waar schoolgaande kinderen in gedraaid werden, was het angstaanjagendste dat ik tot dan toe ooit gezien had.»
HUMO 't Begon tijd te worden dat je nog eens op televisie kwam; je kon de laatste jaren geen artikel over jou meer lezen zonder dat de woorden 'eeuwige' en 'belofte' erin voorkwamen.
VAN HERREWEGHE (lacht) «Ik lees dat ook allemaal, ja. Het was geen uitgeschreven plan was om mijn kop gedurende een bepaald aantal jaren achter de schermen te houden, maar ik vond het niet slecht om even te wachten tot de tijd rijp was voor een eigen programma. Die tijd blijkt nu rijp te zijn. Niet dat ik denk dat er buiten mijn ouders iemand op zit te wachten.»
HUMO In diezelfde artikels werd er vaak aan toegevoegd dat je werd 'voorbereid' op een schermcarrière. Wat voor boot camp-achtige taferelen moeten we ons daarbij voorstellen?
VAN HERREWEGHE «Geen idee: ik denk niet dat ik daar één dag mee bezig ben geweest. Ik werkte gewoon, net als iedereen hier, heel hard mee aan programma's. Dat gezegd zijnde: als er morgen een machine bestaat die je voorbereidt om op het scherm te komen: ik koop ze meteen! Ik zou ook een goeroe kunnen inhuren, maar dat laat mijn budget niet toe.»
HUMO A propos: heb je niet ooit een StuBru-programma gepresenteerd dat ook 'De jaren stillekes' heette?
VAN HERREWEGHE «Dat was 'De jaren stillekens', met een 'n'. Weet je wat: vanaf nu noem ik al mijn programma's 'De jaren stillekes': gemakkelijk en herkenbaar.»
