De jeugdige illusie van Death Cab for Cutie: 'Als tiener tekende ik bandportretjes van The Cure, met mezelf als extra lid'

Soms is een artiest het volslagen tegenovergestelde van wat je denkt. Nooit zullen we vergeten hoe netjes Marilyn Manson zijn kamillethee dronk. Andere keren gaat het precíés zoals je verwacht: in het restaurant van een chic hotel in Amsterdam prikt Death Cab for Cutie-frontman Ben Gibbard in een couscoussalade, met een biolimonade voor zich. Op zijn schoot heeft hij netjes een servet uitgespreid en tijdens het eten leest hij een boek. Gibbard blijft de favoriete ideale schoonzoon van de indierock.

undefined

We komen met Gibbard praten over ‘Thank You for Today’, de negende plaat van Death Cab for Cutie, en één van hun betere. Geen sinecure voor een band die al meer dan twintig jaar bestaat. Schuift ook aan: toetsenman Dave Depper, die sinds het vertrek van oerlid Chris Walla in 2014 al met de groep toerde, maar nu een volwaardig lid is. De sympathieke Depper is een rare kostganger: hij belegt zijn boterham met rock-’n-roll, maar ziet eruit als een advocaat met een sportschoollijf.

HUMO Jij bent nieuw, Dave. Omschrijf de Death Cab-fans eens voor mij.

Dave Depper «Net zo saai en welopgevoed als wij (lacht hard). Nee, serieus: het zijn toegewijde mensen. Hiervoor speelde ik jaren met Ray LaMontagne. Als we vóór Death Cab optraden op een festival, wisten we: de eerste rijen zullen al vol fans van Ben staan. Dan deden we extra ons best.»

HUMO Ben je het daarmee eens, Ben?

Ben Gibbard «Absoluut. Wat Dave zegt, klopt: ik zie sommige fans al meer dan vijftien jaar vooraan staan. Er is een tijd geweest dat ik daar ongemakkelijk van werd. Je hoopt als ambitieuze artiest altijd verder te raken, en ik had moeite om te erkennen dat Death Cab for Cutie aan zijn plafond zat. Maar ik was niet gefrustreerd of zo, hoor. Intussen besef ik dat ik bof met zo’n solide, trouwe fanbase. Dat is één van de redenen waarom de band weer goed in z’n vel zit.»

HUMO Heet de plaat daarom ‘Thank You for Today’, omdat je dankbaar bent?

[LOGIN_SCREEN]

Gibbard (denkt lang na) «Zo eenvoudig is het ook niet, maar het klopt wel voor een deel. De titel geeft voor mij aan dat er elke keer weer iets nieuws aan de horizon kan verschijnen, wat er voordien ook gebeurd moge zijn.»

HUMO Vorig jaar bestond de groep twintig jaar. Speciaal daarvoor heb je de allereerste show uitgebracht die je als Death Cab for Cutie hebt gespeeld. Confronterend?

Gibbard «Nee! Dat had ik aanvankelijk wel gevreesd, maar toen ik een jaar geleden die opnames toevallig in mijn bezit kreeg, was ik ontroerd. Death Cab was toen nog een soloproject, en die show was niet veel meer dan twintig mensen in een huiskamer en ik met een akoestische gitaar. Natuurlijk was die opname beluisteren als tijdreizen – ik zat meteen weer in die huiskamer. Ik had nooit durven te denken dat ik ooit zou staan waar ik nu sta. Daarom wilde ik die opname uitbrengen, als een bescheiden verjaardagscadeau. En eerlijk: de songs waren best goed. Dat verraste me wel.»

undefined

HUMO The Cure bestaat dubbel zo lang als jullie. Begin juli speelden jullie in Londen op het concert voor hun 4Oste verjaardag.

Gibbard «Ja, op uitnodiging van Robert Smith zelf. Wat een eer! Als tiener tekende ik bandportretjes van The Cure, met mezelf als extra lid (lacht gegeneerd).»

HUMO Jullie nieuwe plaat is lekker psychedelisch, en net als de voorganger ‘Kintsugi’ zeer geïnspireerd.

Depper «Op die vorige plaat speelde ik ook al mee, en het verbaasde mij hoeveel pit er in Ben en de andere twee leden zat. Soms leek het alsof we een debuutplaat aan het maken waren.»

HUMO Voor ‘Kintsugi’ vond ik jullie wat uitgeblust. Ik zat eerlijk gezegd te wachten tot jullie succesplaten als ‘Transatlanticism’ of ‘Plans’ integraal zouden brengen.

Gibbard «Zoals Interpol gedaan heeft met ‘Turn On the Bright Lights’, bedoel je? Dat zou ik nooit doen. Alle respect voor die gasten, hoor...»

Depper «Nou ja...»

Gibbard (lacht ongemakkelijk) «Alright, de leden van Interpol zijn misschien niet de meest sympathieke jongens, maar ik heb respect voor hun muziek.

»Ik ben het wel eens met wat je zegt. Voor de vorige plaat, en vooral voor de tournee, hebben we de beste kritieken gekregen die ik in tien jaar heb gelezen. En al die recensenten zagen het juist: er was veel meer spirit dan voorheen. Met ‘Kintsugi’ kwam ik zowel persoonlijk (in aanloop naar die plaat is Gibbard van actrice Zooey Deschanel gescheiden, red.) als professioneel uit een kloteperiode. Dat kon ik eerst in de studio van me afschrijven en daarna op het podium vieren. It made me hungry again.»

HUMO Waren die professioneel lastige tijden óók niet persoonlijk? Je hebt het over het vertrek van gitarist en toetsenist Chris Walla, je jeugdvriend nota bene.

Gibbard «Zeker, het vertrek van Chris was heftig, voor mij én voor de groep. Maar eerlijk gezegd was het vooral een grote opluchting. We hadden al jaren het idee dat de band voor hem routine geworden was, dat die hem persoonlijk niks meer bijbracht. Hell, ik heb een hele plaat geschreven om onder zijn huid te kruipen. Zonder resultaat (lacht).»

HUMO Dat was ‘Codes and Keys’ uit 2011. Dat vind ik inderdaad een rotplaat.

Gibbard (lacht hard) «Zo zou ik die niet noemen, maar je bent zeker niet de enige die dat vindt. Ik was toen vooral wanhopig. Alle songs die ik schreef, waren elektronicadingetjes – veel moeilijk gedoe, weinig hooks. Nu ik erop terugkijk, was ik eigenlijk Chris aan het uitdagen: maak hier maar eens iets beters van, zoiets.

»Het was ook te danken aan Wilco, vreemd genoeg. Ik beluisterde hun ‘Yankee Hotel Foxtrot’, de laatste plaat die ze met Jay Farrar hebben gemaakt. Ik ken Jeff Tweedy een beetje, en ik herinnerde me hoe geïnspireerd hij was nadat Jay met veel gedoe was vertrokken. Tegelijk had hij zijn groep vernieuwd met extra leden en instrumenten. Naast Dave hebben wij daarom ook Zac Rae bij de band gehaald.»

Plots wordt er op het raam van het restaurant geklopt. Twee fans steken hun duimen op en blijven dan nog even ginnegappend staan, tot ze uiteindelijk afdruipen.

HUMO Is dit hoe gek het bij jullie fans wordt?

Depper «Pretty much (lachje).»

Gibbard «Alleen op de Filipijnen hebben we ooit ‘A Hard Day’s Night’-achtige toestanden meegemaakt. Heel bizar: overal gillende fans, totale hysterie. Je gaat bijna zelf geloven dat je heel bijzonder bent. De ontnuchtering kwam toen we dat verhaal aan andere bands vertelden: letterlijk iederéén die al eens op de Filipijnen was geweest en een gitaar kan vasthouden, had hetzelfde meegemaakt (lacht).»

HUMO Je hebt niet heel hard ‘I am a golden god!’ vanaf het balkon van je hotel geschreeuwd, zoals Robert Plant vroeger eens heeft gedaan?

Gibbard «Oh my. Nee, alleen in één of ander parallel universum zou ik mezelf zoiets zien doen. Ik zou hooguit het hotelraam op een kiertje zetten en fluisteren: ‘I am a nice guy!’ (lacht)»

undefined

undefined

undefined

undefined

undefined

undefined

undefined

‘Thank You for Today’ is uit bij Warner. Death Cab for Cutie komt op 3 februari 2019 naar De Roma. Info en tickets: www.deroma.be.