De keien van de Wetstraat

Met weemoed: zo denken de politici terug aan de tijd dat Guy Verhofstadt nog premier was. Niet noodzakelijk vanwege zijn staatsmanschap, briljante inzichten of joviale omgangsvormen. Nee, ze missen de kokkin van de Lambermont, Maria Landis, en haar verrukkelijke slow food uit Sardinië. Yves Desmet, politiek hoofdredacteur van De Morgen, schreef samen met haar een boek: 'Culinaire confidenties uit de Wetstraat' - 'een verhalend kookboek' noemt hij het.

YVES DESMET «Maria was supporter van Guy, maar ze was niet bijzonder geïnteresseerd in politiek. Ze wist natuurlijk wel dat er iets aan de hand was wanneer ze in het holst van de nacht werd opgetrommeld om nog een maaltijd voor de VLD-kopstukken in mekaar te draaien - tomaat-garnaal met frieten, meestal.»

HUMO Zocht Verhofstadt het passende menu voor zijn gasten?

DESMET «Nee, dat deed Maria. In het begin stelde ze drie menu's voor aan Guy, maar die koos altijd precies wat zij zelf al had willen klaarmaken.

»Van sommige gasten wist ze wat ze graag lustten.

Voor ze kokkin van Verhofstadt werd, had ze een restaurant in Sint-Martens-Latem, 't Konijntje. Romano Prodi was daar ooit komen eten, en toen had hij haar verteld dat hij ooit konijn op Sardische wijze had gegeten en hij dat verrukkelijk vond. Toen Prodi jaren later in Brussel was en Guy hem uitnodigde voor een lunch, maakte Maria dat konijn klaar. De grap van dat verhaal is dat Verhofstadt tot de dag van vandaag gelooft dat je zo'n konijn twee dagen moet koken - quod non: 't is op twee uur klaar, en na het stoven moet het nog een dag trekken.»

HUMO Bij Yves Leterme was het culinaire niveau meteen een pak lager: de deelnemers aan de regeringsonderhandelingen kregen afhaalpizza.

DESMET «Tot grote woede van Di Rupo en Reynders! Die waren de keuken van Maria gewend, natuurlijk.

»Yves Leterme had géén culinaire cultuur. De eerste keer dat ik met hem at was in La Quincaillerie in Elsene. 'Dit soort gelegenheden ben ik niet gewend,' zei Leterme. Het was een brasserie, hè, geen sterrenrestaurant! Maar het was hem te chic: 'Ik bestel wel wat jij bestelt. Ik ken dit niet.'»

HUMO Doet Herman Van Rompuy het beter, culinair gesproken?

DESMET «Tien jaar geleden, als CVP-voorzitter, serveerde Van Rompuy nog Covee-keuken - de Boerenbond moest ook iets verdienen, hè. Dan kreeg je als voorgerecht natte hesp met asperges uit blik en daarna een varkensgebraadje uit de diepvries, geserveerd met kroketjes uit de diepvries, voornamelijk bestaand uit isomo. Niet te vreten! Nu moet ik zeggen: het is verbeterd. De laatste keer dat ik bij hem op het kabinet heb gegeten, was het zeer lekker.»

HUMO Heeft hij Maria overgenomen van Verhofstadt?

DESMET «Toch niet. Maria werkt nu voor de senaatsvoorzitter, Armand De Decker. Ze is binnen de liberale familie gebleven.

»In zijn jonge jaren was Verhofstadt evenmin een foodie, hoor. In zijn Sturm und Drang-periode van eind jaren zeventig, toen hij het overnam in de PVV, overleefde hij op friet en broodjes. Frans Grootjans (toenmalig PVV-kopstuk en minister van staat, red.) kon dat niet meer aanzien en riep hem bij zich (met Antwerps accent: ) 'Menneke, ge moogt in de partij alles veranderen wat ge wilt, maar als liberalen eten, eten ze goed!' Verhofstadt heeft die raad ter harte genomen. Sterker nog, goed eten werd obsessioneel: hij wou alles kennen en weten van de Italiaanse keuken en wijn. Hij heeft, samen met Maria, de Wetstraat het belang van lekker eten bijgebracht. Steve Stevaert heeft dat idee overgenomen.»

Culinaire confidenties uit de Wetstraat (2)

HUMO Stevaert heeft vooral komaf gemaakt met de smerige broodjes van de socialisten.

DESMET «Vreselijk! Een werkster smeerde om negen uur een stapel broodjes, rijkelijk belegd met margarine, vleessla en vieze charcuterie, en dan legde ze er natte handdoeken over - om ze vers te houden! Tegen de middag was het partijbureau afgelopen en kregen de eminenties zo'n wak stuk brood.

»De sossen zijn culinair gesproken niet de meest geïnspireerde geesten. Johan Vande Lanotte lust bij mijn weten alleen pannenkoeken: wat je er voor de rest instopt, is verloren moeite. En Frank Vandenbroucke is totaal niet geïnteresseerd in eten. Het verhaal gaat dat hij 's avonds laat, na een lange vergadering, tegen z'n kabinetschef zei: 'Nu hebben we een beloning verdiend.' De kabinetschef dacht dat ze op restaurant zouden gaan - dat deed Vandenbroucke anders nooit - maar nee: hij opende zijn boekentas, nam er een appel uit en sneed 'm in tweeën.»

HUMO Worden er veel politieke beslissingen genomen na een goeie maaltijd en een fles wijn?

DESMET «Dat zal wel, zeker. Maar daar zijn nooit journalisten bij, natuurlijk. Bij een maaltijd kom je tot rust: je hebt mekaar uitgescholden, en dan is er tijd om te eten. Je praat over andere dingen, je ontspant en ja, dan komt dikwijls de déblocage.

Het probleem van praten in een restaurant is: je bent daar nooit discreet. Politici doen het ook vaak omdát ze gezien willen worden. Fictief voorbeeld: je bent Anissa Temsamani en je hebt ambras met Caroline Gennez. Dan is gaan lunchen met Jean-Marie Dedecker op de Grote Zavel het beste wat je kan doen. Binnen een halfuur zal een kabinetsmedewerker of een bode je samen gezien hebben!

»Nee, als het echt discreet moet, ga je best naar een restaurant ver buiten Brussel, en op de sluitingsdag. 's Maandags was 't Konijntje gesloten, maar het gebeurde dat Guy aan Maria vroeg of hij 's middags toch niet kon komen lunchen. Eén van de allereerste gesprekken met Johan Van Hecke, over diens overstap van CVP naar de nieuwe VLD, voerde hij daar, in 't Konijntje, op zo'n maandagmiddag.»

HUMO Zijn er nog meer plekken waar politici op discretie kunnen rekenen - en dan bedoel ik niet Daddy's Hobby in Bekkevoort, hè?

DESMET «'t Fornuis in Antwerpen heeft een apart zaaltje, waar mensen wel eens bij mekaar komen voor een babbel. In Brussel was er vroeger een Italiaan, Tutto Pepe, die ook een apart zaaltje had. In de Comme Chez Soi kan je ook privé dineren. Dat zijn het soort etablissementen waar je als toppoliticus naartoe kan.»