De keikoppen van de Wetstraat: Hugo De Ridder over de Belgische politiek
'Ik leef in extra time,' zegt Hugo De Ridder (77). Een maand geleden is hij op het nippertje aan de dood ontsnapt bij een zwaar verkeersongeluk. De éminence grise onder de politieke commentatoren herinnert zich niets meer van het ongeval zelf. 'Maar de artsen hebben me verzekerd dat mijn hersenen nog perfect intact zijn,' lacht hij.
Op het moment van zijn ongeval was De Ridder net klaar met het manuscript van een nieuw politiek boek. Zijn vorige boeken, vol inside stories en onthullingen uit de coulissen van de macht, waren onverbiddelijke bestsellers. Dat beloofde dus.
Enkele quotes van Hugo De Ridder
«Ik vergelijk België met een woning met drie eigenaars. Ze proberen er zoveel mogelijk profijt uit te halen, ze doen mekaar met allerlei regeltjes en contractjes de duvel aan, en ondertussen wordt het huis verwaarloosd. Scheuren en barsten worden hooguit opgelapt, het sanitair en de leidingen verouderen, de kwaliteit van de huurders gaat achteruit... Wat eens een fraai burgerhuis was, raakt helemaal uitgewoond. En hun kinderen dromen al hardop van aparte ingangen, en de mooie parktuin achter het huis willen ze opdelen in drie spietjes. Ook zij willen die gemeenschappelijke woning zo lang mogelijk uitmelken om zichzelf een mooiere wagen, een duurdere vakantie en een gevuldere spaarrekening te kunnen permitteren.»
«Elk haalbaar compromis tussen Vlamingen en Franstaligen zal moeten steunen op twee pijlers. Eén: erkenning van en respect voor elkaars grondgebied. Twee: de sociale zekerheid moet federaal blijven. Dat is de dubbele sleutel, denk ik. Noem het dan uitgerijpt federalisme of confederalisme op z'n Vlaams, mij om het even.»
«Een Israëlische professor zei ooit tegen me: 'Politiek die niet op demografie gebouwd is, is heilloos.' Als je in de rand van je hoofdstad allerlei vormen van migratie hebt, ga je dat niet tegenhouden met regeltjes die ergerlijk en zelfs discriminerend overkomen. Daarmee duw je de Franstaligen die daar komen wonen alleen maar dieper in hun egelstelling. Dat is gewoon dom. Een hoofdstad gaat economisch dood als ze wordt ingesnoerd in een korset van taalwetten.»
«Ik vraag me af of De Wever lang met Siegfried zal kunnen samenleven. De Wever is nu alleenheerser binnen zijn partij. Bracke zal zichzelf moeten bewijzen, en dat kan alleen door een eersterangsrol op te eisen. Daar komen ongetwijfeld conflicten van. Met Bracke heeft De Wever iemand in de armen gesloten die hem verbaal en ook tactisch de baas kan. Hoe zegt men dat? Twee krokodillen in dezelfde vijver? Twee hanen op dezelfde mesthoop? Enfin, meestal loopt dat slecht af.»
«Ik vind het een goede zet van Yves Leterme om plaats te ruimen voor Marianne Thyssen. Een toffe vrouw die rust en beschaving uitstraalt, een no-nonsensefiguur. Leterme weet dat zijn kansen om opnieuw premier te worden bijna nihil zijn. Hij heeft zelf voorgesteld om die stap opzij te zetten, en heeft zo fricties in de partij vermeden. Niet evident in de CD&V! Ik vind dat hij zich groot heeft getoond met die beslissing. Zijn afscheid als boegbeeld is mooier dan zijn parcours als premier.»
«Albert II had zich in 2009, na twee bewogen jaren met Leterme, behaaglijk genesteld in de rustige vastheid van premier Van Rompuy. Tot op 17 september in Le Monde het bericht verscheen dat die mogelijk EU-president zou worden. Naarmate de geruchten daarover sterker werden, werd de koning volgens mijn bronnen steeds nerveuzer en sliep hij slecht: 'Toch niet opnieuw Leterme!' De vorst was het helemaal eens met Onkelinx toen die zei: 'Wat goed is voor Europa, is zeer slecht voor België.'»
Het volledige interview leest u in Humo 3639 van dinsdag 1 juni 2010.
